Volg ons op facebook
|
< terug
Tera 1 Het eerste contact - Hoofdstuk 4/13
De blauwe mensen
Op 12 augustus betreden Jim en de anderen volledig uitgerust weer de centrale. Umu is intussen al in het land der dromen. Nita en Jan hebben ongeveer twee uur geleden zijn wacht overgenomen.
"Zijn jullie klaar, Syla."; vraagt Jim.
"Zeker. We wachten al enige tijd vol ongeduld om te vertrekken."
"Ga jullie dan maar klaarmaken. Ik zie jullie over enkele minuten in de hangar."
"In orde, Jim. Kom mee jullie twee."; zegt Syla en geeft Paul en Tjina een teken.
Nadat onze drie vrienden zich klaargemaakt hebben ontmoeten zij Jim en Nita weer in de Hangar. Jim kust Tjina even en bemerkt plots dat Nita, Paul een dikke kus gaf. De Fransman wordt rood tot achter zijn oren, waarna hij, schuchter naar zijn vrienden kijkend, naar de verkenner toestapt en samen met Tjina en Syla door de sluisdeur verdwijnt.
Een paar minuten later verlaat de verkenner het moederschip en zet koers naar het noorden, voor een verkenningstocht van drie dagen. Syla laat het toestel snel naar een hoogte van 500 meter stijgen. Beneden hen zien zij lange tijd niets anders dan bomen, enkele monsters en inboorlingen.
Plots:
"Kijk, Syla. De peiler wijst uit dat er in dat dal, een vreemd metalen voorwerp aanwezig is."; meldt Tjina.
"Wij zullen daar eens gaan kijken."; zegt de Syla en laat de verkenner dalen.
Dan verschijnt het dal op het beeldscherm.
"Daar moet het zijn, juist naast dat bosje."; zegt Tjina.
"Kijk, daar. Wat een vreemd ding."; stamelt Syla verbaasd.
Voor hun ogen verschijnt een cirkelvormig toestel van ongeveer negen meter in doorsnede.
"Hee, maar dat is een UFO, zoals men er ook op aarde waarnam."; merkt Paul op.
"Misschien wel, Paul. Maar alleen een gelijkenis wil nog niets zeggen.
"Maak jullie klaar, we gaan op tweehonderd-tal meter van dat toestel landen."; deelt Syla mede.
"Ik hoop dat zij ons nog niet opgemerkt hebben."; merkt Paul ongerust op.
Enkele minuten later.
Traag daalt de kleine aardse verkenner naar beneden. Op enkele meters boven de grond schuiven drie landingspoten langs de onderzijde naar buiten.
Dadelijk na de landing stappen Syla, Tjina en Paul uit en begeven zich op weg naar de UFO.
"Gebruik de bomen als dekking. Zij mogen ons in geen geval opmerken."; zegt Syla.
"Hee, Syla, ik denk dat ik het toestel kan zien."; zegt Paul plots.
"Waar, Paul? Ja, nu zie ik het ook"
"Hé kijk, daar lopen ook een aantal mensen rond in vreemde uniformen."
Even later bereiken ze gedrieën de rand van het bos. Syla bemerkt een klein groepje bomen op dat dichtbij het onbekende toestel staat.
"Kom, wij moeten dat bosje bereiken.... Volg mij"; zegt Syla.
Gebukt hollen zij naar het bosje dat hen nog van de onbekenden scheidt. Ongezien verdwijnen zij erin. Van achter de bomen bekijken zij het vreemde toestel.
Het staat op vier metalen poten. Aan de zijkant geeft het de indruk dat, zijn bouwers, twee schotels tegengesteld op elkaar geplaatst hebben. Tussen deze schotels is een rode gloed zichtbaar. In het midden van de bovenste schotel is een doorschijnende koepel die een geel licht uitstraalt.
"Kijk, daar zijn mensen en deze maal geen wilden."; zegt Paul.
"Schakel snel jullie vertalers in."; beveelt Syla.
Snel voeren beide anderen haar bevel uit, terwijl zij de onbekenden aandachtig in het oog houden.
"Hee.. hun huid is blauw. Dat is vreemd?!!"; merkt Tjina op.
"Hoezo vreemd, die wezens komen toch van een andere planeet in het heelal."; zegt Syla.
"En dan de inboorlingen die Jim en de anderen tegen het lijf liepen, die hadden toch ook een anderen huidkleur dan de onze."
"Al goed, Paul. Jij en Syla hebben gelijk."
"Spijtig dat wij hun taal nog niet verstaan, anders.."; zegt Paul, maar wordt plots door een stem achter hen onderbroken:
"Kano nijang, on starie karetshi?"
Verbaasd kijken de drie aardmensen om, achter hen staan een man en een vrouw. Beiden hebben een blauwe huidkleur en zijn gekleed in een kaki uniform, met oranje kleurige schouderstukken.
De man maakt een beweging met zijn energiewapen en zegt:
"Doman kantorsa nia mathali, sakano."
Van de vreemde taal begrijpen onze vrienden niet veel, maar de beweging zegt genoeg.
"Ik denk dat we naar dat vreemde toestel moeten toegaan. Wij zullen maar doen wat zij zeggen, misschien worden wij dan iets wijzer over hun bedoelingen."; zegt Syla.
Aan de UFO wachten enkele andere onbekenden hen op.
"Nia koana ranku somat fallian."; zegt één van de onbekenden.
"Wij begrijpen uw taal niet onbekende, wij....."; zegt Syla.
De onbekende spreker drukt op enkele knoppen aan zijn riem en zegt dan door middel van de vertaler die hij inschakelde:
"Wat??!?! Jullie zijn aardmensen. Hoe komen jullie hier?"
"Niets zeggen."; fluistert Syla tegen Paul en Tjina.
"Geen gefluister, ik ben Taman, Kondo (Kolonel) van deze verkenner van het Kordiaans imperium. Geef antwoord op onze vragen of wij moeten u door andere middelen aan het praten brengen."
"Nee, ik zal alles zeggen wat u wilt weten, als u mij niet martelt."; roept Paul angstig uit, terwijl hij smekend op zijn knieën neervalt.
`Wat !?!? Ik wist niet dat hij zo'n lafbek is. Ik moet hem tegenhouden, anders verraad hij alles...'; denkt Tjina en trekt haar wapen.
Intussen springt Syla op Paul af en slaat hem hard.
"Verrader !!"; sist zij.
Dan wordt zij door de Kordiaanse vrouw, met een wapen neergeslagen. Tjina heeft haar wapen op Paul gericht en opent het vuur. De man laat zich echter op tijd vallen en voor het meisje opnieuw kan vuren, wordt zij door twee Kordianen gegrepen haar wapen valt op de grond.
De Kordiaanse bevelhebber raapt het kalm op en kijkt er even aandachtig naar.
"Als een van jullie vrijwillig antwoordt op mijn vragen dan kunnen jullie alle drie blijven leven. Anders zullen jullie allen sterven, nadat ik toch te weten gekomen ben wat ik wens te weten"; zegt de Kondo.
Paul is intussen terug op de been en zegt met trillende stem:
"Wij zijn de enige overlevenden van de USA 10, die in de ruimte ontplofte, door een defect aan de nieuwe hypermotor. Dit ruimteschip was het eerste van dit type dat de aarde verliet. Dit gebeurde vijf maanden geleden. Wij konden ons met een kleine verkenner redden. De bemanning bestond uit vier mannen en vier vrouwen."
`O, is dat al, dan moeten wij van hen niets vrezen, met dat verkennertje kunnen zij de aarde nooit bereiken. Maar we moeten het toch even controleren.'; denkt de Kondo.
"Scan de planeet naar sporen van vreemde energiebronnen en controleer ze allemaal. Als een ruimteschip gevonden wordt, vernietig het dan dadelijk."; beveelt de Kondo door middel van zijn zender.
"Yo, Kondo. Opdracht begrepen."; zegt een officier, die zich aan boord van een Kordiaanse kruiser bevindt.
Terwijl de peilers van de kruiser hun opsporingswerk starten, beveelt de Kondo:
"Neem hun ruimtepakken af en breng hen aan boord".
"Kondo, kan een van uw schepen ons niet naar de Aarde terugbrengen."; vraagt Paul
"Nee, dat zullen mijn meerderen nooit toestaan, aardling. Wees blij dat wij jullie leven sparen, het kan ook anders, als jullie mijn geduld te lang op de proef stellen. Maak dat jullie wegkomen, de inboorlingen zullen jullie als goden ontvangen."; antwoordt Kondo Taman.
"Maar dan zullen wij de Aarde nooit meer terugzien."; stamelt Tjina, terwijl zij Syla's hoofdwonde verbind.
"Wees blij, want over korte tijd zal uw planeet Aarde in onze handen zijn. Jullie zullen de enige mensen zijn, die aan hun straf zullen ontkomen."; zegt de Kondo dan.
"Straf !!! Kondo. Welke straf en waarvoor?"; vraagt Tjina.
De Kondo geeft echter een teken aan zijn mensen en zegt dan:
"Dat uitleggen zou te lang duren. Wij hebben een opdracht te vervullen, Aardlingen."
Dan haast hij zich naar het Kordiaanse toestel. De Kordiaanse vrouw geeft de soldaten een teken:
"Volg de Kondo, Aardlingen."; beveelt zij dan.
Onze vrienden volgen de Kordiaanse bevelhebber onder bedreiging van de Kordiaanse wapens. Onderaan het toestel verschijnt een gele doorzichtige energiegloed, die de vorm heeft van een buis. Tjina en Paul worden langs deze `buis' naar boven gebracht. Als alle Kordianen en hun gevangenen aan boord zijn stijgt het toestel langzaam op. Even kijkt de Kondo naar het peilscherm en richt zich dan tot zijn bemanning:
"Zet dadelijk koers naar ons steunpunt. Ik wil hun verhaal nog eens controleren om zeker te zijn."
"Yo, Kondo."; antwoordt de vrouw, terwijl zij een teken geeft aan enkele bemanningsleden.
De piloot verandert snel van richting, terwijl de Kondo zich opnieuw tot zijn gevangenen richt:
"Als jullie verhaal klopt dan worden jullie vrijgelaten, maar anders zijn jullie er geweest."
"Hoe kan u dat controleren, Kordiaan? Buiten ons zijn er geen overlevenden."
"In het steunpunt hebben mijn mensen de middelen om ieder van u aan het praten te krijgen. Ik hoop voor u dat de waarheid niet verschilt van wat jullie mij vertelden."
feedback van andere lezers- drebddronefish
Hier vallen de dialogen in hun rol, graag gelezen, groetjes
|
