naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Hormoon

door pieter

Een collega concludeerde dat ik te weinig testosteron aanmaak.
Hoe zij daartoe gekomen was?
Nou, in de lunchpauze ging het weer over sport en dan vooral over mannen als Epke Zonderland, Wesley Sneyder en vroeger Franky Vercauteren en Eric Gerets. Die deden alles om te winnen. Die hadden een drive. Nee, een soort van oerdrift om te jagen en te overwinnen.
Zonder zo'n killer-mentaliteit kom je nergens en krijg je nooit wat je hebben wilt.
Dus een soort moderne versie van een man uit het stenen tijdperk, begreep ik. Ja, en dat kwam dus door dat hormoon.
Ik meldde mijn, allemaal vrouwelijke, collega's dat ik inderdaad geen killer ben, pas op mijn vijftigste een paar haren op mijn borst en rond mijn navel kreeg en zeker geen sportjongen was, met nauwelijks baardgroei en ook nog eens verticaal uitgedaagd, zoals dat tegenwoordig heet. Maar toch ook bepaald geen watje. En dat ik regelmatig behoorlijk succesvol ben. Dàt was ook wel weer waar, vonden de dames.
(Ik moet zeggen dat ik goed met ze op kan schieten en zij weten ook hoe zij mij moeten aanpakken. Als ik er voor de zoveelste keer een niet-correcte opmerking uitflap, komt het voor dat zij zeggen: Dat is weer eens zo'n hele foute opmerking van je. Moeten we je nou alwéér gaan slaan?)
Maar goed, ik had dus te weinig testosteron en zij kon het weten want zij was klinisch-chemicus van huis uit, dus de wetenschapper onder ons. Ik vind haar best aardig, de schat. Soms een beetje sociaal onhandig.

Op de camping in de Dordogne bezetten vier Parijse families compleet ingerichte huur-bungalowtenten. Ze maakten er een soort vesting van, op iedere hoek een tent.
Het waren helemaal geen onaardige mensen. Maar het leek wel alsof zij in stamverband leefden. Constant bij elkaar over de vloer en zich overal mee bemoeien. De mannen waren echt van die sportfiguren. Altijd elkaar uitdagen en perse willen winnen met volleybal en bijvoorbeeld badminton. Niks geen relaxed jeu de boules met een glaasje. Nee. Strijd. Daar ging het om.
Mijn buurvrouw in de tent naast mij was net even anders dan de rest van de Parijzenaars. Vaak lag zij in het gras met een boek. Of zij had zo'n soepele zomerjurk aan. En dus niet zo'n slecht passend trainingspak. Bij ons noemen ze zoiets een camping-jacquet. Een mooie manier van lopen had zij ook, bijna sereen, alsof ze een halve centimeter boven de grond zweefde. Als jonge jongen had ik hierover in een avonturenboek gelezen. Het bestaat dus echt.

Haar man eiste dat ze mee zou doen aan het badminton-toernooi. Hij maakte haar compleet af en was daar zeer tevreden over.
De volgende dag trok ik met stoepkrijt een lijn over het pad voor onze tenten.
Met twee rackets in mijn hand deed ik een imitatie van een buiging en nodigde ik haar uit voor een potje badminton.
In mijn beste Frans stelde ik voor: essayons de rester la plume en air le longtemps que possible. Dat wilde ze wel. Het was hartstikke gezellig maar na twintig minuten waren wij bekaf. We liepen op de krijtstreep toe om elkaar een hand te geven. Net zoals de spelers op Roland Garros dat doen. Ik kreeg niet alleen een hand maar ook een snelle zoen op mijn wang.
Haar echtgenoot was er niet blij mee. 's Avonds hoorde ik hem ruzie maken. Zij had zich scandaleuse gedragen door met zo'n étranger te zoenen, sans honte.
Ze kon zich beter wat sportiever opstellen in plaats van altijd maar lezen. En haar manier van opvoeden deugde ook niet, het waren toch geen meisjes. Merde!


De dag daarop stond zij buiten op zo'n campinggaz comfort spaghetti te bereiden voor de lunch. Haar twee zoontjes, guppies van een jaar of negen, kregen kookles. Dat vonden ze leuk. Met een groot mes mochten ze groenten snijden, gehaktballetjes draaien en in de pan roeren. Behendig ontweken ze haar pollepel toen ze betrapt werden op stiekem snoepen. Ik luisterde met plezier mee. Haar instructie klonk joyeux en als een spannend verhaal tegelijk.
Net toen het klaar was, kwam die man van haar op zijn mountainbike aangescheurd. Bij het remmen spatten de steentjes onder zijn banden vandaan. Helemaal bezweet want hij was drie maal de berg op en af gereden. Hij zei het op zo'n manier dat de halve camping het wel moest horen. Déjeuner. Daar had hij wel recht op, vond hij. Dat kon, maar niet meteen. Eerst schepte ze twee borden met spaghetti op, de tweeling raspte er parmezaanse kaas over, zelf decoreerde ze het met een paar blaadjes verse basilicum, stak er een vork in en liet het de jongens naar mij en mijn tienerdochter brengen.
De volgende dag bleek het gezin in alle vroegte vertrokken.

Mijn oude camping-buurvrouw?
Zij? Zij ligt nog steeds vaak met een boek in het gras. Maar wel mìjn gras.

En de twee jochies?
Die zitten nu op openbare basisschool De Dijk. Ze hebben dezelfde juf als mijn dochter vroeger. Ook volgen zij bijlessen Nederlands. Verplicht gesteld èn gegeven door die puber van me. Zij weet nu wat ze worden wil, schooljuf.
Allebei hebben ze een zaag en een hamer gekregen. Want ze zijn uit zichzelf lid geworden van de boomhutten-bouwclub. Met Franse flair timmeren ze er op los.

Wellicht te weinig testosteron, maar ik heb toch gewonnen.

feedback van andere lezers

• andremoortgat
  Testosteron....Badminton
  Een Happy End
  En een Happy Vent
  pieter: Dank je André,
  Maar er is ook een vent die hier helemaal niet blij mee is. Die is zwaar op zijn pik getrapt, om het zo maar te zeggen. In de Lichtstad ging het licht zelfs eventjes uit.
  Vriendelijke groet,
  Pieter
• ivo
  tja zo gaat sommig leven ..
  pieter: Ja Ivo,
  Soms moet je in het leven hard en met blote vuisten knokken om wat te krijgen.
  Vriendelijke groet,
  Pieter.

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 4

Uitstekend: 2 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 2 stem(men)