Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 068. evasion
Er is maar één iets dat ik wil nu: het stof van mijn sandalen schudden, mijn hielen lichten en voortijlen. Weg, weg, weg. Ik zou niet weten waarheen. Niet naar Isabelle allicht. Ze zou mij maar al te gretig de bek openbreken. Niet naar huis. Niet naar binnen. Naar buiten. Naar ergens. Naar nergens. Dolen. Zwerven. Mijn schaduw achterna. Veerman, mijn heem is niet hier, breng me naar de overkant. Er is grond onder deze grond en onder de rivier stroomt er nog een rivier. Onder het topje bevindt zich de ijsberg; het tipje van de sluier stevent recht op onthulling af. Ik ben een trekvogel en niet geschikt om te overwinteren. Evasiedrang omstuwt me. Mijn middenrif gaat imploderen… tot ik een shot krijg en voldoende verdoofd ben om de realiteit een beetje te verdragen.
De plastieken map vol intimiteiten valt uit mijn handen. Ze is een duplicaat van de doos van Pandora. Neen, het was niet de hoop die er ooit in bleef steken, zoals de traditie ons wil doen geloven. Onderaan stak gewoon de gebruiksaanwijzing. Ik sta op en leg de map op de afdruk van mijn billen in de fluwelen kussens.
- 'Mag ik even naar het toilet?'
Tanne wast haar handen. In onschuld of in niet willen weten?
Tien minuten later loop ik als een fluïde schim door de straat. Mijn rugzakje is verzwaard. Er steekt een rood ding in dat ik niet hebben wil. Ik heb me behoorlijk laten inpakken. Ondanks mijn weerstand. Al mag Joy op haar erogene oortjes slapen. Ik zal haar boekje niet en nooit open doen. Ik heb het enkel meegenomen om buiten te geraken. Weg uit dat schijnbaar behaaglijke nest van haar. Weg van die Vestaalse haard van onmacht. Weg van haar radeloze man.
Meegesleurd door een bende opgewonden schoolmeisjes beland ik, voor ik het goed en wel besef, in een autobus. In het monumentale station staat mijn trein gewoon op mij te wachten. Van zodra ik aan boord ben, bedient Lucifer zich van mijn handen. Mechanisch vis ik de verboden kaft op. Ik blader erin. Omdat ik wel moet. Maar stijfhoofdig weiger ik te lezen. Achter de netjes getikte pagina's steekt het kladwerk, handgeschreven, woord voor woord, in akelig regelmatige halen, met een opvallend fijne pen. Ik krimp ineen. Ze gebruikt dezelfde inkt als ik: bleu des mers du Sud van Waterman. Erger nog, haar geschrift lijkt als twee druppels water op het mijne. Gedurende de drie kwartier durende rit zit ik roerloos naar de kriebels te staren.
Pas buiten, op het ruime stationsplein in Leuven, kom ik terug tot bewustzijn. Het is windstil. Wolken belagen mijn blikveld met bijna tastbare donkerte. Het moet gaan regenen. Ik zie het. Ik voel het. Ik weet het. Er zit storm en geweld gevangen in de atmosfeer rondom mijn kleine lijfje. Alles wacht op de grote ontketening. Ik voel mij machteloos en tegelijk verantwoordelijk. Alsof ik degene ben die de lont aan het vuur steken moet. Alsof ik het orakel van Delphi ben. Of de onheilvoorspellende profeet:' trekt uw boetekleed aan'. Het weer van vandaag heeft stellig iets te betekenen. Ik weet alleen niet wat. Ik word vreselijk onbeleefd, plots, oneerbiedig tegenover de kosmos die mij iets doet voorvoelen dat ik niet begrijp. 'Het is al goed,' snoef ik, 'ik zal wel zelf huilen, als onbedaarlijke sluizen, om de buien die op til staan het voorbeeld te geven!' Maar de toestand lacht mij vierkant uit. Je kan duizend arken bouwen, als de zondvloed niet komt, sla je een belachelijk figuur.
Gans aan de andere kant van het plein knapt een leiband. Een lenige, zwarte jachthond ontsnapt en laat zijn sullige baasje paniekerig achter. Het dier snelt op mij af en houdt met bedelende kwispelstaart halt voor mijn gestalte.
- 'Rustig maar, vriend,' tracht ik hem te bedaren, 'er is storm op komst. Zoek dekking voor jou en je baasje.'
Gehoorzaam druipt hij af. De macht die in mij woedt, beangstigt me. Ik moet en zal haar van me afschudden. Weerspannig stap ik met franke tred de eerste de beste gelegenheid -zoals dat heet- binnen en bestel een smos. Alsof eten mij gaat redden. Alsof eten mij gaat vullen.
- 'Met mayonaise?' vraagt de wulpse, kwabbige smeermadame van dienst.
- 'Met véél mayonaise!' trompetteer ik en in ruil krijg ik de vettigste lach van Europa over me heen, gevolgd door een enorme dosis lichtgele blubber op mijn broodje. De vrouw knijpt zo gul in de tube dat je zou zweren dat ze haar eigen versleten boezem voorgoed leegmaakt.
Helemaal in mijn miezerige uppie, losgeslagen, ontdaan en gespeend van tijds- en ruimtebesef, mijn mond vol smaakloos, driftig tot smurrie gekauwd vreetsel, hoor ik ten slotte de tijding die ertoe doet. Door de luidsprekers ramt de trein met bestemming Louvain-la-Neuve mijn ontreddering. Het is de trein die Cériel zo vaak naar zijn voormalige kasteel bracht. Het is de trein die mij nu naar diezelfde ruïne zal vervoeren.
Wat van de sandwich rest, belandt in een schrokkerige vuilnisbakmuil en wat mij aan pienterheid rest stop ik in een list. Ik lieg, parmantig, nonchalant, alsof ik mijn hele leven niets anders heb gedaan. Als de contingentie mij op sleeptouw mag nemen, mag ik met haar medewerkers een loopje nemen. Ik verschalk de charmante conducteur, waar hij bijstaat, met name op spoor B:
- 'Mag ik een kaartje naar St.-Joris-Weert, a.u.b., ik kom van Wijgmaal, waar geen station is. Ik heb de conducteur niet te pakken gekregen.'
Ik krijg vliegensvlug een kaartje enkele reis in mijn handen gestopt. Ga ik … niet meer weerkeren?
feedback van andere lezers- aquaangel
een eva(N)sion ;)
er zitten mooie zinnen in zoals die met die mayo
ja ik ben jaloers..........yeahh normaal after all en volledig mezelf ;))
Vansion: Ik ben ook jaloers. Op al mijn personages. Niks so dirty als schrijven???
XXX als we maar kunnen lallen hé ... - Ghislaine
Prachtig opbouw en super mooie zinnen. Ik hing aan je lippen toen je dit voorlas.
Vansion: Heb vaker gehoord dat mijn woorden 'voorgelezen' klinken. Misschien begin ik te weten hoe dat komt. - SabineLuypaert
erogene oortjes, vestaalse haarden (smile) ik raak helemaal in de ban en dan die beelden :-d die smeermadam, en co
en dan sommige zinnen -->Tanne wast haar handen. In onschuld of in niet willen weten?
Vansion: Pasmajoep zeiden de intimi van Raymond ... - rinka
‘onderaan stak gewoon de gebruiksaanwijzing’, super
‘naar de kriebels de staren’… mooi geschrift hebben jullie ;-)
en de versleten boezem die wordt leeggemaakt…
enz enz
Tanne heeft een bijzonder vreemd gevoel. ligt het nu aan mij, of aan de dag, of aan het feit dat ik dit in aparte deeltjes lees, maar ik geraak er moeilijk in. ik ken haar gevoel niet denk ik. alhoewel: “Mijn schaduw achterna” was toch wel raak. (‘k moet dikwijls aan die viervoeter denken sinds ik dat bij jou las …)
ze is van slag en wordt ergens heen gedreven, dat is zeker. er hangt iets boven haar kop. na het lezen van het volledige stuk, hou ik dat gevoel eraan over. en ik wil verdomme heel graag weten wat precies. en nog meer van je zinnen lezen.
(hoezo, verschalken?)
Vansion: verschalken is wat overdreven - ze leidt hem om de tuin ...
dat gevoel ... tja... typisch voor te zelfzekere mensen die weigeren te luisteren naar signalen ... Tanne is al de hele tijd haar eigen verlangens aan het ontkennen ... zoiets ... Dan lijkt het soms alsof alles tegen jou samenspant terwijl je zelf het enige echte weerspannig nest bent ... (ik ben mezelf hier aan 't uitkleden - tot daar en niet verder)
Hangt er iets boven haar kop? :D - commissarisV
Hetgeen ik zo boeiend vind is dat het ordinaire, zoals een sandwich eten, een avontuur wordt,een toegevoegde waarde krijgt, een glans...als dan de echte spanning wordt opgebouwd vonkt het geheel en blijft het vuur onderhuids smeulen...weerspannig nestje...groetjes van een aardwormpje.
Vansion: weerspannig en nog niet uitgeleept ...
ja, elke daad een avontuur ... zo is het nooit saai hé ... (maken we onszelf wijs)
grrrrrrr.oet - drebddronefish
Schijnbaar getemperd, maar alweer doorspekt met een Spartaans woordgebruik:-) Ik mag dat zo graag zien, die eerste alinea; kan je die niet openbreken, er zit materiaal in voor nog meer?
Zigisbald de bijbeliaanse letterfretter
Vansion: Ik heb dat thema al genoeg uitgemolken in 'Clandestien'. Ik kan er nog wel een paar boeken over schrijven. Maar in rdx probeer ik mij te beheersen tot het minimum ... tot net genoeg om het herkenbaar te maken ; zonder de lezer al teveel te 'inspireren' ...
fret ze! :D - littlefairytale
luiDsprekers
Ben aan het lezen maar kon het niet laten deze even "voor te proeven."
De feedback krijg je dan in een gulp als ik een zee van tijd heb omgekocht.
Heeft verkeerde volgorde-lezen kwalijke bijwerkingen?
tine
Vansion: lezen en schrijven kan dodelijk zijn - zoals sigaretten - maar als je af en toe buiten zuivere lucht gaat happen en tijd gaat gappen (ken ik!) zal het wel zo'n vaart niet lopen zeker . merci - tot nog! - mistral
ik zou beter bij het begin beginnen, maar dit stuk is alvast super qua beeldig weergeven, je krijgt bv een weerzinwekkend gevoel als je over die smos leest, die dame met haar vettigste lach van Europa over je heen, zegt alles en het geheel an is gewoon grandioos, het leest vlot en boeiend! en dan ken ik het voorgaande van het verhaal nog niet. Zal me er aanzetten, langzaam maar zeker .. ;)
Vansion: Hoop dat ik een beetje kietel onder de oksel van jouw pennetje ... - kronos
hier betrek je het personage Tanne dichter, nauwer met de beelden die je oproept
Vansion: Ja. Dichter. Ja.
|
