Volg ons op facebook
|
< terug
zwarte droom
Het klotsen van de zee voelt aan of er met een
sloophamer op mijn hoofd geslagen wordt .
Honderden riviertjes zweet lopen kris kras over mijn
gezicht, nek, rug, billen, benen via mijn voeten het warme zand in.
Ik heb het gevoel dat miljoenen vliegjes in en op me zitten.
Ik voel van alles en ik voel niets. Ik voel me dood in mijn leven.
Ik zweef door ruimtes die ik niet ken , een vreemd donkerzwart karkas.
Alles beweegt en ik sta stil. Alles staat stil en ik beweeg.
Godallemachtig! Wat heb ik een angst.
Ieder geluidje: kraakje, ritseltje, knerpje of zuchtje maken
me angstig en veroorzaken prikkelingen, depressieve en overspannen prikkelingen.
Overal: in me, op me, voor me, naast me.
Wat volgt is de uiting, de druk van vochtige tranen.
Wat volgt is de innerlijke zwarte diepte, heel ver en heel lang.
Even is het helder en wordt de omgeving gemaakt licht.
Depressie, luidde de diagnose. Nu alweer zes maanden geleden.
Ga er maar eens een jaartje tussenuit anders komt het niet goed
was het recept dat ik meekreeg.
Nu zit ik hier op een warm tropisch eiland.
In mijn eentje, ver weg van de oorzaken maar dichtbij de gevolgen.
Nu ben ik alleen en ontzettend eenzaam, maar toen ook.
Toen was ik alleen met mijn eenzame alleenheerschappij
die zo ideaal leek.
Afgesloten van alle gevoelige en oprechte menselijke warmte.
Uiterlijk was de lucht altijd blauw, het gras altijd groen,
de ik altijd populair en de vent altijd macho.
Innerlijk was de lucht altijd zwart, het gras altijd dor,
de IK altijd eenzaam en de vent altijd alleen.
Hier sta ik dan in de zengende hitte ver weg van alles en iedereen.
Het innerlijke is uiterlijk geworden.
En nu?
Ik heb het zelf allemaal al lang niet meer onder controle.
De emoties komen werkelijk overal vandaan en op ieder moment naar boven.
Wat is er toch mis gegaan?
Wat ging er toch fout?
Terwijl ik daar sta te ijlen komt er weer een, een zwarte droom.
Waar ben ik?
Wie ben ik?
Ik droom, of toch niet?
Fantaseer ik?
Fantaseer ik over het leven, over mezelf, hoe goed ik ben?
Fantaseer ik over wat ik allemaal kan of kan doen?
Wat ik allemaal wil of wil doen?
Wat ik allemaal heb gedaan of graag had willen gedaan hebben?
Wat ik allemaal kon of graag had willen kunnen?
Wat ik allemaal beleef of graag had willen beleven?
Wat heb ik eigenlijk allemaal gekund, gedaan, gewild of beleefd?
Wat heb ik eigelijk allemaal niet gekund, niet gedaan, niet gewild of niet beleefd?
Wie ben ik in godsnaam dat ik mezelf verwijten loop te maken over wat ik allemaal misschien, eventueel, waarschijnlijk, in het geval van,
als het zo was uitgekomen had willen, kunnen, zullen doen?
Whats live?
Is het fictie of is het real?
Is het nep of is het echt?
Vraag het je zelf telkens maar weer af.
Kan ik er wat mee?
Zo ja, wat dan?
Wil ik er wat mee?
Zo ja, wat dan?
Doe ik er wat mee?
Zo ja, wat dan?
Hoeveel vragen kan en mag een mens bedenken over het leven van zichzelf?
De een kan met 500 vragen nog niet op de helft zijn,
terwijl een ander met 3 vragen al uitgepraat is.
Wie zegt mij wat de juiste vraag is?
Wie zegt mij wat de vraag is op het juiste moment?
Wie zegt mij wanneer het tijd is voor de juiste vraag?
Wie zegt mij wat de juiste omgeving is voor de juiste vraag?
Wie zegt mij of de juiste persoon wel de juiste vraag stelt?
Hoe lang wil ik nadenken?
Hoe lang kan ik nadenken?
Hoe lang mag ik nadenken?
Is er wel een antwoord of is deze te ver weg?
Of is het antwoord:
Te onbekend?
Te gevaarlijk?
Te emotioneel?
Te gevoelig?
Ik vraag me af of het antwoord wel komt?
Op het goede moment?
In de goede omgeving?
Van de goede persoon?
Of zal de angst blijven zegevieren?
De angst voor:
Het verkeerde antwoord?
Het rare antwoord?
Het vreemde antwoord?
Het niet door je hart en ziel gekozen antwoord?
Het niet goed gekozen, gevoelige en afgewogen EIGEN antwoord?
Waarom?
Worden er toch zoveel mensen door een andere IK geleidt?
Worden er toch zoveel mensen door een andere IK geleefd?
Worden er toch zoveel mensen door een andere IK geremd?
Waarom mag of kan ieder mens niet als IK naar buiten treden?
Waarom mag een ieder niet zichzelf spelen in het wereldtheater
van "HET LEVEN" .
feedback van andere lezers- Das
Als je de mens niet meer snapt, luister dan naar het dier.
Leven: incasseren en uitdelen, pijn en deugd.
Of heb ik dat al gezegd?
sabine: je kunt het niet te vaak zeggen
dank je voor de Fb, - rinka
diep gedacht. goed gekeken. en verstaanbaar verwoord zonder in te boeten aan diepte.
wat betreft de laatste vraag: het mag. en er zijn momenten waarop het ook kan.
sabine: dank je hartelijk Rinka - geertje
paul, (herkenning alom !!!! )
ik heb verder geen woorden, voor dit...
mag mijn stilte (nogmaals) voldoende zijn?
liefs, geertje
sabine: stilte zegt vaak meer dan ..... je weet wel
lieve groet paul - teevee
die laatste vraag...dat kan! Isoleer je van de anderen maar let op dat die anderen het niet merken of ze gaan zich moeien!
sabine: valt niet altijd mee Theo
"de ervaring"van de leeftijd leert je dingen
die je alleen kunt ervaren, door het ...te ervaren.
dank voor je Fb
beste groet paul - Vansion
bezinksel dit - van een goed jaar!
sabine: dank je
|
