Volg ons op facebook
|
< terug
26- 't Lijkt wel of het gisteren was…
De waarheid heeft ook z'n rechten. Ik ramde hem in een reflex de biljartkeu in de maag. Om maar te zeggen dat ik geen Bruce Lee ben hé? Ik was wel pezig in die tijd, had een maatje vierendertig en woog fris aan de haak zo'n vierenvijftig kilo. 't Was eerst minder, maar door die voortreffelijke keuken van 't gesticht was ik bijna vijf kilo bijgekomen…
" Kom, we gaan naar papa…"zegt Chantal.
" Goed idee, meneer de baron zal z'n beklag al gedaan hebben…"antwoord ik.
Mammie staat in de keuken tomaten en komkommers te snijden. Ze weet al wat er gebeurd is. Moest dat nu echt, vraagt ze mij. Ik sta er een beetje beteuterd bij, weet niet goed wat ik moet antwoorden. Mammie spreekt haar woorden zo zacht uit dat ze me raken. Chantal neemt het op voor mij. Ze vertelt de ware toedracht. Ze neemt ook de schuld op haar. Wat een meid, denk ik. Ik moet oppassen dat ik niet verliefd word op haar…
Papa Lingier komt de keuken binnen. Z'n gezicht staat op onweer. Ik zal wel terug mogen inpakken, de rit naar 't Rijksopvoedingsgesticht zal wel al besteld zijn. Mammie zegt dat papa even mee moet komen naar het terras. Ik zie door het raam dat ze beiden hevig aan 't discuteren zijn. Zou het gaan over de prijs van de tomaten en komkommers? Ik denk het niet…
Ze komen terug binnen. Papa Lingier roept Pascal bij hem. Pascal komt schoorvoetend binnen, kijkt mij met onverholen haat aan. Ik kan z'n gedachten lezen, hij denkt dat ik een ferme bolwassing ga krijgen en terug zal vliegen vanwaar ik kom…
" Ga allebei aan tafel zitten…" zegt papa Lingier op bevelende toon, die geen tegenspraak duldt.
" Zo, da's beter. Pascal, hoe lang ben je hier al? Vier jaar? En je weet nog altijd niet dat we hier geen geweld toelaten? Nee, zwijg als ik spreek, ga je iedereen in elkaar slaan als de muziek wat te hard staat? We leven in een tijdperk van liefde en vrede. Dus geef ik je de goede raad om een beetje water in je wijn te doen. Of je gaat nog serieus tegen de lamp lopen. Je wilt toch niet eindigen in een verbeteringsgesticht?..."
Pascal zit er beduusd bij.
" En jij, meneer Noël, je zou beter niet zo impulsief reageren. Als je te veel aan energie hebt, moet je gaan sporten. Ik keur het niet goed wat je gedaan hebt, maar ik versta wel de omstandigheden. Jullie zijn geen kleine kinderen meer. Dus stel ik voor dat we het laten zoals het is en ons toeleggen op wat een familie zou moeten zijn. Nietwaar, Chantal?"
Daarmee is blijkbaar voor hem de kous af…
" Geef elkaar een hand en zand erover hé?"zegt papa Lingier.
Ik steek m'n hand uit, Pascal twijfelt nog even. Maar doet uiteindelijk hetzelfde. Mammie slaakt een zucht van opluchting, ik ook.
" Kan ik helpen met iets in de keuken?"vraag ik.
" Ik wil ook wel helpen…"zegt Pascal.
" Ik ook…" zegt Chantal.
" Ik niet…"haakt papa Lingier in en verdwijnt met een glimlach op z'n gezicht de tuin in.
Een echte diplomaat, denk ik plots.
Druppelsgewijze komen de andere kinderen nu binnen. Ze kijken me nieuwsgierig aan. Een zesjarig meisje vraagt of ik haar nieuwe broer ben. Een betere dan die ander, want die wilde nooit met haar spelen. Ik beloof haar plechtig dat ik wel met haar zal spelen. Ze glundert en gaat het aan iedereen vertellen. Ze heet Fientje. Waarschijnlijk komt het van Josefien, denk ik.
We zijn voltallig. Mammie zegt dat we buiten gaan eten, profiteren van de zon, zo lang het duurt. Papa Lingier is al bezig met de bbq. Ik ga naar hem toe, vraag of ik kan helpen. Per slot van rekening heb ik een opleiding genoten van hulpkok hé? Mag ik de kinderen van de familie Von Trap, pardon Lingier even voorstellen ?
Johan, Chantal en kleine Tamara. De echte kinderen Lingier.
Pascal, Fientje, Ludo, Marc en ik. De andere Marc is z'n drie dagen gaan doen in 't Klein Kasteeltje. Die ga ik pas volgende week zien…
De sfeer is gezellig, ongedwongen. De beste home waar ik ooit verbleven heb. Er wordt hier geen onderscheid gemaakt tussen gerechtskinderen en eigen bloed. We zijn één grote familie. Fientje zit naast mij, ze wilde perse naast mij zitten. Haar mondje staat geen minuut stil. Ze babbelt honderduit over hoe ze vandaag op de pony mocht rijden. De volgende keer mag ik meegaan, zegt ze. Dan kan jij op het paard van Sinterklaas rijden. Zegt ze. Staat het paard van de sint dan niet in Spanje? Ja, maar de sint heeft reserve-paarden voor als er eentje ziek wordt van te veel wortelen eten. Zo zo, dat weet ik nu ook weer. Ik leer bij met de minuut…
Er wordt witte en rode wijn gedronken. Voor de groten hé. Ik hou het bij een Jupiler. Ik voel dat Chantal naar mij kijkt. Ik word verdorie rood tot achter m'n oren. Bijna zestien en nog rood worden? 't Zal aan het bier liggen, als 't kind maar een naam heeft hé?
Na de afwas zijn we vrij te doen te laten wat we willen, zo lang er maar geen ruzie is, zegt papa Lingier naar mij en Pascal kijkend. Fientje vraagt of ik haar wil duwen op de schommel? Belofte maakt schuld, dus doe ik het. Chantal kruipt ook op een schommel, ik sta hier nu als een volslagen kieken beiden om beurt een zetje te geven. M'n eerste dag ten Huize Lingier is er ene van hard labeur. Mammie brengt de redding. Fientje moet mee naar het veredelde dorp. Ze krijgt nieuwe schoenen. Fientje zegt dat ik moet wachten, ik moet niet huilen want ze komt straks terug. Plots moet ik aan m'n familie denken in Gent. Ik word er stil van, draai me om en loop naar de recreatieruimte. Ik probeer m'n tranen in te houden, maar 't is sterker dan mezelf. Bijna zestien en ik huil als een klein kind…
©GoNo
feedback van andere lezers- andremoortgat
Graag gelezen
GoNo2: Dank u! - ivo
schitterend hoe je het hier zet - en ja een mens is een mens en geen robot - het echte blijft uit je pen vloeien :)
GoNo2: Dank u! - greta
Ik volg je delen al een tijdje. Wat een mooie serie. Beeldend en gevoelig.
GoNo2: Dank u! - dorus
sterk!
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 8Uitstekend:   4 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 4 stem(men) |
