Volg ons op facebook
|
< terug
't Lijkt wel of het gisteren was….21
Deel 2.
Homes & gestichten waar ik heb verbleven:
Observatiecentrum " Ter Elst " in Duffel
Home voor Gerechtskinderen- " 't Kapoentje" in Eeklo
Don Bosco " De Waai" in Eeklo
Home voor kinderen Twee Gezusters in Deurne
Het Huis- paters Don Bosco & paters Jezuïeten in Drongen
Rijks Observatie & Opvoedingsgesticht in Ruiselede
Home Lingier- in Torhout
Internaat Hotelschool in Oostende
Rijks Observatie & Opvoedingsgesticht in Ruiselede ( 2de maal )
Home Fauconnier- Foyer pour jeunes travailleurs in Schaarbeek
Rijks Observatie & Opvoedingsgesticht in Mol
Dit om de lezer enig idee te geven van het verloop van m'n jeugd….
Er is weer een maand verstreken. Ik heb nog steeds geen nieuws gekregen van m'n jeugdrechter. Hij is me vergeten. Moet ik hier blijven tot m'n achttiende? Het lijkt er wel op. Als ik achttien ben, kan ik met de toelating van de jeugdrechter alleen gaan wonen. Maar ik moet er nog zestien worden, dus heb ik nog een lange weg te gaan…
Ik werk nu fulltime in de keuken. Volg een opleiding als hulpkok, dankzij de subsidies van Vadertje Staat. Later zou ik tot de conclusie komen dat het attest van hulpkok van nul en generlei waarde is. Als je je met zulk attest gaat aanbieden, vragen ze waarom je daar gezeten hebt. Konden ze dat Rijksopvoedingsgesticht gewoon niet weglaten? Waar ik ook solliciteer voor de grootkeuken, ik krijg altijd een stempel opgedrukt van misdadiger. Ik was op zekere dag zo kwaad dat ik het in duizenden stukken gescheurd heb. Ik gooide het naar de baas met de wijze woorden: " Hier heb je al confetti voor het aanstaande carnaval…"
Ik slaap nu ook niet meer op de slaapzaal. Heb een kamertje gekregen boven de keuken. Feitelijk is het een berghok, waar allerlei oude rommel uit lang vervlogen tijden stond opgestapeld. Maar de directeur heeft er een kamertje van laten maken. En er zit een raam in. Veel tijd breng ik er niet door. Als ik vrije tijd heb, wandel ik door het gesticht. Iedereen kent me, de opvoeders zijn zelfs vriendelijk tegen mij. Ik sta elke dag op om vijf uur, de nachtwaker van dienst komt speciaal op m'n deur kloppen. Zal wel moeten van de directeur, denk ik…
Ik heb de sleutels van de keuken. Ook van de achterdeur, die uitgeeft op een landweg. De weg die de boer volgt om de varkenston op te komen halen. Die ton mag maar pas om zeven uur buiten gezet worden. Als de boer met z'n tractor in aantocht is. Ik kan weglopen, maar ik doe het niet. 't Is zinloos, vroeg of laat word ik toch terug opgepakt...
M'n eerste werk is de karren uit de gang halen. Ieder paviljoen heeft vier karren, één per sectie. Voor iedere kostganger is er één kannetje, ik moet de karren laden met brood, melk, confituur en suiker. Ik heb lijsten van wat en waar ik moet laden. De specialekes, zo noemen we dat hier, dat zijn degenen die op dieet of op doktersvoorschrift speciale voeding krijgen. Maar zo zijn er niet veel…
Het volgende werkje is de grote koffieketel vullen met water. Twee pakken koffie van Rode Pelikaan in de koffiezak en wachten tot het water kookt. Ik maak koffie voor mezelf in een gewone koffiekan, met een zakje van Melitta. De melk wordt hier geleverd in grote melkkannen. Van de boer die de varkenston komt ophalen. Ik moet de melk eerst koken van de chef, daarna laten afkoelen in de koelcel. Het brood komt van de bakkerij van de halfopen gevangenis, een eindje verderop. Soms zijn er al eens koffiekoeken bij of pistolets, voor de chef, die blijkbaar iedereen kent van het gevangeniswezen. Maar hij deelt met mij. Sedert ik in de keuken werk, ben ik vijf kilo aangekomen. Als ik hier nog lang werk, kunnen ze me naar buiten rollen…
De eerste opvoeders komen binnen om zes uur. Ik zorg dat de koffie al klaar is. Normaal mogen ze niet in de keuken eten, ze hebben een eigen lokaal. Maar ik laat het toe, krijg af en toe een pakje Belga Filter toegestopt. In de keuken is de chef baas en bij gebrek aan chef, ben ik de baas. Iedereen is schijnbaar tevreden over m'n prestaties, ik doe ook niet moeilijk. Ik ben nog jong en kan tegen een stootje. Het is zwaar werken in de keuken, ik heb het een beetje onderschat. Niet zozeer dat altijd vroeg opstaan, maar om alles tegen de middag klaar te krijgen. De chef laat meer en meer alles aan mij over. We werken hier met drie. Een chef, een hulpkok en ik. De hulpkok komt een week werken en is dan een week ziek. Maar hij is vast benoemd, ze krijgen hem zomaar niet buiten. Ik denk eerder dat het is omdat z'n vader gemeentesecretaris is. Tevens drijft hij handel in zaden en veevoeders. Een arme sukkelaar zal het wel niet zijn…
Af en toe doen ze hier ook feesten. In de grote feestzaal, die ook als cinema dienst doet. Ik heb nooit geweten dat ze daar ooit een film gedraaid hebben. Of toch, één keer een documentaire over Ruiselede in de jaren twintig. Toen ze het gesticht gerenoveerd hadden. De Duitsers hadden er in de Grote Oorlog een kazerne van gemaakt. Met een gevangenis voor soldaten die weigerden om nog verder te vechten. Vroeger moeten er op het binnenplein palen gestaan hebben waar ze hun eigen soldaten aan vastbonden. Vuur…en het licht ging voor goed uit. Die documentaire is feitelijk een historisch document. Wist je dat alle kinderen een grijze schort droegen en op klompen liepen? Op hun rug stond Verbeteringsgesticht. Als die wilden gaan lopen, zouden ze zeker niet ver komen. Toch niet in de winter. Het doet mij nog altijd denken aan de Jodenster…
De kinderen in de film keken niet bepaald vrolijk. Keken zelfs schuchter in de lens. Ik denk dat die kinderen veel slaag kregen. Dat was zo de gewoonte in die tijd. Het Kwaad eruit slaan. Waarom ze die film lieten zien is mij een raadsel. Om te bewijzen dat het hier nu toch zo slecht niet was? Nee, echt slecht was het hier niet. Maar niet weten wanneer je vrij komt, niet weten wanneer je op verlof mag gaan, geen antwoord krijgen op de brieven die je naar huis stuurt, dat vreet je aan je zenuwen. Eén keer per maand moet men een brief schrijven naar huis of naar iemand die je kent. Verplicht, waarom weet ik niet. Opgelegd van hogerhand…
De chef komt pas om 08:30. Tegen die tijd ben ik al bezig met de voorbereidingen voor het middagmaal. De aardappelen zijn de dag voordien door de secties geschild. Twee gestraften moeten ze nakijken op pitten en zwarte plekken. Een secuur werkje. Vindt de chef nog patatten met zwarte vlekken, dan is het cachot. Of heel de keuken kuisen. Ze mogen altijd kiezen bij hem. De reden dat onze keuken blinkt als een spiegel. Nu is dat de doodnormaalste zaak van de wereld, toen niet hé? Toen had je de kans, dat je 's morgens de kakkerlakken kon horen kraken onder je voeten. Dan moest dat gerapporteerd worden aan de directeur. Keuken dicht omdat ze ontsmet moest worden. Al het voedsel kwam toen van de gevangenis. Er brak bijna een opstand uit omdat het eten niet te vreten was en op de koop toe nog koud. Zelfs de opvoeders vonden dat het de spuigaten uitliep. Toen heeft de directeur maar besloten de oude keuken terug open te stellen. Alles stond er nog van in de jaren twintig. Het is erfgoed en mag niet verwijderd of afgebroken worden. We hebben daar een hele dag alles opgekuist, het stonk er naar de ammoniak en javel. Maar 't was er proper en we konden er aan de slag…
Ik ben nu een pak kalmer geworden. Daniel is er niet meer, die mocht bij een tante gaan wonen. Hij is nog een keer op bezoek geweest om z'n schoolrapport op te komen halen. Hij kwam naar de keuken om afscheid te nemen. Hij stelde het goed, hij mocht studeren aan de Landbouwschool van St-Truiden. In 't gesticht had hij ook al lessen gevolgd in tuinieren. Hij deed dat graag. Ik moest iets doen dat ik wel graag deed, maar liever had ik leraar geworden. Je kunt niet alles krijgen wat je wilt hé?
Morgen moet ik bij de directeur komen. Het zoveelste onderonsje. Met sigaartje en sigaretje. Volgende week word ik zestien, misschien gaan ze een groot feest geven? Ik denk het niet. Ik zal wel weer iets verkeerd gedaan hebben…
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
ppfff wat een verhaal en wat een leven :(
GoNo2: Dank u! - dorus
knap werk! Over die paters Don Bosco (Salesianen) doen zoveel smerige verhalen de ronde. Ik leef met je mee.
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Wij volgen, staan er bij
Liefst op 1 e rij
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
