|
< terug
Klaprozen en korenbloemen
Erika trippelde molenwiekend op de naar teer geurende dwarsbalken van het spoor.
Een zachte lentewind bracht zijn gezicht dichtbij en blies speels zijn adem doorheen de in het wild groeiende klaprozen en korenbloemen. De kelkjes bogen en bleven telkens even na trillen. Sneeuwwitte stapelwolken schoven af en toe als gordijnen voor het priemende zonlicht. Zo ver het zicht zich uitstrekte, lagen zwangere akkers bollig te wachten op het baren en kleurden weiden donkergroen. De spoorberm troonde als een dikke spatader boven het vlakke land uit.
Erika wou per se ie-der-ver-molmd-op-stap-je passen. Het was een hele opdracht haar voeten één voor één zo kort bij te plaatsen zonder er ééntje over te slaan. Ze kirde en vond het een leuk spelletje.
De toezichter van de seniorenflat De Zonnewijzer liep hypernerveus rond. Tijdens de koffie had hij Erika zien weg drentelen. Hij was haar even uit het oog verloren en kon de dementerende vrouw nu nergens meer aantreffen.
Aan de receptie onderbrak hij Sonja : 'Erika nergens gezien ? Ze draagt een rode jurk en witte trui.' De centraliste trok haar schouders op en pruilde haar lip waarmee ze te kennen gaf dat ze geen antwoord had op zijn vraag.
'Zeg buurman is die kat van jou die op de schoorsteen zit ? Wel nee dit is de mijne niet, de mijne die is wit. Falala Falala Falalierela...'
Het oudje neuriede het wijsje dat ze in de vijfde klas iedere vrijdagmiddag uit volle borst zong. De melodie tolde rond in haar geest. Zo ineens dook het op net als de magische krachten die haar brein vertroebelden. Haar zijn transformeerde in beleven, onbegrijpelijk en onvatbaar voor rationele wezens.
Ze kon uren voor zich uit zitten staren in haar stoel met deken op de schoot en hemels verzinken in het gefluister van de onbekende stemmen.
'Erika, ga mee met ons. Neem plaats op het tapijt der wind en jaag door de ruimte. Vul je longen met ijle lucht, zweef en vlieg hoger, weg, ver weg naar het ultieme welzijn. Laat je leiden naar het onbegrensde eiland der eeuwige rust. Waar feeën je omringen en elfen je dorst lessen. Waar engelen voor je zingen en nimfen je schoonheid aanbidden. Kom Erika, kom.'
'Kom Erika, ga mee met ons.' Ze schrok en reageerde revolterend op de greep van twee ambulanciers.
feedback van andere lezers- gekko
De spoorlijn troonde als een dikke spatader....is een mooi beeld.
Voor de rest vind ik het nogal wollig met een abrupt einde.
Kweeni!
kronos: Ok, dank je voor feedback. - Ghislaine
Voortreffelijke woordkeuze en dito einde. Gewoon subliem.
kronos: dank je ghislaine - aquaangel
mooi verhaal
wat kan ik nog meer zeggen..
waar nimfen schoonheid aanbidden.......hm dat wil toch iedereen ;)
kronos: mm, lijkt me de moeite waard het eiland op te snorren ! ;-) - Vansion
Er zijn zo van die dagen dat ik zelfs nog voor John Denver val. Dit ontroerde mij. Kan gebeuren.
kronos: Dank je, JD is die ook niet gevallen ? - RolandBergeys
Heel mooi, Dirk.
-ééntje, is het niet beter: eentje?
Als je zin hebt, ga naar mij nieuwste verhaaltje Manuel.
kronos: wellicht, bedankt voor het lezen.
zal eens gaan kijken naar Manuel
|
