Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 056. "Martha"
Ze werkt eerst haar ene en dan haar andere hand vrij. Ze grijpt zichzelf bij haar nekvel en sleurt zich uit de vuilzak, uit de droom, uit het kleffe deken van Marcel. Naakt, op haar knieën op bed zit ze oog in oog met de kater van de buurvrouw. Buiten is de hel losgebroken. Hagelstenen, dik, rond en kaal als keien, beuken in op al wat bestaat. 'Nee, katertje, hier kun je niet schuilen. Maak dat je wegkomt! Zie, daar is Noach met zijn ark; wip aan boord voor het te laat is!' De kater spitst de oortjes, knikt en wacht op een laatste instructie. 'Ik kom wat later. Jij moet je nog een kattin zoeken. Ik héb al een kater.'
Dan strompelt ze naar de badkamer. Haar hoofd splijt na een fikse discussie rond de hamvraag: Welke darm moet ik eerst aan de pot presenteren? Endel of Slok? Maar op het moment dat een staaltje van haarfijne casuïstiek heeft aangetoond dat deze vraag onoplosbaar is, is de hele rotzooi al achter de rug en in de pot en heeft het personage zich al wel zeven keer omgedraaid. Het resultaat is een niet onaardige compositie van drek en braaksel. Ze ontwaart er warempel een glimp van de gulden snede in.
In het donker ziet ze zichzelf als een schim in de spiegel. De maan zendt net niet te veel licht uit. Ze kijkt naar mij en gaat in faling. Lang en hardop mist ze. Mijn luisterbereidheid slaat te pletter tegen haar onmacht. Ze loopt grondig uit de hand. Woordmoe schreeuwt ze zich hees aan lukrake klanken. En ik zwel en ik smelt en ik weet. Ik weet. Ik weet. Ik weet. Ze verlangt. Hij heet Marcel en ze heeft hem lief. Ooit kon ze hem met huid en haar verslinden. Maar dat heeft ze nagelaten. Ze heeft spijt.
Er is een meeuw blijven hangen in dit oerstomme stuk binnenland. De rolmopsen zijn ooit vissen geweest. De man in de file lacht zijn zenuwstelsel aan repen. En God, God wordt voor de tweede keer uitgevonden door de langste nacht. Hij lacht. Hij buldert. Hij verdeelt zich in duizenden stukken en verliest zich in hagel dat het een lieve lust is.
Weer moet ze kotsen. Er komt nog enkel spijt uit, een kluwen ontstoken slierten spijt. Ik weet dat het goed is zo. Eindelijk is ze verlost.
Ze heeft alles uitgebraakt. Nu breekt ze in. Ze kraakt mijn pand. En ik breek uit. En ik beken. Ik beken dat ik weer wil liefhebben. Gretig en ongegeneerd, volmondig en brutaal, rommelig, onbezonnen en koppig. Ik beken dat ik wil leven van de dauw en drinken van de beker. Ik wil het onderste uit de kan. Jarenlang was ik Martha. Ik vulde mijn leven met dienen. Voortaan kies ik het beste deel. Het maakt niet uit wie mijn pad kruist straks, morgen en overmorgen. Ik zal mijn armen wijd open houden en klaar zijn. Achter mij, in de schaduw van de toekomst staat een grote, duistere gestalte: handen, lokken, schouders, lendenen, opperhuid, lederhuid. Hij zal dichterbij komen en zijn handen op mijn schouders leggen. Ik zal me naar hem toekeren en vel aan vel met hem wezen. Het lijf waarnaar ik verlang is niet dat van Marcel. Het lijf waarnaar ik verlang, begeert mij. Het zal mij vinden, want zonder die kuisheidsbril zal ik hem kunnen zien. In één oogopslag herkenbaar zal hij zijn: de bevlezing van één of meer mannelijke zielen, voor lang, voor heel lang, of maar voor een poos. Ik zal een vrouw zijn en krijgen wat ik van doen heb. Je zult wel zien, Tanne, je zult wel zien.
Zonder licht te maken begeef ik me naar de woonkamer. De LP waarvan de hoes uiteenvalt, vind ik met mijn ogen dicht. Ik laat de naald neerkomen op de kapotgekraste plek. De charmantste leugenaar van Utopia zingt 'Martha'. Ik doe exact wat ik doen moet. Ik schrei.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Na 36h dienst, voel ik me even rot als je hoofdpersonage, uitgezonderd, die tranen. Op naar het volgende Vansion en ik in me bed....12h maffen gelijk een kat
Vansion: 36h dienst? amaai! en dan nog lezen ... ik zou beter voor wat ontspannender dingen zorgen... dankje - feniks
Nog zelden zo lyrisch een kotsscène weten te beschrijven.
Waanzin en diepe emotie hokken maar al te vaak samen. Dat heb je heel knap neergeschreven.
Vansion: tot op de bodem XXX - aquaangel
ik schrei...
hier zou ik gewoon zeggen,
ik huil
maar het is goed zo als het is
xx
Vansion: Dat schreien is het woord dat ik zelf als kind gebruikte. Vandaar waarschijnlijk. XX - drebddronefish
Deze heb ik weer apart gelezen, ik zit bijna aan waar ik gekomen was. Het stuk van de afscheidingsprocessen vond ik lekker fris:-) vooral die endel of slok! Voor de rest weer compacte welgemikte zinnen. Ben jij in een vroeger leven boogschutter geweest?
Vansion: neen. jong. ik schiet louter uit wraak. groet aan Endeltje en Slok ! - dichtduvel
Je zou van minder. Toch lees ik je graag.
Vansion: Och... dit is maar een fragmentje hé (nrtje 56) ... er zitten ook grappige en leutige stukken tussen hoor. Je valt eigenlijk binnen in dit boek op een dieptepunt... - RolandBergeys
Het beklijft, ik val hier zomaar even binnen, surfend van de ene naar de andere auteur. Werk zoals dit laat het me meer en meer spijten dat ik vanaf overmorgen de wondere wereld van internet voor enkele maanden moet missen, samen met zulke prozastukken, hoezeer ze ook de tijd even doen stilstaan. Knap!
Vansion: Hé, leesbeestjes moeten niet vergeten vooral ook leefbeestjes te zijn hé. Anders valt er niets meer te schrijven. Veranderen van biotoop IS leven. Tot later! - commissarisV
Deze tekst denkt: ik ben een vrouw in 't diepst van m'n gedachten.Haarscherp gebracht an, hoedje af. Eén kleine opmerking. In het begin van het stukje, moet er geen komma achter keien komen?
Vansion: voila, een komma van en voor ceeveetje
ja, een vrouw, die wat in 't diepst van haarzelf zit, moet accepteren en begieten en vrijlaten en beleven ...
zucht - rinka
hé...de derde persoon. ik hoop maar dat je dit nog niet eerder hebt gedaan, want dat zou betekenen dat het me is ontsnapt.
het werkt wel. het hart en het verstand, het alter en de echte, of nee, eerder waar ze naar verlangt en wat ze doet en heeft gedaan - en dan vooral níet heeft gedaan (?). de afwisseling tussen beiden en dat in- en uitbreken. sterk.
de eerste paragraaf deed me direct denken aan een soortgelijk dilemma in Bommelder (Das). overtuigend.
de meeuw, de rolmopsen en de file snap ik niet direct.
liefhebben. tja. je gaat er gemakshalve van uit dat je het doet
en dat het met je wordt gedaan, maar dan blijkt plots en als een donderslag bij heldere hemel dat je het inderdaad ooit wel hebt gedaan en dat het ooit wel met je gedaan is, maar dat je eigenlijk totaal was vergeten hoe het voelde, en dan weet je ineens weer heel zeker hoe het is en zou moeten zijn. zoals bij mij dus. het moet een soort zelfbescherming zijn in tijden dat het er niet is denk ik. opmerkelijk dat Tanne bewust het besluit neemt om het nu eindelijk echt eens te gaan doen. zou het zo werken? dat zou ik een geruststellende gedachte vinden.
'van doen hebben' is zo mooi. het is veel meer dan nodig hebben. zoals goesting veel meer is dan zin.
martha is mooi gevonden.
en dan waits. de charmantste leugenaar van Utopia... super.
Vansion: Ja, voor de schrijvende is die derde persoon een verademing!
De meeuw verwijst naar een passage ivm Marcel eerder in het boek. De file ook. Die rolmopsen ... ach ja ... het onéchte? zoiets?
jajajajaja "van doen hebben"
Waits moesten ze ophangen. Hij doet me écht altijd wenen.
Bewust besluit? Of het zo werkt? Ik denk het niet. Ik denk dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan. En dat ontbering op den duur je bewustzijn probeert te verkrachten. Soms lukt dat. Dan maak je jezelf wijs achteraf dat je ervoor gegaan bent... terwijl je eigenlijk enkel nog de keuze had tussen virtueel doodgaan of het leven "toelaten" ...
enfin, dat denk ik voorlopig, en zo zal ik er Tanne laten inrollen, neen niet in de mopsenazijn, wel in 't stromend water...
tot bijlezens van mijn kant ... enfin, ik lees (lees:drink) je wel altijd, maar heb geen goesting om te reageren ... maar dat komt nog wel - kronos
ok!
|
