Volg ons op facebook
|
< terug
De klokkenluider van St-Donatius of hoe een mens kan afdwalen…
Je hebt zo van die dagen dat je beter in je warme bed kunt blijven liggen. Opstaan, Senseootje maken, sigaretje roken en terug de geborgenheid opzoeken van je nest. In foetushouding, met een kat die je likjes geeft en probeert mee onder het donsdeken te kruipen. Vandaag is zo'n dag. De rukwinden blazen mij van m'n balkon, de vuilniszak heeft deze nacht vleugels gekregen. Het vuil ligt nu verspreid op een paar vierkante meter. Een mens vergaart nogal wat restafval, denk ik dan…
Het probleem is dat ik eens opgestaan niet terug in m'n bed kan kruipen. Ik heb het al herhaaldelijk geprobeerd, maar na enkele minuten draaien en keren word ik onweerstaanbaar naar m'n pc getrokken. Alsof er een geest in m'n pc huist, die vraagt waar ik blijf. Het is als het ware een soort van ritueel geworden, dat ongemerkt in m'n leven geslopen is. Mailtjes lezen, waarvan de helft mij totaal geen barst kan schelen. De digitale krant lezen, die mij op al die zogenaamde krantensites dezelfde eenheidsworst voorschotelt. Kranten die adverteren met 350 updates per dag, het enige verschil is hun abonnement. Bij de ene krijg je gratis een gsm, bij de andere krijg je een een tablet waar je niks kunt mee doen. Wegens verouderd…
Ik slaap altijd met m'n raam op een kier, ik moet het gevoel hebben dat er een frisse wind door m'n kamer waait. Zelfs bij vriestemperaturen staat m'n raam op een kier. Vannacht was dit ook het geval. Dat beetje wind kan me niet deren, ik zal wel dromen dat ik een vogel ben en vrij door het zwerk fladder. Meegedragen door de wind, een leuk idee lijkt me. Alleen dat de wind kan uitgroeien tot een storm, daar had ik geen rekening mee gehouden. Het regende dus binnen in m'n kamer, het raam was volledig open gevlogen. M'n onovertroffen mede-huisgenote Musti had me klaarblijkelijk willen waarschuwen voor het naderende onheil. Maar slaapdronken was m'n enige antwoord dat ze mij gerust moest laten en als het eventjes kan oprotten naar Mars of een andere verre planeet…
Tot de wind m'n bloempot van de vensterbank kieperde. Ik verschoot me een bult waar de klokkenluider van Notre-Dame jaloers op zou zijn geweest. Maar die vent is ook al jaren dood, ze hebben hem gevonden opgehangen aan z'n eigen klokkenspel. Wat een pijnlijke dood moet geweest zijn. Veronderstel ik toch…Maar in de middeleeuwen kenden ze iets van sadistische spelletjes. Bultenaars, bestaan ze nog wel? Toen ik nog in Zeebrugge woonde, tijdens m'n jeugd dus, liep er zo eentje rond in wat toen nog een dorp was. We lachten hem vierkant uit, kinderen kunnen net als grote mensen op sommige punten wreedaardig zijn. Pestgedrag, zouden ze dat nu noemen. Voor ons was het een randverschijnsel waar we ontzettend veel lol aan beleefden. De Bult, de naam die hij gekregen had van heel het dorp, droeg hij met een zekere waardigheid met zich mee. Niemand die z'n echte naam kende, behalve de postbode en z'n familie. Maar zelf die laatste spraken hem aan met " den Bult". Kwam er nog bij dat hij een groeistilstand had opgelopen, hij was niet veel groter dan een kind van acht tot tien jaar. Een gemakkelijk slachtoffer dus in onze kinderogen…
Later, veel later, kwam ik te weten dat hij opgegroeid was in een weeshuis. Een vondeling, die men als een bundeltje vuil neergelegd had aan de poort van het nonnenklooster. Kinderen met een afwijking waren des duivels. Een betere plaats om de duivel uit te drijven is er niet, moeten z'n ouders gedacht hebben. 't Kan ook zijn dat ze de middelen niet hadden om hem een liefdevolle toekomst te geven. Een mens heeft niet te kiezen waar en hoe hij geboren wordt, denk ik dan. Nu zou men waarschijnlijk euthanasie op hem plegen. Die kans zit er dik in hé? Maar kom, hij werd dus opgevoed door de nonnen. Hun taak was om normaal een huisgezin te zoeken die hem wilden adopteren. Maar wie wil er nu een kindje met een bultje? Ik vraag me nog steeds af of die nonnen met al hun rijkdom hem niet konden laten opereren. Dat zou pas getuigen van christelijke bezorgdheid met de medemens. Misschien dachten die nonnen dat met veel bidden, z'n bult vanzelf zou verdwijnen omdat Gods wegen nu eenmaal ondoorgrondelijk zijn hé? Niet dus. Z'n bult bleef en naarmate hij ouder werd, werd z'n bult groter. Van de nonnen hoefde hij niet veel medelijden te verwachten. God zal wel z'n redenen gehad hebben om hem te straffen met een bult. Als hij tien jaar werd, was het voor iedereen duidelijk dat hij gestopt was met groeien. Ook dat nog, moeten die nonnen gedacht hebben. Wat moesten ze met dat ventje aanvangen? Hij kan misdienaar worden, zei Moeder Overste, ten dienste staan van de kerk is een heilige plicht. En zo gebeurde het dat wij, als verplichtte kerkgangers, hem leerde kennen als koster van de St-Donatiuskerk.
De bultenaar die uitgroeide van misdienaar tot koster. Er zit enige gelijkenis in met die van Notre-Dame, nietwaar? Hoe oud was hij toen? Ik zou het niet weten, je kon er geen leeftijd op plakken…
Maar hij deed z'n job goed volgens de pastoor en de nonnen. De Bult woonde nog altijd in het klooster. Had er z'n eigen kamertje of beter gezegd z'n eigen cel. Veel meer was dat niet. De televisie maakte toen z'n opgang. Ook des duivels, het medium droeg bij tot de verloedering van het mensdom, donderde de pastoor vanop z'n preekstoel. Wat niet wegnam, dat hij op de eerste rij stond om naar dat flikkerende beeldscherm te gapen bij de enige elektro-winkel die het dorp rijk was. De notaris, een socialist van de BSP, de toenmalige Belgische Socialistische Partij, liep niet hoog op met de heersende verkettering van alles wat enigszins de kerk kon aantasten. Notaris Declercq schafte zich zo'n onding aan. Op het dak zouden ze een antenne plaatsen, wat in het dorp voor enige ophef zorgde. En er tevens voor zorgde dat de helft van de school aan het spijbelen sloeg. Dat pak slaag achteraf namen we er maar bij, zoiets wilden we niet missen. De dorpsbewoners blijkbaar ook niet. De pastoor zag het met lede ogen aan. Sloeg een kruisteken en bad tot de Heer. Hem vragende of hij Gerard Elektro niet met een bliksem van het dak kon neersabelen. De Heer was blijkbaar die dag niet thuis of was naar de opnames aan het kijken van het Concilie. Johannes XXIII was juist begonnen met z'n theekransje voor bejaarde kardinalen, die zouden vastleggen hoe de toekomstige mens zich moest gedragen met betrekking tot seksuele geneugten en nog wat van die dingen die een mens maken tot wat hij is…Een zoogdier dus…
In de zomer stond het raam open bij de notaris. En wie zat er de woensdagnamiddag voor de tv? Juist, de pastoor en de notaris. Het duurde niet lang of bij meneer pastoor stond er ook zo'n duivelsding. Hij zal waarschijnlijk hem eerst gezegend hebben met wijwater uit Lourdes. Moeder Overste was de volgende en langzaam maar zeker volgde heel het dorp. Die toenmalige tv's waren niet bepaald goedkoop, ik vraag me nog steeds af waar die mensen het geld vandaan haalden. Maar het waren de Golden Sixties, alles kon en mocht. Er was geen crisis toen. De mensen waren toen nog niet verzuurd, de kinderen nog niet rotverwend. Maar op vijftig jaar kan er veel veranderen hé?
Wat heeft dit allemaal te maken met m'n kamer die geteisterd werd door de wind? Niets, behalve dat het mij herinnerde aan m'n jeugd. Ik sliep toen op de boerderij onder de dakpannen. Er was toen nog geen sprake van isolatie, een paar triplexpanelen volstonden om de koude buiten te houden. Af en toe vloog er wel eens een dakpan tot bij de buren, maar die keek er niet vanop. Zeebrugge ligt toevallig aan de zee, vandaar de naam,
stormen horen nu eenmaal bij de zee…
Ik ben opgestaan, heb het raam gesloten en naar de keuken gegaan. Om m'n dagelijkse ritueel in te zetten. Kom, zeg ik tegen Musti, we gaan een sigaretje roken op 't balkon. M'n kat antwoordt dat ze gestopt is met roken omdat roken ongezond is. Heeft ze gelezen op de pot tabak van mij. Ge moet niet alles geloven wat ze op die etiketten zetten. In rundstoofvlees zit er ook paarden-of varkensvlees. Toch wordt het verkocht als puur rundvlees. Ze begint al te kwijlen als ze hoort dat het over eten gaat. Ik trek naar m'n balkon, met de kat in m'n kielzog. Wat een ravage, overal ligt er vuil. Tot beneden in m'n onderbuur zijnen hof. Die zal lachen als hij terugkeert uit de Filipijnen, denk ik dan. Zijnen hof ziet er uit als een afvalverwerkingsbedrijf. Z'n vuilnisbak ligt ondersteboven, de inhoud ligt broederlijk naast mijn afval. Al bij al valt het nog mee, er zijn ergere dingen op de wereld dan wat afval. Ik besluit om eerst nog een sigaret op te steken, terwijl ik wacht op m'n Senseo. Ik heb wat tijd nodig om op m'n positieven te komen. Waar moet ik eerst beginnen? Ik moet dit oponthoud inplannen, het vergt enige denkwerk.
Begin eerst maar met de slaapkamer, zegt Musti. Bemoei je met uw eigen huishouden, is m'n vinnig en tevens doordacht antwoord. Steek nog een sigaretje op, is haar repliek. Da's al het beste dat ik vandaag gehoord heb, zeg ik. Iedereen wil gezond doodgaan hé? Volgens mij is doodgaan ongezond of niet soms? Daar moet ze even over nadenken…
Ik heb er meer dan twee uren over gedaan om alles op te kuisen. Ik ben er verdorie moe van geworden, zo moe dat ik veel zin heb om terug in m'n bed te kruipen. Maar straks komt er bezoek, ze kiezen hun dagen wel uit moet ik zeggen. Ik heb niet veel keuze, als ik niet thuis geef, zie ik m'n kleinkinderen een half jaar niet. M'n zoon heeft In Bellegem, een godvergeten dorp dat tegen Kortrijk aanleunt, een huis gekocht. Een soort van ruwbouw waar hij naar eigen goeddunken z'n stekkie kan van maken. Ja, denk ik dan, met twee kinderen heb je een eigen plekje onder de zon nodig. Ik hoop voor hem dat het daar niet teveel waait en de dakpannen niet bij de buren terecht komen. Ook de vuilnisbakken niet. Maar 't is een nieuwe wijk, de verzuring zal daar nog niet opgetreden zijn. Enfin, dat hoop ik toch hé?
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
idd ben wel teruggekropen, geen weer om een kat buiten te laten, laat staan een hond - al een geluk heb ik geen een van de twee anders had ik er met binnen gezeten, en dat met zo'n weer godbehoedemehiervoor .
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
In Zeebrugge lag je toch ook soms op je rugge
Om den dag te overbrugge...
Weer "kostelijke" gratis lectuur bij ontij !
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   2 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
