naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

geregeld

door ivo

Geregeld rij ik met mijn auto naar Brussel of een andere grootstad. Als ik nog maar probeer te tellen met hoevelen ik op dat moment daar op die plek aan een snelheid van honderdtwintig kilometer per uur rij, dan krijg ik al kriebels. En als ik dan ook nog eens de waarde van de voertuigen optel die mij passeren, terwijl ikzelf al aan de limiet rij, dan kan ik na vijf minuten al stoppen, want de nullen zijn dan echt niet meer uit de lucht.
Het is onwaarschijnlijk en wie dit honderd jaar geleden zou verteld hebben, ook al was die professor, men zou hem uitgelachen hebben.
De wereld is op dat vlak echt wel 'anders' geworden.

Maar de mens, zou die hierdoor ook veranderd zijn? Terwijl ik het verkeer voor me constant volgde en mij in een modus van anticiperen zette zodat ik op tijd kan reageren als er voor me iets zou gebeuren, probeerde ik me de mensen die mij passeren in te prenten. Hun uitdrukking terwijl ze rijden, het bevroren gezicht, zegt zoveel meer dan het zich veilig voelen in een koekendoos dat een metaaldikte heeft slechts een millimeter en waarbij de kreukelzone zo is gemaakt dat de absorbtie van de schok onder de passagiers verder gaat, zodat de lichamelijke schade beperkt blijft bij een impact terwijl de snelheid hoog is.

Terwijl ik zo reed, stak een dame, strak in een mantelpakje van de duurdere soort, mij voorbij. Zij was assorti met de wagen waarin ze reed, Duits en van de exclusieve genre. Vermits ik zelf een snelheid haalde van iets meer dan mag, duurde passage wel meer dan enkele seconden, dus ik kon haar redelijk goed zien.
Ik zag dat haar oogschaduw was uitgelopen, tranen waren blijkbaar bij haar niet vreemd.
Het raakte me, een chique wagen, chic gekleed en ongelukkig achter het stuur.

Ik weet niet waarom ze weende, het kan heel diep zitten, kind, ouder, vriend of man die ziek, overleden of in een heel moeilijke situatie zit. Ook een ontslag, een dumpen van een relatie of persoonlijk heel slecht nieuws, ziekte of kanker, het kan alles en niets zijn. Maar ook een allergie, waardoor haar ogen traanden en er helemaal geen sprake was van verdriet of pijn of leed.

Een foto die voorbij raast, op een autostrade en waar ik na een vergadering nog even stil bij sta.
Het was geen foto, het was vlees en bloed, in volle ontwikkeling - en ik moet zeggen ze ontwikkelde mooi - en toch was er een traan, die hier niet in paste, want het ging haar blijkbaar goed voor de wind.
Ik kon het haar niet vragen en kon er ook niets aan doen, onze auto's reden te snel om achteraf nog te weten waar en wie ze was, zij was maar een flits die ik waarschijnlijk nooit vergeet.


honderdtwintig niet meer
camera's houden bij
als ik passeer
en beweeg in een richting
die ik haast dagelijks rij
en daar was je
eventjes in mijn zicht
jouw einder ook de mijne
de baan die wij deelden
in meters niet zo veraf
doch, onmogelijk om te weten
wat je tot huilen bracht
ik heb een gestreken
nieuwe zakdoek
om te drogen wat je nat
honderdtwintig niet meer
en toch deed het voorbijsteken
veel meer dan enkel kijken

zien wie is
met zovelen
die dezelfde richting delen
in een samen dat
achteraf niet meer is.

ik bid je het beste toe
en hoop dat de reden
van je huilen
geen grote catastrofe is

feedback van andere lezers

• andremoortgat
  Mooie schets van een wereld in contante " move "
  ivo: bedankt André
• greta
  Ohhh geweldig dit stukje Ivo.
  Ik reis per trein, zie ook vaak verhalen in de gezichten.
  ivo: een mooie Greta, bedankt voor je reactie, ja je ziet wat aan het gezicht van een mens, vaak denk ik dan, wat zouden die anderen over mij dan allemaal niet 'denken'.
  
  Merci

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 6

Uitstekend: 3 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 3 stem(men)