Volg ons op facebook
|
< terug
Quelle histoire ..
.....................let op het is iets langer dan gewoon ...................;;
'Histoire' in het Frans betekent in het Nederlands zowel geschiedenis als verhaal. In de betekenis van het woordje "geschiedenis" dat wij nu gebruiken is "het verhaal" verloren gegaan. Onze geschiedenis bestaat echter alleen uit verhalen en er is maar zoveel geschiedenis als er verhalen zijn.
Stel het volgende eens bij je voor : Je stapt uit de tram en je gaat de steile trappen van het museum omhoog. De wind waait zeer strak en je voelt dit ook omdat de flappen van je jas de verkeerde kant opwaaien. Vervelend zelfs omdat je halverwege op het voor iedereen goed zichtbare statige bordes staat en je daar half uitgekleed wordt door een wind die je niet kan vermanen tot rust.
Eindelijk, als je bovenaan het portaal bereikt hebt, merk je dat je ook langs achteren te kijk werd gezet door een wind die je de zotskap opzette.
Je strijkt alle plooien glad en je gaat nog even met je handen doorheen je haar, zodat de capriolen van daarnet echt geschiedenis mogen worden.
De grote deur is zwaar en je moet je ganse gewicht in de strijd gooien om het onding te bewegen. Met je gestrekte arm moet je de deur tegenhouden terwijl de zijwaartse speelse wind probeert om het gevaarte terug dicht te gooien.
In de grote hal rechtvoor de deur zit een portier glimlachend het schouwspel gade te slaan. Eenmaal binnen hoor je hem in het perfecte Antwerps dialect zeggen :"Veor ge ier binne zaijt zedde awe frac allang kwaijt". Je glimlacht terug en bedenkt dat moest je nu iemand vanuit Brugge of Ieper zijn of een vreemdeling tout-court, je deze brave man niet eens zou verstaan. Dialect kan dan wel zeer mooi zijn, maar in een openbaar gebouw als het deze, mag men toch wel een universele en voor iedereen verstaanbare taal bezigen. Je merkt dat je je druk maakt over iets wat het eigenlijk niet waard is. Alhoewel de mogelijkheid om een klacht via e-mal te versturen je wel zinvol lijkt. Maar als die brave man dit zelf niet snapt, dan is elke klacht zinloos.
Via de grote trap ga je naar de bovenste zalen. Boven, achteraan, is een tentoonstelling die je wel eens nader wil bekijken. Onderweg bots je op een groep scholieren die met een gids vanuit de ene zaal, naar de andere trekken. De tijd is nu toch geen probleem en je probeert de groep wat te volgen, zodat hetgeen de gids zegt ook uw kennis, over hetgeen er te zien valt, doet vergroten.
Je blijft zowat op een veilige afstand van de groep heel geïnteresseerd kijken naar de schilderijen om de gids duidelijker te kunnen horen. Soms ga je op een van de banken zitten, die in het midden van de zalen staan, zodat de indruk dat je hen volgt, niet zo zou opvallen.
Terwijl de gids zijn verhaal doet over de schilder die in Duitsland is geboren, maar zijn leven in Antwerpen heeft gesleten, zie je dat enkele scholieren met een zakmes een stukje schilderij willen mismeesteren. Het zal wel geen grootmeester zijn, maar toch, in een museum een schilderij beschadigen, omdat je je verveelt ....
Je staat op en je vraagt aan de jongen met het mes of het wel gaat. Deze kijkt brutaal terug en zegt dat nu je er toch bent, je wel eventjes mag helpen, want het doek is sterker dan wat hij dacht. Dit zegt hij zonder te blozen en ook zonder zijn mes terug weg te stoppen.
Je roept naar de leerkracht die eerst heel boos terugkijkt, maar dan toch naar je toestapt. Zelfs dan blijft de jongen met zijn mes proberen het doek te beschadigen.
De leerkracht ziet wat er aan de hand is en vermaant de jonge man. Die lacht onozel terug en dreigt met het mes naar de leerkracht.
Een jonge vrouw die nog maar pas is afgestudeerd en blijkbaar nog geen ervaring heeft met deze schoolmoe en uitgebluste jongeren.
De gids - ook een vrouw, maar al wat van rijpere leeftijd, en nog steeds best gezien mag worden - komt zich ook moeien en probeert het mes van de vandaal af te nemen.
Er onstaat een schermmutseling waarbij de vrouw een lelijke snee in haar hand krijgt. Je ziet dat de anderen er zich niet aan storen en eigenlijk meer de kant van de jonge deliquent kiezen.
De leerkracht, die inmiddels hoog rood in haar hals en gezicht is opgelopen, roept met een schelle stem op om onmiddellijk te stoppen, zoniet zal de straf ook naargelang zijn.
Maar in plaats dat het gewoel stopt, wordt het nog heviger. Een andere jonge gast zie je op zijn knieën gaan zitten achter de rug van de gids en de jongen met het mes duwt het brave mens over de rug heen, zodat deze dame met haar benen wijd open op de houten vloer terecht komt.
Een debacle waar je feitelijk niet goed van wordt.
Ook de lerares krijgt van het zelfde laken een broek en ook haar benen gaan zeer vlot omhoog.
Je staat er tussen en je ziet hoe gretig de ogen zijn van hen die je ook naar de bovenkant van de zaal willen doen kijken door je een lift te geven via iemands rug. Al een geluk dat je met je rug tegen de muur staat, waardoor de flauwe plezanten je niet te grazen kunnen nemen.
Ondertussen zie je hoe enkele jongeren er gebruik van maken, bij het helpen rechtkomen van de onfortuinlijke dames, ze hun handen gretig overal laten wapperen, waardoor de lerares en de gids enkel kunnen gillen als vermoord.
Hierdoor komen enkele museumbewakers toegesneld. Ook deze heren zien dat het groepje ongeregelden niet direct bereid is om mooi twee per twee in rij het museum te verlaten. In tegendeel, als rasechte hooligans gaat het groepje in een soort van gelid de aanstormende wachters te lijf. Een handgemeen volgt waarbij rake klappen vallen. Deze wachters zijn niet opgeleid om een bende nozems te kalmeren, en je merkt dat de jongeren er zin in hebben om hun saaie voormiddag eens te maken tot een potje waar ze later nog flink over kunnen opscheppen.
Je merkt dat de gids onder de bank kruipt en zich in een feutushouding oprolt. Met een zakdoek stelpt ze het bloed dat vloeit uit de snee, die ze in haar hand had gekregen. Ze houdt haar andere hand over haar rok, misschien wel uit angst dat ze nog eens gemolesteerd zou worden door deze doortastende gasten.
De verantwoordelijke van de zalen, die blijkbaar wat is blijven staan, zie je met een gsm in de hand duidelijke instructies geven.
En inderdaad, het duurt geen minuut of de eerse sirenes zijn al hoorbaar in het museum.
De jonge juffrouw, die met handen en voeten haar lijf had verdedigt, en ook haar tanden zet in een hand die wel heel vrijpostig ter hulp komt op een plaats waar echt geen hulp nodig is, valt net net voor uw linker voet. Je kan geen kant meer op. Voor je ogen wordt een veldslag uitgevochten en waarvan je weet dat die feitelijk al vanaf de start in een ongelijke stand zal eindigen. Je ziet hoe een suppoost, vastgehouden door twee gasten die ook verhuizer of vleesdrager kunnen zijn, zijn ribben voelt kraken door de vuistslagen die een derde heel gretig geeft.
Enkele bewakers komen met pepperspray de zaal binnengelopen. Tegen deze horde ongeregelden, die bloed hebben geroken is geen kruid meer opgewassen. Integendeel, met de snelheid waarop deze heren hun verboden weermiddel kwijt zijn en zelf het slachtoffer worden van hun eigen wapen, kan je zelfs niet eens tellen. Met de handen voor de ogen zie je hen jammerend wegkruipen tegen een muur.
De politie moet blijkbaar niet van ver komen. Hun komst boezemt wel wat angst in bij het groepje herrieschoppers, die met plezier in de ogen de reeds op de grondliggende beamten nog de tippen van hun schoenen doen voelen..
Een agent trekt zijn wapen en richt het op de groep. Hij roept "denk niet dat ik me zal moeten verantwoorden als ik er hier één iemand van jullie overhoop schiet. Deze bewakers zullen met plezier getuigen dat het wettige zelfverdediging was."
De juffrouw is inmiddels recht gekomen en zet zich tussen uw rug en de muur om veilig te schuilen. Je zet je rug wel iets breder om haar het gevoel te geven dat ze veilig is en ondertussen voel je wel dat ze bibbert over heel haar lijf.
De rust in de zaal keert weer. Ondertussen is voor het museum een hele drukte ontstaan. Een hele rits politiewagens, ziekenwagens en zelfs de brandweer zie je, doorheen het raam, op het plein voor het museum met loeiende sirenes aanstormen.
Ook de ramptoeristen zie je aan de overkant van de straat neerstrijken, als strontvliegen op een hoopje.
De agenten boeien de vechtersbazen één voor één. Een groepje agenten in gevechtskledij met helm, schild en wapenstok en enkele honden stormen de zaal binnen.
De jongeren staan een beetje verveeld te kijken naar wat allemaal gebeurt.
De agent die duidelijk aan overgewicht lijdt, richt zich tot u en vraagt of jij de verantwoordelijkheid draagt van dit schorem. Je voelt wel dat de juffrouw, die achter je staat, iets wil zeggen, maar je merkt dat het haar niet lukt. En ook de gids die nog duidelijk in shock is, krijgt blijkbaar geen woord over de lippen.
Dus, zoals het elke bewuste burger beaamt, neem je het woord en vertelt je allemaal wat je hebt gezien en wat de oorzaak is geweest van dit nog nooit geziene schouwspel.
De honden worden weggetrokken van de gids die de dreigende tanden van de dieren ook nog eens in detail heeft kunnen waarnemen.
De dame wordt nu op een zo elegant mogelijke wijze van onder de bank weggehaald. Zij mag bekomen van het onheil dat haar is overkomen.
Enkele brandcards komen aangerold en de bewakers, die als strijders de strijd aangingen, mogen nu als slachtoffer plaats nemen, zodat ze voor verzorging en controle naar het ziekenhuis kunnen. Ook de gids laat zich welwillend neerleggen, geholpen door de zachte handen van een verpleegster die haar begrijpend begeleid.
Je mag je verhaal nog eens tegen de officier doen. Een man die zijn strepen blijkbaar verdient had bij de voetbal. Een onderzoeksrechter van het parket komt met een parlement van lakeien aandraven. In zijn zog is er ook de pers. Fotograven en zelfs een cameraploeg proberen de strijd die er was geweest, nog zo levendig als mogelijk te reconstrueren.
Een interview met de radio mag je blijkbaar niet weigeren, want de microfoon staat pal tegen je neus. Een wulpse journaliste probeert je woorden in de mond te leggen die je eigenlijk niet wil zeggen.
De juffrouw is door de officier wat opzij gezet en hij probeert er wat zinnige taal uit te krijgen, maar het meisje is zo ontzet dat dit enkel maar verloren moeite is.
Je rukt je los uit de greep van de wolven die enkel uit zijn op sensatie en je legt je hand op de schouder van het wenende meisje. Een gebaar dat ze je niet kwalijk neemt, in tegendeel, de ogen die je aankijken, spreken enkel een grote dank uit. Je zegt tegen de agent dat deze dame enkel rust wil en hier zo snel als mogelijk wil vertrekken, en of er geen slachtofferhulp in de buurt is. De agent kijkt een rond en zegt dat hij dit zeker zal in orde maken.
De onderzoeksrechter probeert van alles van je te weten te komen, maar je vraagt zeer beleefd of dit niet morgen of zo kan. De emoties, weet je wel. Onbegrijpend laat hij je samen met het meisje gaan.
Je neemt je zakdoek en je geeft het haar. Al een geluk was het net een propere die je de dag voordien nog zelf helemaal had gestreken. Als bewijs dat je zelfs je zakdoeken strijkt. Want normaal gezien doe je enkel de buitenkanten van dit kleinood.
Het museum lijkt wel een belegerde stad. Zoveel hulpverlening en commotie. Je wurmt jezelf en de juf doorheen het volk dat staat te gapen naar een gebouw dat inderdaad wel wat aandacht verdient.
In een klein cafeetje aan de overkant van het museum, met een kop warme koffie, probeer je haar een beetje terug in deze wereld te krijgen. Het arme kind heeft als het ware een groepsaanranding achter de rug. Al een geluk dat het enkel tot handtastelijkheden is gebleven. Maar toch, al die handen en vingers op plaatsen die hiervoor niet bedoeld zijn.
Je vraagt of ze haar vriend of man wil bellen, maar blijkt dat ze nog thuis woont en feitelijk nu geen echte vriend heeft. Je leent je gsm, want bij de hare is de batterij plat, zodat ze haar vader kan vragen om haar te komen halen. Maar dat lukt niet, want er is niemand niet thuis.
Dus, je stelt voor om een taxi te bellen en haar naar huis te laten gaan, maar je weet er is niemand, en .. alleen in zo'n situaitie dat is ook niet wat het moet zijn.
Daarom stel je voor om ze naar uw appartement te brengen, aan de andere kant van de stad.
Ze zegt dat ze haast geen geld bij heeft, ze moest er nog uit de muur gaan halen. Je betaalt de rekening en je zegt haar dat je dat geld wel later zult terugkrijgen, trouwens je moet toch ook naar huis en met de tram, daarvoor is de zin al lang verdwenen. Je bestelt een taxi en je vertrekt samen met een vrouw die samen met je de hel heeft meegemaakt naar je thuis.
Hoe dit nu verder afloopt laat ik over aan de fantasie van u lezer die dit meemaakt, want iedereen zal dit wel op zijn manier verder afhandelen. En wie schrijft het vervolg zelf verder ?
Dit verhaal is nu een hele geschiedenis geworden.
Quelle histoire ..
feedback van andere lezers- RolandBergeys
Onwaarschijnlijk veel fouten in een hilarisch tafereel, dat wel.
ivo: tx - drebddronefish
Niet slecht, niet slecht ja
groetjes
ivo: tx - littlefairytale
De gebruikte taal haakt en oogt nogal, ook grote foutenmarge.
Sommige stukken zijn te ver uitgelegd, suggestie werkt ook en soms is schrappen nodig. heb dat zelf ook nog niet altijd in de hand hoor. Wel een grappig en tegelijk tekend tijdsbeeld...het idee is origineel, tine
ivo: foutenlast ik ga het terug eens lezen - vansion
Fouten. Tja, so what? Soms haal ik ze eruit. Vandaag heb ik gewoon geen zin. Misschien even nakijken: nu en dan schakel je over naar verleden tijd. Dat komt omdat je begonnen bent met "Stel ..." , denk ik. Maar het 'hoort' niet. Je moet voort zoals je begonnen bent. Behalve als je bewust en met reden overschakelt. Ach ... da's techniek - meer niet ...
Ik vind dit heel leuk. Dat uitgangspunt: "Stel"? Rinka begon ook ooit een verhaal opdezelfde manier. Het werd een voltreffer (zie laatste boek van writehistory). Je hebt beslist talent en de flair om mogelijkheden te zien in een uitgangspunt. Hoe het uit de hand loopt (komisch - taartengooi-effect) bewijst je gevoel voor dramatisch effect. Er ligt een zeker flegmatisme onder je pen. En dat komt de tekst ten goede.
Neen, uitstekend geschreven is dit niet. Maar het heeft wel zeer veel potentie. (Mijn gedacht). Er ligt een natuurlijke schrijfhandmatigheid in die belooft.
Je krijgt te weinig aandacht hier. Waarschijnlijk omdat lange teksten minder vaak gelezen worden. Misschien ook omdat je weinig leest. Niet dat dat moet ...
Je niet laten ontmoedigen dus. Trainen. En het onderste uit je kan halen. Dat wil ik graag meemaken!
ivo: dank u wel ik ga je kritiek eens goed nazie
|
