|
< terug
De oplossing of de remedie
(vervolg van 'arm zijn is duur', 'de enige die ik niks gun' en 'kaka-pipi-talisme')
Opgroeien in armoede heeft mij geleerd van te genieten van het kleine. Wat gratis voor het grijpen ligt voor iedereen. Als ik langs de kant van de weg stop voor een meikever, dan kijken mensen mij aan alsof ik een alien ben. Voor die meikever kan je geen geld vangen als je hem op E-bay gooit of een andere verkoopsite. Misschien kan het wel, maar ik wil het niet proberen.
Als je niet leert genieten van het kleine als kind, dan is het later als je groot bent allicht te laat om het nog te leren. Het is genoegzaam bekend dat we vandaag alles enkel nog in zijn economische waarde zien. Het moet geld opleveren. Vandaar dat mensen nu 'investeren' in hun liefdesrelatie en hun vriendschappen. We zijn allemaal kleine micro-econoompjes geworden. Beurs geslagen met beursnieuws over gokkende bankiers die casino spelen met papieren die symbool staan voor heel veel zweet van heel veel straatarme mensen. Tien ton aardappelen op een blaadje. Een honderste van een textielfabriek op een ander blaadje. Het zweet van 5000 mannen en vrouwen in een autofabriek op nog een ander.
Alsof men de werkmensen in een grote emmer melk heeft gekieperd. Ze zijn aan het verdrinken en ze trappelen wild. Door wild te trappelen, maken ze uiteindelijk boter van de melk. En dan komen de rijken en die scheppen de boter weg. En ze gieten zelfs geen melk in de plaats.
De verdeeldheid maakt ons kapot. De rijken gaan met de koek lopen, en de rest bekampt elkaar voor de kruimels. De ambetantste mensen vind ik die, die denken dat de kruimel de ganse koek is. En je op leven en dood bestrijden om toch maar die kruimel te krijgen. In plaats van allemaal samen achter die koek aan te gaan.
Daarom geloof ik dat de oplossing ligt in een planeconomie. Waarom 25 chocoladefabrieken hebben die elkaar beconcurreren en altijd te veel chocolade produceren dan mensen willen én kunnen betalen? Waarom niet één grote chocoladefabriek die exact produceert wat de mensen nodig hebben?
Dat is al geprobeerd en dat is op een tragikomisch fiasco uitgedraaid. Dat hoor ik u denken. Maar dat is toch al even geleden, nee? En dat is toen geprobeerd met nogal primitieve middelen. Nu gebruiken bedrijven onze Facebookgegevens voor idiote marketing om ons vanalles te verlappen dat we niet nodig hebben.
Als we Facebook nu eens gebruikten om de werkelijke noden van de mensen te ontdekken en daaraan te voldoen? In plaats van via Facebook uit te zoeken welke noden we de mensen kunnen aanpraten om toch maar brol te kunnen versjacheren?
Ja, ik hoor het u al zeggen. Zonder concurrentie tussen bedrijven, heb je geen innovatie meer, stuikt de productie in elkaar, wordt de industrie gemakzuchtig. Lege winkels, lange rijen.
Ik geloof het niet. Een planeconomie is ocharme een jaar of 80 uitgeprobeerd. Ons huidige systeem is een paar honderd jaar oud, maximum. En 't gaat hortend en stotend verder over een pad bezaaid met crisissen , gelijk een economische processie van Echternacht. Met achteraan een paar gekken in grote bulldozers die de massa verder jagen en plat rijden als ze niet mee kunnen.
Ik heb het goed, maar ik heb het enkel goed, omdat mijn broek, mijn hemd, mijn schoenen door Thaïse kinderhandjes zijn gefabriceerd aan een kom rijst per dag. Omdat mijn gloeilampen gemaakt zijn door onderbetaalde vrouwen ergens in een fabriek in Polen. Omdat mijn salami uit een vies slachthuis uit Duitsland komt, waar Roemenen 12 uur per dag travakken voor een hongerloon. Omdat de olie voor mijn auto hierheen vloeit, dankzij (of ondanks?) een oorlog of tien in het Midden-Oosten.
En als ik wil kan ik naar de hoeren, voor 50 euro, omdat Bulgaarse meisjes in eigen land hoogstens een paar geiten kunnen kweken en een paar cent kunnen verdienen op een illegale tabaksplantage. En door zich hier hun baarmoeder tot in hun keel te laten stampen heel hun familie moeten onderhouden.
Ons systeem werkt? Voor de happy few, ja. Als je die brulboei van het schuldgevoel kan uitzetten. Of als je echt te dom bent om die te herkennen.
feedback van andere lezers- doolhoofd
http://www.youtube.com/watch?v=8lgYfdvC3EA GE-NI-JAAL.
pisatelj: idd, GENIAAL. Carlin is mijn favoriete stand-up comedian. En misschien nog mijn favoriete maatschappijcriticus ook! - ivo
weer een heel andere hand die ik hier lees. nu is het verhaal haast een apologie van een verward iemand - die in een eclectische stijl alles op een hoopje heeft gegooid.
ik lees wel heel veel juiste dingen, maar die staan dan weer naast zaken waar ik volledig verbaasd over sta te kijken, waardoor de goesting om te reageren groter en groter wordt, maar ik moet het in het verhaal blijven zien, een verhaal dat ik nu minder snap, maar dat komt door de verteller, vrees ik - af en toe naar het kompas kijken kan helpen, zeker als je het Noorden kwijt zijt. MAar het blijft nog altijd beter dan goed om te lezen :)
pisatelj: Je zal niet verbaasd zijn als ik zeg dat ik het zelf zeker niet goed vind. Ik denk dat hier vier of vijf bewerkingen nodig zijn om er iets van te maken. Het is ook geen verhaal. Ik vond 't behoorlijk frustrerend om het te schrijven eigenlijk.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   2 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
