Volg ons op facebook
|
< terug
Mensen komen elkaar tegen, bomen niet...
Lange rijen wachtenden om mee te mogen doen met het circus dat wij verkiezingen noemen. Het toppunt van de democratie, de enige plaats waar we ons eens goed kunnen laten gaan: het stemhokje. We gaan onze verkozenen, die het algemeen belang gaan dienen, naar het parlement sturen. Zij, en niemand anders, gaan onze belangen verdedigen. We geven hen volmacht om onze levens in goede banen te leiden. Wij kunnen dat niet zo goed, daarom zijn er regels in de maatschappij…
Het doet goed om nog eens mensen te zien, waarvan ik dacht dat ze niet meer leefden. Op de vraag voor wie ik ga stemmen, is m'n antwoord steevast Jean-Luc Dehaene en Wilfried Martens. Maar die zijn toch dood? Ja? Dan heb ik een probleem. Ik heb geen plan 'B'…
't Gaat goed vooruit, de rij waarin ik sta is voor één keer de snelste. Niet zoals in de Colruyt, waar ik altijd in de traagste rij sta…
De dame die m'n pasje en oproepingsbevel aanneemt, ken ik van ergens. Maar van waar? Ze bekijkt m'n pasje, glimlacht. Zegt dat ik er ook niet mooier op geworden ben. 't Was nochtans de beste pasfoto die ze van mij konden maken. 't Zijn ook geen fotografen meer zoals vroeger, zeg ik haar. Herken je me niet? Nee, 't is te zeggen, je gezicht komt me bekend voor, maar 'k kan me niet herinneren van waar. Achter mij klinkt protest, doe uw babbeltje op een andere keer, zegt een belegen vrouw, die al jaren niet meer buiten gekomen is. Ze draagt een zonnebril en een blonde pruik. Ja, denk ik, als je naar mij kijkt is het beter een zonnebril op te zetten. M'n oogverblindende verschijning hé?
Ik ga in het hokje. Waar is de kapstok? Ze zijn die vergeten. Die pashokjes laten veel te wensen over. Een stoeltje staat er ook al niet. Het stemmen duurt niet lang, de pc werkt goed mee. Niet zoals de mijne, die af en toe, er de brui aan geeft. 't Ding is drie jaar oud en krijgt nu al kuren…
Ik verlaat het hokje, zo vlug als ik kan, ik krijg bijna een aanval van claustrofobie. Het gordijntje blijft achter de riem van m'n schoudertas haken. Bijna breek ik het record van hokjes laten omver vallen. Degene die de hokjes in elkaar gezet heeft, had ze wel wat steviger kunnen vastzetten. Maar met de hulp van een bijzitter, wordt het ergste voorkomen. Ze blijven recht staan, wat voor mij een hele opluchting is. Voor het stembureau waarschijnlijk ook…
Herken je me nog steeds niet, hoor ik de dame twee stoelen verderop vragen. Zegt de naam Brigitte je iets? Brigitte Bardot? Zotteke. Ben ik dan zoveel veranderd? Moet je niet aan mij vragen, 'k heb gaten in m'n geheugen. Het gat in de ozonlaag is klein bier vergeleken met dat van mij. Ik bedoel, in m'n geheugen hé? Ik krijg m'n pasje terug en mag beschikken. M'n vaderlandse plicht is weer eens vervuld. Ik sta nu ingeschreven als een plichtbewuste onderdaan van dit koninkrijk…
Ik ga naast de tafel staan, ik wil weten wie de dame is. Brigitte? Ik tast m'n geheugen af. Ergens in een donkere hoek van m'n geheugen gaat een lichtje branden. Een spaarlampje. Daarom duurt het eventjes eer ik denk te weten waarvan ik haar ken…
Brigitte fluistert dat ik moet denken aan het bed dat ineen zakte. Zeg dat het niet waar is hé? Ben jij die Brigitte? Ja, zegt ze, dat ben ik. We worden beiden rood. En dat op onze ouderdom. Ze schuift me een papiertje toe. Ik stop het weg, zonder het te bekijken. Het stemlokaal is nu niet bepaald de gelegenheid om een boompje over vroeger op te zetten. Lees het buiten maar, zegt ze. Wat ik toch al van plan was. Ik groet haar met verliefde blik. Kriebels in m'n buik, na al die jaren? Wie zal het zeggen hé?
Buiten kijk ik naar het papiertje. Er staat een gsm-nummer op en de simpele woorden: afspreken?
Ja, dat zie ik wel zitten of moet ik zeggen wel liggen? Jaren zijn voorbij gegaan, ik wist niet eens dat ze in Hoboken woonde. Toen ik haar de laatste keer sprak, was ze in verwachting. Nee, niet van mij, althans dat hoop ik toch. Het werd wat men toen noemde een huwelijk van moeten. Haar vader, een notaris, stond nogal op z'n strepen en z'n status. Z'n zoontje, in wie ik een rivaal en een nietsnut zag, maar dat zag hij waarschijnlijk in mij ook, kon mij met z'n praatjes niet overdonderen. Ik was maar een simpele hulpkok hé? Hij, daarentegen, had rechten gestudeerd aan de unief. Een bloeiende carrière in 't verschiet. Zal wel in de politiek gegaan zijn, nu ik erover nadenk…
En zo is m'n vlam getrouwd met een toekomstige advocaat. Ik was niet uitgenodigd, volkomen normaal hé? Onze wegen liepen uit elkaar, ik hoorde of zag niets meer van haar. In het begin reed ik nog langs haar deur. Ik stopte, wachtte, maar ze kwam niet. Tot haar vader buiten kwam, naar m'n wagen stapte en zei dat ik haar moest vergeten.
Het kind heeft een vader en is niet van jou. M'n dochter is gelukkig, laat haar verder gelukkig zijn. Wat ik ook gedaan heb. Na verloop van tijd, is ze compleet uit m'n geheugen gegaan….
Verkiezingen, ik kan er niet genoeg van krijgen. De enige manier om de gaten in m'n geheugen op te vullen. Vanavond ga ik haar bellen, we hebben zoveel bij te praten dat ik niet weet waar eerst te beginnen. Ik ben nu al benieuwd hoe haar leven verlopen is. is ze nog getrouwd? Is ze gescheiden? Maak ik een kans om de klok terug te draaien? Of wil ze me alleen maar even zien als een oude vriend?
©GoNo
feedback van andere lezers- andremoortgat
Leuke herkenning
Zeker afspreken
GoNo2: Dank u! - ivo
een nieuw vervolgverhaal? laat maar komen, wie A zegt, moet ook B zeggen, niet dan?
GoNo2: Dank u! - dorus
je kent er echt wat van! zeer knap!
GoNo2: Dank u! - greta
Geweldig. Maakt nieuwsgierig . . .
GoNo2: Dank u! - catharina
yo! Waarom gebeuren alle toffe verkiezingsdingen nooit in mijn bureau? Ik heb verdorie moeten gaan tellen, uren streepjes zetten en al mijn medeplichtigen waren...eh...ik was de junior, om het zo te houden. Hopelijk eindigt dit in de 'moeder van alle verkiezingen', memorabel enzo...
GoNo2: Dank u wel!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 10Uitstekend:   5 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 5 stem(men) |
