Volg ons op facebook
|
< terug
Gruwel - Hoofdstuk 1
Humor ist der heimat van alle wilskracht, spreek ik mezelf als een mantra voor, wijl ik tracht mijn angsten naar de achterliggende horizon te denken. Ik zoek een vrije tafel op een terras en bestel me nog een glas wijn om mijn zinnen te verzetten en ook een beetje omdat het me smaakt. Bedenk vernietigende verwensingen om het verleden ongedaan te maken. Iedereen heeft recht op enkele rariteiten in dit leven, maar wat ik net beleefd had, sloeg toch wel alles.
-'De zee is een immens aquarium' sprak een man me toe op mijn ochtendwandeling door de haven. Het was mij meteen duidelijk dat hij in het zwart viste. De romp van zijn aftandse sloep was door zeewater en elementen pokdalig ingevreten. Zijn tronie verried een gewiekst kwaad, evenals het dynamietkistje dat schaamteloos zijn half doorgeroestte dek ontsierde. Hij leek opeens een woordvoerder van een of andere gestoorde groep. De waanzin was van zijn gezicht af te lezen. Het moment dat hij merkte dat ik de kist ontwaarde, flikkerde er een gevaarlijk licht in zijn ogen.
Zijn mond maakte een grimas waar ik het koud en warm van kreeg. Het leek of hij los door me heen keek. Een doodsangst zoals ik ze nog nooit ervaren had bekroop me. Vlug maak ik mij uit de voeten. De ogen leken mij te achtervolgen. Weg, ik moest weg.-
Vlug neem ik een grote teug van mijn glas en wis angstzweet van mijn gezicht. Ik merk dat mijn handen beven. Duw ze onder de tafelrand. Ik voel dat ik bekeken word en kijk schichtig rond. Naast mij zit een heer in grijs zandstreeppak. Zijn gezicht lacht me vriendelijk toe, maar ik vertrouw het niet. Ik vertrouw niemand nu. Mijn keel nijpt weer, ik neem een puf, voel me bekeken als een koe die naar een trein staart en hoop dat de bevingen vlug verdwijnen.
Ik neem nog een slok van mijn glas en grijp naar mijn handtas. Er wandelt een moeder voorbij met een kind aan haar hand dat een trektreintje voortsleept. Ik bekijk het geheel en bedenk hoe ik hier gisteren door vertederd zou geweest zijn. Nu lijkt het enkel onwerkelijk. Of alles over iets lijkt te gaan en ik stilsta. Of alles zich in het licht afspeelt en ik in het donker verblijf. Een onbehaaglijk gevoel maakt zich weer meester van mij.
Gruwelbeelden tarten mijn hoofd en ik krijg ze niet geordend. Als het zo doorgaat weet ik geen verschil meer tussen wat nog normaal is en wat fictie. Je kan jezelf gek maken heb ik eens gehoord ergens, pas nu dringt de diepgang van die woorden ten volle door. Ik neem nog een slok van mijn wijn.
Mijn blik wordt getrokken door een vreemd beeld in mijn linkerooghoek. Ik ben niet bijgelovig dacht ik tot enkele stonden geleden. Die vent loopt daar weer. Het lijkt wel of hij me blijft volgen. Vlug reken ik af en loop meer lopend dan stappend weg. Zonder benul van tijd of plaats bevind ik me opeens aan een onbekend winkelcentrum. Ik besef hoe pijn mijn voeten doen en hoe moe ik ben wanneer de geur van een ovenbaksel mij in de neus priegelt. Een pizzahouse met buitenterras. Net wat ik nodig heb. Ik wandel door het restaurant heen naar de tuin en plaats me aan een tafeltje met zicht op de voordeur maar dicht tegen een wegel, zodat ik, indien nodig, me vlug uit de voeten kan maken.
Ik haat deze waanzin, het lijkt of ik flirt met de grenzen van mijn eigen kunnen. Een ober brengt de menukaart, die ik amper bekijk. Als hij weerkeert bestel ik me een calzone en een karaf rode wijn.
De wijn kalmeert me, evenals het feit dat het rustig is in dit restaurant. Er is iets te veel wind voor de meeste mensen om buiten hun maal te nuttigen. Maar buitenlucht is net wat ik nodig heb. Een ober vraagt of ik mijn aperitief buiten nuttig en mijn pizza binnen. Ik ontken, hij bekijkt me verwonderd, gevolgd door een stille zucht. Mompelt iets van 'klant is koning en komt even later met bestek aandragen om mijn tafel te dekken.
Ik tracht mijn gedachten op leuke onderwerpen te fixeren. Besluit dat ik te veel horrorfilms gezien heb. Trouwens, wie gelooft er in deze tijd nog in zeerovers. Ik heb het vast verkeerd gezien en toen sloeg mijn fantasie op hol…
Iemand schuift bij aan het tafeltje naast mij. Ik hoor een bestelling opgenomen worden, maar hef mijn hoofd niet op. Dat weegt te zwaar. Net of er net een geest de kamer binnengekomen is, als dat al mogelijk zou zijn tenminste, want ik zit natuurlijk buiten. Mijn ogen ontwaren gele vierkantjes en ik voel me duizelig worden. Vast te veel wijn denk ik, of te snel gedronken. Mijn hand grijpt naar mijn tasje om er een zakdoek uit te nemen maar op de ene of andere manier lijkt het te veraf te liggen. Verwonderd over deze bevinding tracht ik te kijken waar het ligt maar ik kan opeens mijn hoofd niet recht zetten. Net of er een immense druk op uitgeoefend wordt. Het beangstigt me. Ik wil hulp roepen maar blijk er niet toe in staat.
Het lijkt wel of ik aan mijn stoel genageld zit. Ik voel een schroeiende pijn naar boven komen, iets snijdt in mijn polsen, de angst slaat weer toe. Geen geluid komt uit mijn keel. Ik voel hoe het angstzweet in een stroompje tussen mijn borsten loopt. Mijn ogen lijken steeds wazigere beelden te ontwaren. De gele vierkantjes dansen tot ze een geheel vormen. Ik word misselijk en proef kots in mijn keel, doch kan me nog steeds niet bewegen.
'Ik geef me niet, ik geef me niet, ik geef me niet', herhaal ik steeds in mezelf.
Opeens word er een pizza onder mijn neus geschoven. De kaasreuk brengt me weer tot mijn positieven. Dan trekt de pijn uit mijn benen weg, mijn ogen zien weer klaar beeld en ik kan mijn polsen weer bewegen.
In eerste instantie grijp ik naar mijn hoofd. 'Leven in stille berusting heeft niets met wijsheid te maken' denk ik, want elke uitweg stimuleert een andere visie. Mijn vork prakt wat in de kaas, ik voel me een beetje dazig. Het lijkt of mijn handen automatisch handelen. Dan zie ik dat de gasten aan de tafel naast mij bezorgd naar mij kijken. Ik weet niet hoelang ik daar zo gezeten heb, of hoe het er uit zag maar aan hun gezichten te zien, was het best vreemd te noemen om het zacht uit te drukken.
Ik werp hen mijn onschuldigste glimlach toe onder verontschuldigend geprevel. Iemand vraagt me of ik me oké voel. Ik zeg van wel en maak een onhandig gebaar naar mijn buik, waarop ik mijn schouders optrek. De vrouw verstaat me en geeft een knipoog gevolgd door een begrijpende blik.
Mij even als een idioot voelend val ik aan op mijn pizza. Wat om half vier in de namiddag een stevig ontbijt genoemd kan worden. Het smaakt, vooral omdat mijn lichaam er erg aan toe is. Ik vraag me af hoelang ik zonder voedsel zou kunnen, hoelang een mens verteerd door angst kan leven. Tot welke krachttoeren die dan in staat zou zijn.
Net nu het gebeurde even uit mijn gedachten verdwenen was, begint het weer. Net of mijn laatste morzel eigenwaarde met de laatste hap verdwijnt.
Ik sla het laatste halve glas in een teug achterover en wenk de ober om mijn rekening te vragen.
Van nu en straks, mijn toekomst verkankerd door angst, ik mag er niet aan denken. De radio speelt 'Ren Lenny ren.' De tekst slaat in niets op mij behalve dat rennen. Nu mijn maag gevuld is lijkt het wel of mijn instincten aangeven dat het moment weer aanbreekt om te rennen. Net als Lenny, zij het dan om andere redenen. Rond mij enkel gelukkige gezichten en meezingende kinderen.
Mijn benen willen niet mee. Voor mij doemt het gezicht op van die schipper. Zijn fonkelende ogen hypnotiseren. Ik zit perplex. Hij kijkt me recht in het aangezicht, slaagt een dramatische hoonlach uit en draait zich om, om te verdwijnen.
De mensen aan het tafeltje naast me bekijken de griezel met grote ogen.
Dan kijken ze naar mij. Ik voel dat ik lijkbleek ben. Een hortende adem doet me naar mijn tas grijpen om een puffer te nemen. Doch ik schijn weer op de een of andere manier verstijfd te zijn. Ik zie er waarschijnlijk redelijk wanhopig uit nu. Voel hoe elke ademstoot moeilijker gaat, ik heb mijn puffer nodig. Waarom willen die handen niet mee? Ik voel de paniek weer opkomen. De dame van de tafel naast mij komt op me toe. Ze spreekt, maar ik hoor amper de helft wat ze zegt. Ademen is het enige waar ik mij kan op concentreren. Ze ziet me wanhopig naar mijn tas grijpen en neemt de tas. Ritst ze open, kijkt er in en vist er mijn Ventolin eruit.
Consequent stopt ze het mondstuk in mijn mond en dient me een dosis toe. Mijn ogen bekijken haar dankbaar, mijn mond kan nog steeds geen woorden vormen. Ze dient me nog een shot toe. Ik voel hoe mijn keelgat zich ontspant, wat meteen de zuurstoftoevoer bevordert.
Dank je, spreek ik met een grafstem en doe teken aan haar om even aan tafel bij te schuiven. Ze kijkt naar haar man die teken doet dat het oké is en gaat zitten.
feedback van andere lezers- Mark_Vandis
Ik vind dit ook goed, misschien deels om dat ik het beklemmende gevoel me goed kan voorstellen.
Groetjes Mark
sabineluypaert: dat was de bedoeling (smile) dank je, het is de aanzet voor wat een spannend verhaal hoopt te worden, openen van beetje verhaallijn, - Ghislaine
Ik zie liever een vent in mijn linkerooghoek dan een super dikke vieze spin. Die mannen kwamen later wel even kijken, toen ik het heel korps bijeen brulde van het schrikken. :-)
sabineluypaert: oioi , ik sluit aan bij het anti-spin gebeuren hahah
heb ook eens de buurman gaan halen voor een exemplaar dat zelfs mijn stofzuiger niet dierf op te zuigen brrrrr ;) - Denspowells
Mooie Beelden poot je neer. Ik dacht op een gegeven moment wel dat ze een epileptische aanval kreeg.
sabineluypaert: oi epileptisch, en ik maar puffer zeggen haha,
dank je hartelijk voor de feedback (smile) - sangria
Ademloos gelezen dit verhaal. Ik zit hier gewoon een stukje echte literatuur te lezen. Wat ben jij een schrijfster, Sabine. Psychologisch zit het heel goed in elkaar, de beelden laat je voor zich spreken. Meesterlijk geschreven!
sabineluypaert: ik zie meestal zo filmbeelden he als ik me inleef en tracht die dan neer te penne. Nu wou ik eens de horrortoer opgaan (smile) snekeer iets anders he
liefs en knuffel met blozende kaakjes - dichtduvel
Humor ist der Heimat; en gaat zitten (i.p.v. zet zich neer), maar voor de rest SUPER! Grtz, Jef
sabineluypaert: dank je hartelijk, gaat meteen aanpassingske doorvoeren (smile) - RolandBergeys
Knap verhaal.
sabineluypaert: dank je - Vansion
Drie stukjes gelezen en deze vind ik de beste. Waarom? Omdat er meer in zit dan handelen en beschrijven. Omdat je het voel-denk-woel-beest dat mens heet hier het beste neerpoot.
Euhm die eerste zin ... hoop ik nog een staaltje van te zien in het middendeel ... of zo ?
sabineluypaert: ik ben vblij dat je dat woel/denk/voel beest aanhaalt, ik wou de verwarring zo graag weergeven, maar dacht daar toch halvelings in gefaald te hebben na sommige reacties.
*** middenstukjesaanpassing-->>
In eerste instantie grijp ik naar mijn hoofd. 'Leven in stille berusting heeft niets met wijsheid te maken' denk ik, want elke uitweg stimuleert een andere visie. Mijn vork prakt wat in de kaas, ik voel me een beetje dazig. Het lijkt of mijn handen automatisch handelen. Dan zie ik dat de gasten aan de tafel naast mij bezorgd naar mij kijken. Ik weet niet hoelang ik daar zo gezeten heb, of hoe het er uit zag maar aan hun gezichten te zien, was het best vreemd te noemen om het zacht uit te drukken.
Ik werp hen mijn onschuldigste glimlach toe onder verontschuldigend geprevel. Iemand vraagt me of ik me oké voel. Ik zeg van wel en maak een onhandig gebaar naar mijn buik, waarop ik mijn schouders optrek. De vrouw verstaat me en geeft een knipoog gevolgd door een begrijpende blik.
(smile) zoiets? - ERWEE
Vele opeenvolgende korte zinnen met veel duiding telkens.
Denk dat soms ook enkele van die zinnen samen kunnen.
Maar prijs mij gelukkig dat ik nogal nen taaie ben. *cool*
sabineluypaert: ik kreeg geregeld de reactie vroeger dat ik te lange zinnen schreef he, daarom dat ik soms nekeer durf losslagen nu met misschien te kortekes. Ik ben wel blij zenne dat jij als zo taaie :-d der toch maar weer door worstelt he (zoen)
merciekes :-d - kapiteinsebbos
je doet me echt schrik aan hoor met je verhalen, kom je me troosten?
bedankt voor de taart, liefst fruittaart :-)
dikke knuffel
-x-
sabineluypaert: fruittaart is goed voor mij (smile) als er maar bezekes op mogen liggen. en gene paniek is nodig hoor;) ik doe maar alsof he in men verhaalkes, ben veel minder stoer daarbuiten hoor (smile)
|
