Volg ons op facebook
|
< terug
Maria…
Negentig is ze gisteren geworden. Vijftien was ze toen de tweede wereldoorlog uitbrak. Ze herinnert het zich alsof het gisteren was. Ze had een vriendje van achttien, die na enkele weken oorlog gesneuveld is. Z'n fotootje zit nog steeds in de medaillon die ze om haar gerimpelde nek draagt. Als ze over haar vriend vertelt, houdt ze krampachtig die medaillon vast. Bang dat iemand hem zou afnemen?
Ze woont nog steeds tussen de oude meubels, die ze geërfd heeft van haar ouders. Meubels die warmte en geschiedenis uitademen. Ze wilt geen Ikea-meubels, die zijn koud en kil, zegt ze. Op de dressoir, kunstig afgewerkt met in het hout gesneden druiventrossen en eikenbladeren, staan foto's die herinneringen oproepen aan de tijd dat het leven rustig verder kabbelde. Als een riviertje, ergens in het vlakke Vlaamse land. Ik kijk er met enige verwondering naar. Telkens weer. Waarom kan ik hier niet genoeg van krijgen, vraag ik me af. Is het de onweerstaanbare drang naar alles wat met het verleden te maken heeft? Het op zoek gaan naar warmte en genegenheid? Ik weet het niet…
" Maria, 'k heb jouw boodschappen bij…"zeg ik in de parlofoon.
" Kom binnen, jongen, een boodschapper met goed nieuws is altijd welkom…"
Ze duwt op de knop, die de deur automatisch open laat gaan. Maar de deur klemt, want er zit een steentje onder. Een steentje dat nu al maanden grote krassen maakt in de betegeling van de gang. De syndic heeft nog altijd de tijd niet gevonden om dat verdomde steentje weg te halen…
Ze staat me op te wachten aan de deur van haar appartement. Kijkt me aan met haar helder blauwe ogen. Liefdevolle ogen met een sprenkeltje deugnieterij erin. Ik sleur de boodschappentas naar binnen. Zet hem met een zucht op de keukentafel. Ik rook te veel, m'n conditie gaat zienderogen achteruit.
" Maar jongen toch, zo zuchten, 't leven kan soms zwaar zijn hé?"
" Zuchten is een ontsnapping van overtollige lucht uit m'n geteisterde longen. Om plaats te maken voor nieuwe verse lucht. Anders zou ik steendood vallen, Maria…"zeg ik, terwijl ik naar de rekening zoek.
" Ga zitten, jongen, moet je niet eerst iets drinken? Koffie? Water of heb je liever een pintje?"
" Water met gas, als je dat in huis hebt, aub?"zeg ik, dankbaar dat ze het vraagt.
Ik krijg m'n watertje. Heerlijk fris. Het doet me goed. Ze neemt een asbak, zet hem voor m'n neus. Steekt een sigaret op, ik ook. Ik krijg een hoestbui, zij niet. Ik begrijp dat niet. Ze is negentig jaar en ik moet er nog zestig worden. Ze neemt plaats aan de keukentafel. Staat plots terug recht. Ben vergeten 't keukenraampje open te zetten, zegt ze…
" Veel volk zeker in de Colruyt? Ja, 't is maandag hé? Heb je m'n eieren niet vergeten? En de melk? En m'n sigaretten?"
" Nee, Maria, ik heb alles bij dat je op dat briefje geschreven hebt…"
" 't Zou dan ook de eerste keer zijn. Meestal vergeet je de helft…"zegt ze op moederlijke toon.
Ze staat recht, begint de boodschappen uit de tas te laden. Die Maria kan geen minuut stil zitten, denk ik dan. Altijd maar in de weer. Ik zeg het haar.
" Ga toch eventjes zitten, Maria, die boodschappen lopen niet weg. Geniet van je sigaret, die nu ligt op te roken voor Piet Snot. Neem een kopje koffie, en vertel me hoe het afgelopen is met die sociale assistente…"
Toen ze me vroeg om haar boodschappen te doen, belde er juist een sociale assistente aan. Ik wilde er het fijne van weten, puur uit nieuwsgierigheid, maar die vrouw keek me aan alsof ik van een andere planeet kwam. Ik ken m'n wereld, dus maakte ik dat ik weg was…Vergeet m'n sigaretten niet, hoorde ik Maria nog roepen…
" Die sociale assistente? Arrogant madammeke. Ze kwam me de voordelen uitleggen van een seniorenflat. Da's een nieuwe naam voor een rusthuis waar iedereen zit te wachten tot Magere Hein langs komt. Die brengt altijd een eenmalig bezoekje, maar wat voor één hé?"zegt ze met een lachje.
Ze is nog kwiek van geest en haar humor weet ik naar waarde te schatten…
" Ja, Maria, als die langs komt, kan je het meestal niet verder vertellen hé?". Af en toe hou ik wel van lugubere toespelingen.
" Weet je wat ze zei?" Ze kijkt me aan alsof ik achter de deur stond te luistervinken.
" Nee, Maria, 'k Heb geen glazen bol, wat zei ze?"
" Dat het, op mijn leeftijd toch beter zou zijn dat ik eens nadacht over een rusthuis of een seniorenflat. Voor mij zijn die twee hetzelfde. In beide gevallen ben ik m'n vrijheid dan kwijt. Wat denk jij hiervan?"
Ja, wat moet ik daarvan denken?
" Ik denk dat je een rusthuis zo lang mogelijk moet uitstellen. 't Is niet omdat je niet goed meer te been bent, dat je moet gaan liggen verkommeren in zo'n instelling. Traag gaat ook hé?"zeg ik, met overtuiging.
" Da's hetgeen ik er ook over dacht. Maar ze bleef maar zagen dat het betere was voor mij. Als er iets gebeurde, kon ik altijd iemand bereiken door op een alarmknop te drukken. Een plastic bakje dat ik rond m'n middel moest dragen, voor in geval van nood…"
" Da's natuurlijk wel handig, denk ik, ik zal eens zoeken op het internet. Dat moet toch te vinden zijn voor privégebruik?"zeg ik.
" Denk je dat ik dat nodig zal hebben?"vraagt ze. Ik zie twijfel in haar ogen.
" Je weet maar nooit hé, Maria?"
" Er zijn veel dingen die we nooit gaan weten…"zegt ze, mij in het ongewisse latende met wat ze bedoelt.
Ze staart naar koffie, steekt nog een sigaret op. Ik weet niet goed wat ik nog moet zeggen. Er zijn van die momenten dat zwijgen niet verbeterd kan worden. Dat zwijgen soms meer zegt dan woorden…
" Bedankt dat je even langs geweest bent op m'n verjaardag…"zegt ze.
" De taart was lekker, Maria, van welke bakker kwam die?"
" Van bakkerij Maria…" zegt ze lachend.
" Heb je die zelf gemaakt? Proficiat, misschien moet je meer taarten bakken en verkopen. Ik ben geen zoetekauw, maar dat stuk taart ging er vlotjes in. 'k Ben nadien wel naar de Spoedafdeling moeten gaan om m'n maag te laten leegpompen, maar da's maar een detail hé?"
" Ze zouden beter daar een stuk van uw tong afgeknipt hebben. Waar zijn m'n drie pakjes Marlboro? Had ik het niet gedacht, vergeten zeker? Of is de gazettenwinkel in verlof?"
Als ik een mens kan koeioneren zal ik het niet laten, ook al zijn negentig jaar…
" Hoezo? Ben ik je sigaretten vergeten? Kom dat tegen. Maar ge weet toch, Maria, dat roken ongezond is? M'n huisdokter zegt dat keer op keer tegen mij, terwijl hij een sigaartje opsteekt. Hij gaat dan naar buiten, naar het klein koertje achter z'n kabinet. Twee trekjes aan z'n sigaartje en hupsakee, dan weet hij de perfecte diagnose te stellen. Hij krijgt z'n inspiratie door het trekken aan een sigaartje. Il faut le faire, hé…"
" Op mijn ouderdom trek ik me nog weinig aan van wat doktoren zeggen. Ze weten het zelf niet. Als ik die dokters moet geloven, zou ik al lang op 't Schoonselhof moeten liggen. Een vriend van m'n zoon is onlangs overleden. Hij was zo oud als jij. Ook bijna zestig of daaromtrent. Sportman, alle dagen joggen, niet roken en zeker niet drinken. Ze hebben hem dood gevonden in zijnen hof. En gij nu hé?"
" En ik nu? Ik zal nog wel eventjes wachten tot ik zeker ben dat er leven na de dood is. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik het betwijfel. En gij, Maria, wat denkt gij? Zou er leven zijn na de dood? Er moet toch iets zijn hé? Of niet?"
" Waarom zou er iets moeten zijn? Waarom willen wij geloven dat er na de dood iets is? Omdat we bang zijn van de dood? Geloven in een hiernamaals is zoeken naar een rechtvaardiging van ons leven. Anders zijn we nutteloos hé?"
Maria slaat me rond de oren met haar wijsheden. Niet meer kwiek van lijf en leden, maar wel nog van geest…
" Zeg, kun je niet rap drie pakjes sigaretten gaan halen? 'k Zit bijna zonder…" zegt ze, veranderend van onderwerp.
" De sigarettenwinkel sluit onder de middag. Je zult moeten wachten tot half twee. Wil ik wat sigaretten voor je maken? "vraag ik met een grijnslachje.
" Die rommel dat jij smoort, mag je hebben. Ik zou graag nog honderd worden hé?"
Ik geef haar de rekening. Ze betaalt, zegt dat het leven duurder en duurder wordt. Ik zeg dat ik nu boodschappen ga doen voor eigen gebruik. Breng sigaretten mee, zegt ze bijna smekend. Ik beloof het haar.
Aan de deur draai ik me om…
" Maria, 'k ben nog iets vergeten…"
" Je tong of je hersens?"vraagt ze.
Ik tast in m'n zakken en geef haar de drie pakjes Marlboro.
" Onnozel manneke…"zegt ze en gooit de deur voor m'n neus dicht. Doe dan al eens iets voor je buurvrouw hé?
Verdomme, denk ik even later in de Colruyt, 'k ben vergeten die sigaretten aan te rekenen…
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
Bij touring kan je zo'n alarmknopje gekoppeld aan een centrale huren voor heel weinig geld - ik denk 20 euro per maand - en met de GSM is het 7 euro - en daar zijn altijd artsen aanwezig om te helpen op afstand
knap geschreven
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Straffe toebak zeg...
Onlangs is mijn buurvrouwke 100 geworden in mei
Wel zonder te paffen...
Ik rookte anders... zie mijn nr 666 (van heden ook)
GoNo2: Dank u! - dorus
sterk!
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
