naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Die ene die ik niks gun

door pisatelj

(vervolg van 'arm zijn is duur')

Met geld koop je (bijna) alles

Je kan niet het talent en de zelfdiscipline van een Mozart kopen, maar wel de beste piano en de beste leerkracht. Exact hetzelfde is het lang niet, maar wie geld heeft, is in theorie een stap dichter bij een carrière in de klassieke muziek, dan een arme zielenpoot met een droom.

Hoeveel talent gaat er voor onze maatschappij niet verloren? Is elk kind niet op één of ander vlak een Mozart? Maar als die dan geboren worden in een gezin dat geen middel heeft, dan moet dat kind daar voor boeten, dat talent raakt niet ontwikkeld, en het is verloren voor de maatschappij. Arm zijn, is een zaak van iedereen. Ook de rijken hebben er baat bij als de kloof tussen de rijksten en de armsten niet te groot wordt.

Ik ben niet iemand die alles gratis en voor niks wil krijgen om een hele dag met zijn luie kloten in de zetel voor tv te liggen of om te gaan pintelieren op een terras met een bende steuntrekkers. Verre van. Maar ik geloof in kansen. Maar de rijken daar vanboven in de hoogste regionen, die trekken eens ze 'binnen' zijn, de deur liever achter zich dicht. Je moet mij niet geloven, maar ik zou niet zo zijn. Hoe meer mensen het goed hebben, hoe beter voor iedereen en voor mij. Zo wordt doorgedreven altruïsme uiteindelijk toch weer een beetje gezond egoïsme.

Maar zo'n maatschappij hebben we nog lang niet. Bij ons regeert nog altijd het geld, samen met de connecties. Ik had in het zesde middelbaar één buis. Voor wiskunde. Een klassiek buisvak. De zoon van een bekende politicus had dat jaar VIJF buizen. Hij was er door. Ik niet. En men liet mij nog verstaan dat ik best van school kon veranderen. Ik stelde tijdens de lessen te veel ambetante vragen. Zijn pa sponsorde royaal de school, mijn pa liep van thuis weg. Die jongen zit nu in het parlement, ik werk in een chocoladefabriek. Hij ijvert voor euthanasie, ik ijver voor betere arbeidswetgeving. Zoals gezegd: elk nadeel heeft zijn voordeel. Als hij ooit premier wordt, vraag ik euthanasie aan.

Die ene die ik niks gun

Ik ben een jaar of acht, misschien negen. Een vriend van mijn ouders past op mij en mijn zus. Allebei jonger. De vriend stuurt mijn broer en zus naar bed. Hij vraagt mij om dichterbij te komen zitten. Ik, die nog geen eelt op zijn hart heeft, en mensen graag ter wille is, doe dat. En dan moet ik hem bevredigen.

Er begint een historie van nachtmerries en bedplassen. Als ik badend in zweet en bevend midden in de nacht aan mij vertel wat er gebeurd is, zegt: "Je hebt dat maar gedroomd."

Dat is nu een miserabele ervaring die met rijk zijn of arm zijn niks te maken heeft. En nog het meest van al een wolk Zyklon B over mijn leven heeft laten walmen.

Als ik die vent ooit tegenkom, naai ik met veel plezier zijn kloten in zijn eigen oogkassen. En zijn lul voer ik hem op een bedje van gebroken glas.

Alles behalve spuiten

Als het tehuis mij buitenkegelt en ik een job gevonden heb, begint het echt. Elke chemische substantie die mij uit mezelf kan brengen, is goed. Alles, maar niet heroïne. Daaraan heb ik te veel junks in mijn buurt zien creperen. Voor mijn deur rolden ze voorbij met buikkrampen. Als ze zonder zaten, waren ze zo geconstipeerd, alsof ze beton in hun darmen hadden gekieperd.

Op een dag ben ik echt buiten mezelf. Ik zit in een bespatterde zetel tussen 'vrienden'. High in de zevende hemel. Ik zweef boven mezelf uit. En ik zie mezelf daar zitten. Uitgezakt gelijk een patattenzak. Met rode, doffe ogen en een blik op oneindig. Ik moet er geen tekeningske bij maken. Wat mij toen overkwam, is mijn redding geweest. Ik keek van boven naar mezelf en zei: "Maar gij dwazerik, wat steekt gij nu toch uit met uw leven?" En ik -of iets in mij- heb mij rechtgezet en ben zonder iets te zeggen vertrokken. Ik heb nooit nog drugs genomen en heb met iedereen uit dat milieu van de ene dag op de andere gebroken.

Dat zit in de familie. Van de ene dag op de andere van leven wisselen. Alsof ge een andere broek aantrekt. Nu, ik ben allicht de eerste van de familie die een schonere broek aantrok, in plaats van een nog vuilere. Ik had nochtans wel een paar andere redenen kunnen vinden om liever over dunne witte fijngehakte lijntjes te flaneren dan over de meer conventionele paden van het leven.

Een terloopse mededeling

Mijn ouders scheiden. Niet plezant, maar dat gebeurt in zoveel families. We moeten pendelen tussen ma en pa. Op een dag krijg ik het thuis bij pa aan de stok met de dochter van mijn pa, mijn halfzus. Over een klein bagatel. Als mijn ma mij en mijn broer en zus komt halen, krijg ik te horen dat ik nooit meer mag blijven slapen. Wat? Voor zo'n kleine ruzie? Hoe kan 'nooit meer mogen komen' daar nu het gevolg van zijn.

"Uw pa is uw pa niet."

"Wadde?"

"Uw echte pa zit in een communie in Gent. Soit, moet gij geen huiswerk maken?"

(wordt vervolgd)

feedback van andere lezers

• ivo
  hier gaat literatuur en echt te veel (naar mijn smaak) door elkaar, waardoor de geloofwaardigheid van zowel de literatuur als het 'echte' in gevaar komt en het afhaken - niet meer verder lezen - dichterbij komt (bij mij toch en voor zover ik een referentie zou kunnen zijn). Ofwel is het humor en dan is het de lachende waarheid, maar in deze context is het serieus en dan komen de feiten zo snel na elkaar dat de geloofwaardigheid weg is en het redicule wordt. En zoiets in redicule stijl lezen, is te erg voor wie het heeft meegemaakt en ziet dat er een parodie wordt gemaakt op zijn verleden. Hier zou ik op voorhand de keuze maken, ofwel sereniteit omwille van ofwel zeer sterk erover, zodat het humoristisch wordt en je met de zottigheid moet lachen, er tussenin is gevaarlijk, want je stelt de lezer voor een keuze die hij mss niet eens wil maken, dus hij / zij haakt af.
  pisatelj: ja, nu je 't zegt, dat wel kloppen. Voor de duidelijkheid: het is dus allemaal waar. Ik teken het levensverhaal op van een vriend. Hij vertelt het mij zo kalm dat ik zelf ben vergeten hoe erg en absurd het allemaal is. Hoe ik het dan wel moet vertellen, weet ik niet goed. Het helemaal sereen vertellen doet hem geen recht aan, want in 't echt slaagt hij er toch in om dat met een mengeling van humor en bittere ernst te vertellen. 't is een goeie vriend van mij, dus ik wil zijn verhaal mooi optekenen. Ik zie wel niet meteen waar ik er humor heb in gestopt... Maar het waait alleszins wel alle kanten uit...
• doolhoofd
  Ik heb het gevoel alsof ik dit allemaal al eens gehoord of gezien heb.
  pisatelj: merci, doolhoofd!

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 3

Uitstekend: 1 stem(men), 50%
Goed: 1 stem(men), 50%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 2 stem(men)