Volg ons op facebook
|
< terug
Woensdagmiddagklasje
Weer een aflevering van mijn toekomstige feuilleton 'In den Vreemde'.
Nu met belangrijkste vraag: zijn de overgangen van de vergaderzaal naar de school in Hong Kong en weer terug duidelijk genoeg? Zo niet, dan graag suggesties. Die worden altijd gewaardeerd.
Pieter.
Vaak was er op woensdagmiddag een zogenaamd afstemmingsoverleg. Dan kwamen er twee en soms meer afgevaardigden van het Ministerie van Cultuur.
Die hielden dan vinger-aan-de-pols-overleg. Zo noemden zij het zelf. Bedilzucht dekte de lading beter, vond hij. En hij wist dat zijn directe collega er precies zo over dacht. Het ministerie was namelijk de opdrachtgever voor de serie over de geschiedenis van het land; van de prehistorie tot heden. En nog erger was het feit dat zij nauwelijks wisten hoe het maken van zo'n televisieserie in zijn werk ging. Meestal zeurden zij over geld en vaak moest er aan het script toch nog nèt iets veranderd worden. De redenen daarvoor sloegen nergens op. Zoals dat de ene bevolkingsgroep voordeliger beschreven werd dan de andere. Of de buurlanden zouden zich voor het hoofd gestoten gaan voelen. De vent bedoelde natuurlijk Rusland, maar dàt zei hij er niet bij. De schijterd. Eén ambtenaar had zelfs beweerd dat de personages uit de 13e eeuw veel te armelijk gekleed waren. Stom geklets natuurlijk, Marit had haar research goed gedaan. Die eikel vond zeker dat hij ook iets inhoudelijks moest inbrengen. "Too many cooks and hardly anybody can boil an egg", had zijn collega een keer gezegd. Hij kreeg steeds meer bewondering voor de general manager; hoe die man behendig tussen alles door wist te manoeuvreren. Met als resultaat dat die inktkoelies in de waan kwamen dat alles ging zoals zij hadden voorgeschreven en het toch precies zo gebeurde als hij in zijn hoofd had. Hij begon het idee te krijgen dat de manager dit allemaal als een spel zag, een spel waarvan hij al op voorhand wist dat hij het uiteindelijk zou winnen. Hijzelf zou zoiets nooit kunnen want hoewel hij heel diplomatiek kon zijn, was er toch altijd dat temperament van hem dat maar al te graag wilde meedoen.
Dus vaak dwaalden zijn gedachten af, regelmatig zat zijn hoofd dan heel ergens anders. Bij wat hij die avond zou koken, bij de vorderingen van zijn privé-leerlinge. Of bij het aanbod van de kleuterjuf om voor hem te poseren, zou dat niet te veel complicaties geven?
Deze keer was hij weer in Hong Kong. Niet bij Sang Diu, dat probeerde hij af te leren, maar op school.
Op woensdagmiddag was er geen les. Behalve dan voor leerlingen die wat extra's moesten of wilden leren. Ook hij had dan een klasje, schilder- en tekenles. Je hoefde daarvoor niet per se getalenteerd te zijn. Als je maar daadwerkelijk mee wilde doen, dan mocht je er bij. En het leverde extra studiepunten op. Of je deed het om iets anders. Die Noorse jongen bijvoorbeeld was helemaal waus van dat meisje uit Argentinië. Iedereen met ogen in zijn hoofd zag het, alleen zij niet. De jongen had echt geen talent maar hij was wel enthousiast en had vaak goede ideeën. Genoeg reden om hem toe te laten. Hij mocht die knul wel, een lange slungel die binnen een paar jaar uitgegroeid zou zijn tot het prototype van een Viking. Soms een beetje onhandig met meisjes en ook niet echt een sportjongen. Maar hij had toch een zekere flair. Onzekere flair was eigenlijk een betere omschrijving.
Hij had nog geen flauw idee waar zijn les deze keer over moest gaan. Dat was echter geen reden tot ongerustheid; op de een of andere manier loste zo'n probleem zich meestal vanzelf op.
"Wie van jullie heeft vandaag iets bijzonders gezien? Hoeft trouwens ook weer niet zo heel bijzonder te zijn."
Zo, nu was de beurt aan hen. Rustig afwachten wat er gezegd zou worden en daar dan verder mee doorgaan; dat was zijn tactiek. Of het methodisch en didactisch verantwoord was, wist hij niet en het interesseerde hem ook niet zo. Het werkte bijna altijd. En zelf had hij het idee dat zijn leerlingen aanvoelden dat hij hen serieus nam. Moest ook wel, want over een paar jaar waren ze volwassen en moesten het dan alleen zien te rooien.
Het meisje waar die jongen zo gek op was, stak haar hand op.
"Mensen kunnen soms zo raar lopen. Zo apart, zo bijzonder."
Hij liet haar vertellen wat ze precies bedoelde.
Eerst ging zij met haar vingers langs haar rode haar. Dat had hij haar vaker zien doen. Niet als zo'n aangeleerd hyper-vrouwelijk gebaar, maar meer om haar onzekerheid weg te vegen. Een soort van voorbereidingsritueel, voordat ze iets in een groep ging zeggen.
"Nou, op het perron loopt altijd een man kaars- en kaarsrecht. Zo stijf als een hark. Niet zoals een normaal mens, natuurlijk. En ook is er vaak iemand die net zo beweegt als Mr. Bean. Niet normaal, volkomen gestoord."
Ook dat was een manier van hem om zijn leerlingen serieus te nemen. Aan wat zij inbrachten gaf hij geen waardeoordeel, liet hen hun eigen woorden gebruiken. En voor de meesten was het ook nog niet eens hun moedertaal waarin zij zich moesten uitdrukken. Het was een prima onderwerp voor deze les, reageerde hij. Een andere leerling merkte op dat zij dat niet snapte. "Wat heeft raar lopen nou met schilder- en tekenles te maken?"
"Goeie opmerking en vraag", reageerde hij. "Daar zal het vandaag over gaan. Namelijk hoe je zo'n geheel eigen manier van bewegen kunt analyseren en vervolgens die analyse met een beperkt aantal lijnen in beeld kunt brengen. Dank voor jullie inbreng."
In de loop der jaren had hij zich aangeleerd om dit soort opmerkingen positief te labelen. Typisch een uitdrukking uit de zachte sector en niet uit het onderwijs. Dat wist hij ook wel, maar hij stond op het standpunt dat je moet gebruiken wat je kunt gebruiken. Natuurlijk was het de kunst dit niet overdreven te doen. Want dan voelde men zich belachelijk gemaakt.
"Vrijwilliger gevraagd om raar-lopen-model te zijn."
Hij keek zijn klasje van tien rond.
"Vrijwilliger gezocht."
Uiteraard meldde niemand zich.
"Niemand? Dan doe ik wat de sergeant vroeger in militaire dienst ook altijd deed: dan wijs ìk een vrijwilliger aan." Hij grijnsde zijn grootste grijns terwijl hij dat zei.
"Ik doe het wel."
De jongen ging voor de klas staan. Het meisje kreeg de opdracht om de jongen te vertellen hoe die moest bewegen. Dat was een goed onderwerp voor een praatje op een ouderavond, bedacht hij. De leerlingen leren bijna spelenderwijs hoe je iemand instructies moet geven en degene die de instructies ontvangt, leert hoe daar mee om te gaan.
Als een volleerd model nam de Noor specifieke loophoudingen aan. Het meisje kreeg er zichtbaar plezier in om iemand te hebben die precies deed wat zij wilde. Natuurlijk met enige verbeeldingskracht zag hij er een klassieke pas de deux in. Leuk vond hij dat. Die twee zelf hadden nog niks in de gaten en hij zag het ontstaan. De jongen liet zich alles welgevallen; de instructies die het meisje hem gaf en de vinger van de docent die zijn leerlingen de hoofdlijnen van die specifieke houding aangaf. Twee keer golfde een schaterlach door het lokaal. Daar tussendoor grinniken en ginnegappen. Voor hem waren dat tekenen dat de les goed liep. Het 'model' was natuurlijk ook niet gek. Hij had de aandacht van dat meisje en hij hoefde zelf niet te tekenen. Want dat kon hij immers nauwelijks.
"Ik heb een voorstel", eindigde hij de les. "Volgende week hier een half uur eerder verzamelen en dan gaan we naar buiten. Dezelfde les maar dan in het openbaar met voorbijgangers die zonder dat ze het zelf weten model zijn. Jullie hebben vandaag al genoeg vaardigheden opgedaan om dat aan te kunnen."
Hij tikte de toekomstige Viking tegen zijn sleutelbeen: "Ook dát gaat jou lukken, jongen."
Zijn herinnering werd verstoord door de stem van de manager die hem vroeg hoe hij, vanuit zijn specifieke vakgebied, over die bepaalde situatie dacht. Hij had geen flauw idee wat het onderwerp was, maar daar had hij een oplossing voor. Hij ging rechterop zitten en meldde dat hij het niet allemaal had kunnen volgen. In een poging om de taal te gaan beheersen, had hij zorgvuldig geluisterd. Maar het was hem toch te moeilijk geweest om vooral de nuances te begrijpen. Of iemand zo vriendelijk wilde zijn de kern in het Engels voor hem te herhalen. Terwijl hij dat zo zei, zag hij zijn baas denken: Ik heb je door kerel. Je hebt er weer eens uit kunnen redden. De man keek daarbij licht geamuseerd. Zijn collega designer, die hem onderhand ook wel kende, gaf hem een resumé van wat er zo net besproken was. Hij gebruikte daarbij woorden en uitdrukkingen die de ambtenaar duidelijk niet kende. Tot zichtbare ergernis van de man.
"Heb ik het tòch redelijk goed begrepen" en hij stapte naar het white board. Pakte een stift en om bedenktijd te winnen keek hij eerst of die wel uitwisbaar was. En gaf vervolgens met een paar schetsen aan waar het zou knellen als het idee, dan wel voorschrift, van de vertegenwoordiger van het ministerie uitgevoerd zou worden. "Dan doel ik niet alleen op ons vakgebied", en hij keek even naar zijn co-designer die instemmend knikte, "maar ik voorzie ook een aantal financiële booby traps. Mijn advies is om dit eerst goed te laten doorrekenen. Wellicht kan Palle, en zijn hoofd ging richting manager, daarover nu al iets zeggen."
De week daarop had hij visstoeltjes geregeld, tekenblokken en potloden.
Hij nam zijn klasje mee naar een drukke winkelstraat en men ging enthousiast aan de slag. Hijzelf liep zijn leerlingen langs, gaf af en toe een aanwijzing of een schouderklopje. En was bezig weer even gelukkig te zijn. Totdat de politie arriveerde. Wat hij hier dacht te doen, was de vraag van de agent. Tenminste dat begreep hij, want de man sprak zijn Cantonees met zo'n zwaar accent dat hij hem helemaal niet verstond. Dus sprak hij hem aan in het Engels. Hierop reageerde de agent heftig beledigd. Het was duidelijk dat hij niet in het Engels wilde spreken en al helemaal niet in die taal aangesproken wenste te worden. Waarschijnlijk ben jij daar te stom voor, dacht hij maar hij bleef beleefd. Het Chinese meisje uit zijn klasje kwam er bij staan en meldde hem dat ook zij de man niet verstond want zij kwam van Taiwan, haar taal was Mandarijn en de politieman sprak alleen een héél raar soort Cantonees. "Volgens mij is die man niet helemaal goed, meneer." In zijn hoofd maakte hij een notitie haar twee extra studiepunten te geven. Het kwam zelden voor dat een Aziaat zich zo duidelijk uitsprak en al helemaal niet een meisje. Ze moesten weg, de gebaren van de agent waren duidelijk genoeg.
"Misschien hadden we een bordje moeten ophangen met daarop wie wij zijn en wat we doen", sprak de Noorse slungel.
Achter hem klonk een heldere, rustige stem: "Asshole". Hij wist wie dat zei. De dochter van de Amerikaanse consul, altijd bescheiden en beschaafd. Uit haar mond was dat niet zomaar een scheldwoord. Nee, het was verachting tot de vierde macht. Het klasje verzamelde alle spullen en vertrok met opgeheven hoofd. De politieman geen blik waardig gunnend. Voorop liepen de Noord-Europeaan en de Zuid-Amerikaanse, het scheelde niet veel of zij liepen hand in hand.
's Avonds vertelde hij het allemaal aan Sang Diu. Hij deed er een beetje lacherig over maar daar keek zij doorheen, wist dat hij zich kapot geërgerd had. Haar gezicht vertrok geen spier. Alleen haar Mooie Ogen waren nu Kwaaie Ogen. Zij wilde precies weten welke straat het was, hoe laat en hoeveel strepen die agent had. Zij nam haar telefoon naar zijn slaapkamer en deed de deur achter zich dicht.
De volgende dag werd per koerier in uniform een envelop bij de school afgeleverd, bestemd voor de docent tekenen en kunstgeschiedenis. Met daarin op papier met watermerk een verklaring in zowel het Engels als in het Chinees, ondertekend door de hoofdcommissaris van politie. Het bleek een vrijbrief voor The Canadian International School om op elke plek in de stad, en wanneer dan ook, tekenlessen in het openbaar te geven.
Zes dagen later zat het klasje weer precies op de zelfde plek van waar zij eerder weggestuurd was. De docent handvaardigheid had zijn leerlingen een mooie standaard laten maken, inclusief uitgesneden logo van de school. En er in twee talen op geschilderd: Canadian International School, openbare tekenlessen. Aan de andere kant van de standaard was een kopie van de verklaring bevestigd. De jongen en zijn vriendinnetje hadden allebei, zonder dat zij wisten waarvoor, een extra studiepunt gekregen.
(Trouwens het hele klasje had er een extra. Voor hun waardige gedrag tijdens de situatie met de politieagent. Maar dat had laatste hij hen niet verteld)
feedback van andere lezers- danvoieanne
FIJN om je te lezen ...
pieter: Dank je Anne,
Het feuilleton is nog lang niet af. De kunst is nou om niet alles wat in mijn hoofd zit ook daadwerkelijk op te schrijven. Want dan wordt het voor de lezer een chaos.
Vriendelijke groet,
Pieter. - Joplin
Ben te lang weggebleven als ik dit lees!
groeten Joplin
pieter: Dank je, Joplin
In een ander deel van dit feuilleton in wording, namelijk 'Soiree'', worden twee rags van Scott Joplin gespeeld. Nog even geduld, want dit deel is nog niet af.
Vriendelijke groet,
Pieter.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
