naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Kleuterjuf wit haar

door pieter

Lieve lezers, (tenminste, die er nog over zijn op deze site)
Dit is weer een deel van mijn feuilleton In den Vreemde.
Het is het vervolg op Kleuterjuf, wat ik bijna een jaar geleden hier publiceerde.
In dat Kleuterjuf nodigde hij haar uit voor een kopje koffie. Deze aflevering is het vervolg daar op.
Hier heb ik geprobeerd dialoog te schrijven.
Ik ben benieuwd wat jullie er van vinden. Dus opbouwende kritiek is altijd welkom.
Pieter.

Zij begon er zelf over. Dat bijna witte haar van haar.
"Ik zie je denken."
"Ik denk nog helemaal niks."
"Het is een genetische afwijking." Ze keek hem even indringend aan. "Voor de rest ben ik helemaal normaal."
"Ook als was je niet helemaal normaal, ik zit hier toch maar mooi met een echte hoofd-kleuterleidster van een kopje koffie te genieten. Dat doet niet elke man op zaterdagochtend elf uur."
"Ongeveer 40.000 mensen in de wereld hebben het."
"Ben je er nooit mee gepest? Als kind, bedoel ik."
"Dat hebben ze wel even geprobeerd. Noemden me een witte neger. Mijn oudere broer heeft zo'n pester een bloedneus geslagen. Daarna heeft hij mij geleerd hoe je op zo'n manier slaat dat er veel bloed komt en het erg pijn doet, maar dat-ie toch nèt niet breekt. Dat hielp goed. En ik ben trouwens geen albino."
"Zie ik. Je hebt een mooi zomerkleurtje."

"Toch zie ik je denken."
"Goed, goed. Je hebt gelijk. Ik dacht hoe ik die kleur, mooie kleur trouwens, zou moeten maken. Met waterverf, kleurpotlood of olieverf. Ik weet het nog niet. Waterverf misschien."
"Dus jij vindt het mooi?"
"Mooi? Super mooi! Nooit afknippen, laten groeien. Net een waterval in het woud uit een sprookjesboek dat in het hoge noorden speelt. Als het ware."
"Je doet blijkbaar toch meer dan alleen over je balkonrand hangen."
"Sorry van die waterval, ik draaf weer eens door. Sorry."
"Vind ik nou toevallig helemaal niet erg. Voel mij een beetje vereerd, zelfs."
"Dat lukt me nooit. Hoe ik die mooie kleur moet maken."
"Ben je dan soms kunstschilder of zo'n soort artiest?"
"Nee", en hij probeerde vergeefs de aandacht van de serveerster te trekken.
"Nee. Op dit moment ben ik production designer bij een televisiebedrijf. Weet je wat dat is?"
Ze knikte. "Zo ongeveer wel."
"Begin dit jaar was ik nog tekenleraar. Maar niet hier, ook niet in dit land. Dat was in Hong Kong."
"Was dat daar niet leuk meer?"
"Jawel, maar de omstandigheden maakten een drastische ommezwaai nodig."
"Oh?"
"Op het persoonlijke vlak. Wees gerust: niet iets onoorbaar of zo iets."
"Had ik ook niet verwacht." Ze keek hem een beetje plagerig aan. Dat veranderde in interesse toen hij begon te vertellen en uit te leggen. Over zijn werk daar, Sang Diu, de low budget film en haar echtgenoot die het goedvond. Maar als het uit zou komen, zou dat groot gezichtsverlies voor de man betekenen. Onherstelbaar gezichtsverlies. Dat hij plotseling, zomaar, geheadhunt werd. En via die route dan hier terecht gekomen was. Zijn schoolmeesters-vaardigheden bleken hard nodig te zijn. Het bleek een puinhoop waar hij in terechtkwam.
"Maar gelukkig hebben drie vrouwen zich over mij ontfermd."
"Lucky man" was haar reactie.
"Kun je wel stellen. Als je het tenminste niet cynisch bedoelt."
"Absoluut niet. Sorry dat ik je misschien die indruk gaf. Was dat niet vreemd? Zo plotseling in een heel ander land?"
"Pfoe. De eerste weken dacht ik dat ik gek werd."
"Zo te zien is dat toch niet gebeurd" en zij keek hem keurend aan. "Nee." Zij schudde haar hoofd. "Niet gek, meer apart."
"Ja. Datzelfde vond ik nou van dit land ook. De mensen zijn vriendelijk en tegelijkertijd vaak zo gereserveerd. Ook onderling, heb ik gemerkt. Ze laten niet zo gauw merken wat ze echt van iets denken en al helemaal niet wat ze er bij voelen. Net zo iets als de 'British Stiff Upper Lip. Sizu wordt dat hier genoemd, Marit vertelde mij dat."
"Nou, als je dit allemaal al weet ben je al bijna voor je inburgeringscursus geslaagd", lachte ze en kneep haar ogen even tot spleetjes.

"Nou jij. Wie, wat ben jij? Wat doe je hier?"
"Het lijkt verdorie wel een sollicitatiegesprek."
"Is het ook." Hij vond dat het nu zijn beurt was om een beetje te plagen. "Vertel eens wat."
"Nou, ik ben getrouwd met een ambtenaar. Een hoge pief op een ministerie. Reuze interessant èn spannend, als je er van houdt. Ambtenaar spelen, bedoel ik. Ik ben van wat meer leven om mij heen. Vandaar dat ik weer kleuterjuf geworden ben. Daar zijn ze tenminste spontaan. Wist je dat ze het plan hebben om nog alleen nog maar docenten met een universitaire opleiding aan te nemen? Dat zou het onderwijs alleen maar ten goede komen. Achterlijk idee. Als je niet met kinderen kunt omgaan, dan kun je nog zo hooggeschoold zijn, maar dan bak je er niets van." Ze snoof verachtelijk en tikte met haar wijsvinger tegen haar voorhoofd. "Achterlijk. Ze snappen er niks van. Moet iemand die het vak timmeren geeft dan eerst een bul halen? " Weer tikte ze tegen haar voorhoofd en draaide even haar ogen weg. "Sorry. Dit is niet erg Sizu. Straks word ik nog opgepakt wegens onaangepast gedrag."
"Hebben jullie hier ook het systeem van borgtocht? Als dat zo is dan koop ik je gewoon vrij."
"Dat is vreselijk lief van je. Maar dat zou jij toch niet kunnen betalen. En we hebben dat niet." Zij boog zich naar hem toe en met haar hand naast zijn oor fluisterde dat ook zìj gestudeerd had en ook nog eens gepromoveerd. "Medische biologie. Na mijn promotie ben ik meteen gestopt."
"Zo. Dat is wat. Waarom was dat?"
"Ik was het gewoon zat. Zal wel met verlate pubertijd te maken hebben. Had gewoon geen zin meer."
"Had het te maken met het feit dat het in jouw kringen, als ik het zo stellen mag, min of meer verplicht was? Van je verwacht werd? Anders viel je er buiten?" Hij deed maar een gok. Ook als het een verkeerde gok was dan was het tenminste duidelijk dat hij wel interesse toonde in haar leven.
"Jeezus! Jij bent een van de weinigen die het begrijpt. Zelfs mijn man begrijpt het niet helemaal. Maar hij kan wel goede sier maken met mijn titel. Als het hem goed uitkomt, laat hij toevallig even vallen dat zijn vrouw gepromoveerd is; doctòr.'Doctòr in de medische biologie." Ze legde de nadruk op òr. "Weet jij wat dat is?"
Hij knikte. "Zo ongeveer wel. Ik denk het wel een beetje."
Uiteindelijk verscheen dan toch de serveerster bij zijn tafeltje. Voordat hij wat kon zeggen bestelde ze nog twee koffie en een borrel daarbij. "In dit land hebben we een reputatie hoog te houden en als wetenschapper weet ik dat het in deze omstandigheden en om deze tijd toegestaan is. Ook al ben ik slechts een voormalig wetenschapper", grijnsde zij. "Dat maakt niet uit. Je hebt toch wel goed ontbeten?" vroeg zij plotseling bezorgd.

feedback van andere lezers

• doolhoofd
  "Ik heb een diepgeworteld wantrouwen tegen spectaculaire boeken met spectaculaire personages." - John Updike
  pieter: Beste Doolhoofd,
  Goed om je hier weer aan te treffen.
  Heeft de uitspraak van John Updike betrekking op Kleuterjuf wit haar? Of is mijn stukje juist nièt spectaculair?
  Groet,
  Pieter.
• Clodius
  Geen spectaculair verhaal maar wel met een goede dosis psychologie en humor. Met een verrassend slot...
  pieter: Dank je, Claude.
  Inderdaad, dit deel van mijn feuilleton is niet spectaculair. Maar ik zie het als een soort van verbindingsstuk tussen wat er hiervoor gebeurd is en wat er, mogelijk, nog gaat gebeuren met of tussen die twee.
  Vriendelijke groet,
  Pieter.

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 2

Uitstekend: 0 stem(men), 0%
Goed: 2 stem(men), 100%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 2 stem(men)