naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

28- 't Lijkt wel of het gisteren was…

door GoNo2

Torhout was in die tijd een provinciestadje, slapend en weltevreden. Weinig te beleven voor een gastje van bijna zestien. De plaatselijke middenstand boerde niet slecht, zo te zien aan hun dure wagens. Rondom Torhout liggen veel boerderijen en fabrieken. En met de wagen naar Brugge, die schone, het Venetië van het noorden, is nu ook weer zover niet…
Chantal wijst me waar ik binnenkort de bus moet nemen naar Oostende. Binnenkort da's pas in september. We zijn maart, tegen dat ik naar de Hotelschool moet, ben ik al vergeten war ik moet opstappen. We passeren " Het IJsvogeltje ", een ijssalon waar je pannenkoeken en ijs kunt eten. De beste pannenkoeken van Torhout en omstreken. Ik duw tegen Chantal haar bekken. Kijk, er zitten twee bekenden op 't terras. Mammie en Fientje…
We wandelen naar hen toe, vergeten dat we hand in hand lopen. Mammie kijkt verbaasd naar ons. Fientje heeft momenteel alleen maar oog voor haar ijsje. Ik vraag of het lekker is. Ze kijkt op naar mij en zegt met uitgestreken gezicht : " dag nieuw broertje…". Ik schiet in een lach, wat is ze toch schattig…
Mammie vraagt aan Chantal of ze al iets gehoord heeft van die tortelduifjes. Ik laat, betrapt haar hand los. 't Gaat tegenwoordig rap, zegt mammie. Vind ik ook, maar 't is wel plezant die kriebels in m'n onderlijf.
Moeten jullie ook iets hebben, vraagt mammie.

" Voor mij ook zo'n ijsje en jij, Noël?"vraagt Chantal.
" Ik neem een koffie, als het mag?"zeg ik.

't Is maart en de zon doet deugd, 't is bijna twintig graden op 't terras. De lente is meer dan op tijd. 't Zijn hier wel vriendelijke mensen, iedereen kent iedereen. Zo schijnt het toch. Mammie doet een praatje met die en dan weer met iemand anders. Altijd over hetzelfde, dat het goed weer is, dat de bloemen en bomen in de bloei staan. Dat ze dringend naar de dokter moet want ze heeft last van haar longen. Ik steek een sigaret op, in afwachting van m'n koffie. Ik heb geen last van m'n longen. Da's nu wel eventjes anders…
Chantal kust me plots op de lippen, zomaar. Mammie zegt dat ze er wel vroeg bij is. vroege vogels hebben de mooiste veren, zegt Chantal. Zou dat op mij bedoeld zijn? Ik heb de man van m'n leven gevonden, zegt ze tegen mammie. De man van je leven, komaan kind, kalverliefde noem ik dat. Ja, mammie, stook maar wat vuur hé?

" Kom, Noël, we gaan naar de Germinal. Da's hier juist om de hoek…"
" De Germinal, is dat een cinema?"vraag ik.
" Nee, da's een pottenbakkerij…"
" Ik wil ook naar Ger-mi-nal, ik wil ook potten bakken…"zeurt Fientje.
" Daar ben je nog te klein voor…"zegt Chantal.

We nemen afscheid van Fientje en mammie, zadelen haar op met de rekening. Voor mij speelt het geen rol, ik heb toch geen centen.
Ik vraag me af wat we verloren hebben in een pottenbakkerij. Maar kom, 't kan leerrijk zijn. We wuiven naar hen, alvorens de hoek om te slaan. Fientje is kwaad, zo te zien…

De Germinal is bij nader toezien een jeugdclub. Hij is gevestigd in het Parochiecentrum. De zaal achter het centrum is voorbehouden voor de jeugd. Het centrum zelf is voor de duivenmelkers en kaarters. Ook de Boerinnenbond heeft hier haar lokaal. We lopen door naar achteren, krijgen een stempel op onze hand gedrukt. De toegangsprijs bedraagt twee frank. Feitelijk heb ik hier m'n eerste stempel gekregen en ik dopte toen niet eens…

Het Parochiecentrum boert niet slecht, het is hier stampvol. Ik ben het niet gewoon in zo'n menigte te vertoeven. Ik hap naar adem in die broeierige sfeer. Chantal sleurt me mee naar voren. Chantal bestelt twee biertjes, zonder te vragen of ik wel een biertje lust. Ze vraagt ook of er nog sigaretten te koop zijn. Die zijn er. Een pakje Belga en een pakje Marlboro. Zij betaalt, ik word er niet goed van. Waarom moet een vrouw betalen, vraag ik me af. Het stuit me tegen de borst. Hier klopt iets niet. Maar zelfs al zou ik willen betalen, met wat? Met gesneden wortelen? Of soepgroenten?

" Chantal, ik heb geen geld…"fluister ik in har oor.
" Hoezo, geen geld? 'k Zal vragen of ge de afwas moogt doen…"
" Serieus, ik heb echt geen geld…"
" Heeft papa je dan geen zakgeld gegeven?"
" Neen, misschien niet aan gedacht…"
" Wacht hier, ik ga kijken of mammie er nog zit…"

Ze loopt weg, zonder dat ik de kans krijg om nog iets te zeggen. Er staan tafeltjes, maar allemaal bezet. Ik blijf maar wat aan de toog hangen. Kijk rondom mij. Schoon volk, moet ik zeggen. De meisjes toch. Er zijn hier verdorie meer meisjes dan jongens. Keuze genoeg, zo te zien. Ik heb amper twee uren een lief en ik ben al haar aan 't bedriegen. In m'n gedachten dan toch. Later zou ik tot de conclusie komen dat hoe schoner de tafel, hoe meer je verlangt naar ene met kruimels op…

Ik sta hier plompverloren, komt Chantal nog terug of heeft ze een andere vrijer gevonden? De muziek is goed. De muziek van de jaren zeventig is nu nog altijd goed, vind ik toch. Alleen tuiten m'n oren van het lawaai. In de kapel bij de paters zongen ze hard niet. In 't gesticht ook niet, maar het hangt ervan af wie er van dienst is. wat zouden ze aan 't doen zijn? Niet aan denken, ik ben er weg. Ik besluit om naar buiten te gaan. Een frisse neus halen. Ook ben ik het getrek en geduw aan de toog spuugzat. Het lijkt soms wel oorlog tussen die meisjes. En ik die dacht dat wij de hanen in het kippenhok waren. Hier hebben de kippen het voor 't zeggen. Elvis zingt ' It's Now or Never', bij mij ook, denk ik. Er vraagt een meisje of ik wil dansen. Ik moet gaan plassen, later misschien, maken dat ik wegkom is de boodschap. Tot later, zegt ze…

Oef, ik ben buiten. Ik ga naar de duivenmelkers. Die maken zoveel lawaai niet. Ik kan Chantal niet missen, ze moet hier voorbij komen als ze naar de jeugdclub wil…

" Moet ge iets drinken?"hoor ik achter mij vragen.

Ik draai me om. Verdomme, ik kijk recht in de ogen van een meisje, hemelsblauwe ogen. Ze draagt een minirokje, haar borsten wippen bijna uit haar decolleté. Ik zie haar tepels, stijve tepels onder een witte bloes. Ze steken m'n ogen uit. Waarom denk ik nu plots aan Chantal? Ben ik wel verliefd op haar? Is het niet zo dat ik voor de gemakkelijkste weg gekozen heb?

" Ben je nieuw hier? Ik heb je hier nog nooit gezien?"vraagt het meisje.
" Ja, ik ben hier nieuw en geef me maar een pintje…"
" Geven, betalen zal je bedoelen hé?"zegt ze met een glimlach.

" Ik ben er, schatje, ik ben er eindelijk geraakt…"
Chantal is juist op tijd terug, ik had geen flauw idee hoe ik zou moeten betalen hebben.

" Sylvia, da's mijn lief, zoek er maar een andere hé?"zegt Chantal op, wat moet ik zeggen, een bijna jaloerse toon.

" Staat er een stempel op z'n billen met uwen naam erop?"vraagt Sylvia, afgemeten.
" Ja en op een andere plaats ook…"
Straks controleren, je weet maar nooit wat die uitgespookt heeft terwijl ik sliep. Ik heb zo het vermoeden, in al m'n onwetendheid, dat Sylvia en Chantal niet de beste vriendinnen zijn.
Sylvia is de dochter van de uitbaters en heeft op haar achttiende al meer venten versleten dan er rondlopen in Torhout en omstreken. Dat zegt Chantal toch. Ik denk dat Chantal haar vroeger vriendje aan Sylvia kwijtgespeeld is. dat heb je als er meer vrouwen zijn dan mannen hé?

©GoNo

feedback van andere lezers

• dorus
  tof
  GoNo2: Dank u!
• andremoortgat
  Weer leuk
  GoNo2: Dank u!
• ivo
  de sfeer is helemaal anders geworden en ja dat lees je tussen de regels Noël is een vent aan het worden .. knap
  GoNo2: Dank u!
• catharina
  hello! Klein inhaalmanoeuvre gedaan en ik ben weer helemaal mee. Schitterend!
  En is West-Vlaanderen, met al zijn dorpsmentaliteit geen zalig oord :)...
  GoNo2: Dank u!

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 8

Uitstekend: 4 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 4 stem(men)