Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 051. verzuild
De wereld houdt de adem in. Een vlies van roerloosheid omspant het al. Zo windstil is het dat alle vogels zomaar uit de lucht vallen. Mul en levenloos wordt de aarde; de wortels van de bomen laten los. Een lawine van verbrokkeling staat op stapel. Als enige overlevende moet ik iets doen, poolshoogte nemen, de schade opmeten. In paniek trek ik de kap van mijn hoofd. Ik kijk. Ik zie. Apocalyps.
Verzuild staat hij pal voor mijn ogen, zo dichtbij dat ik het beeld slechts in fragmenten in mij opnemen kan: de keizer van 't Hormonenrijk, zijn pantalon op de enkels gezakt, zijn benen trillend en lijkwit, zijn gesteven jas als twee statige kraakwitte gordijnen waartussen een koekebroodje van een buikje, een behaarde borst, genepen tussen een bedrukt afhangend schouderpaar, een poespasaangezicht waarin niets nog op zijn plaats staat. Fijne rooie lijntjes doortrekken akelig starende oogbollen. Aangezichtsspieren lijken verstard in een fatale kramp. Aderfossielen kruipen langs de slapen. Lippen doen geen enkele moeite een gapende holte te verbergen waarin een tong slapjes hangt te wachten op verlossing. Dit standbeeld lijkt hier al eeuwen te staan. Geen mens zou eraan twijfelen dat het van steen is of van zout. Tussen duim en wijsvinger van de linkerhand bengelt een condoom. In de rechterhand staat een lid vrolijk te koekeloeren, zij het niet helemaal rechtop, maar met een knikje erin als om mij te groeten. Een blozend, glimmend kopje kijkt mij ongemeend brutaal en aanmatigend aan. Ik kan mijn tong er wel naar uitsteken. Maar ik reageer niet. Er is teveel zien. Teveel tegelijk.
Octavianus noemt zichzelf Augustus, de verhevene. Heersen moet hij doen, de scepter in de hand. Maar zijn onmetelijke rijk lijkt plots een luchtballon. Als hij op de ene zijde druk uitoefent, dreigt de andere kant te ontploffen. In de besloten lucht zijn alle onderdanen druk doend om niets. Klootjesvolk. Livius bewerkt hun ruggengraat. Vergilius poetst hun inborst op. Het baat niet. In Bethlehem wordt een kind geboren. Zalig de klootjesmensen!
Koning Louis XIII wandelt rond in zijn eigen doorluchtigheid. Heersen moet hij doen, de scepter in de hand. Maar zijn onmetelijk rijk lijkt plots een luchtballon. Als hij op de ene zijde druk uitoefent, dreigt de andere kant te ontploffen. In de besloten lucht zijn alle onderdanen druk doend om niets. Klootjesvolk. John Barclay houdt hen een spiegel voor. Het mag niet baten. Rome maakt zich op voor de contrareformatie. Schitteren zal de koning van Bethlehem.
Ik hoef niet te benoemen wat ik zie. De machteloze eigenaar van de glorieuze scepter bedient zich in mijn plaats van het woord: "Ik kan het niet, vrouw. Ik ben een schoft. Vergeef me." Het spook van macht vervliegt in nodeloos schuldbesef. Waarom bijt niemand in de appel? In mijn schoot gloort Eden. Ik berg er het snikkende hoofd van een radeloze man in. Mijn handen leren troosten. Piëta worden we, deze vreemde man en ik, een vrouw. De vogels slaan hun vlerken uit. De bomen wortelen zich als van oudsher in de aarde. Dit oertafereel duurt een eeuwigheid, tot een plotse klik van de camera ons confronteert met de vereeuwiging van niet meer dan een tijdsfragment. Ik krijg een vertwijfelde kus op de lippen gedrukt.
Minder dan een uur later word ik netjes thuisgebracht door een voorkomende man in een deftige, donkerblauwe Audi. Peinzend wuif ik hem mijn verleden in. Even maar. Want een flits later word ik pardoes figurant in een scène van een nieuwe tragikomedie. Voor het bordes, vlakbij blok E staat een combi.
feedback van andere lezers- feniks
Hilarische scène, ware ze niet zo pijnlijk confronterend.
De herhaalde vergelijking met de luchtballon en verwijzing naar het 'klootjesvolk' doet raar aan. Brengt verwarring. Ben er niet uit of het een meerwaarde geeft.
Vansion: Ik weet het ook niet. Kan het nog weglaten, natuurlijk. Maar de vergelijking is voor mij heel frappant. De illusie van macht - de ervaring van onmacht
Vind dit ook erg confronterend - was moeilijk te schrijven - moeilijk vooral om afstand te bewaren en koel te blijven
met de hilariteit had ik geen moeite - da's gek - zelfs in de meest zielige situaties zie ik altijd grappigs - raar hé?
hoofdstuk II is af. 't Raakte tijd. Nog een goeie 20 bladzijden en ik kan me eindelijk laten gaan :))) in het volle - geertje
Koning Louis XIII wandelt rond in zijn eigen doorluchtigheid. Heersen moet hij doen, de scepter in de hand. Maar zijn onmetelijk rijk lijkt plots een luchtballon. Als hij op de ene zijde druk uitoefent, dreigt de andere kant te ontploffen. In de besloten lucht zijn alle onderdanen druk doend om niets. Klootjesvolk.
Octavianus noemt zichzelf Augustus, de verhevene.
Heersen moet hij doen, de scepter in de hand. Maar zijn onmetelijk rijk lijkt plots een luchtballon. Als hij op de ene zijde druk uitoefent, dreigt de andere kant te ontploffen. In de besloten lucht zijn alle onderdanen druk doend om niets. Klootjesvolk.
(is er een reden dat je 2 keer hetzelfde stukje gebruikt ?)
Peinzend wuif ik hem mijn verleden in. (mmoie zin ! )
Vansion: Ja, ik wou het parallellisme extra benadrukken door herhaling. Maar het zou best kunnen dat dit associatietje er tussenuit vliegt of inkrimpt tot een koppel zinnen.
Ach, Geertje, 'uitwuiven'/ het verleden inwuiven ... Soms heb ik de indruk dat dat het enige is waar je mee bezig bent als je niet oplet. ... Maar we letten wél op hé! We kijken uit, dus. Naar wat komt ... Niet? X - marieke
Snap er niks van. Komt ervan als je bij deel 51 begint te lezen.
Maar ik vind het geweldig geschreven.
'Geen mens zou eraan twijfelen dat het van steen is of van zout. ' vind ik een rare zin. ligt misschien aan mij, maar je twijfelt toch tussen steen of zout. vind dat er twijfel zit in de zekerheid.
groetje en blij dat je terug bent!
marieke
Vansion: Dat zout: zie Orpheus en Euridice (ach, is mss. te ver gezocht)
Dit is echt één van de moeilijkst te begrijpen stukjes buiten de context.
Bij gebrek aan tijd: Ik denk dat 'maandagochtenden' en 'blauwdruk van het mannelijke wezen' de 2 stukkies van rdx zijn die meest op zichzelf staan ...
'Vasten' is het simpelste en kortste.
Wie heeft nou tijd en zin om de ganse boel te lezen hé...
Ik herinner me je; je was er pas bij toen ik eruit wipte; ik moet je dus nog een beetje bijbenen. groet. - teevee
Maar zijn onmetelijk rijk lijkt plots een luchtballon (2x?) tot aan klootjesvolk!
Heerlijk en spannend!
Vansion: ja tweemaal identiek - met opzet - om de lezer aan 't lijntje te houden ;) - aquaangel
wat een heerlijk woorden...
zoals: aderfossielen, poespasaangezicht, koekebroodje.
ik lees ze voor het eerst, dank je voor het leren.
xx
Vansion: koekebroodje is Vlaams, denk ik. de rest is baxel de la maison. met dit weer wordt je nick vast populair. - Ghislaine
Dat was dus...genen vent met ballen aan 't lijf. And in the end, there is troubles.....are mayby, just maybe.... paradise off a different kind. We are sexy, super sexy hahaha.
Vansion: zou je nu wel eens willen zien grimlachen ...(je zou mij moeten zien) ... - rinka
ik geloof dat ik wat onder de indruk ben. dat heb ik zelf gezocht, ik heb het vier keer gelezen. Jezus, wat een standbeeld. dat er vrouwen zijn die zoiets te zien krijgen en dan nog deel worden van de piëta. tragi-tragisch ja. ik weet niet hoe anderen dit ervaren, maar mij blaast het weg, ondanks/dankzij de windstilte. zeer sterk. en nu ga ik het nog eens lezen.
en an, ik heb zo weinig tijd en morgen heel vroeg vertrek ik naar milaan tot zondag. maandag is het weer werkendag. eindelijk terug tijd! oa om jou vanalles te vertellen en te vragen. tot dan.
Vansion: oh Milano ! alle porietjes open ! geniet er van ... enne als je terug bent ... bellen mag ook hoor 0484/401927 (best overdag en als ik geen zin heb neem ik nooit op)
weggeblazen? zal je in fragmentje 53 eens terug opzuigen zie ... anders ben ik je kwijt voor hoofdstuk III - kronos
verrassende wending-onmacht van de macht...
Vansion: Ja. Dat heb je goed gezien. Ben nog niet tevreden over die Augustus.LouisXIII passage...
|
