Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 035. dienaar
'Ik bedrieg mijn lezeressen niet. Ik heb ze niets te leren. Ik heb enkel te vertellen.' Ik schrijf het op een papiertje en speld het op mijn mouw. Onderwijl beschrijf ik met pijnlijke nauwkeurigheid hoe kamerplantjes en muurbloempjes door de grote Magiër bevrijd worden. Mijn vingers bespelen het gewijde toetsenbord ter ere van alle arme sloren die hun hele leven Olympiades lopen van het kastje naar de muur om kindertjes netjes groot te brengen en manlief gelukkig te verven. Ondanks het omstandige geblaaskwaak van omhooggevallen dellen op teevee die een orgasme nog het best met hun mond en na de feiten kunnen faken, zijn de brave, trouwe moeders en echtgenotes nog altijd in de meerderheid. Al worden ze nooit gehoord. Ze lezen me; ze drinken een glas; ze pissen een plas; en alles blijft gelijk het was. Dat rijmt en dus is het waar. De waarheid staat als een moedige koe met zware uiers in de wei te loeien. De buurt van prikkeldraad is te mijden. Het 'moeder waarom leven wij' is eeuwig herkauwbaar. Het schreeuwt uit hun weemoedige ogen. Het brandt bont en blauw tussen de vele vlekken op hun toekomstige leer.
God, wat ben ik een belachelijk stuk ongeluk: hoe ik mezelf wijsmaak dat ik hier zinvol werk zit te verrichten. Van de majestueuze saaiheid tussen de wieg en het graf kan ik nog geen centimeter afpitsen. Ik produceer niets dan woordmiskramerij. Ik paai mijn meisjes met doekjes voor het bloeden, heiligenprentjes en miezerige Weesgegroetjes.
Zoals mijn vader, de grote meneer de procureur, die als een Sire op zijn troon werd benaderd, speel ik misdienaar. Hij noemde zichzelf een nederige volbrenger van de scheppingsopdracht, een metselaar aan een wereld van rechtvaardigheid. Hij geloofde het nog ook. Tegelijk zou hij nooit zijn job hebben volgehouden als hij niet steevast geloofde dat er een God bestond die zijn handje vasthield bij elk vonnis dat de zoveelste dader naar de slachtbank voerde. En bidden dat hij deed! En knielen! "Buig je hoofd, Tanne, wees eerbiedig." Ik liet nog liever mijn nek kraken. Pour finir heeft hij zijn slag thuisgehaald. Ik ben de nederigheid zelve geworden. De godganse dag offer ik op voor dit stomme kutblad. "Zit niet zo te dromen, Tanne. Doe iets nuttigs. Doe iets aan je voeten. Kam je haar. Acht op tien maar voor wiskunde? Spreek met twee woorden. Leer je voegen. Beheers je. Bezint eer gij begint. Stel je niet aan. Laat je niet kennen. Bijt op je tanden. Je bent een Vangenechten, weet je wel…"
"Ja papa, ik bén een Vangenechten. Meer dan mij lief is. Ik ben taai genoeg om de achterkleinkinderen te overleven die ik nooit hebben zal. Kijk eens naar je meisje. Ik breng een lichtje in de huiskamer van de simpelste madammekes van het land. Zoals Jezus. Ik haal de zon voor hen op. Ik sleur ze erdoor. Ik maak ze aan het lachen. Ik droog hun traantjes. Ik help ze voort strompelen van het prilste liefdesverdriet over de babyblues en de eerste rimpels langs het zinloos gevecht van billen en borsten tegen de wetten van de zwaartekracht tot aan het punt van het grote verzaken. En, tijdens het weekend, als alle anderen voor hun kijkkast hangen, in de sauna stomen of maar wat aanmodderen, vertaal ik gratis en voor niks de 'Argenis' in mijn moedertaaltje, echt een verhaal voor jou, papa: bijna duizend bladzijden intriges, nepotisme, uitbuiting, leugens, politieke discussies, dure eden, geniepige machtsspelletjes, stomme misverstanden, gekrakeel en burleske vertoningen waardoorheen de grote prachtige zon van de liefde met een grote L schijnt, die uiteindelijk overwint. De auteur speelde een beetje Goede God. De goeden werden beloond; de kwaden gestraft. Hij deed op papier wat jij dacht te doen in het echt. Een groots werk voor de gemeenschap, noemde hij dat.
feedback van andere lezers- commissarisV
Ondanks de ernstige onderwerpen die worden aangesneden, heb ik voortdurend moeten glimlachen. Niemand anders kan dit...noem het 'vansioneffect' :-)
Vansion: zal wel aan jouw liggen - verander je pseudoniem in: de eeuwige glimlachworm - je mag je te goed doen aan mijn darmvulsel - ik geniet van je geglim van hier tot in het verste puntje van Afrika . - geertje
in jouw feedback aan William staat een dijk van een fout (vergeef je mij dit An, de linguïstiek-semioticus ?) :-O
"zal wel aan jouw liggen"
"Ik ben taai genoeg om de achterkleinkinderen te overleven die ik nooit hebben zal".
straffe madam. Tekst om U tegen te zeggen...
een woordenstroom, naar het einde toe:
"bijna duizend bladzijden intriges, nepotisme, uitbuiting, leugens, politieke discussies, dure eden, geniepige machtsspelletjes, stomme misverstanden, gekrakeel en burleske vertoningen"
grote Klasse, respect
groet
Vansion: aiaiaiaiai verschrikkelijke fout - ja je mag me uitlachen en de commissaris ook ....
Weet je wat? Van dat boek 'Argenis' verschijnt binnenkort écht een Nederlandse vertaling. Ik heb dat zopas ontdekt op een website van een Nederlandse universiteit. Raar hé. Fictie schrijven die naderhand uitkomt. Zou dat mogen van Jan? ;) - jean_loeckx
Tanne in gal-lop.
Vansion schrijft niets op autografische piloot.
Autografische piloten gal-loperen zichzelf nooit voorbij.
Tannes schrijflussen zijn krolser en haar pennenstreken minder rimpelloos
dan haar vege leventje,
er zit meer deining in de letterkrullen en haar interpunctie spat meer op.
Tanne botst steeds frontaler tegen de grenzen van haar krimpende wereld.
Want haar gevoelens groeien sneller dan haar immobiliteit.
En haar inzicht is wendbaarder dan haar begeerte.
Alles draait tenslotte om innerlijk plaatsgebrek.
Je voelt de beklemming.
En een illustratie van de stelling :
in onszelf betekenen afstanden afwezigheid van ruimte.
In onszelf zijn ruimte en leegte tegenovergestelden.
Tanne tussen alle gevoelens geplet.
Tanne tussen de vader en alle moeders.
Tussen de rede en alle gevoelens.
Verstand is misschien een quotiënt,
maar liefde is een product : het debiet van gevoelens vermenigvuldigd met hun onomkeerbaarheid.
Tanne versluist haar oude ik.
Tanne van tel-gang naar gal-lop.
Fulminatio sine qua “non”.
Hu ! Roxinante !
Vansion: Zouden we geen duo-boekje schrijven? Jouw commentaar geeft mijn werk reliëf en mezelf zin ... - Ghislaine
Gewoonweg heerlijk, bloedeerlijk neergepend. Je bent een krak om met de pen het maatschappelijk gewauwel de draak te steken. Topklasse.
Vansion: Dat komt gewoon omdat ik zelf een driedubbel boefje ben, natuurlijk. Via commissarisV is mijn organisatie zelfs tot de hoogste kringen van de politie geïnfiltreerd. ;) - feniks
Dit lijkt de grote afrekening-show wel, met meneer de procureur in de hoofdrol, gekruid met een smeuïg Doe-Maar-sausje.
Prachtig verwoord, dat wel.
Vansion: Er komt nog een (lastig te schrijven) vervolg... de afrekening is nog niet af ... - kronos
even ter zijde : een Procureur vonnist niet maar vordert, de rechter vonnist, niet dat het fout is zoals het er staat maar het is 'kantje boordje'
je maakt hier wel wat los hoor in je verhaal!
een schreeuw! het wakker schudden! de ongelijke strijd! volop gas geven, geen vraagtekens...
Vansion: Oh. Ja. Danke. Moet wel correct blijven hé. Eigenlijk krijgen die mannen al genoeg onterechts op hun kop.
Enfin ... Verder kom je bij de flikken en daar is er een hele lieve bij... Mss. herken je hem (?)
|
