naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

33- 't Lijkt wel of het gisteren was….

door GoNo2

Ik doe een praatje met de oude man. Hij is op rust, maar nog alle dagen in z'n branderij. Wacht even, zegt hij bij het afscheid, hij gaat naar binnen en komt terug met een bruin zakje. Lekkere gebrande koffiebonen, mammie zal blij zijn.
Ik ga terug naar de ingang van de meubelmakerij. Is dat niet de Wartburg van papa? Ja, er is er zo maar ene. Papa zit niet achter het stuur. Is misschien verstoppertje aan 't spelen in de koffer? Ik ben te oud om verstoppertje te spelen en wacht geduldig op z'n terugkomst. Proficiat, je hebt het goed gedaan, hoor ik plots zeggen. Flor en de anderen zijn geweldig tevreden over jou. Kom, stap maar in, we rijden naar huis…

We zijn een week verder. Ik ben bijna alle dagen meegereden met papa. Papa is vertegenwoordiger. In porselein en souvenirs die verkocht worden op de dijken in de badplaatsen. De enige vertegenwoordiger die de hele kuststreek doet. Ik denk dat het aardig wat centen oplevert. Waarom koopt hij dan geen andere auto? Die Wartburg rammelt langs alle kanten. Ik geniet ervan om met hem op de baan te zijn. We groeien, zonder het te beseffen, naar elkaar toe. Hij behandelt me als z'n zoon. Voor het eerst in m'n leven voel ik een zekere geborgenheid. Chantal is zelfs een beetje jaloers omdat ik zoveel tijd met haar vader doorbreng…

" Ik heb telefoon gekregen van de jeugdrechter…"zegt papa, terwijl we op de terugweg zijn van Middelkerke.
" Goed of slecht nieuws?"vraag ik, geenszins op m'n gemak.
" Allebei…"zegt hij.
" Begin dan maar met 't goeie nieuws, papa…"
Hij kijkt me aan, z'n neus krult. De kleine zegt 'papa'.

" Het goeie nieuws is dat je naar de Hotelschool mag…"
Ik had verwacht dat ik leraar mocht worden.
" Het slechte nieuws is dat je daar op internaat moet…"

" Waarom? Ik kan toch alle dagen de bus nemen? Ben ik niet oud genoeg of zo? Ik versta het niet. Waarom moet ik op internaat? Ik maak toch deel uit van 't gezin of niet soms?"
" Ik heb het ook gevraagd aan de jeugdrechter, maar die zei dat het Comité voor Jeugdzorg dat zo beslist heeft. Ze zeggen dat het goed is voor de ontwikkeling van je zelfdiscipline. Ze denken dat je anders je best niet zult doen…"zegt papa op sombere toon.

M'n wereld valt in duigen. Binnen een week ben ik er zestien. Ze blijven me behandelen als een onmondig kind. De jeugdrechter beslist en ik moet me er bij neerleggen. Ik verval in stilzwijgen. Ik zit te denken over het hoe en waarom van deze beslissing. Zelfdiscipline? Waar halen ze het? Alle dagen mezelf dwingen om vroeg op te staan, alle dagen proberen te op te staan met een glimlach, zonder te vervallen in sombere gedachten. Is dat soms geen zelfdiscipline? Of denken ze dat ik dat woordje niet begrijp? Ik vraag me af of ze wel die psychiatrische en psychologische verslagen wel gelezen hebben. Ik voel de haat opkomen tegen alles wat gezag is. ik wil helemaal niet op internaat, ik heb daar niets verloren. Ik heb al genoeg controle gehad over m'n leven. Papa zegt dat ik vanaf vrijdagnamiddag tot zondagnamiddag toch thuis zal zijn. Een aalmoes, denk ik…
Andere kinderen gaan alle dagen naar huis. Ik niet, ik ben weer het buitenbeentje. Een gerechtskind. Het is alsof ik met een stempel op m'n voorhoofd loop. Opgepast, GERECHTSKIND.

Ik sluit me op in m'n kamer. Deze keer is het raam dicht. Niemand komt erin. Ik hoef geen eten. Ik sterf nog liever van de honger. Ze kunnen allemaal de pot op, met hun mooie woorden. Het lijkt wel of ik verdoemd ben. De paters hadden gelijk. Ik ben een kind van Satan. Er wordt op de deur geklopt. Ja, klop maar zoveel je wilt, ik doe toch niet open. Het is Chantal. Ik wil gerust gelaten worden, is dat zo moeilijk? De hele wereld kan de boom in. Chantal zegt dat ze vragen om te komen eten. Ik zeg dat ik leef van de hemelse dauw. Ik kom eten als ik goesting heb. Ik ben kwaad, razend kwaad.
Chantal, wilt ge me nu vijf minuten gerust laten? Ik weet dat ik verkeerd bezig ben, maar het is sterker dan mezelf. Ik moet kwaad zijn op de jeugdrechter en niet op hen. Ik denk erover om te gaan lopen. M'n oude droom naar Frankrijk te trekken, komt aan het venster loeren. Maar deze keer moet ik het anders aanpakken…

Papa komt, mammie komt, zelfs de hond komt janken aan m'n deur. Laat me in godsnaam gerust. Als je dat geen vijf minuten kunt, mag je me nu terug naar Ruiselede brengen. Ik hoor ze naar beneden stommelen. Eindelijk, ze hebben het begrepen. Ik wil rust, rust en nog eens rust. Misschien moet ik zelfmoord plegen. Zal ik eindelijk de rust hebben waar ik zo naar snak. Maar ik denk niet dat de jeugdrechter er minder van zal slapen. Ik ben maar een foto met een nummer op een dossier. Niet meer en ook niet minder. M'n moeder zal zeggen dat ik het zelf gezocht heb. Ze zal een traan wegpinken, niet voor mij maar omdat het kindergeld weer nog niet in de bus zit. M'n zus, die twee jaar ouder is dan ik, heeft me later eens verteld dat moeder altijd geld te weinig had. Zelfs met het geld dat m'n zuster binnen bracht, kwam ze niet toe. M'n zus werkte toen aan de lopende band bij Vynckier. Ja, zei ik, als je alle dagen in de kroeg zit…
Toen ze achttien was, bleek m'n zus in verwachting te zijn. Van enen Danny, een kok die ze kende van een restaurant. Zo gauw hij wist dat m'n zus zwanger was, verdween hij met de noorderzon. Achteraf kwam ze te weten dat hij kok geworden was op de Belgische ambassade in Koeweit. Hoe hij dat voor elkaar gekregen heeft op zulke korte termijn, is me nog steeds een raadsel. Nu heeft hij een restaurant in Gent. Overgenomen van z'n vader. M'n zus is er eens gaan eten, samen met haar zoon, die net achttien geworden was. Hij herkende haar niet eens, zei ze me. Hij wilde je misschien niet herkennen omdat hij bang was dat je keet zou schoppen in z'n restaurant, zei ik haar. Toen ze vroeg aan de dienster of ze Danny even kon spreken, zei die dat Danny boodschappen gaan doen was. Terug verdwenen naar Koeweit, vroeg ik haar. Nee, verdwenen op de Gentse Feesten…

Ik ben in slaap gevallen op m'n bed. Ik droom van Frankrijk. Hoe m'n verre oom mij met open armen zou ontvangen. Hij zegt me dat ik welgekomen ben, excuseert zich omdat hij beter Frans spreekt dan Vlaams. Kom, laten we zingen en klinken op het leven dat geen leven is. we lachen, dansen rond het kampvuur in zijnen hof. De wijn vloeit met beken. Zelfgemaakte wijn met zelfgemaakte stokbroden. Du vin et du Boursin…

Ik schiet wakker, midden in de nacht. Ik hoor iets aan m'n deur krabben. Zitten er hier ratten? 't Zou kunnen want aan de zijkanten van de dreef lopen beekjes. Afvloeiing van het rioolwater. Ik sta op en loop zachtjes naar de deur. Het krabben houdt op, ik zal het gedroomd hebben maak ik mezelf wijs. Ineens hoor ik een zacht gejank. Bobby of hoe heet die hond nu ook weer? Ik doe de deur open op een kier. Bobby steekt z'n snuit door de kier. Ik krijg medelijden met die hond. 't Is verdomme m'n enige echte vriend. Hij komt me troosten, ik lees het in z'n ogen. Hondstrouwe ogen. Ik laat hem binnen, hij springt op m'n bed. Kijkt me aan alsof hij al het leed van de wereld draagt. Ik streel hem zachtjes. Fluister dat ik z'n vriend ben. Hij likt m'n handen. Bobby, als ik naar Frankrijk ga, neem ik je mee, zeg ik met een snik in m'n stem…

©GoNo

feedback van andere lezers

• dorus
  knap
  GoNo2: Dank u !
• ivo
  mensenkinderen toch, zouden deze sociale accidenten van het comité zoals de paters die kinderen misbruikten ook geen vervolging moeten ondergaan? Die beterweters die niets anders doen dan papieren klasseren.
  
  knap geschreven.
  GoNo2: Dank u !
• andremoortgat
  Internaat...
  Griezelig wat daar kan gebeuren
  Dan maar liever la douce France
  
  GoNo2: Dank u !
• catharina
  Ojee, wat er toch allemaal in zo'n kinderleven kan gebeuren hé...dat zou bij wet verboden moeten worden al dat verslepen en verplaatst worden...
  GoNo2: Dank u !

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 8

Uitstekend: 4 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 4 stem(men)