naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

't Lijkt wel of het gisteren was 10.

door GoNo2

Ik kijk rond, nieuwsgierig als ik ben, gewoon om te weten hoe ik hier uit kan geraken. Er komt een dikke vent naar ons toe. Het evenbeeld van sergeant Garcia uit Zorro. Alleen is z'n snor iets minder lang. Hij lijkt op een pater, maar zal er wel geen zijn. Ik moet oppassen dat ik geen patercomplex opdoe. Ik begin overal paters te zien. Rijp voor de psychiatrische afdeling? Het kan er nog bij hé?
Na het formuliertje ingevuld te hebben, ga ik mee met sergeant Garcia. Zorro zal mij aanstonds wel komen verlossen. Een grote ' Z ' achterlatend op de dikbuik. We gaan de trappen op. Het bordes noemen ze dat. Al die gestichten lijken toch verdomd veel op elkaar. Alleen de naam verandert. Ik moet wachten in de hal. Van wachten kennen we al iets. Dus zet ik me neer op de bank die naast de monumentale trap staat. Het ruikt hier naar boenwas. Sergeant Garcia heeft zich teruggetrokken in wat de portiersloge moet zijn. Trekt zich niets aan van mij. Zit z'n krant te lezen en een kopje koffie te slurpen. Af en toe komt hij eens uit z'n hokje om in het deurgat een sigaartje te roken. Ik hoor hem praten tegen iemand, maar kan niet zien tegen wie. 't Kan dus evengoed tegen z'n eigen zijn…

De deur gaat open. Een heer van rond de zestig wenkt me naar binnen. Hij ziet er streng uit. De moed begint me al in de schoenen te zakken. Weer zo iemand die er plezier in schept om kinderen te vernederen, denk ik. Meestal berusten m'n vooroordelen op ervaring. De tijd zou het uitwijzen. De man bladert door een dossier. Ik zie dat m'n foto er op staat. Ik kan me niet herinneren dat ze die foto genomen hebben. Ik heb ook niet gezien dat ze mijn dossier bij zich hadden. Maar het is er, ik ben benieuwd wat er allemaal in staat. Inbraak, diefstal, smaad aan de politie, anarchist, anti- christ, en bovenal wegloper. Een hele waslijst dus…

De man schraapt z'n keel. Zet zich recht in z'n bureaustoel. Monstert mij. Legt het dossier neer en kijkt mij opnieuw aan. Dat begint hier al goed, denk ik. De intimidatie begint gelijk je binnen komt. Ik sta nog steeds recht, doe onbewust een stapje achteruit…

" Zet u neer…"zegt de meneer, hij wijst naar de stoel voor z'n bureau.
Ik doe wat er mij gezegd word. Ik probeer m'n ongerustheid weg te steken achter een flauwe glimlach.

" Ik ben directeur De Wilde. Oscar De Wilde. Maar u spreekt me aan met meneer de directeur. Begrepen?"
Ik wilde bijna zeggen dat ik Bond ben, James Bond, maar u mag 007 zeggen. Ik zeg het wijselijk niet, om de eenvoudige reden dat ik nog enige waarde hecht aan m'n vijftienjarige bestaan.

" U heeft een fraai dossier, moet ik zeggen…"
Ja, de foto is ook niet mis hé?

" Kijk jongen, ik weet dat je het niet gemakkelijk had bij die paters. Ik weet ook dat je lak hebt aan discipline. Maar je schoolresultaten zijn goed. Je kunt het als je wilt. We gaan binnen veertien dagen je intelligentie meten. Alleen om te zien in welke richting je het beste kunt evolueren. Je gaat naar paviljoen A, bij de nieuwkomers. Na veertien dagen ga je naar paviljoen B. hoe lang je hier moet blijven, hangt af van je gedrag en de jeugdrechter. Er zijn er hier die al jaren wachten op hun vrijheid. Laat u niet meeslepen door allerlei wilde verhalen. De werkelijkheid ziet er wel wat anders uit…"

Er valt een stilte. Wat bedoelt hij? Laat maar, ik zal het wel uitvissen nu ik hier toch ben. Ik zit op m'n stoel en kom plotseling tot de conclusie dat m'n enige bezit m'n kleren zijn. Die dan nog stinken op de koop toe. O ja, m'n aansteker, drie sigaretten en het zwarte notaboekje. Om de één of andere reden mocht ik het houden. de wegen van de Rijkswacht zijn al even ondoorgrondelijk als die van God…

" Ben je van plan om ook hier weg te lopen?"
De vraag komt totaal onverwacht. Ik twijfel of ik in eer en geweten kan antwoorden. Als ik ja zeg, mag ik mij aan een streng regime verwachten. Zeg ik nee, dan gooi ik m'n eigen ruiten in. De directeur wacht op m'n antwoord. Wat moet ik verdorie zeggen? Ik besluit de knoop door te hakken…

" Meneer de directeur ( ik heb m'n les al goed geleerd hé ), ik ben niet van plan hier weg te lopen…"
" Geef me dan je erewoord…of ken je de betekenis er niet van?"
Die heeft me goed bij m'n pietje, denk ik plotseling.

" Ik geef je m'n erewoord, meneer de directeur."
" We schudden elkaar de hand en bezegelen hiermee onze verbintenis…"
De man houdt van het theatrale, zoveel is duidelijk. Ik schud hem de hand en ben gebonden aan handen en voeten.

" Kom, we gaan kennismaken met je soortgenoten. Gedraag je, want je bent één van de oudsten. De meesten zijn tussen de tien en veertien jaar. Er zit er eentje van zestien, maar die is een beetje afwezig in z'n hoofd…"

We gaan naar paviljoen A. Het is intussen al 17:00. Het mag hier dan wel een heeropvoedingsgesticht zijn, veel heb ik er nog niet van gemerkt. Maar dat zou nog komen. Tijd is voor iemand die de klok niet kan lezen hé? Paviljoen A is zo goed als leeg. Er zitten twee jongens aan het raam te schaken. De ene met gipsverband rond z'n pols, de andere met een zwachtel rond z'n kop. Ik wilde bijna vragen of ze op skivakantie geweest waren. Maar het zien er allebei van die moederskindjes uit. Ik betrap mij erop hoe hard ik geworden ben. Puur uit overlevingsinstinct?
Een opvoeder komt uit het bureeltje dat afgescheiden is van de leefruimte. De directeur laat me staan waar ik sta. Spreekt zachtjes met de opvoeder. Ze spreken over mij, want de opvoeder kijkt terloops naar mij…

" Bon, ik laat je achter in de goede handen van meneer Rummens. Hij zal iemand laten komen die je naar de douche zal brengen. Je krijgt ook nieuwe kleren want je stinkt als de pest…"
Ik geef hem volmondig gelijk…

Ik sta onder de warme douche, zing zachtjes een liedje uit de Sound of Music. Het warme water maakt van mij een nieuwgeborene. Straks krijg ik nieuwe kleren, eten, sigaretten en een kastje met een hangslot. En vooral niet te vergeten, nieuwe turnpantoffels die al gedragen zijn door verschillende voorgangers. Sporten staat hier hoog in het vaandel, volgens meneer Rummens. Een belabberde geest in een gezond lichaam hé?

©GoNo

feedback van andere lezers

• ivo
  wat een verhaal - jong en vrij in Brasschaat dat in de jaren zeventig ter discussie stond omwille van de mishandelingen - en waar pas na heel veel protest en ex-begeleiders die hun mond opendeden - er danig in gekuist werd- waardoor de sadisten werden weggepromoveerd - en waar men op een ander ook heel wat last mee heft gehad. Enkel de sadisten bleven er werken, dus ... pfff - dit moet je uitgeven Gono
  GoNo2: Dank u wel! Het was Vrij en Vrolijk in Brasschaat. nadien werd het Stichting Quadens. de directrice was mevrouw Wijns..
• dorus
  knap!
  GoNo2: Dank u!
• andremoortgat
  Vrij en Vrolijk Volgen Wij
  GoNo2: Dank u!

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 6

Uitstekend: 3 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 3 stem(men)