|
< terug
Per 2.bwa doodse sites zijn zo erg nog niet; De mummy kwam wel drie maal terug :)
Gegroet
Net getest : ik kan geen opmerkingen noteren. Ik heb waarschijnlijk mijn lidkaart verspeeld...
Een beetje vervolg dus, om de leegte te vullen en ik toch niet zo direct weet wat mee aangevangen tenzij op delete drukken...
Peregrijn had al dagen niet meer getekend, zijn laatste schetsboekje had hij vier weken geleden al verkocht aan een louche type. Heks noch mens. Die had de tekeningen herkend.
'Jij bent een heksje met lange vingers hé, mooie jongen.' Had de man gelachen toen hij het boekje doorbladerde. ' Ik denk niet dat de Tekenaar zomaar zijn schetsboekjes uitdeelt aan vuile zwervers.'
De Tekenaar.
Zelfs gekend bij het schorem van de Randsteden.
De mensen kenden zijn naam niet.
Alleen zijn reputatie.
Zijn werk hing uit in talloze musea en boden een goed zicht op het leven doorheen de eeuwen.
Velen hadden de Tekenaar gevolgd in talloze veldslagen, hadden voor en met hem gestreden en hij kon rekenen op een torenhoog respect. Voor Serafijn hadden de mensen ontzag, maar de Tekenaar was graag gezien. Voor Serafijn gingen de mensen staan als hij de kamer binnenkwam. Voor de Tekenaar zetten ze een stoel en een pint bij. Voor de heksen was hij een held en een vriend.
Voor de mensen de ridder in talloze films en verhalen.
Maar zijn schetsboekje zat in Per zijn achterzak.
Peregrijn had er 300 euro voor gekregen en had daarmee een lift betaald. Sindsdien had hij geen cent meer op zak. Hij miste het tekenen enorm.
Hij tekenden de gezichten die hem vertrouwd waren in gedachten. Lijn voor lijn, met zijn vingers op de muur naast hem.
Zijn dochter.
Zijn beste vriend.
De kat die door zijn tuin liep.
Het meisje waar hij een oogje op had.
Hij werd wakker van een hand die hem wakker schudde.
'Je droomt, maat. Je praat in je slaap en houdt iedereen wakker.' Er zat een jonge heks op zijn hurken voor hem. Een drietal anderen keken hem vuil aan.
'Ga ergens anders maffen als het niet in stilte kan.' Gromde er iemand. ' Stel je voor dat we allemaal beginnen kletsten als viswijven. Ze jagen ons weg voor nachtlawaai en…'
'Hij heeft de boodschap begrepen.' Onderbrak de jonge heks hem mild. ' Hij is nu wakker. Als je wilt vitten, wacht dan tot morgen voor je iets zegt wat je niet wil zeggen. We moeten nog lang met elkaar slijten.' Hij klopte op Per zijn wang. ' Helemaal wakker worden hé.' Fluisterde hij, met één oog op de klagers.
Per herkende allerlei uitdrukkingen op het gezicht: eerst irritatie, gevolgd door een lichte vorm van afkeer voor zijn voorkomen en daarna bezorgdheid. Bezorgdheid won de strijd.
'Ik heb daar een vuurtje,' de heks kwam overeind. ' Misschien moet je even opwarmen, je ziet er niet zo goed uit.' Peregrijn volgde de jongen zwijgend.
Zijn achterwerk was gevoelloos en zijn schouders brandden van een ongemakkelijke houding tegen de ijskoude muur.
'Ik heet Rook.' De jongen ging bij een vuurkorf zitten. Er zaten een drietal anderen jongens bij, allemaal ongeveer even oud. Ze waren in comfortabele slaapzakken gewikkeld en hadden alle drie een beker in hun handen. De jongens keken hem even aan, maar stelden geen vragen. Ze hadden de typische stugge haren en donkere huid van de Noordelijke Clans. Ze waren duidelijk samen tot hier gekomen, met de zegen van hun ouders en voorzien van een stevige, goeduitgeruste rugzak. Ze sliepen op matjes, in warme slaapzakken. In een tentje.
Ze vroegen zijn naam niet en hij begon er niet over. Het waren beleefde jongens.
Peregrijn genoot enkele minuten van de warmte op zijn gezicht. Rook, duidelijk de aanvoerder van het kleine groepje, gaf hem een dekentje en vulde een beker met warme wijn voor hem.
Peregrijn nam het dankbaar aan. Hij was kapot. Tegen beter weten in keek hij naar boven, waar de wolken nog steeds de baas waren.
Rook volgde zijn blik en fronste even.
'Wie is Fenna?' Rook keek hem geduldig aan. ' Wij zijn hier nu drie dagen en we horen je al iedere nacht tegen een Fenna praten.'
Per zijn oren werden een beetje rood. Hij werd melig op zijn oude dag.
Fenna.
'Iemand die ik heb moeten achterlaten. Onder nogal vreemde omstandigheden. Ik hoop dat ze het ooit zal begrijpen.'
'Sorry vriend.' Rook hief zijn beker op in een stille toost. ' De meeste van ons kennen het gevoel wel. Je ziet haar wel terug, geen paniek.'
'Ik hoop het.'
Ze keken hem nieuwsgierig aan, tuk op wat afleiding. Op een verhaal, aangezien ze die van elkaar al kenden van toen ze kleuter waren.
'Uit welk deel van De Vrije Wegen kom je?' Rook nipte van zijn beker en probeerde hem te plaatsen.
'Ik woon momenteel in De Kern.' Peregrijn glimlachte even om de verbijstering op hun gezicht. Ze keken elkaar heimelijk aan. Met fijne glimlachjes en twinkelende ogen.
'Ja, dat zal wel. Alleen de Ouden wonen in de Kern en die gaan echt niet in een rij gaan staan voor een papiertje. Zij krijgen waarschijnlijk een villa.'
De Kern was het hart van De Vrije Wegen, ook al lag het iets Noordelijker dan iedereen aannam. Het was de basis geweest voor een eigen Rijk, daar was alles begonnen. Met dertien enthousiaste heksen die het leven van rondtrekken en reizen beu waren. Ze waren bijeengebracht door een jonge heks en woonden sindsdien samen in een kleine, goed afgeschermde gemeenschap. De Kern was hun thuis. En dat zou het blijven, tot de vijand aan de poort stond...
feedback van andere lezers- Ghislaine
Met een beetje schaaf en slijpwerk, zeker in layout, wordt dit een uitstekend verhaal. Dialogen beginnen op een nieuwe regel. Een komma achter het laatste woord, voorkomt dat Word, gelijk na het sluiten van de aanhalingstekens. Cijfers uitschrijven in een vloeiende tekst.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 1Uitstekend:   0 stem(men), 0%Goed: 1 stem(men), 100%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men) |
