Volg ons op facebook
|
< terug
op de fiets
Vandaag gaat zij met Johnny mee fietsen. Ze wil weten wat hij daar zo leuk aan vindt. Hij legt wel honderd kilometer per week af op zijn rood/wit/grijze koersfiets. Dan komt hij dikwijls buiten adem terug, zijn ogen rood omrand van vermoeidheid. Hij vertelt dan, met jeugdig enthousiasme, waar hij geweest is, wat hij gezien heeft, en hoe prachtig het fietsen wel is.
'Ja zal wel' zegt zij, maar benijdt haar vader toch ook een beetje.
'Och Anke, je weet niet wat je mist' hoort ze hem vaker zeggen, 'de jeugd doet niets anders dan voor de tv of voor de pc hangen, als het maar een beeldscherm is.'
Ze protesteert, maar weet dat hij ergens wel gelijk heeft. Ze heeft inderdaad de laatste dagen niet veel uitgericht.
Goed, nu gaat ze dus met hem mee. Hij is zo opgetogen. Ze hoopt alleen maar dat niemand van haar vrienden haar ziet. Schande. Hij is onherkenbaar in zijn fietsuitrusting, met zijn balletachtig broekje. Lach niet om mijn pamper, grapt hij vaak. Wat zal zij aandoen? Is het niet te koud? Haar make-up zal gaan uitlopen, oei, waar is ze aan begonnen? Ze eist dat ze ergens gaan waar ze haar niet kennen.
'Geen probleem' zegt hij, 'ik weet zovele mooie plekjes.'
Daar gaan ze. Gelukkig schijnt het zonnetje.
'Neen paps, niet naar links hier!' Oh, hij doet het toch.
'Als ik een bekende tegenkom praat ik nooit meer met hem.'
Ze zijn een kwartier onderweg en ze heeft paps honderduit vertelt over wat haar op school is overkomen. Met een grote glimlach op zijn gezicht luistert hij geduldig naar haar, en plaagt haar zo'n beetje. Thuis heeft hij bijna nooit zoveel geduld. Heeft hij nooit tijd. Het lijkt wel of hij op zijn koersfiets rust vindt. Ze hebben nu de bewoonde wereld zo'n beetje achter zich gelaten. Wat een geluk, geen bekende gezien. Ze kan zich ontspannen nu. De weg doorsnijdt geurige velden. Aan hun rechterkant rust Oma Maas. Zo noemt Johnny dit water altijd. Ze vindt het best grappig. Ze begrijpt een beetje waarom hij het zo noemt.
Het is er stil. Niets voor haar. Maar hij vertelt over vroeger, over wat hij en zijn vrienden hier allemaal uitgespookt hebben. Die verhalen boeien haar wel. Plots rent er een haas voor hen heen. Wow, dat was even schrikken.
- Als je hier heel vroeg komt Anke, wanneer de zon pas opkomt, zie je hazen, zoveel dat je ze niet geteld krijgt, vertelt paps.
- Is het echt? Waar verstoppen ze zich dan overdag?
- Onder de grond zeker? Ik kende vroeger een jongen wiens vader stroper was. Die jongen kwam hier 's ochtends vroeg met zijn auto, de autolichten doorpriemden de schemering. Die domme hazen kwamen altijd recht op die lichten af. Waarom? Ik begrijp het nog steeds niet. Zoeken zij bewust de dood op? Of zoeken zij gewoon het licht, zoals gelovigen?
-Bah paps! Reed hij ze dan dood? Wat had jij voor vrienden? Wat een snul! Als ik die tegenkom!
- Geloof me, hij was echt geen vriend van me. Je weet toch dat in mijn ogen een dier evenveel respect verdient als een mens. Dat hebben je moeder en ik je toch altijd proberen bij te brengen.
Ja, dat is ook zo. Haar ouders zijn echte dierenliefhebbers. Ze zijn zelfs vegetariër geworden. Misschien dat zij later dat ook nog eens wordt. Ze weet alleen niet of ze ooit zonder vlees kan.
Ze zeggen een tijdje niets tegen elkaar. Ze kijkt naar Johnny. Hoe hij in gedachten verzonken in een gestaag ritme zijn pedalen ronddraait, steeds maar op en neer. Fietsen is muziek, heeft hij wel eens gezegd. Ze begint nu in te zien wat hij daarmee bedoelt. De wind die het gezicht streelt veroorzaakt een soort galm, woeeee, die wel oneindig lijkt, constant aanwezig. De wind is tegelijkertijd je grootste vijand en je bondgenoot. Je kunt hem nooit verslaan. Wanneer je dat probeert ben je verloren. Maar wanneer je hem in de rug hebt stuwt hij je gewillig voort. Op de achtergrond, het ruisen van bladeren, het gekrijs van een kraai, het vrolijke lied van zovele verschillende vogels. Zelfs in de banden van de fietsen, die over het wegdek razen, zit muziek.
Haar hoofd is inmiddels al een stuk lichter geworden van de gedane inspanningen. Het voelt zeer prettig aan. Wanneer je ongeveer twintig minuten aan het sporten bent, maakt het lichaam endorfine aan. Het zogenaamde gelukshormoon.
Is zij gelukkig? Ja, ze moet toegeven dat ze zich op dit moment super voelt. Ze heeft geen spijt meer dat ze meegegaan is. Voor hem een pleziertje te doen, dacht ze maar nu heeft ze er zelf lol aan. Nu geniet ze er ook van om naar de koeien in de weides te kijken, of de paarden. Johnny groet zelfs sommige paarden die ze passeren. Het lijkt haar stom, maar volgens haar herkennen die paarden hem echt. Hij komt hier dan ook zo vaak. Het lijkt wel of ze hem terug begroeten.
'Kijk daar' onderbreekt hij haar roes.
'Kijk, zie je die roofvogel daar wegvliegen. Dat is een havik volgens mij. Het lijkt wel alsof die vogel hier, altijd op dezelfde plaats, mij zit op te wachten. En telkens wanneer ik dan voorbij fiets, vliegt hij op.'
'Ja? Zit die hier altijd' vraagt ze? 'Vet! Ik wist niet eens dat hier roofvogels in het wild waren.'
'Wat leren jullie op school tegenwoordig? Ach, nergens kun je leren wat een gevoel het fietsen geeft. Wat een vrede, een opgaan met je omgeving je beleeft, wat je voelt wanneer al je zintuigen op hun scherpst staan, wanneer je beenspieren tot het uiterste moeten gaan, dat ze aanvoelen als zo'n elastiek rond een brooddoos wanneer je te diep bent gegaan, wanneer je de man met de hamer tegenkomt en je geen controle meer hebt over je emoties, dat je spontaan begint te huilen om daarna weer in gelach uit te barsten, de adrenalinestoot wanneer je een helling bedwingt, wanneer je één wordt met je lichaam, allemaal dingen die je niet kunt leren. Zoiets moet je ervaren.'
Zo'n betoog van paps. Ze heeft het meerdere malen gehoord. Maar nu is het anders. Nu begrijpt ze het. Ook al heeft ze nog niet al die dingen ervaren, enkele toch al wel. Hij knipoogt naar haar. Ze heeft zich nog nooit zo dicht bij hem gevoeld. Ze weet nu al dat dit een dag om nooit te vergeten is, al zal ze morgen tegen haar vrienden, die haar gaan vragen wat ze uitgespookt heeft, antwoorden: 'oh niks speciaal, gewoon een saaie dag gehad!'
feedback van andere lezers- wereldwandelaar
Ha ha, mooi verhaal. Doet mij denken aan een reclamespot van enkele jaren terug.
jbrouns: Tx - ERWEE
Als diene Johnny maar honderd kilometer per week doet, is dat volgnes mij nog lang geen echte.
Voor de rest zit er veel waarheid in het stuk. Vraag het maar eens mijn veearts.
jbrouns: Heeft uwe veearts wespen, e.d.? Dan stuur ik Johnny eens langs. Grts. - Vansion
prettig verteld - mooie boodschap ...
Misschien proberen nog meer nadruk te leggen op de ervaring zelf dan erover te 'getuigen'? Soms lijkt het alsof je per se wil dat we je geloven. En zo werkt het niet. Dat weet deze vader en jij bijgevolg ook.
Ik bedoel: Probeer je lezers te vergasten op een 'pleegbeleving', zodat ze het bijna zelf ervaren. Hoe? Door zintuiglijke indrukken haarfijn te beschrijven.
Maar wat ik hier suggereer, is aartsmoeilijk. Zie dit dus niet als kritiek, hé. Zelf geraak ik ook niet waar ik komen wil.
jbrouns: Dit is nu eens feedback waar ik wat aan heb. Bedankt. Ik begrijp volkomen wat je bedoelt, ik probeer er op te letten, maar het is inderdaad zeer moeilijk. Grts. - drebddronefish
Ik volg een beetje Vansions redenering. Ik denk, is maar een idee, als je alles in de verleden tijd zet, je onmiddelijk in een actievere beleving zit. Je kunt goed schrijven wel
groetjes
jbrouns: Tja, is misschien eens de moeite waard om te proberen? Grts. - ivo
ik volg ... en weer heerlijk gesport ..
jbrouns: Dat is gezond, zeggen ze. Grts - RolandBergeys
Ja, leuk geschreven, ik volg Vansion ook wel. Maar aangenaam om lezen.
jbrouns: Dank! Ja, ik volg Vansion ook, het is alleen niet zo gemakkelijk geschreven als gezegd. Groetjes - SabineLuypaert
heel raar maar ik krijg ineens zin om nog eens op mijn onderstoft fietske te kruipen als ik dit lees, voor die roofvogels alleen al ;) maar 't zal niet voor 1OO km zijn hoor (eerder anderhalf of zo) en ik ben ook dol op diertjes (wijze les met die wind trouwens)
jbrouns: Bedankt voor dit stukje onder het stof uit te halen :-) Gr. - thijl
Een heerlijk ' feel good' verhaal! Graag gelezen.
vrijblijvende tipjes:
-'Ja zal wel', zegt zij, maar benijdt (+t)
-Ik kon vroeger --> ik kende vroeger (kennen en kunnen)
-in een stadig ritme --> gestaag ritme
-Zit die hier altijd?' vraagt ze. (vraagteken achter het citaat, de komma mag dan komen te vervallen, omdat drie leestekens achtereen verwarring kan opwekken en niet echt prettig leest.
jbrouns: Bedankt voor de tips, heb veranderingen aangebracht. Gr. - erinneke
knap verhaal dat zich vlot laat lezen
jbrouns: Dank! Leuk dat het nog eens gelezen wordt. Groet
|
