Volg ons op facebook
|
< terug
10 redenen waarom ik wéér in een Slowaakse kerk zit
Mijn vrouw vraagt of ik klaar ben voor de mis. Wat? Weer? Ja, wéér. Het is acht december en, ik goddeloze, weet niet dat dat een heilige dag is. Nog steeds weet ik niet wat die dag heiliger dan andere maakt. Maar sinds gisteren weet ik dat het iets met de heilige maagd Maria te maken heeft. De knaz (=priester) had het gisteren voortdurend over Maria. Ondanks mijn verwoede pogingen om in mijn hoofd een teleportatie te doen naar zaken die mij veel meer boeien dan een maagd met een laken over zijn kop die kleine stukjes brood uitdeelt, maar de wijn altijd voor zichzelf houdt (waarom eigenlijk? Zo'n eucharistieviering mag gewoon écht niet leuk zijn, he? Daarom is het, he? Daarom houdt die krenterige knaz (=pastoor) altijd de wijn voor zichzelf en mag de rest sjieken op een stuk papier ZONDER druppel LSD erop...MAAR GOED, we gaan verder), ondanks al die verwoede pogingen om aan iets anders te denken, ontging het me niet dat 8 december in het teken stond van de heilige maagd Maria. Voor mij staat 8 december elk jaar in het teken van de vermoorde John Lennon (vraag: ziet iedereen die een beetje voor messias doorgaat er op een bepaald punt in zijn leven een beetje als Jezus uit?), maar daar liggen ze hier natuurlijk niet wakker van.
Aaaaanyway, ik zit dus wéér in een kerk, want het is 8 december, en dat is reden één. Het is maandag en ik zat gisteren ook al in een kerk. Ook gisteren zat ik een uurlang op een foltertuig, zijnde een gammele kerkbank, verzonken in geliefkoosde gedachten, zoals: Wat als Hitler toch aanvalt bij Duinkerken? Wat als het Noorden de stad Atlanta niet kan innemen in 1864? Hoe zou dat dan kunnen? Wat als Julius Caesar niet was vermoord? Enzovoort, enzovoort, enzovoort.
Reden twee zit naast mij in de vorm van mijn lieftallige, slanke vriendin, een interessante harmonieuze balans tussen een vrouw die eruit ziet als een model, maar het gelukkig niet is en ook geen ambities heeft in die richting en ook nog eens boeken leest, af en toe, als ze niet aan het kuisen is en mijn spullen aan het verstoppen is waar ik die nooit meer terugvind (zij zegt: opruimen of 'een plaats geven', ja, een plaats waar ik nooit aan denk). Met andere woorden, mijn vrouw is een productiefout in de fabriek van de kapitalistische post-moderne jonge mensen. Yippie. Zelf ben ik niet zozeer een productiefout, maar van de lopende band gekletterd, overreden door een heftruck en op het stort gegooid, waar ik bloemen ben beginnen kweken. Hey, als het leven citroenen naar je kop gooit, maak dan limonade.
Soit, ik wijk af, ik wijk af.
Reden drie zijn mijn schoonouders. Diepgelovige mensen. Mijn schoonvader heeft het al gepresteerd om een applicatie op mijn i-pad te installeren die toelaat om de Bijbel te lezen in ongeveer 150 talen. In verschillende vertalingen! Voor het Nederlands alleen zijn er drie versies. Mijn schoonouders gaan ELKE DAG naar de kerk. 's Ochtends vroeg VOOR het werk. Jawel, VOOR het werk. Waarom dat nodig is? Daar verschillen de meningen over. Volgens mij is het een vlucht uit de realiteit, een vlucht voor zichzelf. Mijn vrouw is het daar volstrekt niet mee eens. Volgens mijn vrouw geloven ze gewoon. Onzin natuurlijk. Ze zijn op de vlucht. Allemaal hebben we iets nodig dat groter is dan onzelf, of we worden knettergek, destructief, depressief, kortom, niks goeds komt ooit van het gebrek aan 'iets groters dan onszelf.'
Mijn schoonouders hebben hun vluchtroute goed gevonden. Hun bunker is stevig. En niet ver. Op tien minuten tijd zijn ze er. Er wordt wat voorgelezen uit een oud boek van iets minder dan 2000 jaar oud. Wie het samengesteld heeft, weet ver niemand meer. Waar het allemaal op slaat, daar zijn duizenden andere boeken over geschreven. Maar ach, dat geeft niet. Het gaat niet om wat erin staat. Het gaat om de herhaling, om de zekerheid. Er is dat boek en er wordt uit voorgelezen, altijd op dezelfde vreselijk monotone wijze. Vandaar dat men in de mis op tijd en stond moet rechtstaan, moet knielen en weer gaan zitten of men zou echt in slaap donderen.
Nu ik zo vaak in een misviering zit, valt mij iets op aan de toon waarop de mensen altijd spreken tijdens een misviering.
Dat klinkt ongeveer zo:
Stel je voor dat je op handen en voeten, in doggystyle zit, met je broek af. Achter je staat een regiment zwarte VN-soldaten uit Kameroen en die gaan je allemaal hard in de anus pakken. Je weet dat verzet geen zin heeft, en gelaten, slaafs, mak laat je het over je heen gaan, laat je het zwarte regiment over je heen gaan. En met een filosofische berusting ontspan je je sluitspier. All things must pass, zing je in je hoofd en je laat het gebeuren. Want op een dag wisselen we toch het tijdelijke voor het eeuwige en dan doet het er allemaal niet meer toe.
Overgave. Het gaat om overgave in zo'n eucharistieviering. En daarom is het een vlucht. Een vlucht voor de chaos van elke dag. Een vlucht voor de angsten die het snel veranderende moderne leven ons geeft, de angst van: doen we het wel goed in ons leven? Is dit nu het meeste dat we uit het leven kunnen krijgen? De kerk en zijn missen ontzenuwt die vragen, trekt de existentiële teken uit ons vel en laat ons berusten in wat komen moet. Een botergeil regiment VN-soldaten uit Kameroen met saluerende lullen achter ons of alle andere plagen die het leven rijk is. Maakt niet uit. Laat maar komen. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk (is dat even fijn voor die God). Kies het pad van de minste weerstand en leg er u bij neer.
Reden vier is dat ik te timide, te conflictvermijdend ben om gewoon te zeggen: 'Godverdomme, weet je, ik blijf lekker thuis, voor mij werkt dat hele vluchtmechanisme helaas niet. Mijn zoektocht naar een vluchtroute is al zo ver doorgeslagen dat de zoektocht op zich al de vlucht is geworden.' Nee, ik heb absoluut geen zin in wrevel. En dus schrijf ik mijn gedacht later wel op in het Nederlands, op een blog waarvan mijn schoonouders niet eens het bestaan vermoeden (of onderschat ik hen nu?).
Reden vijf is dat ik mijn lieve schoonouders en lieve vrouw niet wil kwetsen. Ik wil niet het levende bordje zijn dat langs hun vluchtroute staat en zegt: 'Doodlopend straatje, afgrond op 500 meter'. Neen, neen. Deze mensen hebben een zielenrust gevonden. God en de Bijbel zijn niet heilig voor mij, maar lieve mensen hun zielenrust is dat wel. Dus neen, laat ze het hebben. Laat ze het alstublieft hebben. Ze zien er zo vredig uit, mevrouw, mijnheer, u zou ze eens moeten zien terwijl ze vroom knielen en ik daar de enige ben in een 200-koppige kerk die zijn hoofd niet wil buigen, geen kruisteken wil slaan en zich afvraagt of de priester echt nooit seks heeft en wat we straks eigenlijk gaan eten.
Reden zes is dat ik antropologie nog wel interessant genoeg vind om eens te kijken wat die Slowaken zoal uitspoken tijdens hun missen, waar ze in drommen heen trekken, als een soort hondjes van Pavlov, een vrome volksverhuis zoals wij die niet meer gezien hebben sinds de vroege jaren '50.
Reden zeven is dat ik mijn schoonouders geen ongemak wil bezorgen door alleen thuis te blijven in hun huis. Niet dat ze ooit iets in die trant laten merken, want dit zijn BIJNA echte Christenen (als ze minden homofoob waren, waren het misschien echte Christenen geweest), maar ik wil hen toch echt niet ongemakkelijk maken. Deep down inside zouden ze zich durven afvragen wat ik zo helemaal alleen durf uitspoken in hun huis. Misschien ook niet, en bewijst reden zeven alleen dat ik een vrij lage opinie heb over mezelf. Projectie, zoals dat heeft.
Reden acht is dat ik stiekem hoop dat dat geloof toch de waarheid in pacht heeft en mij ook die begeerde zielenrust zal schenken, maar ik kom steeds weer van een schrale reis en diep verveeld terug thuis.
Reden negen is een sadistisch trekje. Ik wil achteraf altijd testen of mijn vrouw (wiens zielenrust ik eigenlijk niet altijd respecteer) überhaupt één woord kan herhalen van wat er in de mis gezegd is. Meestal moet ze even diep in haar geheugen graven als wanneer ik u nu zou vragen wat u vorige week dinsdagavond gegeten hebt. Wat heeft u vorige week dinsdagavond gegeten? Zo kijkt elke diepgelovige kerkganger als je een uur na de mis vraagt, welk stuk van de Bijbel er voorgelezen werd en wat de bedoeling ervan was.
Reden tien, goh ja, is eerlijk gezegd om iets te hebben om over te kunnen schrijven en mij zoals steeds te kunnen opstellen als outsider die niet tot een kudde behoort. Maar zoals mijn wijze vrouw zegt: 'Tegenwoordig zijn er zoveel mensen die zichzelf als outsider opstellen, dat de outsiders zelf een kudde vormen.'
Amen.
feedback van andere lezers- greta
Al die kerkgenootschappen vallen onder de noemer SEKTES. Met een machthebbertje aan het hoofd.
Prachtig verhaal Pisateli.
pisatelj: Dank u Greta!! En ja, ik vrees dat je gelijk hebt... Het is in politieke partijen niet anders, al helemaal niet bij de pévédéa, de stalinisten van België...
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 2Uitstekend:   1 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men) |
