Volg ons op facebook
|
< terug
Receptie
Vooraf:
Ik heb geprobeerd de verschillende personen profiel te geven. Zodat het niet een opsomming van feiten en gebeurtenissen wordt. Ben benieuwd wat jullie er van vinden. Opbouwende kritiek is dus altijd welkom. Want daar leer ik van.
Het verhaal zelf is een volledig verzinsel.
Pieter.
Ze hadden hem verteld dat tijdens de Midzomer-receptie altijd de plannen voor het nieuwe seizoen werden bekendgemaakt. Hij maakte zich geen enkele illusie.
Die drie maanden invalwerk waren leuk geweest. Nou ja, de eerste twee weken bepaald niet.
Hij zou wel wat anders vinden. Er was in ieder geval één plek waar men hem terug wilde. De Canadian International School Hong Kong zocht weer een art teacher. Zijn opvolger was al weer vertrokken. Hij zelf had hem nog een week ingewerkt; genoeg om een hekel aan hem te krijgen.
Als het moest dan ging hij terug, maar liever niet. De school zelf was OK en het leerlingenaanbod varieerde nogal; een uitdaging voor een beetje docent. Van onbevangen nieuwsgierig tot strontvervelende 'rich kids' die dachten dat de wereld om hen heen draaide. Internationale Ettertjes noemde hij hen stiekem. Van die verwende en daardoor verwaarloosde expat- en diplomatenkinderen. Die laatste groep had hij uiteindelijk onder de duim gekregen. Collega's vroegen hem hoe hij dat flikte. Tijdens een etentje had hij hen verteld wat zijn manier was, 'Straal uit je ogen dat je ze op hun bek slaat als ze zich niet gedragen. Natuurlijk niet echt doen.' (dat had hij ooit van een Marokkaanse gymleraar geleerd die in Amsterdam West werkte) Goed, die avond was niet zonder alcohol geweest toen hij dat zei. Maar de methode op zich werkte wel.
Het klimaat, daar kon hij niet meer tegen. Vaak vochtig heet en overal waar je kwam: airco. Bijna nergens een balkon of een raam dat je open kon zetten. Zodat je je kon laven aan de nachtelijke frisse zeewind. Er waren wel appartementen met balkon, maar die kon hij echt niet betalen. Het alternatief was in een vissershutje wonen.
Die grote mooie ogen spookten nog regelmatig door zijn hoofd. Dààr had hij heimwee naar. Haar echtgenoot wist het van hen, accepteerde het zelfs, (de laatste tijd begon hij te vermoeden waarom) maar hij was een bekend en belangrijk man in de stad. Als het zou uitkomen betekende dat onherstelbaar gezichtsverlies voor hem. Daarom konden ze nooit samen ergens heen, behalve dan naar Macao voor een weekendje. Ook dat was niet veilig; grote stad-klein wereldje. Dus altijd in zijn flatje.
Nee, hier was het anders. Beter. Dacht hij. Zijn collega's hadden hem verteld dat hij nog niet echt het hoogtepunt van het muggenseizoen had meegemaakt. Gelukkig maar voor hem dat hij niet de winter zou meemaken. Degene die dat zei, had al laten doorschemeren wel zin te hebben in een transfer naar Het Verre Oosten. Lekker warm en goed eten daar. Met een beetje mazzel was zijn onderwijsbevoegdheid nog geldig.
Eindelijk kwamen ze een beetje los, die Noord-Europeanen. De gratis drank zal daar ook wel aan meehelpen, vermoedde hij. Niet te betalen dat spul. Geen wonder dat ze zelf stookten. Full Moon heette dat brouwsel. Jezus, wat een gif. Logisch die naam. Want als je daarvan ook maar iets te veel tot je nam, leek je kop daar sprekend op.
Een oudere secretaresse had zichzelf opgeworpen als een soort van personal assistant. Hij vermoedde dat zij op dood spoor was terechtgekomen en zich zo weer kon profileren. Waarschijnlijk moest ze wel. Iemand had hem verteld dat haar man invalide geworden was. Hij was behoorlijk blij met haar; al vrijwel direct had zij hem voor twee stommiteiten behoed. Quasi terloops had hij de managing director gemeld hoe goed zij was en dat alles daardoor veel soepeler liep. Nu zag hij dat die man met haar stond te praten en zelfs een glas wijn voor haar haalde.
Die Noordelingen waren dan wel gereserveerd maar niet onvriendelijk. In ieder geval niet gereserveerd met de bedoeling om je via een omweg te laten merken dat ze je niet moeten. Wel vonden ze hem een vreemde vogel. Te druk. Iemand had opgemerkt dat hij wel een Italiaan leek met dat praten met zijn handen. Op dat moment schoot er iets onaardigs door zijn hoofd, maar hij had het niet uitgesproken. Dat leek hem niet verstandig. Hij had geprobeerd zich wat aan te passen en meer ingetogen te zijn. Dat was niet goed gelukt. Trouwens, hij vond zichzelf niet druk. Hij was levendig. Heel wat anders.
Plotseling voelde hij zich een beetje eenzaam op die receptie. Iedereen stond met elkaar te praten en niemand had aandacht voor hem. Dat heb je als tijdelijke kracht. Hij fleurde snel weer op toen hij de twee vrouwen zag. Vanuit de verte zwaaiden ze naar hem en gebaarden dat zij zo bij hem zouden komen. Gelukkig, dan was hij niet meer alleen.
Het was ergens wel een beetje apart hier, met die twee officiële landstalen.
De kleinste taal was die van de vroegere culturele en bestuurlijke elite. Nu allang niet meer. En boeren en vissers langs de kust spraken het immers ook. Ze waren nu gelijkwaardig. Maar ergens wrong het toch nog steeds. Soms proefde je nog verborgen animositeit. Dat kwam het werk niet ten goede.
Eén keer was hij op zijn strepen gaan staan. 'Als jullie de pest aan elkaar hebben, zeg dat dan en speel dat niet via het werk en mij. Of je nou wilt of niet, jullie wonen in hetzelfde land. Ik had jullie wat intelligenter ingeschat. Jullie zijn toch godverdomme geen Vlamingen en Walen. Daar kan ik het nog wel begrijpen' (Het was jaren geleden dat hij in het openbaar gevloekt had, hij was echt kwaad geweest.) Het bleek een goede analyse. Zijn gezag was gevestigd en het gedonder opgehouden. En het luchtte bijzonder op.
Maar goed. Wat deed hij hier eigenlijk? Over een maand was het werk af en zou hij weer vertrekken. Waarheen wist hij nog niet. Misschien werd hij wel weer 'geheadhunt'. Zo was hij ook hier als art director terechtgekomen. (De man die hij verving was bekwaam èn tegelijkertijd een enthousiast cocaïnesnuiver, derhalve verbleef hij nu in een kliniek) De school had haar 25-jarig jubileum gevierd en groot uitgepakt. Met een musical en de hele campus in een sprookjesland omgetoverd. Samen met een aantal getalenteerde leerlingen had hij alles ontworpen. Weer andere kinderen hadden de decors gebouwd en geschilderd. Tot zijn verwondering èn vreugde waren er ook een paar van de vervelende knullen bij geweest. Die hadden van de leraar handenarbeid een goedkeurend klapje op hun schouder gekregen en in het gereedschapshok een stiekem biertje. Het feest was een doorslaand succes. Een groot artikel met kleurenfoto's in The South China Morning Post en vakblad Applied Arts had er ook aandacht aan besteed.
De vrouwen kwamen zijn richting op. Het waren wel bijzondere types, zeker voor dit land. Dat kon natuurlijk ook te maken hebben met hun werk. De oudste, een jaar of 40 schatte hij, was de kostuumontwerpster van het film - enTVproduktiebedrijf. Ze was echt goed in haar vak. Dat had hij al meteen door. Felblauwe ogen, rank en natuurlijk niet in confectie gekleed. Deze keer had zij een witzijden overall aan en blauwe basketballschoenen.
De ander was misschien 30. Kleiner dan gemiddeld. Haar ogen hadden uitzicht op de Botnische Golf, grijs/groen. Toen hij er dat tegen haar uitflapte, verwachtte hij een knal voor zijn kop te krijgen. 'Natuurlijk moet je zulke dingen niet zeggen, eikel! Doe toch niet zo stom, je leert het ook nooit. Zo'n opmerking snappen ze niet, vrouwen zijn onzeker over hun uiterlijk', schold hij zichzelf uit. Inderdaad kreeg hij iets tegen zijn hoofd. Zij duwde de punt van haar vlecht onder zijn neus en keek hem recht in zijn ogen. 'Je weet wel hoe je een dame moet charmeren. Heb je dat bij de Chinezen geleerd?' Vandaag droeg ze aan haar linker arm vier rinkelende zilveren armbanden. Zij was de rekwisiteur, the props master dus. Zelf vond zij dat zij props mistress genoemd moest worden. Hij vond hen leuk. Leuk zelfverzekerd zonder arrogant te zijn. En hun uitspraak van het Engels streelde zijn oren. Zij konden hem makkelijk aan; daar hield hij van. Niet van die vrouwelijke watjes. Als je er een zag, was de ander meestal in de buurt. Pippi Langstrump en haar nichtje dacht hij weleens. Jan Rap en zijn maat Harry / Sjors en Sjimmie. Zoiets ongeveer.
Het zou hem niets verbazen als ook nog eens gezellig samen gezusterlijk in een heel groot bed sliepen. Voor het slapen gaan avonturenboeken lezen en een glaasje cognac. 'Stop maar', riep hij zichzelf tot de orde, 'je fantasie slaat weer op hol.'
Ze kwamen aan beide kanten dicht naast hem staan. Dat vond hij op de een of andere manier plezierig, alsof hij getrakteerd werd. De arm met de armbanden duwde een groot glas witte wijn onder zijn neus. 'We weten heus wel dat je meer van rood houdt maar het is nog vroeg. Rood is veel te zwaar, dus niet goed voor jou. En het is trouwens niet te zuipen. Alsof het in Lapland gemaakt is.' Geroutineerd slingerde zij haar lange vlecht over een schouder, en nam bijna zijn bril mee.
De managing director tikte even tegen de microfoon, riep test, test en nam het woord. De plannen werden geopenbaard. Ik hoef niet te luisteren, dacht hij bokkig. Voor mij is er toch niks. Omdat hij niet luisterde ontging hem dat er nu in het Engels gesproken werd.
Twee vingers prikten in zijn rug. 'Luister man. Dit gaat over jou.'
'Ik heb goed nieuws. Zeer goed nieuws zelfs. We hebben uiteindelijk tòch de opdracht voor die historische serie van 12 afleveringen binnen. Dat betekent ook, en hij weet het zelf nog niet eens, dat onze eerste niet-Finse medewerker nog minstens anderhalf jaar hier blijft. Echter niet in zijn huidige functie. Nee, dat niet meer.' Hij hield even in om het spannend te houden. Dit lukte goed, zijn keel kneep dicht. 'Nee, hij wordt de production designer. Feliciteer hem maar. Heeft-ie wel verdiend.'
Vervolgens keek hij één bepaald persoon in het gehoor even indringend aan.
'Dat betekent dus dat je de winter hier moet doorbrengen', spraken zij in koor. 'Je weet niet wat je te wachten staat, mannetje. Namelijk dat je verkilt en verkommert. Nee, dat kunnen wij echt niet toelaten. Een man zoals jij, op gevorderde leeftijd dus' en zij raakten even zijn grijze haar aan, 'zal het zwaar, erg zwaar krijgen tijdens onze donkere tijden. En je moet nu ook twee nieuwe talen leren. Maar vertrouw op ons. Wij houden je wel warm. Wij slepen je er doorheen.'
feedback van andere lezers- Ghislaine
Prima uitwerking van het karakter. Maar er staan ook optische fouten in. Geen gebruik maken van haakjes noch van hoofdletters. Oké schrijft men zo en niet OK. Deze laatste is de afkorting van Operatie Kwartier. Maak geen gebruik van Engelstalige woorden indien er een Nederlandstalige vervanging voor handen is. Of wanneer de rest van het verhaal niet de context hiervoor vormt. Kleine schoonheidsfoutjes, maar voor de rest prima werk.
pieter: Ghislaine,
Dank je voor 'prima werk'. Over de Engelstalige woorden: het Engels hier is de lingua franca tussen mensen die elkaars taal niet spreken. Dus in deze context toegestaan. Operatie Kwartier is vast een uitdrukking die bij de politie gebruikt wordt. Waar staat het voor? Gek is dat. De Herziene woordenlijst Nederlandse Taal geeft als juiste spelling voor OK twee mogelijkheden, namelijk okay en o-ké. Wie of wat heeft nu gelijk?
Het verhaal speelt zich af in een Noord-Europees land met twee officiële talen. Niemand die vraagt in welk land het zich nou afspeelt. Of is dat duidelijk? Leuk dat je reageert, want zo komt er weer leven in WH.
Vriendelijke groet,
Pieter. - GoNo2
Knap geschreven en beschreven, heb genoten!
pieter: Wauw! Fijn dat je genoten hebt. Ik ga natuurlijk helemaal glimmen als je schrijft: 'Knap geschreven en beschreven.'
Vriendelijke groet,
Pieter. - danvoieanne
Fijn om weer van je te lezen, PIETER....Voor mij is het verhaal zeker goed neergezet en met aandacht gelezen....Knipoog.
pieter: Anne,
Dank je voor de Knipoog. Het verhaal is volledig gefantaseerd. Maar de hoofdpersoon heeft wel een aantal karaktertrekjes die verdacht veel op die van mij lijken.
Vriendelijke groet,
Pieter. - greta
Profileren van je karakters in het verhaal is goed gelukt. Gevarieerd aantal mensen komen voorbij, gelukkig niet heel cliché neergezet.
Wat indeling betreft is het mooier om je zinnen door te schrijven en je tekst in te delen in alinea's. Bv vanaf het begin t/m "Maar de methode op zich werkte wel." zou een goede eerste inleidende alinea zijn.
Verder... fijn dat je schrijft! Ohh ik zou ook eens meer actief moeten zijn hier. Even zomer vieren en dan krijg ik vast weer inspiratie.
Groet!
pieter: Dank je, Greta.
Ik neem je opmerkingen ter harte.
Wat inspiratie betreft:
Bij boekhandel Hoogstins in de Amsterdamse Kinkerstraat vond ik een pareltje. 333 Dingen om over te Schrijven. Het zit vol met 'opdrachten'.
Zoals: Beschrijf een dag uit je leven, vanuit het gezichtspunt van je schoenen of Schrijf een brief aan je lievelingsdrankje. Kost maar een tientje. Uitgeverij BBNC. NL. ISBN 9789045317939.
Vriendelijke groet,
Pieter.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 5Uitstekend:   1 stem(men), 25%Goed: 3 stem(men), 75%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 4 stem(men) |
