Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 058. Mijn vader was scharensliep.
"Zo, zo, Vangenechten…", bromt hij vriendelijk, "familie van?" en zijn lippen tuiten zich wat. Ik glimlach, eerst naar het modieuze, knalrode brilmontuur, dan naar al wat zich er achter en er rond beweegt. Het heeft mij een boel smoezen gekost om tot zijn kantoor toegelaten te worden. Alle uniformbroekjes tussen de receptie en hier stonden te springen om mij van dienst te zijn. Ik heb hun aller neuzen eens goed tussen hun oren gezet. Ik moest en zou Aimé Williams spreken, de commissaris die mij gisteren uitnodigde. Bij daglicht ziet hij er even snoezig uit als gisterenavond.
"Dochter van", beaam ik koudweg. Voor mijn part levert deze bekentenis mij alle respect op die mijn pa niet verdiende. De man bekijkt mij, krabt even achter zijn oor en slurpt van zijn koffie. Mijn kopje staat onaangeroerd.
Hoe oud zou hij zijn? Een jaar of veertig? Zijn huid heeft de kleur van biggetjes. Zijn wangen staan lekker bol; een vlokje schuim versiert zijn linkermondhoek. Zijn hemdsmouwen zijn opgestroopt zodat ik zijn blote armen kan zien: een blonde strook struikgewas. Zou hij ook blonde borstharen hebben waardoor de vingers van zijn vrouw lustig als reetjes hun weg zoeken? Zou ze zijn flikkenballen elke avond marineren in echtelijke zorg? Zou ze de beelden van lijken, slachtoffers en criminelen grondig vermalen en sparen in haar bergende urne? Zouden zijn sloffen hem herinneren aan een jeugd van melk en honing?
Mijn ene hand zoekt naar mijn andere. Onwillekeurig en loos. Mijn Vangenechtenvel is strak en duurzamer dan ooit. Van leer. Dierenvel beten ze in run om het te looien. Toen mijn pa even oud was als deze goedmoedige commissaris, liet hij zijn vrouw, mijn moeder, collokeren; ze kwijnde weg in Lovenjoel, haar handen verkrampt, haar hersenen verpulverd door een genadeloze ziekte… Met zijn handen spreken heeft mijn vader nooit geleerd. Uit zijn mond kwamen hooguit imperatieven en retorische vragen. Toen mijn ma van drie hoog dwars door het raam gesprongen was, volstond "Waarom is hier geen dubbel glas?" als commentaar.
"Tanne, hoe kom je aan die scherpe tong?" vraagt zusterdirectrice. "Mijn vader is scharensliep van beroep, zuster." Ik denk dat ze voor mij gebeden heeft. Nochtans was dat niet nodig. Mijn jeugd heeft mij gewet.
"Jij had meneer Warmoes gisterenavond nog gezien?" komt Commi Appelwang ter zake.
Ik knik en drijf zonder blikken of blozen mijn eigen ter zake in zijn armen der wet. "Ik wil hem zien. Vandaag nog. Daarvoor ben ik gekomen."
Williams blijft maar glimlachen: "Enig idee waar hij gisteren vandaan kwam?"
"Joost mag het weten!", spot ik. Ik méén het. Joost is de enige echte advocaat van de duivel van wie Cériel bezeten is.
"Jouw verklaring kan belangrijk zijn", probeert hij. Ik schiet met stilte in plaats van met spek.
Dan legt hij een foto voor mijn neus. Ik zie een opvallend mooie vrouw, liggend op een divan in een groezelig interieur. Haar glanzende gitzwarte haren lijken door een kunstenaar geschikt op haar volle in een strakke rode bloes gevangen boezem. Haar speelse rijlaarsjes accentueren een wijde oranjerode rok die aan dansen denken doet. Ze slaapt.
"Ken ik niet", zeg ik. Tegelijk gaat er een rilling door me heen. Het lijkt alsof ik lieg. Nochtans is het waar wat ik zeg.
"Zo vonden we haar gisteren. Dood. Warmoes wordt verdacht van moord. Iemand signaleerde hem een paar uur eerder op dezelfde plek. We vonden zijn vingerafdrukken op haar lichaam."
Feiten. Ik krijg ze ongevraagd geserveerd. Mijn weefgetouw komt op gang. Schering en inslag vinden elkaar.
"Aanraken staat niet gelijk met vermoorden." Ik zeg het voor me uit. Alsof Joost in de kamer is en me horen kan.
"Gelijk heb je," repliceert Williams en in een lange zucht poneert hij zijn zorgen op mijn neus, die het nooit laten kan feiten te splijten om de binnenkant ervan te zien.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Voel ik hier echte wrok Vansion tegen een vader die steken liet vallen tegenover zijn dochter? Dit is vrijdiepzinnig geschreven, zodat dit bij mij niet overkomt als fictie. Dat zal te wijten zijn aan mij beroep vrees ik.
Vansion: Zeker echte wrok. Maar dan niet tegen mijn vader. Tegen veel vaders. Tegen veel zogenaamde volksvaders. Die schijnheilig zijn ... - dichtduvel
Flikkenballen en bergende urne : hilarisch ! Jef
Vansion: Ahum... Duvel ... wat gaf jij ook al weer aan je trouwe vriendinnen? - Das
Awel, awel!
Waar heb jij plots zo leren vuilbekken?
Vansion: Q: Waar heb jij plots zo leren vuilbekken?
Mijn vader is charlatan in intieme hygiënezeepjes. En mijn ma is opvangkoekoek voor Internetdril. - commissarisV
lekker ranzig....hihihi Williams :-)
Vansion: Aimé!!! Williams - rinka
zeer geweldig stukje rdx vind ik.
de beschrijving van de commi! toch niet Cv...?! super alleszins.
ik heb het nogal voor opgestroopte hemdsmouwen en blote mannenarmen, misschien vandaar. en voor haar ook ja.
ik vind het enorm realistisch. ik zit ook op dat commissariaat.
vakwerk zonder dat het opvalt.
geestig, snedig, pittig, to the point.
'k weet het, ik smijt er weer mee, maar 't is gewoon waar.
great job.
ah ja, ik las collokeren als co-lokeren. is er een reden om niet colloqueren te gebruiken?
hopelijk niet teveel bronchomiserie meer.
Vansion: Ja, die Commi is wel een beetje een karikatuur van William. Gelukkig kan hij ermee lachen.
Dat collokeren, dat is wat mijn spelcheck zei. Colloqueren mocht niet. Ik heb nog geen nieuw groen boekje. Jij wel?
Ik moet morgen naar de dokter die weer zal beginnen zagen over stoppen met roken. Ik zal me verhaalgewijs op hem wreken... - feniks
Jij speelt zo virtuoos met beelden.
"Mijn vader is scharensliep van beroep, zuster." Ik denk dat ze voor mij gebeden heeft. Nochtans was dat niet nodig. Mijn jeugd heeft mij gewet.
of nog
Ik schiet met stilte in plaats van met spek.
Bolt dat er zo uit, of zit je daar een paar dagen op te dubben ? In ieder geval vind ik bij jou meer inspiratie dan bij mij de voorbije maanden.
Nu, stilaan begint het weer te borrelen. Eind deze week ben ik vrij...
Da's daar dus een mooi voorbeeld van.
Vansion: Inspiratie komt uiteraard vanzelf uit de werkelijkheid gekropen. Het formuleren ervan heeft bij mij vooral met geduld te maken. Ik dub soms dagen over één zin. Vooral sta ik mezelf niet toe invalletjes op te schrijven omdat ze zo goed, zo mooi of zo origineel klinken. Ik wacht tot ik exact de woorden vind die weergeven wat mijn personage denkt en beleeft. Dat is uiteraard onmogelijk. Steeds weer een compromis. Pffff... soms om zot te worden...
Ik lig stil voor 't moment. Ik moet voor het derde deel weer eens een knoop doorhakken en kiezen. Hahaha, ik wacht ... morgen zie ik misschien wel het licht! Kus.
|
