Volg ons op facebook
|
< terug
Ik ben ik maar.....deel drie.
Het klikte tussen ons en we genoten van het samenspelen die dag. Natuurlijk keek ik mijn ogen uit naar al het fraais waarmee er te spelen viel en ja, ik was best wel jaloers. Maar dat was Luc evenzeer, wist hij te vertellen. Hij wou veel liever 'buiten' gaan spelen. 'Ik zal wel blijven zagen', beloofde ik hem die dag, en een tijdje later wierp dit inderdaad zijn vruchten af en konden wij hem in onze groep opnemen.
Dat was nog niet die dag, o nee. Daar was ik nog lang niet doorheen. Er werd daar ten huize een strikt schema aangehouden en één daarvan was het theedrinken met koekje, om drie.
Ook dit was nieuw voor mij, maar ik durfde niet weigeren. Dus dronk ik thee alsof ik nooit anders had gedaan. Het was Liptons citroen thee, en vond die eerste slok verschrikkelijk smaken. Na goed wat suiker erbij was dit al stukken beter. Een wolkje melk maakte het geheel af.
Ik kan wel stellen dat zij mij leerden thee drinken, want goed dertig jaar later doe ik het nog steeds en nooit gaat die eerste tas uit mijn gedachten. En weet je, het is best te pruimen.
Na die dag mocht ik op regelmatige basis bij Luc komen en hield ik woord. Ik bleef maar zagen wanneer hij naar buiten mocht. Toch werd nog een hele poos die boot afgehouden.
Nochtans woonden wij in een vrij aangename buurt. In het huis net naast dat van ons woonde een broer van mijn pa…en een zus van mijn ma! Dit is even een doordenkertje, maar ik ben zeker dat jullie er wel uitkomen. Een paar huizen verder woonde George Slekke, de oud-strijder. Dit was waarschijnlijk niet zijn ware naam, maar de hele buurt noemde hem zo. Het waarom heb ik nooit geweten maar ik vermoed dat het wat te maken had met de serenade die hij elke avond stipt om acht uur bracht. Dagelijks blies hij de 'Last Post' op zijn trompet en was ook dit weer een soort tijdsmeter voor mij. Zijn 'Last Post' stond gelijk aan; tijd om te naar binnen te gaan en slapen.
Eigenlijk was ik best wel verwend. Elke dag liep ik in de vrije natuur op zoek naar stekelbaarsjes of salamanders en ook wel eens een kikkertje. Kampen bouwen was meer regel dan uitzondering en aan losliggend hout daarvoor was er geen gebrek.
Dat ik toen al heel wat fantasie had, mag duidelijk zijn. Een groot rietveld aan de waterkant was in mijn ogen een leger met speren en die zou ik wel eens verslaan. Met een eigenhandig gemaakt zwaard, (van hout) kon ik die tweemaal per jaar te lijf en zorgde er zodoende voor dat ik een stukje ecologie in stand hielp houden. Wist ik veel, voor mij was het gewoon leuk, een spel. De rest was mooi meegenomen.
Het rietveld is er ondertussen niet meer. Er zijn bomen in de plaats gekomen en ergens vind ik het jammer dat 'mijn' vijand uiteindelijk werd verdreven. Ik had het zo graag mijn kinderen laten zien.
Ik hield mij dus ook heel graag alleen bezig, dan kwam de eenzaat in mij boven. Ik beschouwde mij nooit als een leiderstype, maar werd meermaals die rol toebedeeld. Vaak ongewild, maar ik kon het nogal goed uitleggen en daar lag en ligt voor een stuk nog steeds mijn sterkte. In alles wat ik ondernam wou ik ook uitblinken en dat is ook vandaag niet anders.
Mijn meter.
Jullie zullen ondertussen al wel door hebben hoe het zit met die broer en zus situatie van mijn ouders. Het was een beetje ongewoon en toch weer niet. Twee broers ontmoetten ergens in hun uitgaansleven twee zussen, het klikt en een tijd later treden ze in het huwelijk. Laat er dan nog per toeval twee huizen naast elkaar te koop staan en je creëert een situatie die ietwat ongewoon te noemen valt. Toch had dit zijn charmes. Zonder meer.
Toen ik een jaar of 12 was, kreeg ik een oude fiets en mocht ik van mijn ouders elke zondag naar Zottegem op bezoek bij mijn meter. Het was de ma van mijn moeder en een kranig oudje. Ze had toen al de gezegende leeftijd van 78 jaar, waarvan zij er al 20 zonder haar overleden man doorbracht. Ze was maar 1.60 m. groot maar niets of niemand kon haar bijbenen.
Zij woonde aan de achterkant van het kerkhof waar ze dagelijks haar ronde deed en ervoor zorgde dat nergens bloemen omver lagen. Hield de paadjes netjes en woonde elke begrafenis bij. In haar huisje stond een Leuvense stoof die ik 'de allesbrander' noemde. Wat ik haar daar allemaal heb zien ingooien, hou je niet voor mogelijk. Dat varieert van kippenbouten over versleten schoenen tot resten gekookte aardappelen. Een ander kenmerk van haar; zij was de zuinigheid zelve, op het punt van gierig. Zij was dan ook de enige persoon van wie ik ooit heb geweten die drie frank elektriciteit op jaarbasis moest betalen en dan waren het nog de kosten van de teller. Zij verbruikte niks. Als het begon te schemeren en de kachel had nog vuur, dan haalde zij het deksel weg om nog even van de gloed in de kamer te genieten. Was dit niet het geval, dan kroop zij in haar bed. Donker was voor haar avond, zelfs al was dit in de wintermaanden al om vijf uur. Alles deed zij op haar onnavolgbare manier, ook het eten maken. Langzaam en nooit gehaast.
Ik mocht elke zondag mee aanschuiven zodat ze die dagen toch wat gezelschap in haar buurt had. Maar na haar beruchte koffie, natuurlijk.
Die werd s'morgens in alle vroegte gemaakt en bleef dan op de kachelbuis pruttelen tot de kan leeg was. Ik kan je verzekeren! Dat was pas straffe koffie. Je lepeltje kon er zo in blijven rechtstaan.
Back to basics verzinkt in het niets als je de vergelijkt hoe mijn meter overleefde. Met een brood deed zij drie dagen maar geen korstje ging verloren. Haar kookkunst (nou ja) was ongeëvenaard! Zo heeft zij mij ooit zover gekregen om chicorei-peeën te eten.
Het lijkt als schorseneren, maar je wilt niet weten wat het werkelijk is. Of toch? De bittere smaak ervan proef ik in gedachten nu nog vaak, maar met een bechamelsausje erbovenop, viel het uiteindelijk best te eten. De eerste keer wist ik ook niet wat het was, tot ik het binnen had en zij mij vertelde dat het de wortels van paardenbloemen waren, in de volksmond veel beter bekend als 'pisbloem'.
Dat dit even slikken was, zal je niet verbazen. Toch hield ik het binnen en heb het de jaren nadien nog welgeteld 4 maal gegeten! Mijn meter beweerde immers bij hoog en bij laag dat het héél gezond was, en wie was ik om daaraan te twijfelen als ik zag hoe oud zij al was.
Uiteindelijk is zij 91 geworden en wat ik nog altijd niet snap, is het volgende. Bij haar overlijden is er in de woning waar zij woonde voor meer dan 4 miljoen aan oude Belgische Franken gevonden. Dit op de onmogelijkste plaatsen. Ook het huis was haar eigendom. Zij had dus geld in overvloed en toch leefde zij karig. Héél karig.
Maar ik ben er ondertussen over uit dat zij op haar manier méér dan gelukkig was met het weinige dat ze nodig had om dagelijks te overleven. Zij had heel haar leven zuinig moeten zijn en zag op latere leeftijd het nut er niet van in om daar nog enige verandering in te brengen. Ze spaarde liever alles op voor haar kinderen, maar drie van de zeven had zij overleefd.
en er komt meer
feedback van andere lezers- geertje
danny, mijn ouders waren " over en weer " getrouwd:
mijn moeders broer trouwde met mijn vaders zus
(ook dat bestaat ja )
dat schept een extra band :O
ook tussen de neven en de nichtjes
jouw verhaal leest als een trein !
egaal, loyaal, nooit theatraal
(spelfouten effe niet op gelet...)
knap!
liefs
dannycant: Allez, het valt vaker voor dan .... :-)
bedankt voor weer eens....en groetjes - teevee
daarAAN was er geen gebrek...
Man! Man! Ik geloof dat mijn pc het niet meer keurig doet. Ook onder jouw naam staat leeftijd 6-12. Maar jij moet de oorlog hebben meegemaakt anders kon je zo niet schrijven. Ik zat precies in mijn ouderlijke huis: Eten wat de pot schaft en leven naar de tijd van de zon. Van een rundsbeen kookte moeder vijf keren soep en nog was ze lekker! Mooi stukje nostalgie!
dannycant: oeps, dat van die leeftijd had ik nog niet eens gemerkt in mijn profiel...nu aangepast :-) 44 dus
Het was een tijd met heel wat afwisseling en verassende wendingen...er komt nog heel wat....
groetjes en bedankt
|
