|
< terug
black venus
Ben ik er werkelijk geweest? Deze zomer zal het vier jaar geleden zijn. In die vier jaar is er meer gebeurd dan de veertien jaar ervoor. Zeven vette jaren, zeven magere. Bij mij mag je dat gerust maal twee doen.
In die vier jaar heb ik ook meer vrouwen gehad dan alle jaren ervoor. Zeker twee ervan dacht ik te herkennen als het spreekwoordelijke dekseltje dat eindelijk paste op mijn excentrieke potje. Maar ware liefde gaat niet over vervolledigen. Of machtsspelletjes. Ware liefde is een platitude. Niemand kan zonder graag gezien te worden gelukkig zijn in dit leven; De mens is nu eenmaal een sociaal dier en wordt pas heel door de anderen. Maar de liefde van een kind is anders dan die van een volwassene. En de liefde van een moeder voor haar nageslacht is wat de mens een zoogdier maakt. Wie het tegendeel beweert, wijkt af van de norm.
Maar wat kan die liefde geneeskrachtig zijn! Wat betekent het om als mens minder vitaal, minder levenslustig te zijn zonder? Want het kan ook anders: iedereen heeft toch van die eureka-momenten van bevrijding. Ik herinner me tijdens het zeilen die onthechting: geen driften, geen nood aan een vrouw die me graag ziet. Geen moeder, geen navelstreng. Maar dat blijft niet duren. En zo blijven we hopen op verlossing na de dood. Eindelijk vrij, eindelijk rust.
Ooit vonden wij zingeving in religie voor materiële welvaart ons leven draaglijker maakte. Volgens een wellicht foutieve interpretatie komt religie etymologisch van religare: binden. Het verbond tussen God en de mens, maar ook de band tussen mensen onderling. Maar laten we eerlijk zijn: kerken zijn niet meer sexy voor ons. Onze kerken althans. Want waar was er meer religie dan daar.
stroomopwaarts
de wurgslang kongo
naar het hart der duisternis
de mens met zwarte huidskleur
waar ik het licht zag
Gospel-interlude: https://www.youtube.com/watch?v=Ru4G81WqOtA
In Kinshasa werden wij gewekt door een elektrische klokkentoren die in de loop der jaren volledig ontstemd was geraakt en zo vals als een kat klonk. Maar het gebrek aan privacy zorgde er in ieder geval voor dat je niet heel de dag in je bed bleef liggen onder een met Deet doordrenkt muskietennet. Maar wat het draaglijk maakte, waren de engelachtige gezangen die van het kerkje verderop onze oren kwamen binnengedreven op equatoriale, vochtige luchtlagen.
Het was hallucinant, onwerkelijk, post-apocalyptisch. Meermaals had ik het gevoel dat ik door het konijnenhol van Alice in Wonderland een soort schemerzone was binnengetreden. Congo was een alternatieve dimensie naast de rationele waar ik vandaan kwam. Kinshasa was zes dagen op zeven een mierennest maar op zondag waren die miljoenen mensen van de straten verdwenen.
Ik herinner me de zwarte onderhoudsman die zonder ladder of zekering de zwaartekracht tartte en in Matadi lantaarnpaal na lantaarnpaal inklom, slechts gebruik makend van de kracht van zijn handen en voeten, en zonder schrik voor het onrustwekkende doorbuigen.
Ik herinner me de albino-muzikant in de kerk en de vogeltjes die ongestoord binnen en buiten vlogen. Af en toe door God bezeten vrouwen die begonnen te prevelen en schudden, en niemand die er aanstoot aan nam.
Interlude: https://www.youtube.com/watch?v=ckOHv4fBabs
Ik verbeeld me de zonen en dochters van Afrika, die op de bodem van slavenschepen de Atlantische oversteek maken naar de Nieuwe Wereld.
In het ruim de stank van braaksel, uitwerpselen en overledenen.
Holocaust
En het zout van de oceaan vermengt zich met tranen van vierhonderd jaar oud. Het gieren van de wind echoot het klapperen van de zeilen en versmoord gejammer.
Waren de schepen van de blanke maar van ebbenhout geweest.
https://www.youtube.com/watch?v=OFGgbT_VasI
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 5Uitstekend:   2 stem(men), 67%Goed: 1 stem(men), 33%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
