Volg ons op facebook
|
< terug
*Clandestien* - 42. JA
De man stond op. Er kwam beweging in de kamer rondom de kaars die prompt begon te dansen. Hij stak een andere kaars aan. Iets verderop dicht bij de muur. Daar waar ze de tafel had gezien en stapels boeken en papier. Hij keek naar haar, maar wenkte niet. Alsof ze de keus had op te staan of te blijven zitten. Nochtans was er niets in zijn kalme bijna statische houding dat erop wees dat hij van plan was iets te doen daar aan zijn tafel. Ze stond op en ging naast hem staan. Keek haar ogen uit. De tafel lag bezaaid met tekeningen, verzen en aantekeningen in alle mogelijke vormen en talen, met slechts één rode draad, voor zover ze dat kon opmaken: de lotusbloem.Tegen de wand van de muur stonden ze daar, keurig, gastvrij, wenkend, trouw, op een lange statige rij: wel 40 woordenboeken, in alle mogelijke combinaties van Arabisch-Spaans tot verklarend Keltisch. Alleen Nederlands bleek te ontbreken. Haar ogen bleven rusten op een vertrouwd exemplaar: de donkergrijze Lewis&Short. Op het tafelblad lag nog een welbekende open en een beetje bloot. Het kleine schattige Frans-Griekse woordenboekje dat ze zelf zo vaak zo graag betrad. Haar oog viel op 'Jocaste' zonder meer vrouwelijk verklaard en vertaald. En toen op 'joie, f.chara' een woord dat ze vergeten was. Vreugde is verwant met charis- dankbaarheid, dacht ze, met bekoorlijkheid en welgevallen en genade. Je moet in Egypte op een eiland zijn om dit te ontdekken.
Wie is die man? Die man die zich voedt met mysterieuze planten, die op een eiland leeft en zich een Babel bouwt, die bloemen plukt en droogt en bestudeert, die verzen leest en schrijft, die een toevallige vrouw zwijgzaam maar gastvrij in zijn huis ontvangt. Wie is hij en wat wil hij mij vertellen? Welk mysterie voel ik groeien in mijn hoofd dat duizelt van de tekens? Ze las wat ze kon lezen; wat geschreven was in de weinige talen die ze kende. Indische, Chinese, Boeddhistische, Egyptische zelfs Tibetaanse symboliek. Over puurheid, tijdeloosheid, toekomst, ethiek, strengheid, openbaring, innerlijke bloei, verrijzenis, ontplooiing, vrede, licht en vruchtbaarheid. Maar ze voelde zich blind en onontvankelijk voor de zin van alles wat ze las. Ten slotte gaf ze het op. Ontgoocheld. Onzeker.
- I don't understand, fluisterde ze.
Hij glimlachte de eeuwige lach van Boeddha.
- You don't have to. You're a woman.
Er welde iets in haar op. Iets religieus. Een soort genade. Iets van verbondenheid met alle vrouwen ter wereld. Ontvangend, bevrucht, zwanger, in barensnood, werpend, zogend, voedsel bereidend, reinigend, zorgend, troostend, sparend, bewarend. Verward trachtte ze na te denken. Het leek wel alsof de man het haar belette. Alsof ze niet nadenken mocht. Afstand moest nemen van de wereld van de mannen, begerend, bevruchtend, scheppend, ontwerpend, bouwend, voortgedreven naar begrijpen en vooruitgang, meer, verder, beter. Ze smeekte hem met bijna baldadige ogen om meer uitleg. Hij ging er op in:
- The mystery is all in your body.
- I cannot see it.
- Wait and see. Tais-toi et sois belle ...
Zijn Frans klonk meesterlijk charmant. Bijna ondeugend. Schalks. Al was er niets in zijn houding of zijn stem dat iets afdeed van de ernst van zijn woorden
Verrukt keek ze hem aan. Deze woorden die duizenden vrouwen in het harnas jagen, die duizenden vrouwen uitdagen om resoluut de handschoen op te nemen tegen de mannen, al stellen ze zich dan wel op in de gelederen van de mannen zelf, klonken haar plots oneindig mild in de oren, juist. Het mysterie was in haar. Omdat ze een vrouw was. Verzegeld. Deze man opende haar de ogen. Maar hij zou zijn hele leven moeten blijven zoeken. Mysteries kun je niet begrijpen. Je moet erin gaan. Je laten initiëren. En zij zou haar hele leven het mysterie in haar moeten bewaren als ze zich nooit liet ontsluiten. Als ze er nooit toe kwam zich uitverkoren te weten om de belofte tot zijn vervulling te laten komen. Het afwezige licht van de maan liet de toekomst in het duister. Er scheen een veelbelovend licht. Maar het leek niets te onthullen. Ze zag een waarheid waarvan de zin verborgen bleef. Ze zagen door elkanders ogen. Maar hun zicht gaf uit op niets.
- Why don't you go in it? ... Into the mystery, I mean?
Ze blies haar woorden in een zeepbel naar hem toe. Als was dit gesprek gewijd. Onder priesters. Hij schudde het hoofd en zocht zichtbaar naar een woord. Ze boog bedeesd het hoofd. Misschien was ze te ver gegaan. Er zijn vragen die je nooit mag stellen. Hij aarzelde. Ze kon het woord al zien groeien aan zijn lippen. Even bedacht ze zich. Of ze hem niet het zwijgen moest opleggen. Maar ze bleef verzuild wachten.
- Aidoos
Het woord hing plechtig tussen hen in .
- How do you say it in your language?
- Schroom.
Ze vouwde het woord zorgzaam rond het zijne. En verbleef. In schoonheid. Ontroerd. Vol ontzag.
Ze wandelde naar het water. Terug op weg. Op de weg terug die geen terugweg was. Vreemd rustig. Met een heilige glimlach richting verschiet, wederkerig. Zorgen, dacht ze hoef ik mij niet te maken. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat het niet goed zal zijn zoals het zal zijn. Alles leidt waarheen het leidt. Ik laat mij zachtjes leiden. En waar ik kan kiezen, zal ik gewoon kiezen. En waar ik niet kan kiezen, vaar ik voort en volg de loop der dingen.
Er lag een klein houten bootje voor haar klaar. Een geschenk van de voorzienigheid ... Wellicht had iemand de voorzienigheid een handje toegestoken... of was het andersom? Het bootje droeg een naam, in fijne lijnen in zijn boeg gegrift: Quovadis. Het vraagteken ontbrak. Bootjes stellen geen vragen. En waarom zou zij dat doen. De vraag stelde zich niet. Ze keerde zich om en wuifde naar de man in de verte. En wendde zich naar waar ze heen ging. Bekeerd. Waarheen ik ga, ga ik, wist ze. Het klonk als een belofte. Een ja.
feedback van andere lezers- commissarisV
Sacraal, je kunt deze tekst bij de spin leggen op Ensor's graf.Uniek An; je hebt me weer te stekken. Ik ga d'r volledig in op.In-mooie tekst, bijna heilig, enkel prevelend, biddend te lezen.
Waar gaan wij heen An, waar gaan wij heen??...er zijn verschillende werelden, jij hebt er één bijzondere ontdekt.Nochtans was er niets... (deze zin klopt volgens mij niet??)
Vansion: Wat een taalgevoel heb jij! Er stond een die die dat moest zijn ...bedankt.
Er is maar één werkelijkheid. Die is meestal niet echt mooi ... Spijtig hé ... - Ghislaine
Uitmuntend. - jean_loeckx
Ik vloekte toen ik dit weer las, en ik dacht onderwijl :
“blaas hem meer leven en meer adem in, meer adem en loslippigheid, laat hem zijn glimlach zuur verdienen, laat hem er niet zo goedkoop van afkomen, jij bent Vansion, verdomme, wat denkt ie wel !”
Dat hij voor je ogen het beste van zichzelf te kijken, te luisteren, en te zwijgen, en ten beste geeft.
Dit is tenslotte de Lotustempel, het centrale huis van Clandestien,
een verticale huis voor eilandlopers,
met niets dan vensters op de wereld en deuren naar binnen,
een verticaal huis waarin gevoelens en gedachten onderdak vinden,
althans van de einderloze wanhoop uit gezien.
Dat dacht ik.
Het is verrekt zo goed geschreven, maar niet ver genoeg voor je kunnen.
Dat vind ik.
Jij mag je dieper wagen, in het mysterie.
Ik weet het, daar wordt het pas hachelijk, op het voortdurende grote gevaar af “new-age-achtig’ te worden, en dat zou werkelijk zonde zijn.
Hoe vorder je in zo'n extase zonder het noorden te verliezen ?
Dat is de kwestie natuurlijk, en daarvoor heb je buitenwerkelijke hulp nodig.
Maar ja in de literatuur net zoals in de liefde is de inzet net zo groot als het gevaar, riskeer je evenveel als je riskeert.
Denk ik allemaal maar hoor, An.
Vansion: Groot gelijk heb je. Dat new-age-gedoe loert om de hoek. Ik zou mij rot voelen als mijn werk als dusdanig werd geïnterpreteerd. Post factum merk ik zelf dat Clandestien een soort mentale doortocht voor mij was. Ik hoop dat RDX een embryo is en dat het postmodernistisch vruchtwater (waarin Brusselmans rondploetert - al schrijft hij meer dan goed) hiermee verlaten wordt.
Het is verdomd lastig te schiften. Het kaf in Clandestien is omfloerstheid. Dat is laf. RDX houdt engagement in. Durf ik dat uitspreken? Werkt dat niet op de lachspieren?
Reve is net gestorven... een monument op wiens puin vernieuwing moet mogen groeien... Aiaiaiaiai wat kan ik toch bazelen. Scherp je potloodpunt, Jean. Schrijf de planeten uit hun baan. En kijk niet om.
|
