Volg ons op facebook
|
< terug
WAT BATEN KAARS EN BRIL
Wat baten kaars en bril (Vervolg na SCHOOLSE TIJDEN - DE JAREN TACHTIG - OPLOSSING)
3 Januari 1996.
Ik moet met Loeki, de dwerg-pinscher, naar de dierenarts. Het dier zal zijn laatste reis maken. Op weg naar de praktijk overdenk ik zo het een en ander over de voorbije jaren. Zijn sprongen, zijn kunstjes, zijn vaste hoekjes, binnen- en buitenshuis. Zeventien jaren en vier maanden was ie hier. Dan het spuitje. Ik hou me sterk. Ik betaal. Rij naar huis.
Op dat moment moet ergens iémand op het idee gekomen zijn om de 30-kilometerzones in het leven te roepen. Dertig kilometer per uur. Sneller ging namelijk niet. Een dier, een hond ziet veel, hoort veel, maar zwijgt alles. Tegen 30 km per uur reed ik naar huis. Because my dog went to Heaven. Because of . . . HIS tears in Heaven.
Maar naturalmente: live goes on. Periodiek wilde ik per spoor nog wel eens een keer richting Antwerpen reizen. Op die mistroostige woensdag, tijdens het Krokusverlof bijvoorbeeld, hoor ik achter mijn rug plots een hevig geroep. Ik hoor roepen: "FRET-SOEP ! ! !" Ik dacht meteen: Waarom roepen die Sinjoren hier dat ik soep moet vréten? Maar . . . ik had het allemaal totaal verkeerd begrepen. De Antwerpenaren riepen: "Fret ze oep ! ! !" - "VREET-ZE-OP ! ! !" Meteen maakte ik me de bedenking dat sommige bewoners van 't Stad maar eens zouden moeten ophouden met te zeggen: "We zijn altijd een kosmopolitische, multiculturele stad geweest."
Enkele maanden later, op weg naar de plaatselijke bieb, en dochterlief, vijf is ze nu, zeurt me de oren van de kop. "Krijg ik een hond? Ik wil een hondje ! ! Aline heeft óók een hondje ! ! !" Eerst zweeg ik nog. Ik dacht: Doe of je neus bloed. Maar dan dacht ik: Mannen houden van vrouwen . . . Vrouwen houden van kinderen . . . Kinderen houden van hamsters . . .
Ondertussen, anderhalve kilometer verderop, en zij weer: "Wanneer kopen we weer een hondje? Gij hebt Loeki gehad, en ik wil nu OOK EEN HONDJE ! ! !"
Ik probeerde het allemaal nog wat tegen te houden. Zocht excuses. Bracht aan dat we allemaal te weinig thuis waren om een jong hondje te laten opgroeien.
"Wanneer gaan we nu een nieuw hondje kopen ? ? ?" was haar enige repliek.
Tranen . . . . . M I S E R I E ! ! !
Begin juni 1996, en OKKIE, half Husky - half Blauwe Kees, maar geheel libertijn, doet zijn intrede. En 't is toch zoooóóó een 'lieve' ! ! ! Alleen, als papa niet op tijd zou gezorgd hebben voor een volle eetbak, en tweemaal daags vers water in haar drinkbak: die lieve Okkie zou al láng met haar poten in de lucht gehangen hebben.
Na een tijd en over de jaren groeien er nogal wat bedenkingen omtrent het Instituut van het huwelijk. Want wat is een huwelijk tenslotte méér dan een achterstallig onderhoud. Het Instituut van het huwelijk is als een sight-seeing (Marlina heeft het nog altijd over een 'sea-sighting') gezeten op de rug van een ezel, ergens op één of ander Grieks eiland.
En alwéér denk ik meermaals: Is dit het nu? IS DIT HET NU ? ! ? ! ?
Had ik in het leven toch niet beter voor een andere weg gekozen?
Trouwen en vrouwen: het rijmt zowaar. Trouwen rijmt ook op houwen en, Trouwen en rouwen: dat rijmt alwéér zwaar. De praktijk wijst namelijk uit wat ik er altijd al van gedacht heb: vrouwen komen van Venus, mannen van Mars. En daar waren we beter gebleven.
Hoofdpijnen, slaapstoornissen, gastroscopische en andere fragiliteiten wijzen aan dat men misschien wel twee vogels samen kan steken in een kooi, maar mij is door toedoen van derden iets afgenomen dat mij heiliger was dan a horse and a kingdom. En overigens leef je toch nooit met de vrouw waarmee je had willen leven. Maar dát zeg je thuis natuurlijk nooit hardop.
Aan de algehele cultivering van het 'alleen-zijn', die cultivering van het solitaire leven, door anderen, derden dus, beschreven als 'eenzaamheid' - die cultivering, was mijn allerhoogste goed. My personal live on my very own Island in the Sun. Het is mij afgenomen zoals men ook de hond zijn kluif afneemt.
Een willekeurige 'derde' had het tijdens het voorjaar van 1989 nog over: Jongen, TROUW!!!, en je zal zien, je lacht je te barsten. Maar je moet wel vér genoeg van huis zijn. En die Schepen van Feestelijkheden had het over het nemen van 'verantwoordelijkheden'. Maar als die ' verantwoordelijkheden' omslaan in 'huismannetje-spelen', en als, na een tijd, dat 'huismannetje-spelen' verwordt tot een gevoel van 'de-nieuwe-huissloor', dan schiet zelfs het motto van Willem Elsschot mijlen te kort toen hij zijn visie op het huwelijk gaf. Want er stáán wetten in de weg - en praktische bezwaren.
En met het verstrijken der jaren zie ik mezelf alweer alsmaar verder afdrijven van mijn eigen persoonlijke middelpunten, van mijn eigen persoonlijke aarde. En je weet, ondanks al de emmers water, toegevoegd aan zoveel flessen wijn, dat er op de hele wereld altijd net die éne advocaat te weinig is. The one and only lawyer die het uiteindelijke verschil zou kunnen maken.
Maar zelfs John Denver zong het al:'Some days are diamonds, some days are stones.'
En ja (??), wat baten kaars en bril, als . . . . . .
feedback van andere lezers- drebddronefish
Mijn feedback was al weg en dan was het verhaal verdwenen. Grappig, in mijn verhaal hieronder doet Loeki ook mee, maar hij heet Loki, een god
Een mooi verhaal, jouw verhaal, maar vooral grappig
groetjes
ERWEE: Zeer bedankt. Dacht iets van een defaut te hebben, vandaar weg-terug ...
De grap (?) zie ik toch anders zinne! - verf
x x
ERWEE: Zeer bedankt! - gono
4 Manden, bedoel je dat hij vier manden versleten heeft?
ERWEE: Raare kwestie aalweer!
Bedankt om het stuk te lezen.
|
