naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Soirée Chinoise

door pieter

Beste lezer,

Ik had het bijna opgegeven, maar er blijkt weer leven in WH te komen. Daarom publiceer ik weer.
Ik ben bezig met een feuilleton, dus steeds korte afleveringen. Het is nog (lang) niet af maar het eind heb ik al geschreven. Wat nu volgt, behoeft wellicht enige toelichting.
De hoofdpersoon is een Europese man die lang in Hong Kong als art teacher op een internationale school heeft gewerkt. Hij had daar een vriendin, Sang Diu genoemd. Maar door bepaalde omstandigheden was het een relatie zonder toekomst. Hij werd geheadhunt en kwam zo in Helsinki terecht als production designer (decorontwerper)
bij een televisie- en filmproductie bedrijf. Zijn 'leerlinge' is de dochter van zijn baas. Dit meisje / vrouw heeft veel talent maar ook een groot gebrek aan zelfvertrouwen. Hij geeft haar 'bijles' zodat zij voldoende zelfvertrouwen ontwikkelt om toegelaten te worden tot een kunstacademie.
Het hele feuilleton heeft als werktitel 'In den Vreemde'. China is in westerse ogen een vreemd land, in Finland zijn ze ook een beetje apart en de hoofdpersoon zelf is eigenlijk ook wel een beetje vreemd.
Graag jullie feedback.

Pieter.


Hij voelde het, precies zoals ze hem hadden verteld hoe het zou gaan: dat de kou via je enkels naar boven kruipt, daarmee begint alles. Oh wee als je er niet op voorbereid was. Het zou dus niet lang meer duren of het was winter. En hij werd bang; nu zou gebeuren wat hem voorspeld was. Iedereen werd erg op zichzelf en bleef binnen. Dat was nou eenmaal de natuurlijke gang van zaken in dit noordelijke land. Dus niet meer iemand zo maar op straat tegen komen en blijven staan om een praatje te maken, of op een terrasje zitten in het overdekte winkelcentrum en mensen kijken. Opgesloten dus, daar zou hij halfgek van worden, dat mocht hem niet overkomen.
Daarom had hij een plan bedacht: alle vrienden en bekenden bij elkaar roepen. Iedereen zou elkaar dan leren kennen en op deze manier zou zijn netwerk en dat van de anderen groter worden. Dus meer kans om de winter goed door te komen. Tenminste, dat hoopte hij maar. Net als zijn baas, de general manager, zou hij een soiree houden. Met lekker eten en muziek; Chinees natuurlijk en ook authentieke Chinese muziek. En hij zou zijn appartement in oosterse stijl decoreren. Leena was meteen enthousiast toen hij haar zijn plan vertelde. Hij hoefde niets te doen, mòcht zelfs niets doen. Zij was de hele week bezig om van alles te verzamelen en op te stellen. Zijn ruimte was niet meer een appartement in een Art Deco gebouw. Het was omgetoverd tot iets als de ontvangstruimte van een Chinese keizer. "Hoe krijg je dat toch allemaal voor elkaar en waar haal je al die spullen vandaan?", had hij gevraagd. Haar antwoord was kort en duidelijk: met haar duimen onder haar oksels zei ze "props mistress".

Hé, ik ben de eerste", merkte kleuterjuf Tanne op terwijl zij haar ogen de kamer liet verkennen.
"Ik dacht ik kom maar vroeg want misschien kan ik je nog ergens mee helpen."
"Dat is lief van je, maar alles is al klaar. Met het buffet komen ze later" en hij wees naar de lege hoek van zijn woonkamer. Het was helemaal niet de bedoeling dat zij er nu al zou zijn. Want hij wilde namelijk dat zij, Marit en Leena elkaar 'soepel' zouden ontmoeten. Dat zij te midden van de andere gasten aan elkaar voorgesteld werden. Nu was er een kans dat zijn twee bevriende collega's zich zouden afvragen wie die vrouw was die er eerder was dan zij. Dat wilde hij absoluut niet hebben. Maar goed, het was nu eenmaal zo. Hij kon haar moeilijk terugsturen.
"Zeg, waar is die mooie tekening van Sang Diu gebleven? Waarom heb je haar uit de hal weggehaald? Ze hing daar zo mooi met dat bovenlicht erop. Je hebt haar toch niet verstopt?" Ze stapte zijn slaapkamer in en zag het meteen staan. Op de grond, met haar gezicht naar de muur. Onder haar arm nam ze het mee naar de woonkamer. "Hier hoort ze thuis. " Alweer een vrouw die voor mij bepaalt, schoot er door zijn hoofd. "Nee joh", en ze veegde een denkbeeldig stofje van het glas, "ze hoort hier." Sang Diu werd behoedzaam in de vensterbank gezet. "Dan kan iedereen zien wie die belangrijke vrouw is. En wat een goeie uitstraling heeft ze! Zijn ze daar allemaal zo knap? Vanaf hier kan zij goed zien hoe het met je gaat. Dan is ze gerustgesteld. Hoeft ze zich geen zorgen meer te maken."

De Chinese cateraar wist wel iemand die voor de muziek kon zorgen. "Geen DJ hoor", had ze hem gerust gesteld. Maar haar nicht, cultureel attaché op de ambassade. Zij speelde wel drie instrumenten, had de vrouw trots gezegd.
De musicienne wilde graag komen en vertelde hem dat zij ze alle drie zou meenemen: een Guzheng, Erhu en Pipa. "Die kent u vast wel." Maar eerst zou ze de avond ervoor de ruimte inspecteren. Was er plaats genoeg voor haar Guzheng, hoeveel gasten zouden er zijn en hoe zat het met de akoestiek? Zij haalde twee gelakte plankjes uit haar tas. Waar waren die voor nodig? Ze sloeg die plankjes een aantal keren op verschillende plekken van de kamer tegen elkaar en constateerde: "Mooi, geen geluidsversteking nodig". "Mooi", legde ze hem uit, "mooi omdat het dan beter klinkt. Zuiverder, puurder." De vrouw sprak uitstekend Engels, maar bijna als van nature gingen ze over op het Cantonees. Zij zou niet opdringerig spelen; meer op de achtergrond. "Maar geen muzak hoor!" Ze trok een vies gezicht. "Ik speel tea-house music. Rustige beschaafde muziek, om bij te ontspannen en soms om gericht naar te luisteren." Hij had de vrouw zijn badkamer gewezen. Die kon zij als kleedkamer gebruiken en na haar optreden mocht ze gerust douchen. Hij wees naar een stapeltje handdoeken. "Dat is attent van u. Maar ik ben geen drummer van een heavy metal band, dus..."

Iedereen die hij ook maar een beetje kende, had een uitnodiging ontvangen. Dus ook de man die hem geholpen had een auto te kopen, samen met zijn vrouw. Die gaf hem op een discrete manier een fles, zodat niemand het kon zien. En ze gebaarde dat hij het beter kon verstoppen. Hij wist meteen wat hij kreeg; haar roemruchte huisgestookte wodka, premium quality. Later fluisterde de vrouw hem in dat zij bezig was een vergunning te verkrijgen. Zij had haar werkruimte ingrijpend moeten verbouwen om aan allerlei voorschriften te voldoen en ook nog pittige examens afgelegd. Als alles goed ging, had zij over een maand haar vergunning. Het plan was om het via een beperkt aantal zaken te verkopen, in het hogere segment. "Want als iets duur is dan denken de mensen dat het ook heel goed zal zijn." Zij wreef van genoegen in haar handen. Meteen flapte hij er uit dat hij wel het etiket wilde ontwerpen en ook de rest van de verpakking. Hij had er eigenlijk geen tijd voor maar dit moest er dan maar tussendoor gebeuren, dacht hij. Hij had het nog niet gezegd of hij bedacht zich ook dat zij misschien al een etiket geregeld had. Dat bleek niet zo. Maar de vrouw keek een beetje benauwd toen ze dat meldde. "Natuurlijk komt hier geen geld aan te pas", haastte hij zich. "Voor mij is het een grote eer om mee te mogen werken aan de introductie van een bovenste-plank-wodka in dit land." De vrouw keek opgelucht. Hij hoorde niet wat zijn voormalige PA tegen de wodkastookster zei: "Ik zei het je toch. Hij vindt het juist leuk om het voor niks te doen. Zo is hij nou eenmaal. Ook als het illegaal was, zou hij het gedaan hebben. Juist dan helemaal."

Hij had zijn baas en diens vrouw niet durven uitnodigen. Want misschien zouden die zich verplicht voelen te komen terwijl zij helemaal geen zin hadden. Maar zijn leerlinge, hun dochter dus, had haar moeder Kibu meegenomen.
"Mijn man laat zich excuseren. Hij moest ergens zijn waar hij niet met goed fatsoen onderuit kon. Zij gaf hem een vluchtige zoen op zijn wang en overhandigde een vaas met een stijlvol boeket erin. "Ze zijn al afgesneden en ik dacht dat je misschien nèt niet de juiste vaas in huis zou hebben." Als dank maakte hij een bijna-overdreven buiging.
Even dacht hij dat hij zich weer eens aangesteld had, maar zij vond het leuk. Met een glimlach boog zij terug.
Aino kwam achter haar moeder vandaan. Zij had drie paar kniekousen voor hem meegenomen. "Tegen de kou", had ze nog verduidelijkt. Eén paar in de kleuren van de nationale vlag, de anderen rood en paars. "U kunt dat wel hebben, meester. De meeste mannen niet." Ze schrok blijkbaar van haar uitspraak. Bang iemand beledigd te hebben, draaide ze haar hoofd om en zei: "De meeste mannen bedoel ik. Niet àlle mannen."

Marit had haar nieuwe stagiaire meegenomen. Het meisje had iets speciaals voor hem gemaakt, vertelde Marit. "Dit helpt om de winter door te komen. Want dit wordt toch uw eerste winter hier?" Het Engelse 'your' sprak zij op zo'n manier uit dat hij begreep dat ze er het beleefde 'uw' mee bedoelde en niet het hier gebruikelijke 'jouw'.
Het bleek een leren muts. Gevoerd met een gladde stof. Het deed hem een beetje denken aan zo'n ouderwets vliegenierskapje. Mooi stikwerk, vast met de hand gedaan, concludeerde hij.
"Rendierleer. Daar gaat geen wind of kou doorheen. Mijn opa heeft het opgestuurd." Als een volleerd coupeuse paste zij het op zijn hoofd. Schoof het even heen en weer en concludeerde: "past precies."
Toen snapte hij waarom ze vorige week zo plotseling en zonder wat te zeggen de omvang van zijn schedel had opgemeten. Marit was achter haar aangelopen en had hem uitgelegd : "Ze moet leren om zuiver te meten." Tegen het meisje had ze gezegd: "Je moet het wèl eerst vragen, hoor." Marit vond dat het hem 'stoer' stond.

Leena kwam de kamer in en sloeg twee grote bekkens tegen elkaar; het eten werd binnen gebracht. Van een soort rijstpapieren rol las ze plechtig hardop:
"Jingong! Limian de schiwu! Oftewel: Aanvallen! Het eten is binnen!"
Zij maakte een revérence voor de cateraars.

Ook zijn voorganger had hij uitgenodigd. Hij wist niet of dat verstandig was; de man had immers het bedrijf niet op een normale manier verlaten. Toch had hij het gedaan. Ik trek me er niks van aan wat ze zouden kunnen zeggen, dacht hij. Hij had hem goed geholpen, was dat niet gebeurd dan zou hij misschien allang gillend weggelopen zijn. Zijn vriendin was meegekomen. Ze kenden elkaar van de kliniek . Knappe vrouw en zo te merken ook een leuke meid. Met een zenuwentrekje bij haar rechter oog, niet heel duidelijk maar hij zag het meteen. Dat soort dingen viel hem altijd direct op, of hij nou wilde of niet. Hij had hem ook uitgenodigd opdat de man misschien via deze soiree weer in de kijker zou komen. Dat zal hij wel nodig hebben, vermoedde hij. Zijn voorganger vertelde hem dat hij nu bij een motorblad werkte. "Ik weet niks van motoren, maar dat hebben die dopey bikers niet eens door." De general manager had hem uitgeleend aan dat blad omdat de eigen art director een burn out had. "Zo breng je tenminste nog wat geld op" had hij tegen hem gezegd. Even later zag hij Marit en zijn voorganger op zijn bed zitten. Marit met een wijntje en hij met een glas sap. Ze spraken Zweeds. De man zag er opgelucht uit. Even later hoorde hij hen lachen.

Op een zeker moment pakte Marit een mes en loerde de kamer rond. Totdat ze vond wat ze zocht: een leeg glas. Zij ging op een stoel staan, tikte met dat mes tegen het glas en vroeg om aandacht. Die had ze al, dat tikken was helemaal niet nodig geweest. Maar dit had ze op dat moment niet helemaal door.
"Ik ga iets aardigs òver en tegen onze gastheer zeggen. Let op! Hij heeft ook zijn minder charmante kanten, maar dat komt wel een andere keer. Begin dit jaar kwam er zo maar een schoolmeester annex tekenleraar bij ons werken. Niemand kende hem. Nee, dat is niet waar. Ikzelf en nog iemand anders wisten wèl wie hij was en wat hij in Hong Kong gedaan had." Ze schrok zichtbaar van haar eigen woorden. Dat laatste had duidelijk geheim moeten blijven.
"Excuses voor deze slip of the tongue. Hij ging er voortvarend in, om het maar zo uit te drukken."
Tanne legde een beschermende hand op de lijst waar Sang Diu inzat.
"Toen hij kwam, zat zo'n beetje het hele Art Department vast en liep iedereen rond als een kip zonder kop."
"Niet waar", riep Leena, "jij niet."
Marit ging onverstoorbaar verder. "Het was een beestenboel in de klas. Hij", en ze keek hem recht aan, "had zo zijn geheel eigen schoolmeestersmethoden om orde te scheppen. Zo deed hij soms net alsof hij wat onnozel was. Bepaalde mensen raakten dan van slag af en dat was het moment waarop hij toesloeg. Dan gebeurde het toch precies zoals hij het wilde. Ik vraag mij nog steeds af wie hem die truc geleerd heeft."
Zij keek even de kamer rond en vond zijn, nu voormalig, coke-verslaafde voorganger. Die grijnsde en boog even met zijn hoofd.
"Goed. Toen hij eenmaal doorhad wat hij precies moest doen, kon je zien dat-ie op zijn gemak was. Hij trok het schip, als het ware, weer vlot. Dat deed-ie niet alleen hoor. We hebben er bijna allemaal aan meegewerkt. Maar hij wist precies wanneer er getrokken moest worden en aan wie. Daarom stel ik voor dat we hem de volgende ere-bijnaam geven: Captain Tugboat."
"Hear!, Hear", riep Leena.
"Goeie naam", riep een ander. Een man stapte op haar toe en nam uit voorzorg het mes en glas uit haar handen en gaf een vol glas terug. Dat dronk zij in één teug leeg en ging verder met haar speech.
"Nee. Tugboat is niet sterk genoeg. Omdat wij hier in het hoge noorden wonen en wij vaak ook nog eens diepgevroren knakkers zijn, noemen wij hem Captain Icebreaker."
Er klonk instemmend gemompel en iemand roffelde even op de tafel.
"En nou houd ik op want anders gaat hij naast zijn schoenen lopen. IJdelheid is hem namelijk niet vreemd. Oh ja, dit moeten jullie wel weten. Hij beheerst onze talen nog niet voldoende. Maar hij verstaat meer dan je denkt. Dus weest gewaarschuwd."
Om te voorkomen dat zij van haar stoel zou vallen, begeleidden de sterke en soepel meebewegende armen van de boekhouder en nog een man haar terug naar de vloer.

Hij wilde een koud biertje voor zijn buren uit de koelkast halen, maar net op tijd hoorde hij stemmen in de keuken; Leena, Tanne en zijn leerlinge stonden te praten. Dus liep hij niet verder, maar bleef wel staan om te luisteren. De leerlinge vertelde dat zij hem stiekem maestro noemde. Een keer had zij dat durven zeggen tegen haar 'maestro'. Eerst had hij vreemd opgekeken, vervolgens moest hij grinniken. "Ook noem ik hem, weer in mijzelf natuurlijk, direttore."
"Hoe dat zo?", wilde Leena weten.
"Nou, hij leidt mij en hij vormt mij. Net zoals een regisseur van een goede film doet.
Ik word er beter van."
"Weet hij dat? Dat je zo over hem denkt?"
"Nee."
"Misschien is het beter dat je hem dat niet vertelt. Misschien voelt hij zich daar ongemakkelijk bij". Leena klonk een beetje zorgelijk.
Hij kon niet horen of de leerlinge hierop reageerde en moest zich inhouden om niet zogenaamd toevallig de keuken in te lopen. De leerlinge ging verder.
"Maar eigenlijk is hij mijn dottore. Hij geneest mij. Hier in mijn hoofd."
"Dat zou ik maar niet tegen hem zeggen", meende Tanne.
"Nee, dan raakt hij van slag af. Kan hij je niet meer onbevangen les geven. Zo goed ken ik hem ondertussen wel."
"Voor je verdere ontwikkeling en voor je eigen bestwil zou ik dat 'genezen' maar naar de achtergrond duwen." Leena was serieus.
Als er al wat te genezen valt", vulde Tanne aan." Een mens geneest zichzelf. Jouw 'dottore' stuurt je alleen de goede kant op. En dat kan hij goed, zo te horen."
Nadat hij dit gehoord had, wist hij niet zo goed wat hij hier mee aan moest. Was hij een leidsman geworden, verwòrden tot een leidsman? Leidsman voor een jonge kwetsbare vrouw? Dat was helemaal niet de bedoeling. Het beeld van een goeroe kwam naar voren. Hij had altijd al de pest gehad aan goeroes en dat soort volk, met hun schijnheilige gezicht. En nou was hij er misschien zelf een. Hij zou dit, als het even rustig was, met Leena en Tanne bespreken. Wat zij er van vonden. Hiervoor hoefde hij niet het initiatief te nemen. Beide vrouwen trokken hem mee naar het balkon. "We moeten iets met je bespreken."
Nu krijg ik op mijn flikker. En ik heb niet eens wat gedaan, dacht hij angstig. Maar hij vermande zich: "Ik weet al waar het over gaat. Hoorde het toevallig toen ik de keuken in wilde. Ik weet nog niet zo goed wat ik met haar verhaal aan moet. Er is geen sprake van een seksuele relatie. Ook niet van een erotische. In ieder geval niet van mijn kant. Als ik al ergens op val, is het ouder. En aardig", voegde hij toe. "Ze zal toch geen vadercomplex hebben? Ze heeft immers toch al een vader. Ik vond het goed wat jullie tegen haar zeiden. Ik moet me beramen of ik een andere aanpak moet gebruiken. Het mooiste zou zijn als ze een vriendje kreeg. Of een vriendin, natuurlijk. Kan ze daar mooi mee experimenteren. Maar ja. Dat laat zich niet dwingen."
Leena en Tanne luisterden aandachtig, knikten naar elkaar en gaven hem een klapzoen op zijn wang. Vervolgens lieten zij hem op het balkon achter, deden plagerig de deur toch nèt niet op slot en gingen in de vensterbank zitten. Daar tikten ze met hun heupen Sang Diu even vriendelijk aan, schonken elkaar een borrel in en knikten even naar de tekening. Alsof ze tegen haar wilden zeggen: "Het is goed."

De musicienne verwelkomde elke binnenkomende gast met een paar akkoorden op haar Guzheng. Net zoals de stehgeiger had gedaan. Dat vond hij heel charmant. Ze was mooi gekleed in een moderne versie van klassiek Chinese kleding. Hij was niet de enige die dat kon waarderen. Bijna zeker wist hij dat Marit de vrouw een complimentje ging geven, haar kaartje overhandigen en zou vragen of zij even de stof mocht voelen. Ook zag hij dat zijn directe collega met genoegen naar de vrouw keek. Niet met geile ogen of zoiets, maar meer als een man die iets bijzonder aardigs ontdekt heeft en daar van geniet.
Later zag hij hen met elkaar praten. Hij had zijn collega nog niet zo ontspannen gezien. Gelukkig maar, de man had een nare scheiding achter de rug.

Zijn collega hielp de instrumenten naar haar auto te dragen. Bij het raam rekte hij zijn
nek uit om te zien wat er op de parkeerplaats gebeurde. Hij kon net niet zien of de vrouw zijn kraag rechtop zette of even zijn gezicht aanraakte.
De eerstvolgende keer dat zij samenwerkten, vroeg hij: "Hoe lang duurt het eigenlijk voordat je een beetje Cantonees kunt spreken en verstaan?"

Iedereen was weg, ze hadden bijna allemaal geholpen met opruimen. Dat was net zo gezellig geweest als de soiree zelf. In zijn oren vloeiden vijf talen door elkaar.
Hij moest denken aan zijn goede vriend, de schoolpsycholoog uit Hong Kong. Die zou dit fantastisch gevonden hebben.

De echtgenoot van zijn vroegere PA - die trouwens een welverdiende fikse promotie had gemaakt - zong met een warme bariton een houtvlotterslied en constateerde daarna dat zijn lichaam weliswaar wat kreupel geworden was maar zijn stem niet. Stagiaire Juljá nam het over. Met heldere meisjesstem zong zij in het Sami; het lied van de verliefde elanden. Zijn leerlinge pikte het meteen op en begeleidde haar met twee houten pollepels. Hij voelde zijn ogen vochtig worden; zo gelukkig had hij zich lange tijd niet gevoeld. Leena kwam dicht naast hem staan en fluisterde in zijn oor: "Huilen mag hoor. Dat heeft een wijs man ooit gezegd."
Uiteindelijk was iedereen dan toch vertrokken. Kibu had een salueerbeweging gemaakt, geglimlacht en zachtjes gezegd: "Sweet dreams, Captain." Daarna trok haar dochter haar mee. Maar voordat hij echt kon gaan zitten, moest hij van zichzelf nog het toilet schoonmaken. Nu tijd om die bijna-legale wodka te proeven. Bij de tekening van Sang Diu in de vensterbank stonden twee glazen rode wijn. Die waren er zonet nog niet. Bij één gleed een rode druppel langzaam langs het glas.

feedback van andere lezers

• Iane
  Dag Pieter,
  
  Ik heb het helemaal gelezen.
  
  Eerst en vooral: Je kan schrijven. Maar dat wist je ongetwijfeld zelf ook al.
  
  Anders dan Jan, MarieChristine en GoNo2 vind ik het niet te lang. Ik vind het wel te veel, te snel, te weinig. Laat me het even toelichten:
  
  Ik bevind me in het hoofd van een kerel die een feestje geeft om de eenzaamheid die de wintermaanden aankondigen te lijf te gaan. Op dit moment weet ik niet of die echte wintermaanden al begonnen zijn of dat dit feestje gewoon een prelude is. Dat is de eerste vraag die me bezighoudt.
  
  Diverse personages worden geïntroduceerd. Voor ik van iemand een echt beeld krijg, laat staan wat achtergrond meekrijg, zap ik al naar een andere uitgenodigde.
  
  Waarom loopt de kleuterjuf zijn slaapkamer binnen?
  Wat is het verhaal achter de tekening?
  Poef, personage weg, introductie van de volgende. Frustratie! :-)
  
  Bij elke paragraaf die ik lees, wordt de stapel vragen hoger en hoger. En dan wordt het worstelen, dan verlies ik net als GoNo2 - maar misschien om andere redenen - de aandacht.
  
  Je tekst is één grote opsomming in de hoogste versnelling, zonder echt in te gaan op details, gevoelens, geuren, smaken; een kaleidoscoop van vluchtige indrukken, waarbij ik als lezer constant op mijn honger blijf zitten.
  
  Misschien zijn al deze personages voordien al uitgebreid aan bod gekomen, waardoor nadere verklaringen onnodig zijn, alleen weet ik dat bij het lezen van dit stuk niet.
  
  Mijn advies: elke paragraaf ontleden en kijken hoe je de personages tot leven kan laten komen.
  
  Succes!
  pieter: Dank je Iane,
  Ik zal proberen uit te leggen waarom er zoveel ,voor de blijkbaar nieuwe lezers, gebeurt. Zo'n beetje alle personages komen in de eerder hier gepubliceerde 'feuilles' voor. Maar ik kan me voorstellen dat als men die niet gelezen heeft, het een grote massa wordt. Met al die personages heeft de hoofdpersoon al een relatie opgebouwd. Als je als lezer daarmee al bekend bent, dat wordt het een ander verhaal. Dan weet je bijvoorbeeld dat kleuterjuf zich niet zo zeer aan hem opdringt maar wel duidelijk heeft laten blijken dat zij vooral de rol van maatje (en wellicht nog meer) van Sang Diu wil overnemen. Sang Diu was zijn Hong Kongse relatie, zij is de vrouw op de tekening. Kleuterjuf Tanne is een doortastend type. Daarom stapt zij ook zijn slaapkamer in en neemt de tekening mee naar de woonkamer. Ik ga niet melden of zij al eens eerder in die slaapkamer is geweest en waarom. Dat laat ik aan de fantasie van de lezer over.
  Ik heb ooit tijdens een korte cursus op de Schrijversvakschool geleerd dat je vooral juist niet te veel moet uitleggen. Het is blijkbaar moeilijk een balans tussen wèl en nièt te vinden. IK ga met je advies aan de slag.
  
  De 13 eerder op Writehistory gepubliceerde feuilles, vanaf 14-07-16, geven een goed beeld van de ontwikkelingen vooraf gaande aan de Soirée Chinoise.
  In feite heb je met jouw feedback gefunctioneerd als een redacteur. En daar ben ik heel blij mee.
  
  Vriendelijke groet,
  
  Pieter.
• Jan__Willems
  Hey Pieter, net zoals GoNo en MarieChristine had ik het gevoel van 'teveel tekst'. Het is moeilijk om een middenweg te vinden, maar ik denk dat kortere stukken per dag (hoofdstukken in kleinere delen verdelen, met een beetje uitleg) beter werkt...
  
  Ik zou ook een roman willen publiceren in kortere delen en overweeg toch om het leesbaarder te houden. Bedankt !
  pieter: Dank je Jan,
  Al mijn andere 'feuilles' zijn korter. Met Soirée Chinoise sluit ik, als het ware, de eerste periode van zijn verblijf in dat koude land af. Dit laatste bedenk ik nu ter plekke.
  Lees mijn reactie op de feedback van Iane. Wellicht wordt alles dan duidelijker. Je snapt wel dat ik gelukkig ben met de reanimatie van Writehistory. Op een zeker moment voelde ik mij als een Laatste der Mohikanen.
  Vriendelijke groet,
  Pieter.
• MarieChristine
  Lang, maar toch helemaal gelezen. Ik vermoed dat je veel onderzoek hebt moeten doen over China en Finland.
  pieter: Dank je wel voor het doorzetten bij het lezen.
  Ik ben zelfs in beide landen geweest. Dat was wel voordat ik aan dit feuilleton zou beginnen. De andere delen / feuilles zijn niet zo lang.
  Vriendelijke groet,
  Pieter.
• GoNo2
  Te lang om mijn aandacht vast te houden. Heb moeite moeten doen...
  pieter: Noël,
  Misschien is het inderdaad te lang. In ieder geval langer dan je van mij gewend bent. Maar, maar het was ook een lange soiree waar van alles gebeurde. En dat hoort ook een plaats te krijgen. Weer een bewijs van het feit dat als je iets publiceert, het niet meer van jezelf is maar van de lezer. Alleen daarom al een zinvolle feedback.
  
  Vriendelijke groet,
  Pieter.

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 5

Uitstekend: 1 stem(men), 25%
Goed: 3 stem(men), 75%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 4 stem(men)