naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

40- 't Lijkt wel of het gisteren was….

door GoNo2

Mijn besluit staat vast, ik ga hier weg. Het zal veel mensen verbazen, maar ik doe soms dingen zonder verder bij na te denken. Ik heb geen toekomst, 't is allemaal zo uitzichtloos. Met de vinger worden gewezen, zonder dat je schuldig bent, je moet al een hard pantser hebben om daar tegen te kunnen. Loopt er iets mis in de klas of bij uitbreiding in de school, wie heeft het gedaan? Juist, die van 't gerecht. Ik verdedig Jan niet, wat hij gedaan heeft was totaal zinloos. Maar misschien had hij er op zijn manier ook genoeg van. Als je constant een slechte bent, is er niet veel nodig om dat in praktijk om te zetten…

Ik moet geduldig m'n kans afwachten, nog een beetje sparen. Komedie spelen, de goede leerling uithangen. Ik heb een kaart gekocht van Europa. Boeschepe staat er op vermeld. Ik stippel m'n route uit. Met een rode stift. Bereken hoeveel ik nodig heb om te overleven. Deze keer ga ik niet zomaar op de dool. Deze keer plan ik alles tot in de puntjes. Ik moet zien uit te vissen waar ik kan slapen. Ineens denk ik aan die tweepersoonstent die ten huize Lingier op zolder ligt. Die ligt daar maar stof te vergaren. Ik besluit hem niet te stelen, maar eerlijk te lenen. Waarschijnlijk weten ze niet eens meer dat op zolder een tent ligt. Zo, de kwestie van slapen is al ten dele opgelost. Proviand, ik moet ook proviand hebben voor onderweg. Ik ga niet rondlopen met een hongerige maag. Die tijd is voorbij…

M'n ontsnappingsplan neemt me zo in beslag dat ik m'n studie verwaarloos. Chef Benz heeft iets in de gaten, maar weet niet juist wat er gaande is. Ik doe waar ik goed in ben. Me afsluiten van iedereen. Ik doe het niet met opzet, nee, het gebeurt gewoon. Instinctief, zullen we maar zeggen. Nu denk ik, jongen toch, was het nu echt zo moeilijk om normaal te doen? Ik weet het niet, toen zag ik alles met andere ogen. En de lokroep van vrijheid was zo intens hé?

Ik heb meer dan duizend frank gespaard, een klein fortuintje, die me goed van pas zou komen. Als ik links of rechts wat kan bijklussen, kom ik er wel. Desnoods doe ik druivenpluk in Frankrijk. Er waren in die tijd zoveel studenten die dat deden. Huize Lingier is niet meer wat het was. Ik zie het door andere ogen. Het is niet meer en niet minder een veredelde doorgangshuis. Vandaag ben je er nog, morgen ben je weg. Je kunt er beter geen vriendschap sluiten met iemand. Dan heb je ook de pijn niet van afscheid te moeten nemen. Ik twijfel of ik Bobby zal meenemen. Als ik hem meeneem moet ik voor hem zorgen. Een gast met een rugzak, tent en een hond, zal dat niet te veel opvallen? Ja, zeker en vast. Sorry, Bobby, je zult bij je adoptieouders moeten blijven…

Ik moet wachten tot het weekend is om mijn plan uit te voeren. Nee, ik ga het niet meer uitstellen. Van uitstel komt afstel. 't Is nu nog goed weer, ik moet niet wachten tot de winter voor de deur staat. Ik kijk rond op de slaapzaal, verdomd, wat een triestige boel. M'n kastje is zo goed als leeg, op een paar vuile sokken na. Die mogen ze hebben als blijk van sympathie. Ze kunnen ze inkaderen en aan de jeugdrechter geven. Of aan die hooggeleerde dokters. Kunnen ze onderzoeken of zweetvoeten bij jeugddelinquenten geen verband houden met aangeboren kwaad…

Ik ben thuis, in zoverre dat je dat nog m'n thuis kunt noemen. Bobby wordt gewaar dat er iets niet pluis is. Die hond is slimmer dan een mens. Hij bekijkt me met ogen die zeggen dat ik het niet moet doen. Ik heb medelijden met dat beest. Waarom weet ik ook niet. Ik ga een brief schrijven waarin ik zal uitleggen het hoe en het waarom van m'n daden. Ik vind dat ik het hen verschuldigd ben. Ook een beetje opdat ze niet zouden denken dat ik door en door slecht ben. De tent heb ik enige tijd geleden al weggemoffeld in het tuinhuisje. Samen met m'n rugzak. Ik doe zelf het gras af, zodat niemand een reden heeft om in het tuinhuisje te zijn. Maar wie gaat er nu helemaal achterin gaan zoeken, tussen oude tuinmeubelen en kapot speelgoed?

Het is een zwoele avond, er hangt onweer in de lucht. Ik mag niet vergeten m'n regenjas mee te nemen. 't Is zo'n piepklein ding dat in een tasje zit. Een KW noemen ze dat. 't Neemt geen plaats in en 't is nog handig ook. Ze zijn met z'n allen naar 't feest van de boerenbond in de parochiezaal. Ik ben er stilletjes van door gegaan. Op m'n kousenvoeten, bij wijze van spreken. Ik heb nu geen tijd om te feesten, ik moet er van door. Op een goeie vijftien minuten ben ik thuis. Ik neem m'n spullen uit het tuinhuisje. Bobby sluit ik op in de recreatieruimte. Ze zullen hem wel vinden. Ik neem eerst met pijn in het hart afscheid van m'n trouwe viervoeter. Hij jankt. Ik ook. Bij iedere auto die passeert voel ik mij betrapt. Ik ga zeker de grote baan niet volgen, da's vragen om moeilijkheden. Nee, ik neem de binnenweg, langs de weide waar ik zo veel met Bobby gespeeld en gewandeld heb. 'k Moet ook niet bang zijn om verloren te lopen. Ik ken het daar op m'n duimpje. Die weg loopt tot aan het anti- tankkanaal. Naast het kanaal is een pad. Gewoon volgen en je komt uit in Zedelgem. Die lange wandelingen bewijzen dat ze hun nut hadden. Zo zie je maar hé?

Ik ben weg, op weg naar een toekomst waarvan ik niet weet wat het mij zal brengen. Ik kijk nog eenmaal om. Ik hoor Bobby blaffen. Neem me mee, neem me mee. Dat gaat niet jongen, je verdient een beter leven dan ik…

Ik zet er nu flink de pas in. Ik moet zo vlug en zo ver mogelijk weg zijn. Je weet maar nooit dat papa Lingier al thuis is en m'n brief al gevonden heeft. Ik ben er zeker van dat hij me zal gaan zoeken. Desnoods met de hele civiele bescherming, 't leger en de Rijkswacht. 't Wordt verdomme donker, m'n ogen moeten wennen aan de duisternis. Hier branden geen lampen. Wat een verschil met overdag. De koeien liggen al te slapen in de weide. Ze kijken zelfs niet op als ik vloek omdat ik me prik aan de netels. Handschoenen, ik ben m'n handschoenen vergeten. Er is altijd wel iets dat een mens vergeet. Heb ik m'n geld wel bij? Stel je voor dat ik dat ook vergeten ben. Ik tast naar m'n portefeuille. Die zit veilig en wel opgeborgen in m'n achterzak. Een hele geruststelling, maar toch even kijken. Het geld zit erin. Oef, en nu terug op pad, ik heb al tijd genoeg verloren.. De maan geeft maar een flauw licht door de regenwolken die ervoor hangen. Ik ben aan het anti- tankkanaal. Een goeie vijfhonderd meter verder weet ik dat er een soort wachthuisje staat. Bouwvallig en overwoekerd, maar dat is m'n eerste rustpunt. Daar ga ik slapen, maar eerst een sigaretje roken, ik heb het verdiend…

Einde deel 2

©GoNo

feedback van andere lezers

• ivo
  schitterend en weemoedig - de traan die er pingelt voel ik hier ook
  GoNo2: Dank u!
• dorus
  Tja Noël, het is eeuwen geleden dat ik nog zo geboeid heb zitten lezen. Bijzonder knap!
  GoNo2: Dank u!
• andremoortgat
  Korte zinnen, een lang verhaal
  Op weg naar deel 3
  Boeiend
  GoNo2: Dank u!

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 6

Uitstekend: 3 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 3 stem(men)