|
< terug
Ons is het allemaal bijgebleven
Als de schrijver zijn ziel opeens weer laat oplichten zoals een duivel een dans pleegt te doen in z'n eigen hellevuur dan kan het niet anders dan dat er gensters in het rond springen. Het opgekrulde been stelt geen vragen maar strekt zich uitgelaten over de nog te betreden paden. Zinnen spinnen. Daar is het voor te vinden. Elke stap die wordt gezet is ternauwernood uitgemeten. Niets weerhoudt iets. Het hoeft niet eens gezegd dat er op slag een eind aan komen gaat. Terwijl niets uitsluit dat dit een nooit eindigend verhaal wordt waarbij elke letter de eerste is van het volgende woord. Zoiets als een ontegensprekelijke uitnodiging de wereld insturen heeft enkel voordelen. Tenminste zolang het op deze manier wordt gesteld.
Er hoeft niet veel meer te gebeuren dan enkele toevalligheden om bij een woordenvloed terecht te komen. Zodoende. Terwijl ik zoekend de horizon aftast is m'n bos bijna afgebrand. Ik ken niets van bossen. Ik kom er zelden. Mijn water klotst me voort. Dat wel. Dat altijd wel. Het is dan wel zo dat ik het water vanbuiten ken. Niet vanbinnen. Daar is het ondoorzichtbaar. Allerlei onzichtbaar leven opslokkend. Ik ben nu op het punt gekomen dat ik er kinderen voor waarschuw. Ze luisteren naar mij. Geloven mij. Ik ken hen van toen ze nog kleiner waren. Binnenkort kennen zij mij van toen ze klein waren en herken ik hen niet meer. Het zijn van die cirkels.
Zonet is er een vogel m'n hoofd binnengevlogen. Ik heb z'n pluimen geteld. Zeldzaam getal. Dat wel. Ik krijg kop noch staart aan vanalles. Daar kan ik mee leven. Ik hou wel van kop- en staartloze dingen. Het stelt me gerust dat niet alles in logische lijnen valt uit te tekenen. Zelf ben ik immers ook zo.
Overpeinzingen zijn geen verhalen. Verhalen zijn vaak overpeinzingen. Als de schrijver zijn ziel opeens laat uitdoven zoals een kaars die opgebrand is vooraleer al haar was op is dan pleegt men ze weg te gooien. Dan kan het niet anders dan dat er een wasoverschot is.
Was er overschot? Ik weet het niet. Het lijkt me net genoeg. Gelukkig is het nog vroeg in de morgen.
Gisteren was ik allang je voeten beginnen masseren zonder daar verder over na te denken. Nu lach je me toe dat het niet hoeft nog voor ik het je heb voorgesteld. We gaan ergens heen, zo lijkt het. Toch heeft het niets van mij weg om hier nu verder over na te denken en we besluiten om het op een akkoordje te horen. Ik open onze hemelsluizen en we tuimelen naar beneden.
De wereld staat op onze kop. We moeten erom lachen en knippen hem uit. We hangen hem op. Aan de muur. We krijgen er niets voor terug. Enkel een heel brede kijk op de dingen.
Zo zijn we bevrijd van elke keuze. Het is ons allemaal gegeven.
feedback van andere lezers- Leona
knap! ... of hoe een mens soms knopen probeert te ontwarren :))
CaptainNorth: mja... zoiets... - fille_de_toi
de wereld staat op onze kop, en ik zou graag eens in je hoofd vertoeven. lijjkt me boeiend. dit enkel om te zeggen dat ik genoten heb van uw woorden.
groet
fille
CaptainNorth: kom erin!
;-) - geertje
Terwijl ik zoekend de horizon aftast is m'n bos bijna afgebrand
wow 1
Ik open onze hemelsluizen en we tuimelen naar beneden
wow 2
Zo zijn we bevrijd van elke keuze. Het is ons allemaal gegeven
wow 3
('s weer eens een andere manier van "feedbacken, niet ?)
liefs
CaptainNorth: Ja! Mooie feedback... en ja, leuke manier!
Ik ben stikkapot maar wil hier niet langer mee wachten...
liefs
Jan
|
