|
< terug
Hoeveel breuken nog?
Is het nu veertien of al vijftien keer dat ik een rib breek? Ik raak zowaar de tel kwijt. Jammer genoeg geldt dit niet voor de helse pijnen die ermee gepaard gaan. Iedere beweging voelt als een messteek aan. Elk kuchje laat mij in elkaar krimpen en een opwellende niesbui zorgt voor extra zweetdruppels. Tot die in alle hevigheid losbarst en alles nog wat extra door elkaar schud. Ik kan jou verzekeren dat het gevloek dat daarop volgt niet netjes klinkt.
Maar ja, ik weet dat ik lijd aan erge botontkalking en dat mijn beenderengestel zo breekbaar als glas is. Er wordt mij ook steeds weer door allerhande dokters en specialisten op gewezen dat ik uitermate voorzichtig moet zijn in elke handeling die ik uitvoer. Maar het is aartsmoeilijk om dit steeds in het achterhoofd te houden. Zeker voor het vrij impulsief en invliegend personage waaronder ik mijzelf categoreer. Lang stilzitten is aan mij niet besteed en het er invliegen neem ik vaak te letterlijk op.
Zo is het weer eens prijs!
In mijn haast om een karwei af te werken botste ik, niet eens zo hard, met mijn linkerzijde ergens tegen. Het zo gevreesde 'krakje' klonk mij bekend in de oren en vrijwel onmiddellijk wist ik mij vertrokken voor een zestal weken puur afzien. Toch maar naar de spoed getrokken om te laten bevestigen waar ik al zeker van was, al was het maar om mijn lijvig dossier nog wat extra aan te dikken. Na een kortstondig onderzoek en het nemen van foto's kon ik twee extra streepjes op mijn 'breukenregister' bijschrijven. Het was dus iets erger deze keer, twee voor de prijs van één.
Op naar de behandeling, zou je dan stellen, maar die is er helaas niet! Zolang de gebroken rib(ben) geen ander vitaal orgaan raken of perforeren, is het gewoon een kwestie van rustig wachten tot het zaakje weer aan elkaar groeit.
Dus kom je gewoon de spoedafdeling buiten strompelen, beladen met een doosje pijnstillers en de overbodige raad het een paar weken rustig aan te doen. Je hoeft echt geen dokter te zijn om de vanzelfsprekendheid daarvan te onderschrijven.
Het advies om niet geheel liggend te slapen is dan wel weer van goudwaarde, maar ook dit ondervind je vanzelf wel. Half zittend is de ideale positie en daarom claim ik het alleenrecht van onze relaxzetel voor de komende weken voor mij op. Alle middelen zijn goed om de pijn draaglijk te houden!
De eerste tien dagen zijn het ergst. Alles moet zich immers 'zetten', zoals de dokters zo mooi weergeven. Weer een beetje op zijn plaats komen. Toch weerhoudt mij dit niet om te blijven werken.
Niet meer de zware arbeid die ik vroeger als bouwvakker deed. Die periode behoort tot een definitief verleden, maar een job aangepast aan de mate van mij breekbaarheid. Deeltijds arbeid is nu aan de orde. Aangepast aan de relatieve graad van invaliditeit die het predikaat osteoporose of botontkalking mij meegeeft.
Uiterlijk valt er heel weinig te merken van de aandoening die mij broos en breekbaar maakt. Innerlijk zijn de gevolgen stukken erger. Het zijn immers niet alleen de ribben. Ook aan elk van mijn vingers liep ik al één of meerdere breukjes op. Tenen idem dito.
Toch is het ergste tot nu wel de wervelindeuking van anderhalf jaar terug. Dit sleepte maanden aan en zorgde ervoor dat ik meermaals buiten strijd was.
Het vreet aan je en dan bedoel ik de nooit aflatende pijn. Let wel, osteoporose op zich doet geen pijn! Wel de ontelbare, minuscule barstjes die zich bij mij her en der in het botweefsel bevinden en enkel via scanopnames aan het licht komen. Dit alles zorgt ervoor dat ik mij vaak ouder voel dan dat ik in wezen ben. Vooral in de ochtenduren manifesteert dat gevoel zich uitermate sterk.
Startpijnen is de term waarmee dokters dit gevoel zo mooi weten te omschrijven. Wat erop neerkomt dat door het slapen jouw lichaam eigenlijk ongewild verzwakt, want bewegen is een must om de botten sterk te houden. Alles verstart en zorgt ervoor dat die eerste uren van de dag telkens weer een ware martelgang met zich meebrengen. Maar je moet erdoor, alternatieven zijn er niet. Het gezegde; rust roest, is hier echt wel op zijn plaats en niet eens overdreven. Maar het mes snijdt helaas aan twee kanten. Bewegen doet pijn, rusten verergert het boeltje… Van een dilemma gesproken.
Natuurlijk is er enige medicatie beschikbaar om de aandoening een beetje in toom te houden. Ik denk daarbij aan Fosomax en de ontelbare Calcium baxters die ik op regelmatige basis toegediend krijg. Let wel, ze genezen niet, maar beperken de snelheid van het verergeren, en dat is maar goed ook.
Nou ja, nog goed vijf weekjes en deze ribbreuken behoren ook weer tot het verleden. Rest enkel de vraag hoeveel breuken ik de rest van mijn leven nog te verwerken krijg? Maar één ding is zeker… Je weet pas dat je botten hebt als je ze breekt, in elk ander geval sta je daar nooit bij stil.
feedback van andere lezers- waterklok1
als je een rib kneust doet het al pijn, stel dat je er twee breekt!
Oei!
mooi verhaaltje!
Het slotzinnetje is waar, zo is het!
knap!
kus
lot
dannycant: gelukkig vermindert elke dag de pijn een beetje...:-) Nog een viertal weekjes en ik ben er vanaf.....
Bedankt en groeten - teevee
Zolang het maar niet is zoals je in jouw aanmelding schrijft: De bouwvakker dicht(geklapt)
Hou vol!
Dicht en schrijf!
Voor de lol!
En blijf!
dannycant: :-) :-) we doen voort....al dan niet gebroken...
groeten en bedankt - rinka
oh help. maar het moet wel waar zijn aan je beschrijvingen te lezen. het mag voor mij wel wat korter. moet volgens mij kunnen zonder afBREUK te doen... ;-)
dannycant: :-) :-) Ik lig dubbel....en deze keer niet van de pijn....
Ergens heb je gelijk.... groetjes en bedankt - geertje
een welgekend verhaal
herkenbaar ook !
goede moed Danny !
dannycant: Dank je....het voelt ondertussen al minder pijnlijk aan...veel minder.
Groetjes
|
