Volg ons op facebook
|
< terug
Op een haar na
Lea en Jef Dom maakten haast altijd ruzie, dus deden ze dat nu ook:
"Ik stap het af, Jef!"
"Ge zijt zot, Lea."
"Kwabkwab."
"Kwàb-kwàb?..." Tegen hém, de saxofonist-op-rust die zich voor haar had te pletter geblazen?!... Hij blies een schrille noot in haar oor, en smeet zijn instrument in de zetel. Hij wàs dik inderdaad, maar zij?...Vetkwabben, hangwangen, vijf buiken, al dat als gevolg van pure, ziekelijke vraatzucht. Niets ging ook nog tussen hen, zelfs hun seks was nog slechts... geworstel tussen vleesmassa's. Gelukkig vond hij troost in wodka. Hij dronk, en boerde. Ja: in wodka! Wég, sax, wég alle wereldsolisten met al hun sublieme notenbalken in zijn hoofd, eigenlijk had geen enkele hem ooit getroost.
Wod-ka!
Ze schikte haar glimmende, gitzwarte lokken, smeerde een broodje, en toen hij dat zag siste hij: "De-Planta-van-Lea, vermàgeringsboter, hà!"
Waarop ze het binnenschrokte, en verdween: op naar de tearoom, op naar verse kilo's - kwab-kwab... Hij dronk nog een keer, en hoorde tegelijkertijd hoe de poedel van hun buurvrouw Michelle Claes kefte. Een vreemd mens was dat. Wanneer ze kon, gluurde ze door haar raam om hun doen en laten te volgen, misschien luisterde ze zelfs hun gesprekken af met een glas tegen de muur - of misschien was zij zo wel stiekem en met hoop op meer van zijn deuntjes gaan houden, ging het door hem. Michelle en Markies ondergingen immers face-lifts voor hun schoonheidswedstrijden - de ene van vijftigers, de ander van salonhondjes, ze kweelden samen de Vlaamse hitparade mee, hun haar was éven ros, en ze likten mekaars lippen schoon, maar ze vertroetelden mekààr bij gebrek aan beter. Al had hij dat soms ook met Lea gedaan, toegegeven: kilo's taarten laten aanrukken om haar te sussen, zakken snoep, do-zen pralines - tevergeefs. Nooit echter, had hij haar bedrogen, Jef, en toen dat bij hem opkwam, tuitte hij de lippen, en zei:"Spijtig."
Heel wat vrouwen hielden toch van dikkerds? Mogelijk zelfs, deed ook Michelle dat. Ze was een wandelende kerstboom, had valse wimpers en dat tergend rood haar, maar ze had een wespentaille en, daar was hij zeker van: ze hunkerde naar een man. Vooral die gedachte joeg hem de tuin in. Van uit haar veranda klonk een smartlap, en kijk: Jozef Dom deed, wat hij in zijn jeugd altijd had gedaan om meisjes te lokken:... fluiten. Een lekje wodka volgde de noten, en mengde zich met de stem van Eddy Wally: "Chérie, ché..."
De toon was gezet, dat mens dweepte met die marktkramer: onvoorstelbaar, gewéldig! Het zweet vloeide van tussen zijn buiken, en tal van hersencellen schrééuwden dat hij zich in nesten aan het werken was - Jef Dom, domme Jef - maar hij floot nogmaals. Niet Michelle daagde heupwiegend, vragend, uitdagend op, neen: Markies kwam van onder de haag piepen, en likte prompt aan zijn tip - zijn bazinnetje was nergens te bespeuren! Jef jubelde het bijna uit: dan zou ze seffens haar lieveling wel komen halen, dan zou de babbel volgen, en dàn...
Er gebeurde helemaal niets. Slechts die stem galmde door hun tuinen: "Chérie..."
En zij, zij bleef weg. Jef droop af, met een smartlap in de rug - dat, was dat. Tot hij dat gesnuffel rond zijn benen voelde. Die gekke hond tolde rond hem. Hij gaf hem een trap, maar zag meteen zijn vergissing in: Markies flitste, gromde, jankte, blafte, en beet zich verdomme vast in zijn broek, het schuim stond zowaar op beider bek. Jef kon-niet-anders-dan-dat-beest-mee-naar-binnen-sleuren, maar hij zou de deur vliegensvlug sluiten en desnoods een stuk pijp van zijn zondagse broek opofferen: even de gedachten op nul zetten, en jawel: bonk, deur dicht!
Eén, erbarmelijk gejank was het resultaat: er stak een poot, zag hij, een vieze rosse poot tussen deur en lijst! Maar goed, zijn broek was niet gescheurd, het gejank hield ook op. Bolle oogjes keken hem bang aan, daarop viel de poedel zowaar in zwijm. Nooit in zijn leven had Jef een hondenpoot gekust, en dat was wat hij nu uitvoerig deed - als straks buurvrouw hier zou staan tieren, zou het hek van de dam zijn. Hij dacht snel na, er was geen ontsmettingsmiddel in huis, ze hadden slechts... planta! Hij repte zich naar de keuken, kwam terug met de pot, zag dat Markies één oog opende, en raasde dat Planta lekker aanvoelde, aangewezen was tegen infecties of wat je maar wou, als-het-schatje zich maar liet verzorgen zonder te bijten, hij had problemen genoeg. Wonderlijk genoeg gebeurde dat, waarop de hond likkebaardend terug naar huis trippelde.
Jef plofte in zijn zetel:voor één keer dat hij Lea had willen rollen, was het zo gelopen... Eén troost: ze zou het nooit weten. Hij zette de boter terug: er was niks aan de hand.
Hij dronk nog 'ns, en nog 'ns: "Niks!"
Hij nam de sax, en speelde het weemoedigste deuntje ooit. Wat later kwam zijn vrouw thuis, walmen wodka en look vloekten al gauw weer tegen mekaar op, ze vrat in de keuken drie broodjes afkeer van hem weg, en dan volgde niets meer, hoewel: "Zeg, die Planta?!"
"Wa-, wat, de Planta?"
Hij.
Hij, Jef.
Hij, Jo-zef Dom, was-toch-niks-vergeten?
Ze zwaaide met de pot onder zijn neus! Het voorbije uur flitste hem voor de ogen - een spel was het geweest, meer niet, aanzet tot een haast perfecte slipper - op een... haar na dan: midden in de boter krulde er één,... een knalros!
"Van Michelle!" riep zij, waarop hij stamelde dat dat pure verbeelding was, idiotie, die door een te volle maag naar haar hoofd was gestegen.
"Enne, eh, heu.. het is va-van... Markiés!"
Woorden zouden de arme saxofonist niet meer helpen: met slaande deur verliet zijn vrouw het echtelijk dak voorgoed - weg was ze, kwab-kwab!
Zo zag Michelle Claes van achter haar gordijn Lea Dom opstappen. Mensen nog aan toe, het was weer zover! Maar morgen zou ze vragen of ze kon helpen, hoor. En misschien zou die rare Jef met zijn prachtige wijsjes eindelijk een oogje op haar laten vallen. Neuriënd aaide ze haar poedel - hola, zijn poot plakte, merkte ze.
Foeifoei: 't was tijd voor zijn baddeke.
xxx
In de voorstelling van Berline (www.bloggen.be/berline) De kroongetuige (hilarische en spannende verhalen, blues en luisterlied), volgt hierop het nummer Pijn (de liedtekst staat ook op deze site onder Verhalen).
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Rotvent om zo zijn hond te behandelen, maar een pracht van een verhaal !!
wilhelm
RolandBergeys: Doe m'n best, Willem, met vallen en opstaan hé. Maar 't is wel fictie, hoor! (ben overigens een dierenvriend) - mistral
ha ha Roland, ik heb ervan genoten! ocharme dat hondje, 'ik' zou zeggen: moraal van het verhaal, wil je vreemd gaan met de buurvrouw koop dan planta!
Schitterend!
RolandBergeys: Hehe, dank je. - SabineLuypaert
heerlijk filmistisch geschreven (smile) --> geworstel tussen vleesmassa's, ik vraag me wel af hoe iemand voor 1/4de te vertroetelen haha
wel een ding, arm arm hondje, ik ben volledig tegen ... maar verhalend is het geen erg he (zo)
genoten dat is zeker, ik kruip mee met miepe (smile)
RolandBergeys: Hartelijk dank! Is wel fictie, hoor! - aquaangel
grappig al die Belgische woorden er tussendoor...
ik kan maar oefenen over 2 weken kom ik op vakantie
... in OOstendE
groetjes
RolandBergeys: Hey, grappig. In juni spelen wij op Oostende voor Anker, da's een geweldige happening (in een weekend komen zo'n 250.000 toeristen naar Oostende om daar oude boten uit heel de wereld te zien aanleggen. En om groepjes te horen zoals wij.
Tussne haakjes: morgenavond spelen wij met Berline in folkclub De lantaern in Oud-Zevenaar (www.delantaern.nl). Mocht dat niet ver van bij jou zijn en je hebt zin: altijd welkom.
En uiteraard dank voor de fb! - kronos
moraal van het verhaal : plaats een deksel op je potje als je vreemd gaat !
plezant verhaal Roland !
RolandBergeys: Doe m'n best, hé. Thx! - miepe
nou, ik hou van teksten met dialogen. Daar kruip ik meteen in!
RolandBergeys: Hartelijk dank! - fenk
Roland, jij bent een echte verteller!
RolandBergeys: Doe m'n best hé. Met vallen en opstaan. Er staan nog een reeks verhalen van me op deze site - als je dit leuk vindt: kies maar... - teevee
Sorry dat ik je verhaal nu pas lees! Maar ik heb heel weinig pc-tijd en ben blij dat ik de gedichten 'bij' kan houden.
Dus 'mekààr1/4 en gewéldig1/4 zijn geen tikfouten? Zo niet...dan begrijp ik het niet!
Het hondje had ook in de rui kunnen zijn om een haar in de boter te krijgen. Maar in elk geval: heel knap beschreven!
RolandBergeys: Sjoneg, dat zijn wel tikfouten, verdorie, heb erover gekeken! Dat heeft te maken met het overzetten van een gewoon bestand naar de site. Hartelijk dank én voor het lezen, én voor de fb! - gono
Heb er van genoten!
RolandBergeys: Ja, ik ook eigenlijk. - ERWEE
Ben miepe en SaLu achterna gekropen. WSel toegekomen met enige vertraging.
Zal door de kilo's komen.
Denk ik.
RolandBergeys: Hihi, merci, Erwee! - lin
Wat een heerlijk verhaal om te lezen. Je kunt prachtig beeldend schrijven. Geweldig, die rode haar in de boter.
Ik heb (echt)genoten! Wat een buuf zeg!
RolandBergeys: Oeps, hartelijk dank! - muis
Wat een mens allemaal moet doen om vreemd te gaan hahaha:)
Ik heb het vlot gelezen:)
Groetjes
RolandBergeys: Dank je, Mady!
|
