Volg ons op facebook
|
< terug
wat een nacht ...
Ooit nog eens geschreven :
De stilte van de nacht wenkt de mens in zijn dromen. Ik kan uren genieten van de stilte die me hier overvalt. Het niet horen en het weten dat er zoveel mensen om me heen tegelijkertijd heel diep slapen, het heeft wel iets ..;
Het niet slapen is op dat moment een 'uitzondering' en niet dat ik zo op dat 'opvallende' kick, het maakt het wakker zijn wel tot iets speciaals.
De ochtend is zich reeds aan het voorbereiden en de nacht is zich dicht aan het nestelen in het tijdsgebeuren van de mens.
Het niet moeten wakker blijven zorgt ervoor dat het prikken van achter de ogen geen last maar eerder een zalig gevoel wordt.
Het is zelfs net of de samenstelling van de lucht anders is geworden. Het leven is zo 'anders' zo irrieeel geworden. En wetend dat er ziekenhuizen en vele slaapkamers mensen vechten om het leven dat ze ooit hadden gekregen, met veel bravour trachten te verdedigen en te houden.
Lang geleden lag ik in een ziekenkamer waar de kamergenoot een zwanenzang streed, de lucht werd hem ontnomen en de moeheid opgespaard in zijn hele leven, overviel de arme man, zodat hetgeen hij nog kon, slechts een schijntje was van wat hij in de fleur van zijn bestaan had gekund.
De grote grijze man, was ooit een boer, en ik denk dat hij even sterk is geweest dan het paard dat zijn kar moest trekken. Zijn handen veraadden een leven dat even eeltig en ruw moet geweest zijn als hetgeen je zag aan de randen van deze handen.
Zijn ogen vertelden een verhaal van armoede en labeur en je zag aan de hoeken van zijn mond dat hij een lieve, zachtmoedige en zorgzame boer moet geweest zijn.
Hij ging elke week met een kruiwagen vol met groenten van de ene stad naar de andere, om alzo het karige bestaan dat ze moesten doorstaan een beetje te verzachten. Ik kan het me voorstellen, verstand op nul, de kraag een beetje naar de hals toegetrokken en de pet op het hoofd, om alzo de koude van de vroege ochtend te trotseren en met een loodzware kruiwagen, die danst op dat ene wiel, de markt van de andere stad op tijd zien te halen.
De motivatie was ongetwijfeld de schittering in de ogen van hen die hem liefhadden. De gretige kinderhandjes die hem toereikten en de ogen vol verwachting voor het lekkers dat hij kon meebrengen van zijn lange zware voetreizen.
Telkens weer neen zeggen tegen de vele cafeetjes die lonkten met gezellige tafeltjes waar kaarters hun opbrengst van de dag verspeelden aan acteurs die er zich op geoefend hadden om het weinige wat die sukkelaars verdienden te kunnen inpikken op een veel te gemakkelijke manier.
In de hete middagzon met een zak vol geld terug naar huis gaan, met een lege kruiwagen die als een blijgezind kind huppelt op de kasseien die de weg naar huis plaveien. En dan de dorst die als een mes doorheen de keel snijdt en die door die kleine cafeetjes nog eens zo erg proeft. Zeker als je dan die goud gele frisse pint ziet staan. Het vocht dat zo bitter zoet kan smaken en de dorst direct kan torpederen.
Maar de boer had het geweten, ooit was hij in die val ingetrapt en met een stuk in zijn voeten thuis gekomen. Al een geluk had hij het gehouden bij enkele pinten en was niet als zijn geld ginds gebleven. Hij had de tranen in haar ogen gezien en de bezorgdheid. Maar vooral, zijn waardigheid was door die stomme pint geworden tot een wankele en stomdronken iets ... geen boer waardig. Daarom had hij bij zichzelf gezworen nooit meer een pint te drinken als hij met zijn zuurverdiende oogst naar de markt zou gaan.
Een veel grotere gevaar lonkte hem nog op een stuk van de steenweg. Dames, schraarsgekleed en uit op een man met geld die voor enkele minuten wel wat meer wou dan enkel een pintje bier. Deze dames waren heel trots op hun privécollectie want elke man die van de markt terug naar huis ging, kreeg een persoonlijke tentoonstelling te zien. De dames wisten heel wat mannen te klissen en die moesten dan met een smoes terug thuis zien te komen.
De concurrentie was heel hard. Heel veel boeren trachtten hun groenten op die markt kwijt te geraken. En de meesten wilden echt niet met een halve kruiwagen vol met verlebberde groenten terug naar huis. Dus de prijs schommelde nogal vaak. En het was voor het thuisfront niet altijd duidelijk of de magere omzet nu kwam door een speelschuld of een pleziertje van een kwartier of door het lot dat er voor zorgde dat de prijzen niet behoorlijk waren.
Toen deze man me dit allemaal vertelde, zag je dat hij het nooit in zijn hoofd had gehaald om zijn vrouw in te ruilen voor een del van een kwartier. Hij kon het haar niet aandoen zei hij telkens. Zij was zo lief voor hem en zorgde zo goed voor de kinderen en hem, dat hij haar deze vernedering niet wou aandoen. En hij vertelde me zo zachtjes, terwijl de lucht die er wel was, maar blijkbaar de longblaasjes niet meer konden vullen, en hij dus al happend als een vis op het droge zijn leven nog trachtte te verlengen, dat zijn vrouw dit altijd al begrepen had. Zij zorgde er steeds voor, zo vertrouwde hij mij toe, dat de kinderen op het moment dat hij thuis kwam, niet in huis waren. Zo had hij een kwartier met zijn vrouw zonder dat er pottekijkers en lastpotten in huis waren.
En zo zei hij een beetje stout kijkend "mijn vrouw zorgde er dan steeds voor dat het een zeer spannend kwartiertje was."
Zijn vrouw kwam hem elke dag bezoeken, en het was een fiere trotse vrouw. Zij keek hem steeds zeer bezorgd aan en je zag dat als zij haar hand doorheen zijn haren streek, dat dit ooit een andere betekenis had gehad. Een symbiose van twee liefhebbende mensen, die doorheen de tijd in enkele bewegingen hun eigen belevingen konden doorgeven. Terwijl ze zo bezorgd met hare boer omging, zag je dat de tranen achter de ogen klaar stonden, maar dat ze dit niet toeliet. Want zij wou dat hij fier op haar kon zijn. En ook al waaide zij hem zelfs wat lucht toe, het happen van de boer naar lucht werd alsmaar zwaarder en moeilijker.
En op die laatste nacht, ik zie het nog steeds voor me, ik was al enkele keren uit bed geweest om hem wat te helpen rechtop te zitten, een inspanning die ik graag deed, want ondanks dat ik zelf ook een zware operatie achter de rug had, was dit echt geen verlet. De verpleegster die toen de nacht deed, was nog een studente die helemaal alleen enkele zware kamers onder haar toezicht had gekregen. Ze kon wel hulp inroepen, maar haar was gezegd dat dit enkel mocht als zij het echt niet meer alleen kon.
Ik had haar gevraagd om een dokter te roepen, want de boer vermoeidde zich zo hard, dat ik vreesde dat zijn hart het zou begeven. Maar de studente was nog maar pas op deze afdeling gekomen en wenste niet een een slecht stagerapport te krijgen. Dus de dokter bleef weg en ik kon enkel met een man die zoveel geleefd had, hand in hand het einde van zijn leven mee afwachten. Ik probeerde nog wat met hem te praten, maar zijn stem had geen kracht meer, de lucht was eruit.
's morgens rond deze tijd, in de stilte van de nacht, heeft zijn levensgeest de laatste zucht (ook letterlijk) uit het grote rijzige lichaam geblazen. De verpleegster liep als een kip zonder kop doorheen de gang en was blijkbaar het noorden helemaal kwijt. De dokter bevestigde het vermoeden, dat moest ze hem eerder geroepen hebben, deze brave man nog enkele jaren langer bij zijn geliefde vrouw had kunnen blijven.
Jammer, dat omdat (toen nog) de stagiaires de nachten alleen moesten doen, dat dit ten koste moest gaan van een stukje werelds geluk.
De kinderen stonden 's morgens (niet verwittigd) met de valies klaar, want de brave man had normaal gezien naar huis mogen gaan. Ik heb deze familie dan maar ontvangen en hen het jammerlijke nieuws verteld. Ik heb hen de verhalen die hij me verteld had ook doorverteld. En je zag ze naar elkaar kijken, want dat hadden ze nog nooit gehoord. Ze wisten wel dat hun vader heel vroeg in de ochtend vertrok om groenten te verkopen, maar dat hij de cafe's meed omdat hij zo graag de schitterende oogjes van zijn kinderen zag en hij het plezier om iets lekkers mee te brengen en dit voor veel geld niet eens wou missen, was voor hen een nieuw verhaal.
Wat zijn vrouw voor hem betekende heb ik niet verteld, dat was iets tussen mij en hem en ik vond het zo diep en echt dat het me altijd is bijgebleven, en als ik dan de stilte van de nacht ervaar, en mijn eigen ademhaling hoor, dan denk ik aan die man, die in de strijd van zijn leven, zijn liefde voor zijn vrouw nog steeds uitademde, ook al was er geen lucht meer voor hem.
feedback van andere lezers- gono
Diene boer was al zat van een paar pinten? Waarschijnlijk had hij wat xtc er bovenop genomen?
ivo: tja je weet niet of het trippels of zo waren he - Theo_Roosen
Paf ! Ik sta werkelijk paf van jouw schrijfsel. Ongelooflijk knap en ontroerend tegelijkertijd. Echt waar ! Ik zit hier nu al meer dan twee minuten sprakeloos naar mijn scherm te kijken. Ongelooflijk.
Amaaiiii ! Een mooi en aangrijpend verhaal. Een T zou ik zeggen.
ivo: Taj Thro dank u wel, nu je daar toch ergens in een celletje zit te dromen, ik wens je veel sterkte toe :) ... maar ik besef dat er nog heel veel moet veranderen wil ik een goede schrijver worden .. - SabineLuypaert
de zesde en de zevende paragraaf deden me aan poëzie denken (smile)
--> wenste niet een een slecht stagerapport te krijgen
ivo: bedankt sabine en een zeer zinvol nieuwjaar
|
