|
< terug
De nieuwe start!
Hij werd er moedeloos van. De fierheid die hij ooit met zich meedroeg reduceerde nu langzaam tot een zielig hoopje ellende. Niet in de eerste plaats door zijn levenswijze, dan wel door de manier waarop hij zijn site zag ten onder gaan.
Mijn zoveelste telefoontje maakte dit duidelijk en wist hem ervan te overtuigen dat nu ingrijpen onontbeerlijk en méér dan nodig was. Het boeltje sluiten om daarna grootser dan ooit terug te komen was onvermijdelijk geworden.
Gelukkig had hij er oren naar! De dag nadien verdween de schrijverssite voor onbepaalde tijd van het internet. Hij had mijn raad eindelijk ter harte genomen en drastisch ingegrepen in een levenswerk, zijn levenswerk. Helemaal niet groots in de begindagen. Toch wist hij dat er nood aan was. Hij voelde dat het goed zat en zag de groei dan ook met een zekere voldoening aan. Jammer genoeg kwamen door die expansie ook méér en méér problemen de kop opsteken. Eén en ander begon zowaar uit zijn voegen te barsten. Langzaam kwam het besef dat het alléén runnen van het hele zaakje onbegonnen was. Dat hij dringend leidinggevende hulp nodig had om alles in goede banen te leiden. Alleen kon hij het niet meer aan.
Onder de vrijwillige helpers waren toen al heftige discussies ontstaan. De roep naar beslotenheid, kwalitatief rendement en betere structuurcontrole klonk almaar luider. Velen voelden zich geroepen om de dagdagelijkse controle op zich te nemen. Hun inzet, zo beloofden zij, zou ongekend hoog wezen.
Een belofte in overmoed, zo bleek. Velen konden of wilden niet de nodige inzet opbrengen. Bewust en met opzet omdat zij dachten het beter te kunnen, lagen zij meermaals dwars.
Met vallen en opstaan, schuiven en nog eens herschuiven, had de site toch een paar bekwame mensen weten te ronselen. Ze waren op de achtergrond aanwezig maar kenden het reilen en zeilen tot in het kleinste detail. Even leek het de goeie kant op te gaan. Zijn levenswerk, ondertussen flink uit de kluiten gewassen, was gevrijwaard van de ondergang…. Voor even dan toch.
Maar hoe naïef kun je zijn. Had hij dan nooit de jaloezie bemerkt. De afgunst tussen de verschillende medewerkers onderling? Het gemor dat almaar luider klonk? Was hij gewoon blind voor al die problemen?
Waarschijnlijk wel, want het contact met zijn naaste medewerkers was zo goed als onbestaande. Zij mochten dan wel voor de dagelijkse werking instaan, als er zich problemen voordeden lag het ingrijpen en de beslissing daarover uitsluitend bij hem. En juist daar liep het mank. Door de weinige tijd die hij nog aan de site besteedde, de luttele uren dat hij nog aanwezig was, bleven prangende problemen dagenlang aanslepen. Dit kwam de dagelijkse beheerders niet ten goede. Uitgelachen en beschimpt werden ze, zonder de kans op een deftig verweer. Stilzwijgend konden ze enkel maar moeilijkheden melden, in de hoop dat er binnen de kortste keren een eind aan zou komen.
Zo namen de spanningen langzaam toe. Mensen binnen de site hadden vlug door dat de dagelijkse beheerders het met een minimum aan macht moesten rooien. Alle middelen werden aangegrepen om de goede werking te destabiliseren. Verdachtmakingen, insinuaties, ja zelfs je reinste roddels bleken voldoende om één en ander op de spits te drijven. Het was gewoon een kwestie van tijd alvorens zij hun slag thuis zouden halen.
De top was aan het wankelen en velen zagen het met de glimlach gebeuren. Hun tijd was immers gekomen. De verbeteraars zouden het boeltje wel overnemen.
Medewerkers van het eerste uur beseften dat ze een verloren strijd voerden. Zaken liepen uit de hand, en tot overmaat van ramp sloeg de twijfel in de hoogste regionen toe.
Een grondige reorganisatie binnen de site leek 'de' oplossing om wrijvingen allerhande in de kiem te smoren. Was het zijn eigen keuze, of ingegeven door derden, daar hadden zijn medewerkers het raden naar. Feit was dat de communicatie die al mank liep, nu helemaal verdween.
De tweestrijd in hem was verscheurend. Een paar kleine aankondigingen ter verduidelijking van wat er in de toekomst hervormd zou worden, had het alleen maar erger gemaakt. De voorstelling van een nieuwe medewerker, zonder de minste ervaring, gooide enkel olie op het reeds allesvernietigende vuur. De fut was er uit. Steeds meer oudgedienden haakten af, teleurgesteld in het weinige vertrouwen dat zij kregen en nog had hij het niet door. Waren al zijn keuzes dan fout geweest?
Voor een groot deel wel!
Hij staat er nu wel bij stil dat in de nabije toekomst, als de site opnieuw opstart, hij heel wat transparanter voor de dag zal moeten komen.
De klok terugdraaien kan niet meer. Ervoor zorgen dat dialoog naar elkaar toe aanwezig is. Dat is 'de' uitdaging waarvoor hij dient te gaan. Zonder al teveel gezichtsverlies.
De verzoening prediken en hopen dat vorige medewerkers niet verbitterd in een hoekje achterblijven. Integendeel. Ze samen verweven met nieuwe krachten, alles in overleg naar elkaar toe. Onruststokers de mond snoeren, gemakzuchtige medewerkers de spreekwoordelijke trap onder hun kont geven. Alles mooi op elkaar afstemmen, met hemzelf stevig aan het roer. En als laatste.
Een open brief, waarin duidelijk wordt gesteld waar het in het verleden verkeerd liep met glasheldere antwoorden van hoe het nu verder moet. Dit is zijn kans om dit nieuwe begin grootser dan ooit te maken!
Hij luisterde, en daar ben ik blij om! De site is nu terug open en kan op zoek naar de glorie van haar begindagen. Ik liet ze hem sluiten om van de ondergang te redden! Of dit een goede zet was zal de toekomst uitwijzen!
feedback van andere lezers- Theo_Roosen
Lijkt wel een reality soap. Afgemeten zakelijk en afstandelijk, met een niet te verbergen betrokkenheid. Levensecht ! Een T.
De loemperik.
dannycant: Levensecht....zeker weten en in een niet eens zo ver verleden... :-)
Betrokkenheid ook.
Bedankt en groeten - gono
Is dit ook van toepassing op deze site?
dannycant: Neen, zeker niet.... :-) groetjes en bedankt - jbrouns
Idd zeer zakelijk. Is dit geschreven door een directeur, een personeelschef of een dergelijk iemand? Grts.
dannycant: Neen, door iemand de het goed voor had met die site.... :-)
groetjes en bedankt
|
