naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Zondagse lunch

door pieter

Weer een aflevering van wat ik nu maar mijn feuilleton noem.
En weer de zelfde vragen. Loopt / leest het goed. Zo niet, wat dient er dan veranderd te worden? Enzovoort.
Pieter.



Geheel tegen hun gewoonte in waren ze eens een keertje niet zo maar onaangekondigd komen binnen fladderen.
Nee. Zij hadden de avond ervoor gebeld of zij die zondag bij hem mochten lunchen. En hij hoefde nergens voor te zorgen, want zij namen alles mee.
Bijna in optocht kwamen ze binnen. Als eerste verscheen een rieten picknickmand met een vlaggetje aan het hengsel, vooruit gestoken door Leena. Vervolgens hield Marit een tas voor haar uit met twee flessen wijn. Het leek wel of die flessen opgelucht en gelukkig keken toen ze zagen waar zij terechtgekomen waren. Alsof ze wisten dat zij gewaardeerd zouden worden en niet zo maar leeggegoten door een stel zuipschuiten die het niet interesseerde wat zij nou precies dronken, zo lang er maar alcohol in zat.

Het zou een koude lunch worden, dat kon nog want het was nog geen winter. En de zon had beloofd ook aanwezig te zijn.
Gerookt en gepekeld berenvlees. Een soort van Noord-Europese pastrami, noemde Leena het. Over de Russische grens gesmokkeld, uit Karelië.
"Dan is het toch geen smokkelen? ", had hij opgemerkt. "Het komt uit jullie eigen land. De Russen hebben dat van jullie ingepikt. Net als Petsamo helemaal in het noorden; een ijsvrije haven en ook de kopermijnen. Dan kun je het toch geen smokkelen noemen? Rechtvaardig toe-eigenen wat van jullie is." Hij bedacht zich dat hij moest oppassen hier niet te badinerend over te spreken. Het kon nog wel eens heel gevoelig liggen.
"Klote-Russen. Dat zijn het. Klote-Russen. Nog steeds. Nog niks veranderd." Leena klonk verbitterd.
Zo kende hij haar nog niet. Hij sloeg gauw een arm om haar heen en gaf een vlugge kus boven op haar hoofd.
"Dat je dát weet. Bijna niemand buiten dit land weet er nog iets van."
"Bijna één derde van jullie land gestolen. Weet je, Marit. In de drie dagen voor mijn vertrek hier naar toe heb ik mij goed ingelezen. Nee. Dat is flauw. Ik wist het al lang."
Hij vertelde maar niet dat hij deze kennis niet uit een geschiedenisboek had verkregen, maar dat iemand hem dit meer dan veertig jaar geleden verteld had. Dat was ook nog eens hier, in dìt zelfde land, in deze zelfde stad, geweest. Wie die iemand was, dat wilde hij nog voor zich houden. Als hij het ooit zou vertellen. Even was er weer dat nare gevoel in zijn buik.

"Leena's oudste tante woont vlak aan de grens, zij heeft het gemaakt en vond dat die nieuwe Chinese collega van haar het maar eens moest proeven."
Bij proeven alleen bleef het niet. "Pas maar op dat hij er niet wild van wordt", had de tante als waarschuwing meegegeven. Van dat 'wild' kwam weinig terecht. Alle drie waren ze uitgeteld en uitbuiken was dringend nodig. Met de salontafel dichterbij de bank getrokken lagen ze alle drie voor Pampus, zes benen comfortabel op die tafel. Met een beetje inschikken paste het allemaal precies. Zoals wel vaker na een lunch viel hij meteen in slaap.

Het regende. Wel een rare regen; telkens één druppel op zijn voorhoofd. Overal elders was het droog. Hij draaide zijn hoofd opzij. Dat hielp niet. Weer die ene druppel. Met zijn hand probeerde hij die druppels weg te duwen. Ook dat hielp niet. Maar hij werd er wel wakker van. Boven hem stond Marit met in haar hand een pipetje, een verse druppel kon er elk moment afvallen. Zijn hand duwde dat ding weg.
"Je leek verdorie wel een beer in zijn winterslaap, met al dat gesnurk. Zoals je er uitzag ging je IQ tientallen punten naar beneden. Dat konden wij niet aanzien. We moesten wel zware middelen gebruiken om je wakker te maken."
"Want zoals je er net bij lag, krijg je nooit een meisje". Leena schaterde het bijna uit.
"We moesten je dus wel redden. Voor je eigen bestwil, dus. " Marit glimlachte naar hem. Het leek nog het meest op de glimlach van een strenge schooljuffrouw.
"Ik snurkte niet. Want als ik dat wèl doe, word ik vanzelf wakker."
"Je snurkte wèl."
"Bedank Marit maar netjes", verordonneerde Leena.
Hij stond op en zei tegen Marit: "Dank je wel, Marit. Dank je dat je me behoed hebt voor verder afglijden. Jij ook Leena. Dank je wel." Hij boog licht voorover.
Daarna zuchtte hij en mompelde nog wat.
"We zullen maar net doen of we dat laatste niet gehoord hebben."
"Want Leena lijkt zo'n vriendelijk type. Is ze ook. Maar terg haar niet. Die Kareliërs zijn een apart slag volk." Wij van de kust weten daar toevallig alles van."
"Ik zal mij voortaan beter gedragen en mij wat meer deemoedig opstellen."
"Dat lijkt ons inderdaad verstandig", spraken zij in koor.

Omdat het 'spel' uit de hand dreigde te lopen, was het maar gelukkig dat Marit drie stevige dozen ontdekte. Daarop zijn naam en adres in grote letters en ook een aantal Chinese karakters. Hij kon zien dat ze nieuwsgierig werd; gretig om ze open te maken. Nee, ze plofte zowat van nieuwsgierigheid. Normaal zou hij meteen vertellen wat er in zat. Nu niet. Met opzet liet haar haar in spanning. Een mooie wraak voor daarnet, vond hij. Eerst moet ze netjes vragen wat er inzit en dan nog netter of zij ze open mocht maken. Het kostte haar duidelijk moeite maar uiteindelijk kwam de eerste vraag over haar lippen. Dat vond hij genoeg, hij wilde haar niet te zwaar op de proef stellen.
"Boeken, vooral boeken en nog wat andere spulletjes. Een vriend van de school mij heeft ze opgestuurd. Hij doet jullie ook de hartelijke groeten. Maak maar open. Ik ben ook wel nieuwsgierig wat ik er toen ingestopt heb." Hij schrok van zijn eigen woorden want er zat ook iets in wat alleen voor zijn eigen ogen bestemd was.
Gelukkig was het bovenste boek al raak. Marit bekeek het met glimogen en ging er even met een hand over. Het was dat boek met afbeeldingen van Chinese kleding door de eeuwen heen. Dat de tekst alleen in het Chinees was, deed duidelijk niet ter zake. Verlekkerd nam zij het mee naar de tafel, ging er goed voor zitten, wreef in haar handen en sloeg het open. Leena was intussen met heel wat anders bezig. Door het rechter raam scheen de zon nog de kamer in. Het zou niet lang meer duren of die zou wegzakken achter de huizen aan de overkant van de straat. Zij schoof een stoel voor het raam, trok haar trui uit. "Ik heb je toch verteld dat je alle zon moet meepikken want anders kom je straks de winter niet door", riep zij naar hem met haar hoofd achterover. Ook haar T-shirt ging uit en zij liet haar lijf verwarmen. "Kan me niks schelen of je overburen mij zien."
Hij maakte een gebaar van 'gewoon doen'. Zelf haalde hij een dik woordenboek tevoorschijn en de grootste kwaliteitskrant, Helsingin Sanomat. Weer een poging om de taal te leren. De weersverwachting voor het weekend en de week daarop was goed lesmateriaal. Het weerkaartje kon hij goed lezen, maar de tekst was wat anders. Gek werd hij van die taal en dat liet hij duidelijk horen. "Als die gasten hier nou eens hun energie niet in een woord met vier klinkers achter elkaar zouden stoppen maar gewoon eens een keertje wat vrolijker keken, dat wordt het misschien nog wat met dit land. Ik ga hier weg, anders wordt ik gek."
Marit keek verstoord op: "Vent, zit toch niet zo slap te lullen" en ging verder met haar boek. Leena zei eerst niets. Zij was druk bezig de stoel naar de uiterste hoek van de kamer te schuiven waar nog de laatste zon was. Met een halve bil op de rand van leuning merkte ze op: "Dat kan helemaal niet want jij bent toch onze m…" Het laatste woord kon zij niet afmaken want zij gleed tussen de leuning van die stoel en de verwarming en zat klem.

feedback van andere lezers

• Ghislaine
  Ik had dit stukje gemist. Het is wat saai, ondanks dat er veel gebeurd. Is Marit het meisje met de wilde bos kastanjebruine krullen en het slank figuurtje. En Leena is de hoogblonde deerne die nogal een plagerig karakter heeft met een voorliefde voor donkere kleuren ondanks het zonnige weer? Nog een ander adviesje: ergens in de laatste zinnen staat :wordt ik!? Moet word ik zijn. Ik weet dat men als auteur daar los overheen leest. Het is goed geschreven maar het mist pit. Gooi er even wat Pulbiber over.
  
  pieter: Dank je Ghislaine,
  Ik zal je opmerkingen ter harte nemen.
  Ik kan wel merken dat je bij de politie gewerkt hebt. Je hebt namelijk een voorkeur voor een duidelijk signalement.
  'Wordt ik' is een gruwel. Dank voor je opmerkzaamheid.
  Vriendelijke groet,
  Pieter.
• danvoieanne
  Prima geschreven hoor Pieter ...graag gelezen.
  Je WEET mijn standpunt
  wat je schrijft uit je innerste gevoel is oke ...
  vriendelijke groet,
  Pieter
  pieter: Anne,
  Als ik niet oppas wordt het vast een beestenboel met die drie.
  
  Vriendelijke groet,
  Pieter.

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 4

Uitstekend: 1 stem(men), 33%
Goed: 2 stem(men), 67%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 3 stem(men)