naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Zeemeerminnen - 1

door Jan__Willems

Hallo,

Ik heb een achttal jaren geleden een boek geschreven. Ik heb het nooit gepubliceerd. Ik zal het hier blad per blad posten. Een bladzijde per dag. Feeback is welkom. Mijn vraag is: is het spannend? Is het goed geschreven? Dank voor om het even welke feedback.

START:


De vochtige taille van de dijk weerspiegelde het oranjerode avondlicht. Het dijkpad was leeg en stil, op enkele dwarrelende papiertjes en bladeren na die de kronkels van de wind visualiseerden in een sobere maar perfect wervelende salsa. Op de waterlijn tekende de schuimbekkende mond van de zee zich af. De zee, ze hield van mij. Dit hier zijn was vandaag waarschijnlijk de enige zekerheid in mijn leven, samen met de verdorven geur van zand en schelpen, het onverstaanbare gefluister van golven, de onzichtbare eindigheid van de watermassa, de zoute smaak van de wind en de koude nacht op mijn huid. Mijn plan was het enige wat me nu nog op de been hield.

Toen ik me op de bank liet zakken, vroeg ik me af waarom ik hierheen was gereden, hoewel dit tijdens de rit zelf een evidentie bleek. Ik kon de optelsom niet maken, maar we hadden met wat we toen nog het gezin noemden verschillende vakanties door-gebracht op deze zandhoop hier voor mij, in voor-en tegenstand, in goede en kwade en soms zeer donkere dagen en nachten.
Ik dacht aan wat ik achterliet: het statige herenhuis met de bijborende attributen die we zo artificieel koesterden: de design meubels, de kunstwerken, de technische hoogstandjes en de strakheid, de startheid van onze omgeving en ons bestaan.

Ik had er geen idee van hoe laat het was en het gaf me een voldaan gevoel, alsof ik al iets bereikt had, een deel van wat ik nog niet wist na te streven. De oranje diadeem boven de eindstreep van de wereld liet me verstaan dat de dag het weldra voor bekeken zou houden. Nog enkele dagen, en dan zou de maand mei zich aankondigen. Ik wreef door mijn haren en zuchtte. 'Een achterlijke 'loser', een ADHD monster, een slechte vader en een alcoholieker' waren haar laatste woorden. De stem galmde door mijn hoofd als een onvindbare tumor die toch mijn schedeldek leek op te zoeken. Het stopte niet. Ik wenste dat ik de herinneringsfunctie van mijn hersenen kon uitschakelen zonder hulpmiddelen.

Het werd killer. De wind hoosde als een angstige haas om me heen. De weinige haren die nog op mijn voorhoofd stonden wapperden mee, alsof ze zich voor het eerst in mijn leven mochten uitstrekken en stijf de wind in de ogen mochten zien. Ik was weg. Dat was een feit. Eindelijk weg van de dagelijkse sleur, weg in de overtuiging dat het leven dat ik leidde me geen geluk meer kon bieden, en ik had me voorgenomen om nooit meer terug te keren naar het kunstmatige en verdorven nest dat we voor onze kinderen gebouwd hadden, een nest dat enkel nog in stand werd gehouden door rottende takken en schalen van eieren zonder inhoud.

feedback van andere lezers

• Koyaanisqatsi
  Drama en spanning, dus dat zit behoorlijk goed. Naar mijn misvormde mening (ik lees teveel "Japanners") zou het dramatische (nog) sterker tot uitdrukking komen indien het beeldende iets minder zwaar zou worden uitgedrukt. Soms in minder meer.
  Jan__Willems: volledig akkoord. Ik kon het niet laten
• pieter
  Jan,
  Het zit boordevol met van alles. Ik ben benieuwd waar dit naar toe leidt, hoe zich dit allemaal ontwikkelt.
  'Op de waterlijn tekende de schuimbekkende mond van de zee zich af.
  Dit vind ik beeldend schrijven en daar ben ik een liefhebber van.
  Vriendelijke groet,
  
  Pieter.
  
  Jan__Willems: bedankt!
• MarieChristine
  Spannend.Je geeft juist voldoende over het personage om ons benieuwd te maken. Bovendien zeer rijke taal in de beschrijving van de omgeving.
  Jan__Willems: Bedankt, ik plaats vandaag het vervolg. Dank om te lezen.
• greta
  Dit eerste deel maakt mij als lezer nieuwsgierig. Goed gedaan. Een dramatische sfeer.
  
  Jan__Willems: Dank om te lezen!
• doolhoofd
  Tikfoutje bij "startheid." Voor de rest, met plezier gelezen. Doet me denken aan één van mijn favoriete cartoons, "Help" van Wulff Morgenthaler:
  
  https://somewordsbymike.files.wordpress.com/2012/01/suburban_life.jpg
  Jan__Willems: Bedankt, ik neem het mee. Dank om te lezen.
• GoNo2
  Op mijn voorhoofd staan geen haren, op mijn schedel wel!
  Jan__Willems: je gelooft het of niet: de afstand tussen mijn wenkbrauwen en het eerste haar op mijn 'schedel'..) bedraagt minder dan 5 cm. bespreekbaar? Nee grapje, dit zijn het soort dingen waar je niet aan denkt als je in je verhaal zit. Dank daarvoor...

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 8

Uitstekend: 2 stem(men), 33%
Goed: 4 stem(men), 67%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 6 stem(men)