Volg ons op facebook
|
< terug
Undercover
Week 7, dag 51.
Mijn teennagels hebben een redelijke lengte bereikt, anderhalve centimeter nu. Ik ben nog steeds undercover voor mijn boek. Research aan den lijve of zoiets. Ik stel me voor dat ik een heel dikke man ben, minstens 160 kg. Als ik zo dik ben kan ik niet aan mijn teennagels om die te knippen. Heel vervelend, die beginnen pijn te doen, ik ben al van schoenmaatje 43 naar 45 gegaan, maar echt comfortabel is dat niet, ik loop alsof ik op eieren loop, om maar niet te schuiven in mijn eigen schoenen, pijnlijk is dat. Zou dat de reden zijn dat dikke mannen enorme schuiten dragen, ik vraag het me af, ik zal nog wat dieper undercover moeten gaan om dat te weten te komen. Mijn uiteindelijke verhaal moet dan over de dikke man en zijn onvermogen gaan om af te slanken en dan een aantal moorden pleegt uit frustratie. Mijn korset begint een beetje vettig vies te worden. Als je een dikke man wilt zijn moet je ook een dikke buik hebben en wel zodanig dik dat je je eigen piemel niet ziet. Ik stel me dan ook voor, dat de dikke man altijd op zijn minst 2 spiegeltjes bij zich heeft. Als ik dan ga pissen, leg ik één spiegeltje op de grond en hou ik er ééntje voor me uit, om te zien of mijn piemel uitgedruppeld is. De dikke man krijgt ook altijd lastige vragen te verwerken: " Waarom heb jij altijd die spiegeltjes bij?" waarop ik straal negeer: " De existentie behoeft geen kransen!" en ik ze beduusd achterlaat met een scherpzinnige opmerking, waarvan ik bedenk dat de dikke man dat ook wel zou doen. Moeten ze maar geen perverse gedachten hebben over mij, ik zie ze zo denken, die magere schrieltjes. Die spiegel, dat is ook nog wel iets wat me dwarszit, eigenlijk zie ik er niet uit, het dikke gezicht wil maar niet lukken. Met die watten tegen mijn tanden, heb ik wel ongeveer de indruk van een dik gezicht, maar ik zie er niet echt dik uit, meer als een chimpansee met kiespijn, maar ik zie er dan toch op zijn minst uit als iemand die wat aan het handje heeft met zijn dikke kaken. Voorzover ik geen betere oplossing heb, moet dit het maar doen. Ik heb me trouwens ook een bril moeten aanschaffen, met die dikke buik kom ik niet dicht genoeg bij mijn spiegel in de badkamer. Het tandenpoetsen is ook een immens werkje met die watten tegen mijn tanden, zoals in realiteit ook de dikkerd zijn tandenborstel tussen zijn vette kaken moet persen. Maar dat korset, daar moet ik iets aan doen, het begint vettig te stinken. Ik kon niet volstaan met watten tegen mijn buik, die zijn te licht, die zouden me niet de ervaring van het zware gewicht geven. Ik heb dan ook echt vlees gebruikt, dat ik onder mijn korset steek. Ik was begonnen met biefstukken. Ik was naar de slager gegaan om het hoekje om 75 kg biefstukken en die achter mijn korset gestoken. Dure aangelegenheid. Na drie dagen begint dat ook wel te stinken en dan bak ik ze in de pan. Ik eet ze ook zelf op, zoals een dikke man zijn dagelijkse portie nodig heeft. Na biefstuk vier krijg ik niet meer op, maar om het gevoel van het veel eten te bewaren, kauw ik ze allemaal stuk voor stuk en spuw ze uit in de vuilniszakken. Natuurlijk heb ik dan vers vlees nodig, maar die biefstukken zijn toch wel iets te duur. Was ik maar een professionele schrijver, kon ik gewoon een onkostennota leveren aan mijn uitgever. Tweede maal bij de slager. " Heb je niet 75 kg afval voor de hond?" Het was duidelijk dat het voor het slagersmeisje steeds vreemder werd, ze vroeg allang niets meer. Het afval was een grote fout, het had me alsnog geld gekost, maar het stonk al van begin af aan en het was ook niet te vreten. De derde maal bij het slagersmeisje, had ik een elegante oplossing gevonden, ik had 75 kg kippenbillen gevraagd. Gewoon een lumineus idee, want als die achter mijn korset zitten, heb ik ook nog eens de vreemde sensatie van rare knobbels, afkomstig van de knoken van de kippebillen. Daar ben ik zeer tevreden mee.Ik stel me dan ook voor, dat ik een huidaandoening heb, chloor of dioxine knobbels, dan kan ik lekker zelfmedelijden veinzen. Mijn buik is dik in orde dus. Om de sensatie van dikke biceps te voelen, heb ik zwembandjes aangedaan, ook rond mijn billen heb ik zwembandjes aan. Het haar op mijn rug wil maar niet lukken, ik heb er brie aangesmeerd in de hoop dat er schimmel op zou groeien, maar het moment dat de schimmel begint te groeien, barst de brie van mijn huid af. Ik zal nog wat dieper undercover moeten gaan om daar een oplossing voor te vinden. Ik vind het al met al een leuke bezigheid, alhoewel mijn seksleven er onder lijdt. Om de indruk van diepe putten in mijn matras te wekken, heb ik er vier zakken cement in gelegd. Mijn vriendin gaat niet echt akkoord, maar ja, het undercover zijn impliceert ook het alleen in bed liggen. Ik mag echter niet teveel zweten in bed, want dan zit ik vastgemetst in mijn eigen bed en slaag ik er met grote moeite in - bovendien met 75 kg op mijn buik- om op te staan.
Al bij al is het schrijverschap een creatieve bezigheid, enfin, ik klaag toch niet.
Verdere ontwikkelingen, als die zich voordoen, volgen nog.
Week 8 dag 60
"Het ligt op straat! Kijk dan toch!" ; een uitspraak van één of andere beroemde dichter, die het over inspiratie had. Nu ik me bewust ben van die uitspraak, moet ik ze toch eens testen, het is niet omdat één of andere beroemde klojo dat gezegd heeft, ik het ook klakkeloos over moet nemen. Laat ik deze ochtend maar eens beginnen met mijn routine te doorbreken. Ik ga me eens opfrissen voor de verandering, iets wat ik normaal gezien niet doe om mijn ochtend op te fleuren. Ik was me alleen als ik me vuil voel. Mensen die zich elke ochtend wassen vind ik goor, omdat ze er niet bij stilstaan dat ze niet eens vuil zijn, maar toch maar 20 liter vervuild water op de riolen loslaten, maar enfin, mijn groene jongen zijn neem ik misschien wat te letterlijk. Het enige waar ik nu behoefte toe voel is misschien mijn tanden poetsen en mijn stoppels wegscheren. Walgelijk is dat, die tandpasta! Misschien moet ik om inspiratie te krijgen ook diepe emotionele indrukken krijgen in de vorm van overdosissen. Zo gezegd, zo gedaan en knijp ik de hele tube tandpasta in mijn smoelwerk, om het plastisch te zeggen. Wurks,bwaak, doorslikken dan maar! Mijn eerste indruk zegt vooral vieze chemische brol. Toch maar eens mijn mond spoelen met wat water. Ik moet zeggen dat mijn mond, slokdarm en maag incluis toch wel verfrist zijn, het voelt alsof er een F-16 door scheert. Dat tanden poetsen moet ik vaker doen, geeft toch wel een kick. Als je dat schrijven serieus neemt, kom je nog wel eens één en ander tegen, bijna als een zeer middelmatige James Bond en die moeten er ook zijn.
Als je in vakjes denkt kom je een heel eind. In mijn geval nu naar de toiletpot, mijn ingewanden bruisen en willen zich spoelen om geheel fris te zijn. Ach man, wat een kick. Wie zei dat schrijven saai is! Ow man, mijn ingewanden spoelen zich inderdaad, wat een gore ellende! Ik zit me hier de ellendigste zelfmoord te bedenken op de pot! De meest potsierlijke zelfmoord lijkt me een overdosis laxeermiddelen! Stel je voor zeg! De emotie is te heftig om er nu iets mee te doen, ga ik er achteraf de inspiratie nog van inzien? Ik heb zo mijn twijfels. Ga ik straks dan maar de straat op en ga ik me voordoen als een zelfkastijder, zo ééntje die iedereen lastig valt, die de grootst mogelijke problemen over zich afroept. Dat moet te doen zijn om inspiratie uit te halen. Ideaal lijkt mij dat ik er de grootste vent uitkies, die er zó dreigend uitziet, dat iedereen met een beetje gezonde dosis zelfbehoud, liever drie straatblokken uitwijkt dan de dreiging te voelen van één zo'n gorillamatige mannetjesputter. Ik stel hem dan een vraag, waarbij ik dan eerst voorstel dat ik hem een vraag ga stellen en als het deze spierenstier niet aanstaat, mag die gerust zijn voorpoot in mijn gezicht planten. Ik stel me voor dat die onmiddellijk gaat grijnzen bij mijn voor hem adrenalineopwekkende vraag. Dan moet ik nog een geschikte vraag vinden. Het geschiktst lijkt me een vraag over zijn uiterlijk. Ik denk dat ik hem vraag of hij wel weet dat hij er zo belachelijk uitziet vanwege zijn enorme omvang, dat zijn hoofd verdacht veel op een kinderkopje lijkt in verhouding tot zijn stierengehalte, zo ook idem dito zijn geslacht. Dat lijkt me wel te volstaan als teaser. Mocht hij na deze vraag nog niet hard genoeg doorgemept hebben, moet ik nog een andere vraag stellen. Dan zeg ik hem dat hij op zijn geschoren en ingevette ledematen na, zijn hamer en telraam vergeten is om te wijzen op diens intellectuele vermogens. Na de klappen die ik zal mogen ontvangen hebben, lijkt me de inspiratie voor een manuscript op zijn plaats en indien niet zet ik mijn research verder, die is minstens de helft van het plezier van het schrijven. Een voorzichtige schatting, lijkt het mij een sprookje over de tandenfee te worden.
Zo gezegd zo gedacht...
Het is een beetje anders uitgevallen dan ik voorzien had. Ik had een boom van een vent staande gehouden, die er bovendien uitermate "ongelikt" uitzag. Ik stelde hem mijn bewuste vragen, maar tot mijn verbijstering antwoorde die me dat die een minderwaardigheidscomplex of twee had en meer van dat fraais. De man bleek, zoals ze zeggen, een lieve schat te zijn. Mijn zoektocht was ellendig uitgedraaid, twee dagen had ik de straten afgedweild en dan, dan het licht, de dreigende gestalte van deze man. Hopeloos werd ik, maar 's mans vriendin was er ook nog, ook niet mis van gestalte. Ik moest het probleem maar bij de lurven pakken en greep 's mans vriendin duchtig in de schaamstreek. Toen heb ik mijn vergissing ingezien, de dame had een ijzeren greep en heeft zo ongeveer mijn beider handen vermorzeld, terwijl ze lief naar me bleef kijken. Ik wou mijn pijn niet laten blijken en keek even lief terug. Ze loste de greep en ik bedankte haar feestelijk voor het hartelijk handjesschudden. Ik nam afscheid en wenste beiden een minder timide karakter. Nu thuisgekomen met kromme handjes belde ik mijn dokter op. Hij heeft beide pootjes verbonden en drukte me op het hart dat ik wat vakantie moest nemen. Als ik zo doorging met mijn werk, kon ik er nog een paar fractuurtjes bovenop krijgen en schreef me een voorschrift voor Valium.
Nu had ik een hele boel inspiratie, maar verdorie, ik heb drie weken aan dit verhaal geschreven met de tenen. Ik moet zeggen, de flexibiliteit zit er nu wel in. Misschien moest ik maar eens undercover gaan als de man die gitaar speelt met de voeten.
Mochten er zich verwikkelingen voor doen, hoort U het wel...
Week 9 dag 65
Het begon te dagen. Het undercover zijn voerde hem naar de ware inspiratie, de essentie van het zijn. Hoe overdreven het ook klinkt. Met andere woorden, in het undercover zijn voelde hij de slagen van het leven. Hij vond dat best wel fijn. Hij behoort tot die categorie van mensen die pas voelen dat ze bestaan als ze geslagen worden. Hij zou voortaan als een nederige dienaar de geweldige slagkracht van het leven ontvangen, tot die wijze bediende het leven zich in de metafoor van de muze. De muze had hij zaligverklaard, daar deze hetzelfde serviele karakter heeft als hij. Hij onderging de sociale conventies en de omkering daarvan. Tot daar zijn introspectieve ingevingen. Hij heeft mij opdracht gegeven dit voor hem te verklaren. Hij wil op een later tijdstip undercover gaan als een belangrijke dikke man en vanzelfsprekend is zo'n man niet zijn eigen biograaf. Hijzelf trouwens zou er niet aan kunnen weerstaan zichzelf op de borst te kloppen vanuit zijn undercoverstandpunt. Hij heeft mij uitgekozen, omdat ik zijn enige vriend ben die nuchter genoeg in het leven staat. Over mezelf zal ik niets vermelden enkel misschien dat ik een zeer succesvol schrijver ben. Je hebt het niet van mij, maar ik schrijf beter dan mijn vriend, die trouwens één van de minste van mijn vrienden is. Mijn vriendenkring beslaat een heel scala aan interessante mensen, beroemdheden zelfs, dankzij mijn interessante persoontje. Ik sta mijn vriend met raad en daad bij, daar ik heel veel ervaring in het leven heb, speciaal bij de vrouwtjes, die gewoon op hun knieën vallen voor mij. Ik ben gewoon een heel mooie man, vandaar. Ik moet mijn vriend ook af en toe terechtwijzen, alweer mede dankzij mijn ervaring in het leven, want ik maak nooit fouten, de eerste minister kan dat getuigen voor mij, natuurlijk zal hij ontkennen dat hij me kent, want we hebben een ongeschreven wet. Er wordt over mij niet gesproken om geen eerste ministers van andere landen jaloers te maken, anders willen ze allemaal vriend zijn van mij en ik kan niet iedereen tevreden stellen. Ik moet zeggen dat ik een zeer interessante verteller ben, nooit over mezelf natuurlijk, daar ben ik veel te bescheiden voor. Mijn ongewoon creatieve manier om over mijn vriend te vertellen zal U ongetwijfeld veel inzicht geven in mijn vriend. Mijn verbijsterend intellectuele interpretaties mogen er U dus niet van weerhouden de geschriften van mijn vriend te lezen, daar U mijn geschriften ongetwijfeld veel interessanter zult vinden. Maar soit, tot daar mijn uiterst bescheiden, onversneden mega interessante observaties. Ik laat nu het woord aan mijn minderwaardige vriend.
feedback van andere lezers- rinka
wat een geweldig gekronkel! goed geschreven ook, echt wel.
de research voor de dikke man klonk bijzonder overtuigend. tja, dat het pure fictie is, dat dacht ik al. maar dat je het hypercommerciële thrillergenre wil aankaarten, had ik echt niet door, sorry.
alleszins, jouw schrijverschap lijkt me sowieso een niet te onderschatten bezigheid. maar wel leuk voor mij.
drebddronefish: Rinka, wat ben je aan het doen? Al mijn stukjes lezen? Ik ben niet ondankbaar, ik neem jouw stukjes ook onder handen. Voor wat hoort wat vind ik. - VickyLievens
WAUW!!! héél goed neegepend!
drebddronefish: Wel voor zo'n fb wil ik nog schrijven zie! - duivelstrikje
euh, nou, ik vind dit best wel eng, nogal gek. Heel leuk neergeschreven, maar, euh, ik snap er niet zoveel van....
dus hier probeert de persoon (ik weet niet of het non-fictie is, eerlijk gezegd, ik hoop ook van niet!) iemand anders te spelen. Met kaas op zijn rug, en zwembandjes aan, jeetje, het is nogal gek! wel leuk neergeschreven, alleen gek en een beetje, klein beetje maar, eng.
Wel mooie schrijfstijl heb je!
xxx
drebddronefish: Pure fictie is dit, ik wil hier eigenlijk het triller genre een beetje aankaarten dat tegenwoordig vooral hypercommercieel moet zijn blijkbaar. - Lanseloot
Ben eens undercover gegaan. Ik vind het wel plezant. Ik zie wel wat je bedoelt met Herman Brusselmans gehalte maar ik weet dat je hem niet gelezen hebt, dus ik probeer het anders te zien. En er zijn veel verschillen. Het compleet getikte en freakerige is een gelijkenis, en ook af en toe een scheldwoord. Maar ik vind het meer samenhangend. Zachter toch van stijl, het doet me denken aan een film van David Lynch. Een (on)wezenlijk verhaal dat je met z'n twee vingers in de neus meeneemt terwijl het de hele tijd rillingen over je rug jaagt. Een beetje creepy toch wel. Ik ga nog wel eens undercover denk ik.
drebddronefish: Dank je voor je feedback, nu kan ik mijn dingen wat meer in een context plaatsen. Ik denk wel dat ik al schrijvende harder van stijl word, een onvermijdelijk iets denk ik. Maar ja, een subjectie van mijn kant alweer. Vreemd dat je de objectieviteit beter kan laten toetsen door het subjectieve van de ander, enfin, zo werkt dat zeker?
Dank je Lanseloot
groetjes
|
