Volg ons op facebook
|
< terug
Theresiastadt (2)
De ochtend was reeds ver gevorderd en in de open hemel scheen de zon heel warm. In de wagons was er geen comfort te bespeuren. Ik had een hoekje gevonden waar ik met mijn valies een klein apart plaatsje had kunnen afbakenen. Het gezang bleef zich herhalen, als het ene lied stopte, dan was elders wel iemand die één van onze mooie liederen inzette.
De eerste uren passeerden zonder dat de trein was gestopt. Al die tijd was er geen verse lucht in de wagon binnengewaaid. In de hoek tegenover mij hadden enkele mensen met wat hooi en enkele grote hemden een noodwc gemaakt, zodat wie echt niet anders kon daar tenminste zijn behoefte kon doen.
De wagons waren ondertussen omgetoverd tot een sauna. Zelfs zonder jas en met open hemd was de hitte onuitstaanbaar.
De trein stopte. Het knersende geluid klonk oorverdovend en het schuren van het metaal op de rails was als een marteling in onze oren. Doorheen de spleten in het hout konden enkelen zien dat we midden in de velden stonden. Ik kan me niet meer herinneren hoe lang de trein heeft stilgestaan. Er was een aanhoudend gejammer van moeders en kinderen die smeekten om drinken en eten. De deuren mochten niet open en de soldaten liepen met het geweer in aanslag klaar om al wie het toch aandurfde neer te schieten.
De schaamte om mens te zijn was voorbij, wie het hier kon halen, kon het overal halen. De dame tegenover mij zat in haar onderkleed. Zelfs haar bh had ze uitgedaan. Het zingen was al lang gestopt. Enkel het niet te aanhoren gekrijs van baby's en kinderen vulde onze oren.
Naar het schijnt waren boeren uit de omgeving naar de trein gekomen met water en brood. De soldaten durfden het niet aan hen te weigeren. Wagon per wagon werd geopend en de arme mensen kregen wat water en brood toebedeeld. Het was hen niet gelukt om alle wagons te voorzien van wat water, brood en frisse lucht want plots kreeg de machinist toch groen licht om te vertrekken. Het geroep om eten en drinken was mensentergend luid, het overstemde het gedonder van de wielen op de spoorstaven.
Toen de trein terug aanstalten maakte om te stoppen, zag ik doorheen een spleet die ik zelf had gemaakt dat we in een station waren aangekomen. Een lange rij met soldaten en honden stond op ons te wachten. Alsof we misdadigers waren die een gevaar vormden voor het nieuwe Duitsland. De deuren van de wagons moesten gesloten blijven en wie het aandurfde om te roepen of te huilen kreeg de kogel. De wagon naast ons was een baby beginnen wenen. De grote schuifdeur had ik horen opengaan en het kind en de moeder werden genadeloos naar de andere wereld geholpen. Feitelijk was ik dankbaar dat ze dit genadeschot hadden gekregen. Toen dacht ik dat ik de hel had gezien, maar later begreep ik dat het nog erger kon
De vrachtwagen reed zonder stoppen doorheen de heldere vrieskoude nacht. De ijspegels voelden wij aan onze ogen en neus hangen. We kropen allemaal wat dichter bij elkaar. Ik voelde de zachte vormen van mijn lotgenote die zich ook wat dichter tegen mij had genesteld. Ikzelf had mijn veel te grote jas uitgedaan en hem over ons beiden gelegd. Zij had niet geprotesteerd. Het had geen zin om nog afstandelijk te doen. Ofwel bleven we apart liggen en kwamen we om door de felle vrieskou ofwel heel dicht bij elkaar liggen en zo elkaar door onze lichaamswarmte verwarmen.
We reden al uren en de koude drong meer en meer in ons door. De beschikbare ruimte, zelfs met die drie vrije plaatsen, was zo klein dat bewegen niet mogelijk was.
De vreemde reisgenote had haar hand op mijn buik gelegd. Ik vond het wel grappig dat een wildvreemde vrouw zo tegen me aan lag te slapen.
Plots merkten we dat de vrachtwagen aan het remmen was. De banden hadden zich op het losse grind laten uitbollen en dat had iedereen gemerkt. Het meisje had zich vlug van me afgewend en ik voelde dat ze zich een beetje schaamde. Ik stelde haar gerust met een leugentje en zei haar dat ik lang met mijn oudere zus in één bed had geslapen en het niet vreemd vond dat een meisje tegen me aan lag.
De achterklep ging open en een man met een zaklamp kwam naar ons toe. Hij keek erg nors en scheen met een sterke lamp naar onze gezichten. Hierdoor kon ik ook zien wie met mij mee de vrijheid had gekozen. Het meisje dat naast mij lag was niet de enige vrouw. Blijkbaar waren er twee koppels en nog een jongen die de reis maakten.
De man zei dat er een probleem was. Omdat er nu maar zeven passagiers in de wagen zaten was het bedrag dat we betaald hadden onvoldoende. Want de vaste kosten bleven dezelfde.
Een man protesteerde en zei dat dit niet mogelijk was. Er was duidelijk beloofd en gezworen op het hoofd van de profeet dat de prijs niet meer aangepast zou worden. De man was duidelijk, ofwel werd er voor die drie mannen betaald ofwel werd er uitgestapt. We zaten hoog in de bergen en wie hier alleen achterbleef, die zou de ochtend zelfs niet kunnen halen.
Blijkbaar was één koppel broer en zus. De jongen zei dat ze onvoldoende geld hadden om nog voor iemand anders te betalen. De man scheen eens met zijn lamp naar zijn zus en zei dat hij wel iets kon regelen, maar dan mocht het meisje niet te moeilijk doen.
Ik had extra geld maar ik was niet geneigd direct te betalen. Het meisje naast me begon haast te wenen. Zij had geen geld meer. Ik probeerde haar te sussen, we moesten afwachten hoe dit zou aflopen.
Iedereen moest nog eens vijfhonderd dollar betalen, een bedrag dat verschrikkelijk hoog was, maar omdat we geen andere uitweg zagen probeerden we hiervan nog wat af te bieden. Het koppel kreeg het voor mekaar om het bedrag voor hen samen betaald te krijgen. Ik nam het meisje in mijn arm en vroeg om dezelfde korting. De man keek verrast want hij had niet verwacht dat er zoveel koppels in de vrachtwagen zaten. Het meisje naast mij knikte heftig met me mee. De broer en zus probeerden bij ons wat geld te lenen zodat ze toch konden betalen. Niemand van ons was van plan om te laten zien dat ze veel meer geld bij hadden dan hetgeen er nu geëist werd. Hierdoor waren deze mensen wel veroordeeld tot het lot dat hen te wachten stond. Zij werden tot nu toe wel met rust gelaten. Nadat de duizend vijfhonderd dollar geïnd was kregen we een beetje warme koffie of thee en brood aangeboden. Plots werden de broer en zus gevraagd om uit te stappen. Met grote angstogen verliet het meisje de verbergplaats in de vrachtwagen. Ik heb haar horen huilen, niet van genot, zeker niet, het gejammer deed ons de zin om te eten volledig vergeten.
Toen ze terugkwamen bleek dat ook de jongen niet gespaard was gebleven. Ze waren beiden verkracht geweest door een bende bandieten die voor niets bang waren. De vrouw van het echtpaar die tegenover mij zat had het meisje wat willen troosten, maar ze wees elke hulp af. Wij hadden hen ook niet geholpen met wat geld.
De vrachtwagen zette zich terug in beweging en wij zochten ons veel te kleine plekje terug op. Milta, zo noemde mijn reisgenote, had zich terug warm tegen mij aan genesteld, zodat ik haar handen en lichaam zeer goed kon voelen.
De koude was niet te harden en ik had Milta aangeboden om wat extra kleding van mij aan te doen. Haar koffertje was redelijk klein. Ik bood haar mijn jeans en mijn tulband aan, hierdoor leek ze meer op een man. Het was een vreemd gezicht een vrouw in mannenkleding. In Iran was dit genoeg om de strop te krijgen.
De vrachtwagen was plots gestopt en er waren heel wat stemmen te horen rond de wagen. Niemand durfde te bewegen. Ik had mijn adem zeker enkele minuten ingehouden. Milta had haar hand op mijn borstkas liggen en wist hierdoor dat ik niet ademde, ik voelde dat zij dit ook probeerde te doen.
De vrachtwagen reed door ... en toen konden we zien dat we over de grens waren. Een gevoel van vreugde was duidelijk te merken. Ook de broer en zijn zus waren zichtbaar blij. Ondanks de schande die hen was overkomen.
Enkele kilometers verder stopte de vrachtwagen weer. We moesten allemaal uitstappen. Onz reis zou nu met een andere camion verdergaan. We probeerden ons allemaal zo onzichtbaar als mogelijk te maken, zodat de nieuwe schurken ons niet direct konden inschatten. Milta had zich achter mijn rug gehouden en had mijn en haar koffer gedragen zodat niemand goed kon zien wie we waren.
In de andere vrachtwagen was nog minder plaats. Er lagen enkele flessen water en wat hompen brood. We probeerden de plaatsen zo te verdelen dat iedereen nog een beetje comfortabel kon liggen. Milta had zich nog wat dichter bij mij gelegd. Nu lagen we zij aan zij tegen elkaar en soms was dat wel heel intiem. Het overstappen had nog geen tien minuten geduurd. We zagen hoe men in de andere vrachtwagen het verstopplaatsje opvulde met grote balen. Vermoedelijk was dit een ruilhandel met drugs of andere zaken.
Nog geen half uur later stopte de vrachtwagen weer. Een man kwam naar ons toe en eiste de genoegdoening van onze vrouwen De echtgenoot bood veel geld aan. Maar er was geen ontkomen aan. Ze moesten geen geld, enkel vrouwen. De echtgenoot probeerde zijn vrouw te verdedigen, helaas. Een dikke Turk met een revolver in zijn hand verplichtte het echtpaar en de broer en zus om uit te stappen. Hij vroeg ook naar mijn vrouw en ik lachte. "Mijn broer bedoel je ?" Toen de dikke Turk met zijn lamp op het gezicht van Milta scheen en de tulband zag, kon ik de verwarring duidelijk zien. Het was duidelijk dat ook hij zich niet kon voorstellen dat een vrouw mannenkleding droeg.
Hij stapte weg en sloot de vrachtwagen. Er waren enkele schoten gevallen. Met de handen op onze oren lagen we wenend op de vloer. Na een tijdje kwam het meisje terug. Als zombies zaten we op de tapijt. Het echtpaar en de jongen waren er niet meer bij. We waren nog met vier.
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- verf
het probleem is dat diegen die het heben over een gezonde geest in een gezond lichaam heben in de meeste gevallen de geest vergeeten, de malboroman is gestorven , maar de joging man is ook gestorven tijdens het jogen aan een hartaanval
zeer knap geschreven verhaal
ivo: jep verf maar als je de marathon leest dan heb ik twee verhalen samengenomen. vooral om de pijn te demonstreren. bedankt voor uw feedback, ik lees je heel graag btw . - Oscar_Childe
Nog beter dan het eerste deel wegens de grote inlevingskracht én vertelkracht.
Toch enkele opmerkingen (beroepsmisvorming in spe mijn excuses)
- Er was duidelijk beloofd en gezworen op het hoofd van de profeet dat de prijs niet meer zou aangepast worden.
=> aangepast zou worden of zou worden aangepast (met een voorkeur in het Nederlands voor de laatste mogelijkheid. In een werkwoordelijke eindgroep met 3 delen mag tussenplaatsing van het voltooid deelwoord NOOIT, neem als regel hiervoor ' de hulpwerkwoorden altijd samen nemen')
Ik had er nog een gezien maar vind hem niet meer terug, dus zal het wel geen opvallende zijn.
groetjes,
oc
ivo: bedankt ook voor die regel, maar ik denk dat ik hem nog niet goed begrepen heb dus in het voltooid deelwoord de hulpwerkwoorden samen nemen : zij zouden samen groot zijn geworden ipv samen zouden zij groot zijn geworden ? - RolandBergeys
-knersend, weet niet of dat bestaat;
-midden in de velden;
-wie het hier kon halen, kon het overal halen (die die is
overbodig);
-bergplaats;
-de vrachtwachten? vrachtwagen, neen?
-enkele schoten waren er gevallen: er waren enkele schoten
gevallen;
-na een tijdje kwam het meisje terug;
-ja, je interpreteert die regel juist.
Heel boeiend! Knap!
ivo: prachtig ... uw lied de blue's in E mooi ... ik verbeter .. - koyaanisqatsi
Over echte problemen van echte mensen in echte drama's... Da's (voor mij althans) pas literatuur.
ivo: bedankt .... - Vansion
Na lange tijd dit verhaal terug opgenomen... Puik werk!
Merkwaardig: al die geluiden in het eerste gedeelte! Da's een sterk gegeven. Misschien kun je ze nog meer concretiseren en zin na zin opstapelen... Dat heeft méér (suugestief) effect dan auctoriële tussenkomsten zoals 'als een marteling in onze oren'...?
Ik denk maar hardop... Kan beter voortlezen...
ivo: bedankt Vansion voor uw lovende kritiek, als ik het nu zo terug lees, dan schrik ik er zelf van, oeps ..
ik zal het verhaal zeker en vast terug herwerken en met je kritiek rekening houden
|
