Volg ons op facebook
|
< terug
Ik ben ik maar.....deel één.
Ik ben ik maar.
Raar toch, hoe je sommige zaken een heel leven met je meedraagt terwijl andere binnen de kortste keren uit het geheugen verdwijnen. Alsof ze nooit hebben bestaan. Misschien verdringt een mens veel zaken die hij niet wil onthouden om plaats te maken voor de zogenaamde koestermomenten. Zo lijkt het bij mij te werken.
Toch hebben er ook een deel baalperiodes zich weten te handhaven in mijn geheugencircuit. Ze bevinden zich niet echt op het voorplan, maar zijn nooit verdreven en af en toe spelen ze wel eens op.
Wat ik beoog met dit verhaal, is mijn levensrelaas als een soort veelkleurig lappendeken weer te geven. Daarin heb je de mooie, heldere stukjes, afgewisseld met de meer donkere tinten. Maar onlosmakelijk verbonden met elkaar vormen zijn het geheel tot wat ik vandaag ben. Te nemen of te laten, maar veelzijdigheid troef.
Blauwe steentjes.
Van mijn eerste vier levensjaren valt er weinig te vertellen. Wat logisch lijkt. Enkel van horen zeggen weet ik mij een vrij rustige baby te zijn geweest. Maar wat is rustig!
Na die jaren is een eerste koesterstukje ongetwijfeld te vinden in het begrip 'de blauwe steentjes.' We spreken dan van 1967. Een tijd waar wij als kind nog veilig konden spelen en dat vooral in de kleine bossen waar in onze buurt geen gebrek aan was. Elke vrije dag was ik daar samen met heel wat buurtkinderen te vinden om zorgeloos te ravotten. Een hechte, plagerige bende, die elkaar steeds weer opzochten in de wetenschap dat er ongetwijfeld wel wat te beleven viel.
Eén centraal gegeven en plaats waar we steeds naartoe trokken was zonder meer 'de zwarte beek.' Een kronkelend, toen nog vrij vervuild beekje van niets, maar in onze kinderogen een echt grillige rivier. Breed en ontembaar. Dagelijks trokken we erheen, en het waarom lag voor een stuk in de sage die mijn peter ons meermaals in geuren en kleuren ten berde bracht. Urenlang kon hij vertellen over het mysterie van de blauwe steentjes aan de bron van de zwarte beek. Daar lag volgens hem een diepheldere poel waar de vissen zomaar in je handen zwommen. Kortbij stond een klein kasteel en de enige toegang daartoe was een zwart metalen hek. 'Niet zonder gevaar,' voegde hij er meermaals waarschuwend aan toe, want heel vaak liep er een vrij grote hond wakend over het domein.
Het meertje was bezaait met kiezeltjes van diepblauwe kleur en bij zonneschijn adembenemend mooi. Vandaar ook de benaming, en wij geloofden hem blind. Ooit zouden we het vinden, beloofden wij hem. Ik wist toen nog niet dat dit pas een tiental jaren later zou zijn!
Menig tochtje ondernamen wij stroomopwaarts op zoek naar het mystieke plekje en ergens acht ik mij gelukkig dat we nooit het reële plaatje doorhadden, maar gewoon een fantasie achternaholden die bij elke tocht alleen maar groter werd. Dat er iets was, werd rond mijn vijftiende duidelijk, maar nu was elke afleiding op onze tochten genoeg om die te onderbreken en naar een later tijdstip te schuiven. Zo werd een oude koeienhut onderweg al gauw een versterkte burcht voor die dag. Een omgevallen populier dan weer een zeilschip en waar mogelijk bleven we steeds proberen om met zelfgemaakte dammetjes, natuurlijke vennetjes langs het beekje te maken.
Ach, we amuseerden ons rot en kwamen steevast, tot ergernis van onze moeders, nat en besmeurd voor het avondeten thuis. Wel altijd netjes op tijd, en daar hadden wij geeneens een klok voor nodig. Kortbij was namelijk het 'zothuis' gelegen. Een wat oneerbiedige benaming voor een psychiatrisch centrum dat gerund werd door een kloosterorde. Het waarom heb ik nog steeds niet achterhaalt, maar elke dag, stipt om zes uur in de namiddag, luidden zij gedurende vijf minuten de klok van hun kapel. Ik wist dan dat het tijd was en haastte mij naar huis om aan te schuiven en mijn buikje rond te eten. Gemakkelijker kon niet, want quarts uurwerken waren toe nog niet dik gezaaid. Ik meen mij te herinneren dat ik pas met mijn heilige communie een eerste kreeg, maar verre van digitaal.
Er was niet echt overvloed bij ons thuis, maar een tekort aan eten of drinken heb ik nooit meegemaakt. Alles was er, met mate.
Door het mede inwonen van mijn pa zijn ouders was onze leefruimte daarentegen wat aan de krappe kant. Of dit aan de basis lag van de frequente wrijvingen tussen mijn ouders onderling en naar mijn grootouders in het bijzonder, weet ik niet. Ze waren in elk geval meer regel dan uitzondering. Vooral de bemoeienissen van mijn oma zijn bijgebleven en die botsen regelrecht met de verschillende levensvisie die mijn ma erop nahield. Met andere woorden, ze konden elkaars bloed wel drinken en lieten niet na dit te tonen door frequente kibbelpartijen. Pa bevond zich dan steeds tussen twee vuren en welke kant hij ook koos, hij belandde steevast in de verliezerhoek.
Drankprobleem.
Toen mijn oudste zus Nadine bijna drie was, werd besloten om grondige verfraaingswerken te starten. In een eerste fase werd de benedenverdieping aangepakt, maar je begrijpt dat dit heel wat voeten in de aarde had! Het geld dat ervoor nodig was, leende mijn pa bij een broer van hem en dan weet je dat daar vroeg of laat problemen van komen.
Het huis was in vrij goede staat, maar met piepkleine ramen, oude kerkvloeren en deuren waar muizen zich niet eens hoefden te bukken om onderdoor te lopen. Maar het viel mee, gezien de prijs mijn pa er maar hoefde voor neer te tellen toen hij op een zonnige dag naar een openbare huizenverkoop trok. En dit zonder dat ma ervan op de hoogte was! Toen hij vele uren later letterlijk binnenviel, was de koop een feit en waren ze 54.000 oude Belgische franken lichter.
Ik hoef er geen tekeningetje bij te maken als ik zeg dat er die avond heel wat over en weer getier ten huize ons was. Je voelde de ramen trillen en ons moeder was geeneens tenor.
Na enkele weken stofslikken, nonkels die te hulp schoten, had het huis een grondige metamorfose ondergaan. Dit was niets te vroeg daar ons moeder inmiddels in blijde verwachting was van wat mijn tweede zus zou worden. De jongste, Martine werd geboren toen ik zes was en zo had het gezin haar totaal bereikt
Een paar maanden later werd dan fase twee van de verbouwingen aangevat. Er was immers een nijpend tekort aan kamers. Het volledige dak werd vernieuwt en omgevormd tot vier slaapruimtes. Niet groot, maar kom. Heel die operatie kostte tweemaal zoveel als de oorspronkelijke kostprijs van het huis, maar we waren dan ook al een jaartje verder en alles werd duurder.
Het stof van die verbouwingswerken werd met heel wat liters bier doorgespoeld en dit lag volgens mij aan de grondslag van het drankprobleem dat mijn ouders hun verdere leven met zich meezeulden. Op sommige perioden al wat meer dan andere en zo kom ik tot een eerste, wat donkere lapje van mijn veelkleurig levensdeken. Maar dan wel een stukje dat kon tellen en waar mijn moeder ook nu nog haar deel in claimt.
Vrijdag.
Het lag natuurlijk niet alleen aan die verbouwingswerken, maar eigenlijk begon het met 'de vrijdagen', die voor ons als kind na verloop van tijd pure angstdagen werden. Die lagen eerder aan de basis van het drankprobleem en hebben ons jarenlang in de ban gehouden. Het zit als volgt…
Mijn pa was steenbakker van beroep. Zwaar werk, vele uren en dan was het de gewoonte om elke vrijdag met de hele groep een paar cafeetjes op te zoeken om te ontstressen! Voor ons moeder was het net die dagen 'wassen' geblazen. Nog grotendeels met de hand. Een oud klotsmachientje en een uit de kluiten gegroeide slazwierder waren de attributen om die klus te klaren.
wordt vervolgd...
feedback van andere lezers- geertje
Toch hebben er ook een deel baalperiodes zich weten te handhaven in mijn geheugencircuit
==
dannycant: zeker weten....er komen er nog wel een rits aan....:-)
groeten - teevee
Dit wordt een prachtverhaal...voel ik!
dannycant: we proberen er één van te maken....bedankt en groetjes - Leona
heel mooi,
net als teevee ben ik erg benieuwd,
waar gebeurd veronderstel ik
en daarom zo waardevol ...
ook de herkenningspunten (bossen, vijvertjes, verhaaltjes enz ..)
dannycant: zo waarheidsgetrouw als maar kan.... :-)
gaat een lang verhaal worden, vrees ik.
bedankt en groetjes
|
