Volg ons op facebook
|
< terug
Een moment van stilte…
Ik zit aan m'n bureau, waarvan het blad een beetje wiebelt. Na drie of vier keer dat Ikea-meubel uit elkaar gehaald te hebben, zijn de houten pinnen die de boel bijeen houden afgebroken. Al goed dat het de achterste zijn, daar rust het gewicht van m'n scherm en pc op. 't Is kwestie van tijd en heel het zootje zakt als een pudding in elkaar. Maar ik ben gehecht geraakt aan dat stuk Zweeds verdriet…
Ik zit een beetje het leven te overpeinzen. Waarom heeft de ene mens meer geluk dan de andere? Waarom sterven mensen, die ogenschijnlijk gezond zijn, aan kanker? Mensen die heel hun leven gewerkt hebben om hun kinderen meer te kunnen geven dan ze zelf gehad hebben. Die hun Zorgpremie netjes op tijd betaald hebben, maar toen ze zelf verzorging nodig hadden, er geen aanspraak konden op maken. Zelfs al hadden ze kanker en moest hun vrouw thuis blijven om zelf in te staan voor de verzorging van haar man. Vanaf volgend jaar moeten we 50 € voor die zogenaamde mantelzorg betalen. Uit solidariteit met de hulpbehoevenden. M'n vriend R.K. had die hulp ook nodig. Heeft die niet gekregen. Nodeloze chemotherapie, terwijl ze op voorhand wisten dat hij amper nog drie maanden te leven had. Hij heeft zelf die therapie stopgezet. Wist ook wel dat het geen zoden meer aan de dijk bracht. ' t Zijn doortrapte dieven, zei hij meermaals tegen mij. Ze schrijven vanalles op hun factuur, dat ik nooit gekregen heb. Denken ze soms dat ik achterlijk ben? Kijk, Noël, als ik al die flessen water optel, die ik zogezegd gedronken heb, dan moet die bron in Spa droog staan. Dertig flessen Spa op dertig dagen, je zou er een waterhoofd van krijgen hé?
Dat schiet me nu ineens door m'n hoofd. We hebben zoveel meegemaakt en ik zit te denken aan een rekening die hij kreeg van het ziekenhuis. Waarom denk ik daar nu juist aan? Misschien omdat ik het ook overdreven vond van het misbruik dat gemaakt wordt van patiënten waarvoor er geen hoop meer bestaat? Als het bij m'n vriend gebeurde, zal het ook wel bij anderen gebeuren, denk ik dan…
Het maakt me verdrietig en tegelijk opstandig. De rebel in mij steekt af en toe z'n kop nog eens op. Toen hij nog in 't ziekenhuis lag, ging ik hem één keer per week bezoeken. Als z'n familie op bezoek was, bleef ik vijf minuten, de tijd om te vragen hoe het met hem ging. Ik was van oordeel dat ik hem en z'n familie de nodige privacy moest gunnen. Hij heeft er nooit iets van gezegd. Maar in z'n ogen kon ik vraagtekens lezen. Ronny K. telde de dagen af naar z'n pensioen. Nog twee jaar, zei hij altijd. Dan ben ik zestig en is het genoeg geweest. Ik wil nog iets aan m'n leven hebben…
Plannen voor de toekomst had hij genoeg. Ik ga in de Ardennen iets kopen. Nee, niet aan de kust, 't is daar veel te druk en te duur. In Wallonië betaal je een pak minder dan in Vlaanderen. En je zit volop in de natuur. Voor jou, zou het ook goed zijn, zei hij tegen me, je longen zullen er deugd van hebben. Ik geloofde hem, zoals hij z'n uitstapjes beschreef. Het deed me soms snakken naar de vrijheid van een vogel…
Hij volgde m'n schrijfsels op m'n site en op WH. Had soms kritiek op wat ik schreef. Mocht ie ook hebben, hij was zelf een meester-verteller. Schrijven en dichten deed hij ook, al was het de laatste tijd heel wat minder. Te zwak geworden om nog urenlang achter z'n pc te zitten. Hij wist dat hij ging sterven. We wisten het allemaal, maar we spraken er niet over. We hoopten op een mirakel. Maar mirakels zijn alleen weggelegd voor diepgelovige mensen. En daar hoorde Ronny niet bij. Hij moest altijd lachen met die religieuze fanatici. Maar toen z'n einde naderde, twijfelde hij toch. Ik denk dat iedereen die bewust z'n einde voelt naderen, zo z'n twijfels heeft. Een laatste strohalm, in de hoop dat je leven niet zinloos geweest is?
Ik ken hem ruim dertig jaar. Nog van in de tijd toen ik een snackbar had in de Provinciestraat. We waren beiden jong, de wereld lag aan onze voeten. Hij was politieagent in Borgerhout. Ik heb hem leren kennen toen hij om 23:00 kwam vragen om de muziek wat zachter te zetten. Er was toen juist een verjaardagsfeestje aan de gang. In besloten kring. Ik vroeg of hij een borreltje lustte. Ik drink niet tijdens m'n dienst, zei hij. Dat zeggen ze allemaal, was m'n antwoord. Ik schonk hem een jenevertje. In de winter kikker je daarvan op, zei ik hem. Hij heeft het opgedronken. Meer dan eentje. Ik ga je aangeven voor openbare dronkenschap tijdens het uitoefenen van je functie. Z'n collega keek me aan alsof hij me ter plaatse ging neerknallen. Ook een borreltje, vroeg ik poeslief. Nee, twee, zei z'n collega. Ze zijn nog een uur blijven plakken. 's Anderdaags hoorde ik dat ze in m'n zaak een inval hadden gedaan op zoek naar drugs. De kruidenier op de hoek wist er alles van. Was er zelf bij geweest. Ja, dag hé? Wapper maar met het handje hé?
We zijn in contact gebleven met elkaar. Een keer in de maand kwam hij bij me eten. En na de sluiting bleef hij soms plakken. Samen met z'n toenmalige verloofde, Christine of Christianne, ik ben de naam even kwijt. Ik heb z'n carrière bij de politie gevolgd. Nee, hij wilde geen commissaris worden, zoals de meesten. Commissarissen weten niet eens meer hoe ze een deftige pv moeten opstellen, zei hij al lachende. Het enige dat hem dwars zat, was het weinige respect dat hij kreeg van de burgers. Ze zijn mondiger geworden en denken dat ze alles mogen zeggen en doen, zei hij tegen mij. Ik zag in z'n ogen dat hij het grondig beu was. Wordt dan bewakingsagent, dat betaalt veel beter dan agentje spelen, probeerde ik me met een kwinkslag er uit te praten. Ik ben tegen een politiestaat en toch heb ik in m'n vriendenkring enkele politiemannen. Begrijpe wie kan…
Marianne, z'n vrouw, heeft me deze morgen gebeld. De begrafenis is voor zaterdag gepland. Samenkomst aan het crematorium om elf uur. Of ik ook wil komen? Misschien kan je een afscheidswoordje doen? Je kunt het nogal goed uitleggen met woorden, ik zou het op prijs stellen. Gaat het een beetje, vraag ik haar. Het huis is leeg, z'n ziekenbed hebben ze al komen halen. Hij ligt nu opgebaard bij de begrafenisondernemer. Er zal een delegatie aanwezig zijn van het politiekorps. Noël, ik mis hem zo…
Ik wil haar troosten, maar vindt geen woorden. Ze hangt op. Ik ben kwaad op mezelf omdat ik, die toch niet verlegen zit als het om woorden gaat, schijnbaar niet is staat ben om enige troostende woorden uit te spreken. Ik ga een afscheidswoordje schrijven, dat gebaar ben ik hem schuldig. Neen, niet van die nietszeggende woorden die voor iedereen wel kunnen tellen. Met woorden die recht uit m'n hart zullen komen…
Om elf uur zaterdag zullen de vogels zwijgen. Zal de wind gaan liggen, de bloemen zullen hun kopje laten hangen. Een mens zal in rook opgaan, z'n as zal verstrooid worden op de weide. Hij zal voorgoed deel uitmaken van de natuur. Een stofdeeltje, meer zal het niet zijn. Ik ben blij dat ik hem gekend heb. Ik ben triestig omdat hij voorgoed weg is. De tijd heelt alle wonden, zeggen ze, er zijn wonden die nooit geheeld kunnen worden. Wonden, ingekerfd in m'n ziel. Wonden, die telkens beginnen te bloeden als er weer iemand die ik goed gekend heb, dit tranendal verlaten heeft…
Een moment van stilte…
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
Respect Gono, het leven is ingewikkeld zeker als de antwoorden niet op de stoeptegels op te rapen zijn.
Hier gaat het ook over zin en onzin en interpretatie van wat de ene zin en de andere onzin vindt - en daar wringen vele schoenen van schijnheilige pilarenbijters die voor een ander wel weten wat zinvol is maar voor zichzelf een heel ander evangelie op na houden.
Feit is dat verdriet - hoe groot het ook is - onze wereld niet doet stoppen met draaien en morgen zal er heus wel komen, tenzij men zelf voor zichzelf de stekker ermee uittrekt, maar of dat een oplossing is, ik geloof het niet.
Een antwoord op je vragen zit in jezelf Gono, het moet enkel nog geboren worden.
Sterkte ...
GoNo2: Dank u! - dorus
aangrijpend mooi!
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Betrokken en beklijvend
Ook ik wordt stil
GoNo2: Dank u! - michelly
Een heel mooie mijmering, die heel mooi verwoord is.
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 8Uitstekend:   4 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 4 stem(men) |
