naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Waarom ik ( Sam) vegatariër werd

door catharina

Gegroet...
Dit is een volledig, waarheidsgetrouw verslag van 1 vreemde avond. Misschien hier en daar wat opgesmukt, maar echt niet al te veel.
Mensen verkondigen al genoeg onzin en na mijn iets te fantasievolle escapade van de vorige 'sessie' heb ik besloten dat ik het over de realistische boeg zal gooien.
U moet weten dat het zich afspeelt in de Westhoek, een vreemd oord waar ik nu en dan eens kom. De mensen zijn daar min of meer onverstaanbaar en komen alleen in het nieuws met windhozen en Den Groote Oorlog. Die plek dus.
Waar huizen omringd zijn door maïsvelden, honden loslopen en straatlampen nog niet zijn uitgevonden.
U ziet het al : een heel erg waarheidsgetrouw verslag.
Verzonnen voor mijn broertje met als clou ( jawel, ik mag die verklappen) SCHOONOUDERS KUNNEN NET IETS ERGER. ( wat onzin is, want de zijne zijn ronduit...wel, je zult het wel ontdekken.)

De titel van dit niemendalletje : WAAROM IK VEGETARIËR WERD.

'Korter.'
'Dat meen je niet?' Ik kijk haar in de spiegel aan. Ze ziet er overdreven koppig uit, ik heb hier duidelijk niets te zeggen. ' Goed dan. Korter zal het worden. Maar Tine, morgen heb je er spijt van, dat weet je toch? Het is maar dat je mij dan de schuld niet geeft.'
'Whatever.' Ze haalt nukkig haar schouders op en staart grimmig in de spiegel, haar lippen zo hard op elkaar geklemd dat haar hele mond verdwenen is in haar mond. Ik blaas geërgerd tegen de schaar. Boos op mezelf dat ik hier weer ben ingetrapt.
De vlammetjes van de theelichtjes verdelen haar gezicht in vlakken. Ik kijk weg van het spiegelbeeld. Haar hele kamer staat vol met geurkaarsen en er brandt geen enkel licht zodat ik nauwelijks zie waarmee ik bezig ben. Ik sta altijd en overal in mijn eigen schaduw, hoe ik ook rond haar cirkel. Vanille, bosbes, appel…de geuren mengen zich tot een overdreven zoete walm die de kamer langzaam vult. Bijna tastbaar hangt de rook tegen het plafond. Het maakt me een beetje misselijk.
Buiten is het al donker, ook al is het nauwelijks avond. Ik kan het gevoel niet van me afzetten dat het al ver na middernacht is.
Mijn hoofd bonkt van het gebrek aan frisse lucht. Mij handen zweten en de schaar glipt er bijna uit. Tine werpt me een giftige blik toe als ik het ding net op tijd kan opvangen.
Overal liggen plukken lichtbruin haar. Tine zit op haar bureaustoel, tegenover een grote spiegel. Haar mascara is uitgelopen en uitgesmeerd over haar wangen. Het prototype van een gekwelde puber, ze heeft het zeker op tv gezien. Kaarsen en uitgelopen mascara, waar halen ze het?
Bestaat er geen waterbestendig variant van dat goedje?

'Snij het korter, Sammy, dat zal hem leren.' Alleen haar mond beweegt, korte, geblafte woorden. Ik heb er een hekel aan als ze me Sammy noemt. Sam volstaat. Ik heb haar het eerste jaar steevast verbeterd. Tot ik snapte dat ze me altijd Sammy zou noemen, gewoon om me te pesten.
Hij heeft je gedumpt, denk ik terwijl ik nog een symbolisch haar wegknip, hij is al geleerd. Ik geef het op. Als ze het kort wil, dan kan ze het kort krijgen. Ik moet er morgen niet mee over straat.
Tine blijft zwijgen als ik me toeleg op mijn taak.
Niet voor de eerste maal vraag ik me af wat ik hier doe. Al meer dan een uur lang hoor ik haar gemekker.
Er had een briefje van haar zus aan de deur gehangen. Een waarschuwing.

Tine was in een vreemde bui en haar ouders kwamen thuis om 20.00u. Ze raadde me aan om op mijn woorden te passen en mijn wekker te zetten, zodat ik zeker op tijd het huis uit was.

Schitterend, ik zat vast in het huis van mijn vriendin, met haar lompe ouders en een zus op de rand van depressie.
Het hele gedoe omschrijven als ' een vreemde bui' was net iets te optimistisch geweest.
Goed, ze is gedumpt. Ik kan geloven dat het pijn doet.
Yep, hij is een lafaard.
Ze heeft gelijk, hij is een smeerlap. Onbetrouwbaar en meer van dat fraais. Ik heb niet geluisterd, alleen nu en dan eens gehumd. Meid, het interesseert me niet. Maar de hint heeft ze niet door.
Haar inruilen voor een meisje met maatje 34 is niet netjes. Maar God, kan je hem ongelijk geven???
'Hij vond mij een tuttebel.' Tine snuft en ik sluit even mijn ogen. Geef mij geduld, aub. Ik ben blij dat ze mijn mening niet vraagt. ' Tuttebel' is nog een fraaie omschrijving, vind ik persoonlijk. 'Hij vond mij niet aantrekkelijk.' Ze snuft nu luider, en zelfs dat klinkt boosaardig. Ik ben blij dat ik met mijn rug naar de spiegel sta zodat ze mijn gezicht niet kan zien.
Ze perst haar 95,07kg steevast in veel te nauwe truitjes. In broeken waar 'skinny' opstaat. Het is overal. Overal Tine.
Als ze nu eens zou leren om..

'Vind jij me aantrekkelijk, Sam?' Ik draai me zo snel om dat ik bijna haar oor afknip. Ik kruis haar blik in de spiegel. ' Mijn vriendinnen en ik vinden jou wel aantrekkelijk.' Ze trekt één wenkbrauw op en vergeet even om gekweld te kijken. Ik onderdruk de neiging om onmiddellijk weg te rennen.
'Euh, Tine, jouw zus is mijn lief, dus ik kan niet... '
'Maar je vindt haar wel mooi?'
'Natuurlijk,' beaam ik haastig, omdat het zo hoort.
Mooi? Nele? Nee, ze is niet mooi en niemand zal me tegenspreken. Maar ze straalt. Ze heeft dat ietsje meer waardoor mensen vanzelf mooi worden, los van uiterlijke kenmerken. Tine is een nukkig meid, Nele is een prachtvrouw, een hemel van verschil.
En ze eet geen vlees, wat in deze context best leuk meegenomen is.
'Wij lijken op elkaar,' Tine bijt op haar onderlip terwijl ze mij blijft aanstaren. Ik concentreer me weer op mijn taak, om haar niet te moeten aankijken. ' Hoe komt het dat zij een jongen kan krijgen zoals jij terwijl ik...' de rest gaat verloren in gesnotter en pakken zelfbeklag. Dit wordt vervelend. Ik ga haar hoofd te lijf en begin haar korte haren systematisch helemaal af te knippen, al was het maar als betaling voor aangedaan leed.
'Klaar,' zeg ik, iets te opgelucht. Ik leg de schaar op haar bureau en zet een stap naar achter. Tine gaat met haar vingers door haar miserabel kapsel.
'Het is wel heel kort, Sammy.' Hup, daar is de spijt al, en de bijhorende tranen.
'Ik heb je gewaarschuwd,' ik heb geen zin meer in tactvol zijn. Ze werkt op mijn zenuwen. Ze staart in afgrijzen naar haar spiegelbeeld. Ik frons, ze stelt zich aan. Het is nu niet dat het een plaatje was voordat ik me ermee ging bemoeien.
'Ik kan morgen toch niet zo uitgaan?' Jammert ze nu, nog steeds met haar vingers in haar haar, alsof ze iedere pluk wil controleren.
'Doe een muts aan,' het is er uit voordat ik het besef. Woest draait ze zich om.
'Het is jouw schuld, jouw schuld, jouw schuld…ik zal het zeggen aan Nele.' Ze grijpt de schaar en mikt die naar mijn hoofd. Het ding raakt nauwelijks de muur.
'Wow, rustig aan hé. Je wilde het kort, het is kort. Nu moet je niet afkomen met…' Ze begint nog luider te jammeren en even vrees ik dat ze erin zal stikken. Moet ik dan mond-op-mond-beademing toepassen?
'Tine, luister. Het komt wel in orde. Geef het wat tijd…' Ze is gedumpt, verdorie. Dat is niet het einde van de wereld als je 18 bent. En haar groeit terug, zonder meer.
'Jij snapt er ook niets van!' Ze brult nu echt. Beneden verschuift er een stoel, iemand kucht en daarna is het stil.

Mijn hart slaat 4 tellen over en herbegint in een ongezond, snel ritme tegen mijn middenrif te pompen. Ik voel iedere slag. Nele haar waarschuwing sluipt mijn gedachten binnen en ik kijk snel naar de wekker naast het bed.
20.30u. Wanneer is dat gebeurd?
Tine zit me verbaasd aan te staren, haar mond gaat open en dicht, zonder geluid te maken. Ik slik als ze begint te lachen.
Nee, dit is niet goed.
'Geloof je de verhaaltjes, Sammy?' Ze kijkt naar me via de spiegel. ' Heb je Sander nog gesproken?'
'Sander?'
'Mijn ex, sinds deze morgen…' Ze komt overeind en blaast systematisch alle kaarsen uit.
'Nee, hij was niet in de les en…' Ik krijg de rest er niet uit. Als hij niet op school was, waar was hij dan wel. Ik kan niet geloven dat hij zo veel last had van een gebroken hart. Tine gaat op haar bed zitten en de planken kreunen in protest.
'Je had niet moeten komen, Sam. Je bent een lieve jongen. Maar mijn mama en papa hebben je niet zo graag.' Ze haalt haar schouders op. ' Je mag nu wel gaan.' Voegt ze er aan toe en ik adem voor het eerst in seconden uit. Beneden klinkt er gelach van de televisie. Veel te luid, maar niemand heeft er last van. De buren wonen op meer dan 300m van hier.
O vertoeme, de slapende draak is gewekt. Ik werp een onrustige blik op de deur, voel me plots gejaagd. Ik moet hier weg.
Als haar ouders zich ermee gaan moeien, maak ik geen schijn van kans.
Ik pluk mijn jas van de haak en verlaat de kamer.
Er brandt licht op de gang. Via de overloop kan ik recht in de woonkamer kijken. Ieder vrij plekje staat vol met een beeldje. Dingen die stof verzamelen. Er liggen overal stapeltjes kleren, te wachten om gestreken te worden.
Ze zitten allebei in de zetel. De televisie speelt en toch kijkt er niemand. Het ouderpaar kijkt al naar boven, wachtend tot ik op de eerste trede sta. Ze hebben een driezit voor twee en toch is de hele zetel gevuld.
Ze wachten op mij.

Wordt misschien vervolgd...

feedback van andere lezers

• ivo
  wow, een overstelping van feiten in een snelheid die duizelwekkend is. Denk eens dat dit een film is en bekijk eens elk onderwerp dat je vertelt, aanhaalt, refereert en beschrijft. En de snelheid waarin dit gebeurt - de snelheid van het beeld is de lengte van zoals je het hebt uitgesproken - want de stomme film is al lang voorbij - dus het is gesproken en je ziet het voor je - ik denk dat je wat minder koffie mag drinken voor je schrijft :) het verhaal zelf vind ik leuk om te starten een soort van voorgerecht om nadien iets heel spannend te ondergaan, anders was het maar flauw, maar als voorgerecht, mag je niet direct in de grote spanning zitten, want om dat achteraf nog te overtreffen, dan moet je een krak zijn, en dat ben je wel, maar toch .. er zijn er die nog meer krak zijn. ik wacht af op het vervolg :)
  catharina: aiai, en ik drink niet eens koffie, ik ruik het wel graag :). Een beetje dimmen en minder heen en weer springen lijkt me wel een uitdaging. Of het wordt een Taratino-film...Ik zal mijn best doen om er iets van te maken. Schoonouders van broerlief zijn een bron van akelige inspiratie :)
• GoNo2
  Ik kijk uit naar 't vervolg, goed en knap geschreven!!
  catharina: Dank u wel...ik kijk zelf ook naar een vervolg zonder dat u aan mijn geestelijke gezondheid twijfelt :)

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 4

Uitstekend: 2 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 2 stem(men)