|
< terug
Op vraag van een klant :: tien brieven (2/10)
Onbegrensd behaagziek
Ik ben een hoer door en door. Toen ik mijn eerste job had, als vertaler bij het ministerie van financiën, deelde ik een grote verdieping met vijftien collega's, waaronder een bazin en een onderbazin. Ik werd de instant therapeut van deze vrouwen. Plots hing er seks in de lucht. Het verlangen naar initmiteit. Niet omdat ik zo knap ben, maar omdat ik jong ben en atypisch voor een heteroseksuele man, onbegrensd behaagziek.
Dat moeten we gemeen hebben, want in uw studentendagen dook u ook met iedereen de koffer in. U bent geen hoer geworden, u bent schrijver geworden. Toch weer twee beroepen waar behaagziek zijn, loont. Al loont het als regelrechte hoer beter dan als verdoken hoer. Ik heb uw palmares gecheckt. Een bestseller heeft u nog niet geschreven. Daarvoor wroet uw geschrijf te zeer in uzelf, en therapeutisch geschrijf is zelden voor veel onbekenden interessant, ofwel doet u te hard uw best om een verhaal uit te werken dat u eigenlijk zelf niet echt boeit. Heeft u nu een masochistisch orgasme of was dat nog niet kwetsend genoeg?
Voor het geld hoeft u het niet te doen, dus uw beroepsactiviteiten moeten wel dienen om uw behaagziekheid te kanaliseren. Met al uw geld had u ook enkele liefdadigheidsfondsen kunnen oprichten, dat had u ook toegelaten om zeer behaagziek te zijn. Maar daarvoor bent u toch net iets te veel zakenvrouw. Het moet renderen. Geld moet naar nog meer geld leiden. Expansiedrift. Dat zit in uw genen, vermoed ik.
Maar om terug te komen op die 'brief aan mijn vrouw'. Heel leuk dat u een titel van een van mijn eigen schrijfsels indertijd persifleert. Zo bent u ook weer behaagziek geweest. Even mijn ego strelen door een titel van mij te nemen. Ik hoop dat deze opdracht geen flauwe poging is om mij weer aan het schrijven te krijgen. Die wanna-be-schrijver die u leerde kennen tijdens die schrijfworkshop is een andere weg ingeslagen. Mails schrijf ik best graag, maar de literatuur kan mij gestolen worden. Ik heb in jaren geen boek gelezen en al helemaal geen manuscript meer bij elkaar geklooid. Als het toch maar gaat om behaagziek zijn, zijn er makkelijkere manieren om daar mee om te gaan. Ik ben geen masochist zoals u. Ook geen complete hedonist. Misschien een easy going pragmaticus.
Soit, die vrouw van u. U heeft haar zeer mooi geportreteerd. Misschien was u voor een keer ook NIET behaagziek in uw schrijven. Als ik het nog kan vinden, wil ik er mijn brief aan mijn eerste lief wel eens naast leggen. Als ik daar ook eindelijk eens vanuit het hart schreef en niet dacht aan kwijlende lezers die al stonden te dringen om een handtekening van mij, ben ik toch niet zo hoerig als ik mezelf zie. De beste verhalen schrijven we voor onszelf alleen.
Beseft u zelf dat die brief aan uw eerste vrouw beter is dan wat ik verder van u gelezen heb? Veel heb ik niet gelezen van u. Ik ben in uw boeken begonnen als onderzoek voor dit briefproject. Ja, als men mij betaalt, werk ik graag grondig. Anyway, ik moet de hele soep niet drinken om te weten of ze smaakt of niet. U kan duidelijk schrijven, maar u slaagt er niet in om de lezer bij de kraag te vatten. Bent u bang van lezers? Bent u even bang van de mening van uw lezers als u bang was van de blikken van uw eerste vrouw? Uw krampachtigheid in bed met die eerste vrouw, is dat diezelfde krampachtigheid als in uw schrijven?
En dan heb ik het over de stem in uw schrijven, niet over uw schrijfstijl, want die is vrij standaard, zuiver en net. Niet al te uniek, maar minstens even goed als zoveel boeken die verschijnen. In die brief aan uw eerste vrouw had u plots wel een heel eigen stem. Pijn is het toch een essentieel ingrediënt in goed schrijven. Pijn opent onze ogen voor details die we anders niet de moeite van het vermelden waard vinden. Pijn doet een tekst tot leven komen. Daar moet u wat mee doen. Verplaats die stem naar uw andere verhaal en u merkt snel dat het met dat behaagziek zijn meteen heel wat beter wil vlotten.
Heeft eigenlijk iemand anders die brief ooit gelezen? Heeft de vrouw het gelezen? Nee, natuurlijk niet. Waarom schrijft u alleen met die unieke stem als u schrijft voor uzelf, als u niet denkt aan een publiek? Ik heb u ooit horen zeggen dat u geen fluit gaf om wat de lezer dacht, maar dat was wishful thinking he? De lezer verlamt u. Niet op technisch vlak, u heeft nooit last van writer's block, maar wel op emotioneel vlak. Net zoals u wel seks kon hebben met de vrouw. Op een technische manier, maar u niet kon geven, op een doorleefde, authentieke manier.
Ik begin te snappen waarom u aan de telefoon zo de nadruk legde op authenticiteit. Wie moet ik eigenlijk ontmaskeren? Mezelf of u? In mijn volgende brief zal ik trouw aan de opdracht, mezelf ontmaskeren. U meent dat ik bang ben voor wat ik misschien zal schrijven. Als ik al bang ben, is het omdat ik bang ben dat mijn geschiedenis bijzonder banaal is.
feedback van andere lezers- ivo
het spel van de alter echo's in gesprek met elkaar - knap - ik denk dat je het leed nog meer moet insnijden met gevoelens die je kent ..
pisatelj: ik heb dit allemaal veel te snel geschreven, het is een lange leerschool, de schrijverij.... merci voor alle feedback!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 3Uitstekend:   1 stem(men), 50%Goed: 1 stem(men), 50%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
