|
< terug
23- 't Lijkt wel of het gisteren was…
Ik heb m'n getuigschrift van hulpkok persoonlijk uit handen van de directeur gekregen. Ik koester het alsof het van onschatbare waarde is. Een historisch document. Ik ben fier als een gieter. Later zou blijken dat m'n felbegeerde document niet meer dan een vodje papier was. Maar ze weten bij Justitie hoe ze iemand blij kunnen maken met illusies. 't Is allemaal zo doordacht, er zit een hele wetenschap achter. Daar voor dienen die psychologen, om uit te vissen hoe op een goedkope manier kinderen min of meer in 't gareel te laten lopen. Een kinderhand is gauw gevuld hé?
Ik sta op het bordes, deze keer niet om binnen te gaan maar om naar buiten te gaan. De vrijheid tegemoet. Ik mijmer over wat er allemaal gebeurd is de laatste maanden. Ik heb de indruk dat ik al meer meegemaakt heb dan een normaal mens in heel z'n leven. Niets om fier over te zijn, bedenk ik mij. 't Had ook anders gekund. Ik had ook een normaal leven thuis kunnen leiden. Zelfs met een moeder, die mij altijd onder neus wreef dat ik ongewenst was. Hoogstwaarschijnlijk zei ze dat door haar drankmisbruik. Kijk, ik verdedig haar nog, schijnbaar wil ik de waarheid nog steeds niet onder ogen zien. Maar op dat moment wil en kan ik niet begrijpen dat een moeder haar eigen bloed, haar eigen kind dat ze negen maanden gedragen heeft, zomaar in de steek kan laten…
Ik hoor de deurbel rinkelen in de portiersloge. Sergeant Garcia drukt op het knopje. De deur in de poort gaat open en er stapt een boomlange meneer naar binnen. Hij loopt als een militair met streng afgemeten passen. Hij ziet er geweldig belangrijk uit, is zich er ook van bewust. Hij nadert me, stapt de treden van het bordes op. Ik sta perplex, naast m'n povere bezittingen, verpakt in een kartonnen doos. Het enige wat van waarde is, in die doos, zijn de drie pakjes roltabak van Wervik. En m'n zogenaamde belangrijk getuigschrift. De letters, gedrukt op de zijkant van de doos, zijn meer waard dan al hetgeen er inzit. Javel x 6, staat er op. Een stille verwijzing naar de grondige schoonmaak die m'n brein ondergaan heeft?
De man kijkt me aan vanuit de hoogte. Ik kijk naar hem op, letterlijk en figuurlijk. Hij is zeker bijna twee meter lang. Ik ben amper een meter zestig. Dat zegt genoeg hé? Veertig centimeter is op een meetlat niet veel, maar wel als je constant naar boven moet kijken. Hoe zou de wereld eruit zien van op deze hoogte? Hoe is het om met je hoofd tussen de wolken te leven? Vliegen er nooit geen schijtduiven tegen je voorgevel? Allemaal dingen die door m'n gedachten schieten. Ik moet ervan glimlachen…
" Ik ben meneer Lingier, maar jij mag papa zeggen. De andere kinderen doen dat ook. Jij bent toch de jongen die ik moet komen ophalen hé? "zegt hij.
Z'n stem past niet bij z'n verschijning. Ik had een bulderende stem verwacht. Een stem die alleen maar bevelen kan schreeuwen. Zoals die van mij, later bij het leger…
" Ik denk dat ik die jongen ben…"zeg ik, meer moet dat niet zijn.
Er zijn hier geen meisjes, die zitten in Beernem. Daar is ook nog een afdeling van het Rijksopvoedingsgesticht. Maar voor delinquente meisjes. Die zijn er ook hé?
Meneer Lingier, pardon, papa, tekent de formulieren. Een formaliteit, zo te zien. Moet die niet gaan praten met de directeur? Wist ik veel dat hij al langs geweest was in de loop van de week, ze zeggen ons hier niets.
Garcia komt nog even buiten, wenst me het beste toe en hoopt dat hij me hier niet meer terug zal zien. Ik hoop het met hem. De laatste band wordt doorgeknipt met een paar goedgemeende woorden.
Ik volg m'n nieuwe papa. Met de doos in m'n armen. Ik kan amper volgen met m'n korte beentjes. Hij, met z'n lange passen, loopt nu al een paar meter voor me uit. Straks verdwijnt hij nog aan de horizon met z'n zevenmijlslaarzen aan…
De deur is open, we gaan naar buiten. Ik kijk achterom. Ruiselede uit de tijd van Napoleon, lijkt een droom te zijn geweest. We gaan naar de parking. Er staat een Wartburg. Een wagen uit de toenmalige DDR. M'n nieuwe papa was een fervente communist, maar dat wist ik toen nog niet. Hij dweepte met Marx, Lenin en ene Trotski.
Wartburgers hebben de neiging om nogal veel in panne te vallen. Ze lijken een beetje op die befaamde Lada's… We stappen in. Het portier langs mijn kant klemt een beetje. Hij geeft er een flinke snok aan. Zo moet je dat doen, zegt hij…
We rijden de parking af. Ik ruik de hele tijd iets dat aan het verbranden is. maar dat is normaal bij een Wartburg. M'n doos staat op de achterbank. In de koffer staat het vol met dozen. Wat zit erin die dozen? Is dat allemaal voor mij? Misschien vol met nieuwe kleren? 't Zou kunnen hé?
Hij neuriet een liedje. Steekt een sigaret op. De aansteker in de wagen doet het, maar het duurt even. Ik steek ook een zelfgerolde sigaret op. Hij vraagt of ik niet te jong ben om nu al te roken. Ik zeg dat ik volgende maand zestien word. Je ziet er nog geen zestien uit, zegt hij. Moet ik nu blozen? Ik heb toch al een snor?
We genieten allebei van onze sigaret. De raampjes zijn naar beneden. De wind speelt door m'n haren. M'n nieuwe papa tokkelt met z'n vingers op het stuur. Hij lijkt wel mee te vallen…
©GoNo
feedback van andere lezers- dorus
knap
GoNo2: Dank u! - ivo
wow in de hardheid van het bestaan wordt er onderscheid gemaakt tussen de hardheid van stenen - en dan valt het mee als het een zachte steen was :)
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Weer op stap
Tof
GoNo2: Dank u! - greta
Zó mooi dit.
Ontroert.
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 8Uitstekend:   4 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 4 stem(men) |
