naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Me nieuwe poetsvrouw

door MarieChristine

Vijf maanden geleden meldde Gilberte, die al vele jaren ons huis schoon houdt, zich ziek. Nekpijn. Als een volleerd arts stuurde ze een berichtje om te beschrijven welke spier er behandeld moest worden en met welke methode. Ze zou zeker twee weken niet kunnen werken. Voor ons niet zo erg, dat viel te overbruggen. Dan weer een bericht van Gilberte met ditmaal een beschrijving van ongelooflijke pijn en nieuwe namen van spieren die ingespoten gingen worden. Drie weken extra om te herstellen. Ik bracht haar een bezoekje, nam bloemen mee en stak haar een hart onder de riem. Later volgden berichten met namen van specialisten die ingeschakeld waren en mogelijke behandelingen die nog moesten volgen. Maanden vond ik alles goed. Tot het woord 'chronisch' viel. Ik belde het bemiddelingsbureau om een vervangster te vragen.

Gisteren was het dan zover : een nieuwe poetsvrouw diende zich aan. Klein, tamelijk zwaar, donkere huidskleur, pruik met paardenstaart op, ongeveer vijftig jaar oud. Ze stelde zich voor als Junitha en vertelde dat ze enkele jaren geleden uit Suriname gekomen was. Al snel merkte ik dat haar stijl van poetsen helemaal verschilde van wat ik gewoon was. Alles wat niet te groot of te zwaar is trok ze van de muur, ging met een plumeau achter en onder alle kasten. Ze viste een sok vanonder het bed. Binnen de kortste keren lag ons huis vol stof. Ik vreesde dat dit nooit meer te verwijderen zou zijn, maar na lang stofzuigen en wat gedweil lukte het Junitha toch. Alle kussens zijn uit de zetels geweest en achter de gordijnen is ook gestoft. Voor het boekenrek stond ze op een trapje en in de badkamer zat ze op haar knieën. Terwijl poetste ik de ijskast.

Om vijf uur zat haar tijd erop. Met haar eigenaardige Surinaamse accent vroeg Junitha :'Heb je misschien een kopje thee?' Ze zette zich aan onze keukentafel en genoot van haar thee. Aanstalten om door te gaan maakte ze helemaal niet. Ik vroeg wanneer ze een bus had. 'Om het half uur, maar de eerste neem ik niet, want dan heb ik een slechte aansluiting.' Ik had liever niet dat ze bleef en opperde dat ik dringend moest beginnen met koken. 'Oh, lekker', zei ze. Ik snipperde een ui, sneed groenten fijn, en rolde balletjes voor de soep. Ze vroeg een papiertje en schreef het recept op, terwijl ze om de haverklap in de pot keek. Ondertussen vertelde ze hele levens, waarvan ik vooral 'me zusje', 'me dochter', 'me zusje', 'me dochter', onthouden heb. Soms ook 'me oma', in verband met de dood, en 'me man', in verband met problemen. Juist toen ik begon te vrezen dat ze zou blijven slapen, deed ze haar jas aan en vertrok. 'Tot volgende week.'

feedback van andere lezers

• Koyaanisqatsi
  't Wordt even aanpassen. :-)
  
  MarieChristine: Jazeker!
  Dankjewel
• pieter
  MarieChristine,
  Op de een of andere manier schrijf je 'spannend'. Als je begrijpt wat ik hiermee bedoel. Dus geen spanning en sensatie, maar zoals gewone, dagelijkse dingen spannend kunnen zijn.
  Groet,
  Pieter.
  
  MarieChristine: Dankjewel,Pieter
• Jan__Willems
  graag gelezen, lest vlot, met een zekere spanningsboog... Je kan je werk altijd aanpassen als je dat wil.
  MarieChristine: Dankjewel voor je commentaar en om het te lezen.
• doolhoofd
  Het leven zoals het is.
  MarieChristine: Dankjewel.
• maarten54
  Zomaar wat uit het leven, stelt eigenlijk niets voor, maar is zeer herkenbaar. Leuk ge/beschreven.
  MarieChristine: Dankjewel
• GoNo2
  Ik heb de indruk dat je nog meer te vertellen hebt?
  MarieChristine: Goed opgemerkt GoNo, Door mijn onkunde was er een stuk tekst op het scherm gefloept terwijl ik nog aan het schrijven was.
  Bedankt om te lezen.

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 8

Uitstekend: 2 stem(men), 33%
Goed: 4 stem(men), 67%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 6 stem(men)