Volg ons op facebook
|
< terug
pré-voorlaatste deel : u bent héél bijna van dit verlost :)
Helena rende voor haar leven. Dit was een boze droom, het kon niet anders. Ze was op de vlucht voor een koe! Een koe verdorie…dit kreeg ze niet eens deftig uitgelegd op toekomstige familiefeestjes. Niemand zou dit serieus nemen. Een koe, maar dan alleen in naam. Het idee dat de anderen gilden als kinderen troostte haar ergens. Ze stelde zich tenminste niet zo aan. Ze rende alleen maar, het te hoge, zachte gras door.
Helena kon snel lopen, net zoals de meeste lokale inwoners, ging ze hardlopen in de bossen.
Maar nu raakte ze nauwelijks vooruit. Ze wist dat ze scherp moest draaien, ieder kind weet dat je scherp moet draaien als een op hol geslagen koe het op je heeft gemunt.
Maar het moment ging telkens voorbij. Haar hele wezen stuwde haar vooruit. Rennen.
Het beest haalde haar doodleuk in. De grond daverde mee, vrolijk in het ritme van de talloze hoeven.
Ze moest de bomen bereiken. Klimmen. Ze moest hogerop. Koeien klommen niet.
Blij dat ze een heldere gedachte door de paniek had weten te persen, paste ze haar koers aan. Sneller, meisje, spoorde ze zichzelf aan. En nog een tandje bij.
Overal was er chaos. Er waren al drie mannen opgeschept door de hoorns. Ze zag ze in haar ooghoek door de lucht tuimelen. En boven alles klonk het geloei van die enorme stier.
De grond daverde.
De rustige weide was in enkele tellen veranderd in een slagveld.
'Yo, hierheen.' Uit het niets verscheen er een hand die haar pols greep. Naast haar rende zomaar een jongen die er enkele seconden zeker niet was geweest. Hij klemde een mes tussen zijn tanden en rende op topsnelheid. Ze sukkelde achter hem aan. Tot zover haar conditie. En ze was er nog zo trots op geweest.
De jongen sleurde haar mee tot bij de boomgrens en absurd genoeg was Helena even boos omdat hij haar plan gestolen had.
'Klimmen.' Commandeerde hij en ze gehoorzaamde prompt. Waarom gehoorzaamde ze een puber? Iemand trok haar hoger. In de boom zat er een meisje met een vuil, moe gezicht.
De jongen stond met zijn rug tegen de stam. Hij klemde het mes in zijn beide handen en wachtte het dier doodleuk op.
Dieren met gespleten hoeven kunnen niet scherp draaien, iedereen weet het. Zij wist het maar had er niet naar gehandeld. Haar vader zou beschaamd zijn voor haar paniekerig gedrag. De jongen dook opzij, net voor de hoorns hem raakten. Het meisje in de boom sloeg haar handen voor haar ogen.
Hij zette zich af, sprong naar voor en ramde zijn mes in de nek van het beest, net achter de massieve kop. Met één krachtige stoot dreef hij het mes dieper en het beest stortte neer. Helena knipperde met haar ogen. Ze had ooit een schaap zien slachten met een breinaald en het was even absurd geweest. Zomaar, poef…en het dier zonk geluidloos neer.
'Is dat net echt gebeurd?' het bleke meisje staarde ingespannen naar het grasland. Ze leek niet eens onder de indruk. Alleen maar moe.
'Soras,' Ze gilde boven het lawaai uit. De jongen keek op. Hij hijgde zwaar en veegde zijn mes af aan zijn broek. ' Råvin zit in de problemen. Je moet Råvin helpen.'
De jongen draaide zich snel om.
'Waar is hij?'
'Links van je. Er staan ongeveer drie mensen bij hem. En die stier komt op hem af.' De info werd kort en droog meegegeven. De blonde jongen haalde diep adem en ging er vandoor.
'Wie is hij?' Helena keek neer op de dode koe. Nu zag het beest er eigenlijk niet zo indrukwekkend uit.
'Een vriend van ons.'
'Ons? Wacht eens even…' Helena nam het meisje nu helemaal op. Roze jas, lang blondbruin haar....dit was één van de vier waar ze op zoek naar waren geweest. ' Bedoel je dat de andere drie hier ook zijn? Allemaal?'
'Ja, ze zitten daar. Elke en Alex.' Enkele bomen verderop gluurden nog 2 bleke gezichten naar het strijdtoneel voor hen. Helena kon het niet geloven. Ze hadden het alle vier overleefd. Maar als zij hier waren, wie waren die andere twee dan?
'En daar is Jonas,' Haar boomvriendin wees naar beneden, naar een bedrijvig heen en weer rennende jongen. Hij loodste mensen naar de bomen, haalde ze weg van het slagveld.
'Hij mocht mee'. Het meisje klonk zowat kwaad. ' En mocht je het willen weten, ik heet Joke.' Ze gaven elkaar deftig een hand. Alsof ze op een receptie stonden. Beleefdheid voor alles.
'Helena,' stelde Helena zichzelf voor. ' Ik was op zoek naar jullie.'
'We hebben jullie gevonden,' antwoordde het meisje zonder Helena aan te kijken. 'Komaan, Soras, sneller!' Het meisje had haar aandacht alweer op het grasveld gericht. Ze klemde haar handen in elkaar.
Helena kon alleen maar ademloos toekijken.
In het midden van het grasveld stond er een gelijkaardig geklede jongen. Het zacht wuivende gras kwam tot over zijn knieën. Zijn donkere, lange haren waren los, ontsnapt vanonder zijn muts en waaiden in zijn gezicht. Er zaten donkere vegen vers bloed op zijn gezicht en hemd. Helena had nog nooit iemand gezien die zo geconcentreerd was. Hij stond met licht gespreide benen midden het grasveld, zijn armen los langs zijn lichaam. In zijn linkerhand hield hij de steel van een bijl vast. Het wapen glinsterde van het bloed en draaide kleine kringetjes. Aan zijn voeten lag er een schokkend lichaam van één van die kudde.
'Wie is dat, waar komt dat kind nu vandaan?' Het zag er zo verkeerd uit. De drie volwassen mannen die achter de jongen stonden. Hoewel hij eruit zag alsof hij zich niet echt zorgen maakte over dat punt. Hij rolde met zijn schouders om de stijfheid te verjagen.
'Zo zou ik hem niet noemen. O, komaan, Soras, sneller.' Fluisterend spoorde Joke de blonde jongen aan. De jongen die Soras werd genoemd, vloog over het gras. Helena had nog nooit iemand zo snel en licht zien rennen. Nog een kleine 100m.
Zowel hij als de stier vlogen in topsnelheid op de jongen af. De ene van links, de ander frontaal. Het was onmogelijk te zeggen wie er als eerste zou aankomen en de hoofdprijs, de jongen, zou wegkapen. De verbetenheid van de blonde jongen was enorm, hij gaf alles wat hij kon geven. Maar de kolos werd gedreven door generaties instinct en een enorm lijf in topconditie.
'Hij haalt het niet.' Helena besefte het te laat. Joke kneep hard in Helena's hand.
De stier minderde geen vaart. Het enorme beest donderde op de kleine gestalte af. Råvin keek achterom, naar de drie mannen die zichzelf bij elkaar raapten. Het was te laat om hen weg te krijgen. Het waren de vaders van zijn vrienden. Als hij wegliep, dan werden deze mannen verpletterd.
En hij zou nooit meer 1 nacht met een gerust geweten kunnen slapen. Hij hoorde Soras schreeuwen, zag hem vanuit zijn ooghoek naderen.
'Sorry, Soras.' Fluisterde hij. Soras kwam er wel over. Jonas zou wel zorgen dat zijn vriend terecht kwam. Die twee leken elkaar te begrijpen.
Hij had het geweten: zijn portie geluk had hij gisteren al opgebruikt. Je mocht het lot niet tarten, dat had zijn vader hem uitgelegd. Råvin keek met een soort perverse bewondering naar de Baas die recht op hem afkwam. De immense kop, de enorme hoorns, iedere spier die vloeiend bewoog onder de glinsterende vacht. Het beest was een perfect staaltje kracht. Het gras boog nederig voor het geweld opzij. Mooi, op een wrede manier.
Råvin greep de steel van de bijl met beide handen stevig vast en boog licht door zijn benen, klaar om toch enige afleiding te bezorgen.
'Råvin ! Weg daar! Råvin !!!' Hij hoorde Soras schreeuwen. Iedereen hoorde Soras schreeuwen. Joke gilde toen de stier en Råvin tegen elkaar leken te knallen.
De kleine gestalte week geen cm. Hij ramde zijn bijl met een immense kracht in de borst van het beest voordat de hoorns hem opschepten en hem doodleuk enkele meters verder neer smeten. Het beest draaide zich loeiend om, op zoek naar zijn aanvaller. De drie mannen bleven ineengedoken maar ongemoeid in het gras liggen.
Het immense diepe geluid rolde over het grasland. Triomfantelijk.
Råvin lag in een slordig hoopje haren en ledematen in het gras. De jongen richtte zich verward op en kroop op handen en knieën vooruit. Hij zou nooit op tijd uit het pad van de stier zijn.
Het beest draaide zich snuivend om, de hoeven trokken diepe greppels in het gras. Hij loeide triomfantelijk. Gestaag maakte hij vaart, de kop gebogen. Råvin zat midden op zijn pad, nauwelijks bij zijn positieven. De wereld leek stil te staan.
Soras stond aan de grond genageld, nauwelijks dertig passen verder.
Råvin schudde verdoofd zijn hoofd, krabbelde overeind toen hij besefte wat er op hem af kwam, maar stuikte in elkaar. De mannen schreeuwden waarschuwingen en Joke sloeg haar handen voor haar ogen. Dit wilde ze niet zien.
Soras brulde, zette zich af en spurtte naar voor. Hij gleed op zijn knieën voor de compleet verraste stier, trok zijn vriend mee en dekte het kleinere lichaam helemaal af met het zijne. Het beest denderde vlak langs hen heen. Verbaasd dat zijn prooi verdwenen was.
Soras kwam snel overeind, greep Råvin onder zijn armen en trok hem weg. Hij was een beetje buiten adem van de smak en zijn knieën lagen helemaal open van de sliding, maar verder leek hij vooral heel erg kwaad.
Joke klauterde zonder na te denken uit de boom. Helena volgde haar op de voet. De bijl remde het beest danig af. Het wapen stak nog steeds in zijn borst. De stier brulde woedend.
'Råvin ?' Joke gleed naast de jongen op haar knieën. ' Råvin , open je ogen, komaan.' Haar handen vlinderden nerveus over zijn gezicht, zoveel bloed. Al dat bloed…
Helena kwam enkele seconden later toe. De blonde jongen keek haar één tel heel aandachtig aan.
'Hallo Helena, goed je terug te zien.' Stomverbaasd staarde ze hem aan. Als ze hem ooit had tegengekomen, dan zou ze zich dat vast en zeker nog herinneren. Hij was niet iemand die je snel vergat.
'Haal hem hier weg, Joke.' Soras legde zijn vingers in Råvin s hals en sloot zijn ogen. ' Hij leeft nog,' Snel boog hij zich voorover en kuste Råvin op zijn voorhoofd. ' Niet doodgaan, hé. Niet nog een keertje. Ik kan daar niet zo goed tegen.'
'Soras, waar ga je naartoe?'
'Zijn bijl terughalen. Råvin houdt van dat ding. Ik heb nog iets te regelen met dat beest.' En hij beende, pist op De Baas omdat die gewaagd had zijn vriend te rammen, de stier achterna. Joke keek hem met opgetrokken wenkbrauwen na.
Juist.
feedback van andere lezers- ivo
wow, je weet het wel te verzinnen - mooi hoor - ik stel men nu de vraag waar je werkt, waarschijnlijk een ambtenaar die lastige dossiers na moet kijken :)
catharina: Net niet :) Zijn ambtenaren niet die mensen met veel verlof? Nee, toen ik laats controleerde hoorde ik daar niet bij :). Pa: alles is echt gebeurd, hoewel de stier in mijn herinneringen een schaap was ( stoere ram, dat wel) en mijn grote broer mijn dapper redde. Resultaat: 2 vuile kinderen en een hoop schaafwonden maar een memorabele herinnering.. - doolhoofd
Het is "pissed", niet "pist". Zoals in "pissed off".
catharina: Ook niet als het een West-Vlaamse versie is??? Je weet wel, van 'pissig zijn' :). Ik zal mijn taalgebruik moeten updaten...
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   2 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
